ကမၻာဦးအသီးစားသံုးသူေတြ

ၾကယ္ကေလးေတြ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ လင္းလင္းလက္လက္နဲ႔ ညက ရိုးစင္းစြာလွပလို႔ေနတယ္....။

သူ႔ကို သူတို႔က၀ွက္ထားလိုက္...... ကိုယ့္ကို၀ွက္ထားလိုက္နဲ႔.... ေတြ႔ဆံုခြင့္ေလး တုိေတာင္းတဲ႔ၾကားက...... ရင့္မွည့္တဲ႔ အပင္ကေနသူေခၽြခ်ေပးတဲ႔ ခ်ိဳျမတဲ႔ သစ္သီးေလးကို စားသံုးခြင့္ရလိုက္တယ္......။ အဲဒီခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေလနီၾကမ္းေတြျဖတ္တိုက္ခံလိုက္ရသတဲ႔......။ ခ်ိဳျမတဲ႔သစ္သီးေၾကာင့္လဲကိုယ့္ပါးျပင္မွာ မက္မြန္သီးေလးေတြျဖစ္ကုန္တယ္....။

ညကတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ရွိလြန္းလို႔.... ကိုယ့္အသက္ရွဴသံကိုယျ္ပန္ၾကားေနရတယ္.....လည္တိုင္မွာဆြတ္ဖ်န္းထားတဲ႔ Gucci Envy Me ရနံ႔ေလးကလည္း ေသြးေၾကာေလးေတြတစ္ခ်က္ခုန္လိုက္တိုင္း ခုန္လိုက္တိုင္း ေမႊးပ်ံ႔ထြက္လာၾကတယ္....။ ဘယ္ဖက္အိတ္ကပ္ေလးဆီက သံစဥ္တစ္ခု ယိမ္းယိမ္းႏြ႔ဲႏဲြဲ႔နဲ႔ခပ္တိုးတိုးကေလးၾကားေနရတယ္...။ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ရုိမန္႔တစ္ျဖစ္လြန္းတဲ႔ ညေလးတစ္ညပါပဲ.....။

မျမင္ရေပမယ့္ သူလဲ ကိုယ့္လိုပဲ ပါးျပင္ရိွန္းျမျမနဲ႔..... သူကိုယ္တိုင္ရဲ႔ႏွလံုးသားဗံုသံေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ျပန္နားေထာင္ေနမိမွာေသခ်ာပါပဲ......။ ႏႈတ္ခမ္းမွာ အျပံဳးေတြကိုခ်ိပ္ဆြဲထားလို႔ .... ကိုယ့္အလာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္မွာေပ့ါ.....။ အျမဲတမ္းစိတ္ရွည္ႏုိင္ပါေစ.....။ ကိုယ့္ကိုသည္းခံခြင့္လြတ္ႏိုင္တဲ႔သူ ကမၻာေပၚမွာမရွိေသးဘူးေလ.....။ အဲလို ကိုယ္ကဆိုးတယ္....။

ေရာ့..... ........ ဧ၀ ေပးသြားတဲ႔ အစိမ္းေရာင္ပန္းသီးေလး တစ္၀က္ဆီစားၾကမယ္ေလ.....။ ပန္းသီးကရတဲ႔ဓါတ္ေတြ အေသြးထဲ အသားထဲ ေပ်ာ္၀င္စီးဆင္းသြားလိမ္႔မယ္.....။ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ေ၀ျဖာလို႔ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေလးေတြထသြားတယ္..။

ခုကစျပီး ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ပတ္သက္မႈကဘာလဲ........။ ရင္ခုန္သံထပ္တူညီမွ်တဲ႔ သူေတြေပါ့ ဟုတ္လား....။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္နားလည္မႈေပးႏိုင္တဲ႔......ရင္ဘတ္ထဲကစကားလံုးေတြကို လွလွပပစီျခယ္ ခင္းက်င္းျပမယ့္သူေတြေပါ့...။

ကိုယ္တို႔အတူစားသံုးမယ့္ သစ္သီးေလးေတြက အရသာခ်ိဳျမျမ ထာ၀ရအတြက္ေပါ့ ဟုတ္လား........။

ပန္းသီးတစ္လံုးရဲ႔ ဒိုင္ယာရီ

ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔.........ရင္း
စစ္ပဲြ.....တစ္ရာ.....ခင္းၿပီး
အသီးကေလး.......ခ်ိဳျမျမ
သူ႕အတြက္ ေခြၽခ်ခဲ႕တယ္
လိုအပ္ရင္....... ထုတ္စား
ဘယ္ဘက္....အိပ္ကပ္ထဲ ထည္႕.....
သိမ္းထားေပးပါ
သူ႔အတြက္.............ခ်ိဳျမ ထာဝရေပါ႕
ေပးနိုင္တာ......တခုတည္း
အနိႈင္းမဲ႔ပါ..................

