ပြိုလဲကြေကွဲ ကိုယ်လွမ်းနေပါတယ်.....

 

နက္ျပာေရာင္ေကာင္းကင္မွာ မီးပုန္းေလးတစ္လံုးခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ႔သ႑ာန္နဲ႔ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ရဲ႔ လေရာင္၀ါ၀ါ…. သူနဲ႔သိပ္မနီးမေ၀းေလးမွာ လင္းလက္ေနတဲ႔ၾကယ္ကေလးတစ္လံုး… ႏွစ္လံုး… ဟုတ္တယ္ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးတစ္ခုလံုးမွာ လ၀ါ၀ါရယ္ ေငြၾကယ္ေလးႏွစ္လံုးရယ္ပဲ ထင္သာလင္းပေနၾကတယ္…။ ေႏြဦးေလက ေျခာက္သီးေျခာက္ကပ္တိုက္ခတ္လာေတာ့ ကိုယ့္ဆံႏြယ္ေတြလႊင့္ပ်ံကုန္ၾကတယ္…။ မင္းကို ဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ေလးလြမ္းေအာင္မ်ား ပံ႔ပိုးတိုက္တြန္းေပးေနၾကသလား…။ ကိုယ္ဖုန္းေကာက္ကိုင္ျပီး မင္းဆီကို မက္ေဆ့ပို႔ဖို႔ လက္ခံသူေနရာမွာ မင္းနာမည္ကိုရိုက္ထည့္ျပီး မင္းဖုန္းနံပါတ္ကိုရွာလိုက္တယ္ မင္းနာမည္ေလးေပၚလာခ်ိန္မွာ done ကိုႏွိပ္ဖို႔ ကိုယ့္လက္ေတြတြန္႔ဆုတ္ေနၾကတယ္…။ ေနာက္ဆံုးကိုယ္ဖိခ်လိုက္တယ္…. done ေတာ့ မဟုတ္ဘူး… cancel ကိုပါ…။ တကယ္ေတာ့လည္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ဆြဲထည့္စရာမလိုပါဘူး… မင္းကိုလြမ္းတဲ႔ ဓါတ္ခံက နဂိုကတည္းကိုက ႏွလံုးသားရဲ႔ ေတာင့္တေနရာမွာ ကိန္းေအာင္းေနျပီးသားမဟုတ္လား..။ ဒါကို ကိုယ္ေမ့ထားလို႔ လစ္လ်ဴရႈထားလို႔ ခဏပဲရခ်င္ရမယ္ေလ….။ အိန္ဂ်ယ္ရယ္….ကိုယ္ေလ အခုမင္းနဲ႔ေသမေလာက္ေအာင္ ဖုန္းစကားေျပာခ်င္ေနတယ္..။ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ဖုန္း၊ မင္းနာမည္ေလးကို ခလုတ္ကေလး တစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္ရံုနဲ႔ မင္းအသံကို ကိုယ္ၾကားရမယ္….။ ခုမင္း ဘာဖုန္းကိုင္ေနလဲ အရင္လိုပဲ Black Berry ကုိင္တုန္းလား ဒါဆို ကိုယ္မင္းဆီကို ျမန္မာေဖာင့္နဲ႔ပို႔ရင္ အရင္လိုပဲမင္းဘယ္ျမင္ရမလဲေနာ္…။ ဒါမွမဟုတ္ မင္းတျခားဖုန္းေျပာင္းကိုင္ေနျပီလား….။ ဒါေပမယ့္ကြယ္….. ကိုယ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေျပာသလိုပဲ… ႏွလံုးသားအေရးထဲကို ဦးေႏွာက္ပါလာရင္ အဲကိစၥဟာ အေကာင္ထည္ေဖာ္ဖို႔ ရုပ္လံုးၾကြဖို႔က သိပ္ကိုခက္ခဲသြားျပီဆိုတာ သိပ္မွန္တာပဲ….။ ႏွလံုးသားကိစၥကို  ႏွလံုးသားကပဲဆံုးျဖတ္ပါေစေပါ့လို႔… ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ေတြက အျမဲတေစတားဆီးပိတ္ပင္ထားၾကတယ္……။ ႏွလံုးသားကနာက်င္ခံခက္စြာနဲ႔ မ်က္၀န္းႏွစ္ဖက္ဆီကေန မ်က္ရည္ေတြအျဖစ္ သြန္ခ်လိုက္သလို နာက်င္စူးနစ္တဲ႔ေ၀ဒနာေတြက လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ခါးသက္စြာစီး ဆင္းသြားၾကတယ္…။

လြမ္းတယ္…အိန္ဂ်ယ္ရယ္….