..
အတိုင္းအထြာေတြခ်န္ထား
က်န္တာေတြြြ...မစၪ္းစားနဲ႕
ခ်န္မသြားပါဘူး..........ယံုုုု
သူ႕...အတြက္.........ပံုလို႕
ေပးခဲ႕ၿပီပဲ....................

ကိုယ္.........ေတာင္႔တတာ
သူေၾကြးမယ္႔ ပန္းသီးရယ္ပါ
အလို................မက်လို႕
ငိုျပပါဆို...........ငိုျပပါ႔မယ္
တခါတေလသူေျပာေျပာတဲ႕
ကေလး..ဆိုးေလး....ကိုယ္

သူေျပာတဲ႔.........ထိုတစ္ည
မီး...ေရာင္စံု.........အလွမွာ
တူနွစ္ကိုယ္ ၾကည္ကာနူးလို႕
မက္မြန္သီးမ်ားစီကာတြဲတယ္
သူေၾကြးမယ္႕ ပန္းသီးကိုစား
သူ႕.....အနား.......ခစားလို႕
ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္႕.........ထိုည
ကိုယ႔္အိပ္မက္ေတြ....လွေန
ေတာ႔မွာ.......................

သူ႕ အနားေလး....ကပ္ထိုင္
သူ႕ လက္ဖဝါးေလး..ကိုင္ၿပီး
ေႏြးေထြးမႈေတြနဲ႕...ေပြ႕ဖက္
သူ႕အိပ္မက္ေတြ လွေစမယ္

စိတ္ကူး.....ေန႕ရက္ေတြက
သူနဲ႕က်မွွွ...........အရာရာ
လွပ...............ေနခဲ႔တယ္
ဘာပဲဲဲ.............ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႕
သူေကြၽးမယ္႔ အသီးတစ္လံုး
ထာဝရ... စားသံုးခြင္႔ ရရင္ပဲ
ျပည္႕စံု...လံုေလာက္...ပါၿပီီီ

လွည္႕စားကာ.........ခ်န္ထား
အေဝးကိုထြက္သြားရင္ေတာင္
ဟန္ေဆာင္ရင္း ၿပံဳးေနပါ႕မယ္
သူေပးခဲ႕မယ္႕..အသီးတစ္လံုး
ခ်ိဳျမေမႊးေနအံုးမယ္႕ အထိေပါ႕......။(ကၽြန္မ၏ကဗ်ာဆရာ)

အားလံုးရဲ႔ ႏွစ္သစ္အၾကိဳညေလး လွပပါေစ........
မိုးေငြ႔

ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ခ်စ္သူ.......

ကုိယ္႔ရဲ႕ ညေတြက ေမွာင္လြန္းတယ္ ... အလြမ္းေငြ႔ေတြက ေအးစက္စက္ႏိုင္လြန္းတယ္ ... ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သူကုိ ရွာေဖြရလြန္းလို႔လဲ ေမာပန္းလွျပီ ... ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ႏွင္းစက္ေတြၾကား အလင္းျမဴမႈန္တစ္ပြင္႔စာမွ ေ၀းကြာေနရလား ခ်စ္သူ ဖူးပြင္႔အံက်လာတဲ႔ ႏွလံုးသား ဗံုသံေတြ စည္းခ်က္က်နေစဖို႔ ကုိယ္႔မ်က္ရည္ေတြ ေခ်ာင္းစီးေပးရမွာလား ... အလြမ္းနဲ႔ေရးတဲ႔ ဇာတ္ထုပ္တခုက ဒီဇင္ဘာမွာ မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာတယ္ .. (သူ႔လို႔ ကုိယ႔္လိုေပါ႔) ႏွင္းသားနန္းေတာ္ေအာက္ ပန္းမေၾကြလည္း ေကာက္ၾကစို႔ ခ်စ္သူ ... ျဖဴစင္ၾကြရြေနတဲ႔ အလင္းျဖာျဖာ အပြင္႔ေတြ ရင္ထဲမွာ အဆုတ္လိုက္ပါပဲ ... တျဖည္းျဖည္းေၾကြမလို႔နဲ႔ ေ၀ွ႔ကာ၀င္တိုက္ခတ္ ႏွလံုးသား တစ္ခန္းရပ္တံ႕သြားရတယ္ ... ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သူကေတာ႔ ေ၀းျမဲေ၀းဆဲ ...။(ညလင္းအိမ္) မွတ္ခ်က္ ။ ။ က်မရဲ႔ နစ္မွာ “ကုိယ္႔ရဲ႕ ညေတြက ေမွာင္လြန္းတယ္ ... အလြမ္းေငြ႔ေတြက ေအးစက္စက္ႏိုင္လြန္းတယ္....ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သူကုိ ရွာေဖြရလြန္းလို႔လဲ ေမာပန္းလွျပီ”လို႔ေရးထားတာကို က်မရဲ႔ ေမာင္ေလး အသဲကြဲကဗ်ာဆရာ ညလင္းအိမ္က ခုလို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ဖန္တီးေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္...။ ေက်းဇူးပါ ေမာင္တူး ...။

ကၽြန္မ၏ဒီဇင္ဘာ......