ကိုယ့္မွာ ဒီလိုပဲ တီးတိုးညည္းဆိုပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ အိန္ဂ်ယ္….။

မင္းသိလား… ကိုယ္ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ ကမ္းေျခကိုေရာက္ခဲ႔တုန္းက မင္းကို ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ေသမေလာက္ သတိရေနခဲ႔သလဲလို႔ လြမ္းဆြတ္ေနခဲ႔သလဲလို႔…။ ကိုယ့္ရဲ႔ကမ္းေျခခရီးေတြမွာ ခုတစ္ေခါက္က ကိုယ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈမေပးႏိုင္ဆံုးပဲ….။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကိုယ္ေနတဲ႔အခန္းေဘးမွာ မင္းတို႔လိုပဲ ဂီတာတီးျပီးသီခ်င္းေတြဆိုတဲ႔ လူငယ္တစ္သိုက္ရွိေနတယ္…။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ပါ ကိုယ္ေနရာကေနမင္းေတြးၾကည့္ေပးပါ… ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ထိမင္းကို လြမ္းလိုက္မလဲလို႔…။ ကိုယ္ေလ… ညဖက္ ေသာင္ျပင္ဖက္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္…။ ညကေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္လြန္းလို႔ မင္းတို႔တုန္းကလို မီးပံုပြဲလုပ္မယ့္သူလဲမရွိဘူး….။ ဟိုးး ေနရာေလးမွာေပါ့ မင္းနဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ မီးပံုပြဲလုပ္ျပီး သီခ်င္းေတြဆိုၾကတာေလ….။ အဲဒီတုန္းက မင္းကို ကိုယ္ခပ္ေ၀းေ၀းက ေငးေမာျပီးပဲ ၾကည့္ခဲ႔ရတယ္…။ မီးပံုပြဲမလုပ္ခင္ ကိုယ့္အခန္းေရ႔ွကေန မီးပံုပြဲအတြက္ စားစရာေတြသယ္ျပီး ျဖတ္သြားတုိင္း မင္းက ကိုယ္သိပ္ကိုစြဲလန္းျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ႔ အျပံဳးျဖဴျဖဴေလးေတြ ေျခြခ်တတ္တယ္…။

မင္းအျပံဳးေတြနဲ႔ေ၀းေနခဲ႔ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ အိန္ဂ်ယ္….။

မင္းမ်က္၀န္းေတြဆီက ေတာက္ပတဲ႔ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြကို မျမင္ရတာလဲဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ… ။ ဂ်စ္ကန္ကန္ ဘုက်က် မင္းႏႈတ္ဖ်ားဆီက စကားလံုးေတြလဲ မၾကားရတာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ…။

ကို္ယ့္ကိုယ္ကိုျပန္အက်ဥ္းခ်ထားရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလဲ မင္းသိမွာမဟုတ္ပါဘူး….။

ကိုယ္အတြက္ ထြက္ေပါက္ဆိုလို႔…. မင္းတိတ္တဆိတ္လာျပီး ဖတ္ခြင့္ရွိတဲ႔ ေဟာဒီေနရာေလး တစ္ေနရာပဲ ရွိတာပါ…။

ဘယ္ေတာ့မွလဲ ေျခရာေတြထားသြားမွာမဟုတ္တဲ႔မင္းဆီက ေက်းဇူးျပဳျပီး မွတ္ခ်က္ေလးေပးခဲ႔ပါလားလို႔ ေတာင္းဆိုဖို႔ အသင့္ရဲတဲ႔ ကိုယ္ကသာ ရူးႏွမ္းသူတစ္ေယာက္ပါ…။

မိုးေငြ႔