ဒီဇင္ဘာဆိုတာ ႏွင္းပြင့္ေတြလိႈင္ေ၀တဲ႔ ေဆာင္းလတစ္လတဲ႔လား.....။ ငယ္ငယ္တုန္းက နယ္မွာ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔က တိုင္းရင္းသူ ေခရစ္ယာန္ဘာသာေတြဆိုေတာ့ ခရစၥမတ္ဆို သူတို႔ရြာမွာ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးၾကတယ္....။ ေခါပုတ္ပူပူေႏြးေႏြးေတြေထာင္းေကၽြးၾကတယ္...။ ညဘက္ဆို ကိုယ္တို႔ရြာဘက္ Carol Singing လာဆိုၾကတယ္....။ သီခ်င္းလာဆိုတဲ႔သူေတြကို ေကာ္ဖီ မုန္႔ သၾကားလံုးစတာေတြနဲ႔ ဧည့္ခံၾကတယ္...။ ေပ်ာ္စရာေလးပဲ....။ ခရစ္ယာန္မဟုတ္ေပမယ့္ ခရစၥမတ္နဲ႔ေတာ့ ငယ္ကတည္းက သိပ္မစိမ္းခဲ႔ဘူး...။ ဒီဇင္ဘာဟာ ပြဲေတာ္ေတြန႔ဲ ႏွင္းပြင့္ဇာပု၀ါေအာက္မွာ အျမဲလွပေနတတ္တယ္....ဘယ္အခ်ိန္မဆိုဘဲ...။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ႏွစ္ကူးဖို႔ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလးေတြတေပ်ာ္တပါး က်င္းပၾကတယ္....။ ခ်မ္းေအးျပီး လူတိုင္းကို ေပ်ာ္ရြႊင္ၾကည္ႏူးမႈေတြ သယ္ေဆာင္လာေပးတတ္တဲ႔ ဒီဇင္ဘာကို မႏွစ္ျမိဳ႔တဲ႔သူ မရွိသေလာက္ရွားမယ္လို႔ ကိုယ္ထင္ပါတယ္...။ အေအးကဲတဲ႔ ရွမ္းျပည္မွာေနဖူးသူမို႔....တခါတခါေဆာင္းကုိ ကုိယ္ေၾကာက္မိတယ္...။ သိပ္ေအးခဲလာရင္ အဆစ္ေတြကိုက္တတ္တဲ႔အခါ.... ေမြးရာပါႏွာေခါင္းေပါက္တစ္ဖက္က်ဥ္းတဲ႔သူမို႔ အဲလို အရိုးထဲထိေအးခိုက္တဲ႔ခ်ိန္မွာ ညည ႏွာေခါင္းပိတ္ျပီး အိပ္မရလို႔ ထထထိုင္ေနခဲ႔ရတဲ႔အခါက်ရင္ေပါ့...။ ရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ့ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ ကိုယ္နဲနဲစိမ္းသြားတယ္..........ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ႔ အထိပါပဲ...။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ဒီဇင္ဘာကေတာ့ ကိုယ္တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္တက္တုန္းကေပါ့...။ မနက္ေစာေစာစီးစီးတက္ၾကြစြာ ႏွင္းအေအးဒဏ္ကို အန္တုလို႔ ကိုယ့္ေမဂ်ာကမဟုတ္ဘဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀င္းထဲက ေဘာလံုးကြင္းတစ္ခုဆီကို ေမဂ်ာအလိုက္ျပိဳင္ပြဲေလးတစ္ခုအတြက္ အားေပးဖို႔ ေရာက္သြားခဲ႔ဖူးတယ္...။ ကိုယ္အားေပးခ်င္တဲ႔သူက ကိုယ့္ထက္ဂ်ဴနီယာက်တဲ႔ ပထ၀ီေမဂ်ာက အသားညိဳညိဳနဲ႔ ေကာင္ေလးကိုပါ...။ အဲဒီေန႔က ပထ၀ီနဲ႔ ရုကၡေဗဒ ေမဂ်ာတို႔ကန္တဲ႔ပြဲ...။ ကိုယ့္နဲ႔သိတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔က ကိုယ့္ေမဂ်ာမဟုတ္ဘဲ ဘယ္သူ႔ကိုလာအားေပးသလဲဆိုျပီး စပ္စုၾကတယ္....။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအသားညိဳညိဳေကာင္ေလးနဲ႔ ကိုယ္တို႔အဖြဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သြားၾကတယ္...။ သူက ခရစ္ယာန္ဆိုေတာ့ ခရစၥမတ္ဆို သူ႔အိမ္မွာ ဆုေတာင္းပြဲလုပ္ ထမင္းဖိတ္ေကၽြး သူ X'mas Carol သြားဆိုရင္လိုက္ဖူးတယ္...။ အဲဒီက်မွာ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ ခရစၥမတ္ ကိုယ္နဲ႔ ျပန္နီးလာခဲ႔တယ္...။ ရန္ကုန္ရဲ႔ ေဆာင္းက အေအးေပ့ါတတ္လို႔ ကိုယ့္အတြက္ေနလို႔ေကာင္းတယ္...။ RC3မွာ ခရစ္ယာန္သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ရွိတယ္...။ သူတို႔ အားလံုးအဆိုေကာင္းၾကတယ္....။ တစ္ေယာက္ကအဆိုကၽြမ္းက်င္တယ္ ...တစ္ေယာက္က ဂီတာတီးေကာင္းတယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ပီယာႏိုရတယ္....။ အဲတုန္းကအခ်ိန္ကို ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ လြမ္းစရာပါပဲ...။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သိပ္အဆက္အသြယ္မရွိေတာ့ဘူး...။ ခရစၥမတ္လဲ ကိုယ္နဲ႔ ထပ္ေ၀းသြားျပန္တယ္....။ ခု ကိုယ္ေနတဲ႔ ရပ္ကြက္မွာ ကခ်င္ေတြ ခ်င္းေတြမ်ားတယ္...။ ကခ်င္ဘုရားေက်ာင္း ခ်င္းႏွစ္ျခင္းဘုရားေက်ာင္းေတြရွိေတာ့ ခုလို ဒီဇင္ဘာလမွာ ညည သီခ်င္းဆိုတဲ႔အဖြ႔ဲေတြက တစ္ဖြဲ႔ျပီးတစ္ဖြဲ႔ပါပဲ...။ သူတို႔ေတြ “Marry Christmas” လို႔ေအာ္သံၾကားရင္.... ဟိုးးး လြန္ခဲ႔တဲ႔ အတိတ္ဆီက ဒီဇင္ဘာကိုေရာက္ေရာက္သြားသလိုပဲ....။ ကိုယ္တို႔အခန္းေဘးက မိသားစုလဲ RC ပဲ ခရစၥမတ္ဆို ကိုယ္တို႔ကို ႏွစ္တိုင္း ထမင္းဖိတ္ေကၽြးေလ့ရွိၾကတယ္....။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ အမွတ္တရေတြအမ်ားၾကီးရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္...။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာရဲ႔ ျမဴႏွင္းေငြ႔ေတြၾကားမွာ “ဧ၀” ကေပးတဲ႔ အစိမ္းေရာင္ပန္းသီးေလးတစ္လံုး ကိုယ္လက္ေဆာင္ရထားတယ္...။ အဲဒီပန္းသီးေလးကို ကိုယ္ကိုက္စားသင့္သလား စဥ္းစားေနတယ္....။ ခ်စ္ခင္စြာတဂ္လာေပးေသာ ညီမေလးရို႔စ္နဲ႔ ကန္ဒီတို႔ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္....။ ဒီတဂ္ပို႔စ္ကို ဘေလာ့ဂါအစ္ကိုအစ္မ ေမာင္ငယ္ညီမငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးျပီးတင္ေနၾကတာေတြ႔ရပါတယ္..။ ခုလို အားလံုးရဲ႔ ရင္ထဲက ဒီဇင္ဘာကို လွပစြာ ဖြင့္ဆိုခင္းက်င္းျပသထားတာကိုေတြ႔ရလို႔လဲ ဒီတဂ္ပို႔စ္ေလးကို စတင္တဂ္လာတဲ႔ညီမရို႔စ္ကိုထပ္ျပီးေက်းဇဴးတင္မိပါတယ္...။ ရို႔စ္ရဲ႔ေမးခြန္းေတြကို မေျဖဘဲ ကိုယ္သန္ရာအေရးေလးနဲ႔ပဲေရးလိုက္တာမို႔ ေက်နပ္ႏွစ္သိပ္လိမ္႔မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္...။

စာလာဖတ္သူအားလံုးနဲ႔ ဘေလာ့ေမာင္ႏွမအားလံုး Merry Christmas & Happy New Year.....

ေမတၱာအားျဖင့္ မိုးေငြ႔

အေရာင္မတူတဲ႔ ေကာင္းကင္က အလြမ္းေတြ....

တိမ္ညိဳေတြ အုပ္လိုက္ေရြ႔လ်ားေနၾကတယ္.......။

ျပည့္၀န္းေနတဲ႔ လကို မၾကာခဏဖံုးကြယ္သြားလိုက္ၾကတာ...... လျပည့္လကေနတဆင္ ့ကိုယ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနၾကတာကို တိမ္ကြယ္လိုက္တဲ႔အခါ သူကေပ်ာက္ကြယ္သြားလိုက္နဲ႔.....။ ဒီတစ္ည ကိုယ္တို႔ တိမ္ကင္းစင္တဲ႔ေကာင္းကင္ယံက လ၀န္းၾကီးကေန ဆံုႏိုင္ခြင့္ရပါ့ဦးမလား........။ တိမ္သလႅာေတြကေတာ့ ေခါင္းေမာ့လို႔ ေလႏွင္ရာ အဆုပ္လိုက္ အစုလိုက္ အေ၀းလိုက္ ေျပးလႊားေရြ႕႔လ်ားေနလိုက္ၾကတာ........ ကိုယ္တို႔ကို ဒီည ငဲ႔ကြက္မယ့္ပံုမေပၚဘူးကြယ္....။

သူရွိရာ ေကာင္းကင္မွာေရာ တိမ္ေတြဖံုးအုပ္ေနသလား.......။ ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္းကင္ဟာ နက္ျပာေရာင္ေနာက္ခံနဲ႔ၾကယ္ကေလးေတြဟာ မခို႔တရို႔ေလး လင္းျပေနၾကသလား.......။ ကမၻာေျမတစ္ခုတည္းအေပၚရပ္ေနတာခ်င္းအတူတူ.......ကိုယ္တို႔ အေရာင္တူညီတဲ႔ ေကာင္းကင္ကိုမပိုင္ဆိုင္ၾကဘူးေနာ္.........။

ျပဴတင္းေပါက္ကေန အေအးေပါ့တဲ႔ ေဆာင္းေလေလး မရဲတရဲတိုက္ခတ္၀င္ေရာက္လာတယ္။ ႏွင္းပြင့္ေတြကြယ္ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ႔ ေကာင္းကင္ေပမယ့္ ကုိယ့္ေကာင္းကင္မွာေတာ့ေလ... ႏွင္းႏြမ္းေတြျပိဳက်လာေတာ့မလား ေအာက္ေမ့ရတယ္......။

သူ႔ေကာင္းကင္မွာေရာ ၾကည္လင္ေနရဲ႔လား.....။ ေဆာင္းညေပမယ့္ မညာမတာ တိမ္ေတြနဲ႔ အုပ္မိႈင္းညိဳ႔ဆိုင္းေနမလား......။ လျပည့္လကေတာ့ တိမ္ေနာက္ကြယ္မွာ... ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးနဲ႔........။ ဒီလျပည့္က ေဆးေပါင္းခတယ္တဲ႔.........။ ဟင့္အင္း.... ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အလြမ္းေတြခတဲ႔ညပါ......။ အလြမ္းေတြနဲ႔အတူ ပုလဲမ်က္ရည္ေတြပါ ေၾကြခတဲ႔ညလည္းျဖစ္ေသးတယ္....။

မတူညီတဲ႔ေကာင္းကင္မွာ မျမင္ရေပမယ့္ မွန္းဆလို႔ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာတြန္႔ေကြး အျပံဳးကေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္ႏူးခြင့္ေပးပါ.....။

ဒီည.........ေဆာင္းေလေတြနဲ႔ေအးမယ္ဆိုလဲ သူ႔ရင္ေငြ႔အလား အလြမ္းေတြကိုျခံဳျပီး ကိုယ္ေႏြးေထြးလိုက္ပါ့မယ္....။

မိုးေငြ႔

ေစာင့္ေနမယ္....ႏွင္း

ဒီခုံတန္းေလးက ေႏြတုန္းကေတာ့ ေအာက္ေျခမွာ ရြက္ေၾကြေတြထူထပ္ရႈပ္ပြလို႔......။ မိုးရာသီမွာေတာ့ ဒီေနရာေလးကို ကုိယ္တခါမွမေရာက္ျဖစ္ဘူး......။ ခံုတန္းေလးမိုးေရေတြနဲ႔ စိုစြတ္ျပီးေရညိွေတြတက္ခ်င္ တက္ေနမွာ..။ ခုလို ေဆာင္းဦးမွာေတာ့ ႏွင္းေတြစိုစြတ္စြတ္နဲ႔ရွိေနတယ္...။ နဲနဲပိုေအးလာရင္ ႏွင္းခဲေတြအပံုလိုက္ဖံုးလႊမ္းလာလိမ္႔မယ္......။

ခုံတန္းေလးကေန ကိုယ္ေစာင့္ေနခဲ႔တယ္ မင္းကုိ....။ ဟိုးးႏွစ္... ေဆာင္းကတည္းကေပါ့....။ ခုေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ကိုေတာင္ျပန္ေရာက္လာျပီ....။ မင္းကေတာ့ လမ္းၾကံဳရင္ ဒီခံုတန္းေရွ႔ကေနျဖတ္ျဖတ္သြား တတ္တယ္....။ တခါတေလလည္း မင္းက စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔အတူစကားလာထုိင္ေျပာတယ္.....။ မင္းစကားလာေျပာတဲ႔ခ်ိန္ဆို.... ခံုတန္းေနာက္က ေမဘယ္လ္ပင္ေပၚက အရြယ္ကေလးေတြက ေဆာင္းေလထဲလႊင့္ျမဴးလို႔ ခုန္ဆင္းလာတတ္ၾကတယ္.......။ သူတို႔ကေတာင္ မင္းကို ၾကိဳဆိုေနတတ္ျပီ.......။ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းျဖတ္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရသူေလ.....။ ၾကာၾကာေနမွ ကိုယ္တို႔ေတြ႔ျဖစ္တာပါ......။ ခံုတန္းေနရာမွာ ကိုယ္ကသာ အျမဲရွိေနတတ္ေပမယ့္ မင္းကေတာ့ တခါတေလမွ အဲဒီေရွ႔ကျဖတ္ေလွ်ာက္တတ္သူေလ....။

ကိုယ္ၾကိဳက္တတ္မွန္းသိလို႔ထင္တယ္ မင္းေရာက္လာရင္ ေကာ္ဖီခါးခါးေမႊးေမႊးေလးတစ္ခြက္အျမဲပါလာတယ္.....။ အဲဒီေလာက္ဂရုစိုက္မႈရတာနဲ႔တင္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးမွာ မင္းတစ္ခါတည္းပဲေရာက္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ေက်နပ္တယ္....သိလား ...။ ျပီးေတာ့ မင္းလာရင္ ကိုယ့္ကို အျမဲ ေမးခြန္းေတြေမးတတ္တယ္....။ တခါတေလ မင္းကေမးခြန္းေတြကို တန္းလန္းထားခဲ႔ျပီး ျပန္သြားတတ္ေသးတယ္....။

မင္းကိုေစာင့္ရင္း ကိုယ့္အနားမွာ ခံုတန္းရယ္ သစ္ပင္ေတြရယ္ ႏွင္းေတြရယ္ပဲ အေဖာ္ရွိတာ....။ သူတို႔နဲ႔ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနျပီ....။ တကယ္တမ္း....မင္းက ႏွင္းနဲ႔တူတယ္........။ မင္းစိတ္က ႏွင္းေတြလိုပဲ အျဖဴထည္သက္သက္ပဲ....။ မင္းအမူအက်င့္ကလဲ ႏွင္းလိုပဲ ေအးစက္စက္နဲ႔ေလ...။ ကိုယ္ကေတာ့ တခါတေလမွ ေရာက္လာတတ္တဲ႔ ႏွင္းကို လြမ္းေနတတ္သူေပါ့....။ ဒီႏွစ္ေဆာင္းကပိုေအးတယ္ေနာ္......။ မင္းလဲ အလာက်ဲသြားတယ္.......။ ေဆာင္ေလအျမဴးမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္တယ္.......။ ခုလိုခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမွာ ကိုယ့္အတြက္အေႏြး ဓါတ္ျဖည့္ဖုိ႔ မင္းဆီက ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ.....။ ကိုယ့္ဆီကို ေနာက္တခါ ဘယ္ခ်ိန္ေရာက္လာမလဲဆိုတာမသိေပမယ့္ ကိုယ္မင္းကိုေစာင့္ေနပါ့မယ္ .....ႏွင္း...။ မိုးေငြ႔

မိုးေငြ႔ရဲ႔ေနရာေလးတစ္ခု........

ဘေလာ့ဂ္ေရးေနခဲ႔တာ သံုးႏွစ္ရွိသြားျပီ....။ တကယ္ေတာ့ စာေရး၀ါသနာပါတာရယ္.... ကိုယ့္ခံစားမႈကို ဖြင့္ခ်ခ်င္တာရယ္ပဲရိွခဲ႔တာပါ.....။ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုလံုးကိုၾကည့္ရင္ က်မဘက္က စာလာဖတ္သူရင္ထဲ စြဲက်န္ရစ္မယ့္ မယ္မယ္ရရပို႔စ္တစ္ခုမွမေပးႏိုင္ခဲ႔ဘူး....။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... ဒီစာမ်က္ႏွာကို ဖြင့္ထားတာဟာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႔ မွတ္စုစာအုပ္တစ္အုပ္... ကိုယ္႔တစ္သက္တာလံုးအတြက္ မေပ်ာက္ပ်က္သြားမယ့္ အမွတ္တရ ေနရာေလးတစ္ခု အျဖစ္ထားခဲ႔ခ်င္တာပါပဲ....။ ႏွစ္ပတ္လည္ဆိုျပီး.... ဘေလာ့ဂ္ကုိ ခမ္းခမ္းနားနားေလး လာလည္တဲ႔သူေတြကို မဧည့္ခံေတာ့ပါဘူးေလ.....။ က်မရင္ထဲကလာတဲ႔....ေဟာဒီ စာေတြဟာ က်မရဲ႔ ဧည့္၀တ္ျပဳမႈေတြပဲမဟုတ္လား....။ က်မဘေလာ့ဂ္ေလးကို က်မခ်စ္တယ္....။ စာေရး၀ါသနာပါလုိ႔ က်မကို ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလာကနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ႔တဲ႔ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို ဖန္ဆင္းေပးခဲ႔တဲ႔ မိုးေငြ႔ႏွင့္အတူဖန္ဆင္းရွင္ကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္....။ တစ္ခါက စိတ္အရမ္းညစ္လို႔ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို ႏွစ္ၾကိမ္တိတိ ဖ်က္ပစ္ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ႔ဖူးတယ္........။ ပထမတစ္ၾကိမ္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္မေနႏိုင္လု႔ိျပန္ေရးျဖစ္တယ္....။ ဒုတိယတစ္ၾကိမ္လည္း တူတူပါပဲေလ...။ အဲဒီတုန္းက ဘေလာ့ဂ္ဘက္ကိုမလွည့္ဘဲ ဘယ္ေလာက္ေနႏိုင္မလဲလို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကို စမ္းသပ္ၾကည့္ခဲ႔ဖူးတယ္.....။ တစ္ပတ္ေတာင္မခံပါဘူး....။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္..... အဲဒီပို႔စ္မတင္ျဖစ္တဲ႔ ရက္ေတြမွာ... အက္ေဆးအတိုအစေလးေတြ ထုိင္ေရးျဖစ္ေနခဲ႔တာပါ ....။ ၀ါသနာ...၀ါသနာ.... လံုး၀ကိုသတ္လို႔မေသႏိုင္တဲ႔အရာ..။ ငယ္ငယ္တုန္းကမွတ္မိပါေသးတယ္....။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုေပမယ့္ သိပ္ေတာ့မငယ္ေတာ့ပါဘူး တကၠသိုလ္စတက္ေနျပီ....။ အဲဒီတုန္းက ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ၀တၳဳလိုလို ဘာလိုလုိ ေရးထားခဲ႔ဖူးတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုလည္း အမိႈက္ပံုးထဲ ပစ္ခဲ႔ဖူးတယ္.....။ ေနာက္ေတာ့မွ အရမ္းႏွေျမာမိတာ....။ အဲလို အေရးအသားေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ........။ စာစေရးျဖစ္တာ ခုႏွစ္တန္းကတည္းက....။ အဲဒီတုန္းက ၀တၳဳစာအုပ္ေတြဘာေတြဖတ္ေနျပီ.......။ အေဖက အဲဒီကတည္းဆံုးပါးသြားေတာ့....။ ဖခင္မရွိဘူးဆုိတဲ႔ အားငယ္တဲ႔ စိတ္က အျမဲကိန္းေအာင္းေနခဲ႔တာ တစ္ေလွ်ာက္လံုးပဲ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးလို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ႔ အခ်ိန္ထိပဲ....။ တစ္ခုခုဆို သူမ်ားေတြထက္ ခံစားမႈပိုျပင္းထန္တယ္....။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ရင္ထဲက ဆႏၵေတြ ေပါက္ကြဲမႈေတြကို စာအုပ္မွာခ်ေရးရင္းကေနစခဲ႔တာပါပဲ....။ ၀ါသနာဆုိတာကလဲ အထံုပါရမီပါခဲ႔လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္....။ ပတ္၀န္းက်င္ကလႈတ္ခတ္မႈနဲ႔ ၀မ္းနည္းစို႔နင္လာခ်ိန္မွာဆို ကိုယ့္ရဲ႔ မ်က္ရည္တစ္စက္ဟာလည္း စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတာပဲ......။ က်မကို စိတ္ဓါတ္အင္အားျမွင့္တင္ေပးခဲ႔တာလဲ စာအုပ္ေတြပါပဲ....။ ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ ခဏနားေနတုန္းက အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္ဖူးတယ္... သူေပးဖတ္တဲ႔ ေမတၱာရွင္မေလးေပၚလီယာနာဆိုတဲ႔ စာအုပ္ေၾကာင့္ က်မစိတ္ဓါတ္ေတြ အားျပည့္သြားခဲ႔တာ....။ အဲဒီေနာက္ ေရာနသံဇင္ေရာ္လို စိတ္အင္အားေပးတဲ႔ စာအုပ္ေတြဖတ္ျဖစ္လာတယ္....။ ဆရာေဖျမင့္ဘာသာျပန္တဲ႔ chicken soup လိုစာအုပ္မ်ိဳးေတြ ဖတ္ျဖစ္လာတယ္....။ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတက္ရင္း ျဗိတိသွ်စာၾကည့္တိုက္မွာ အသင္း၀င္းကဒ္လုပ္ျပီး စာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားငွားဖတ္ျဖစ္တယ္....။ ပဲခူးကလပ္နားက အေမရိကန္စာၾကည့္တိုက္မွာလဲ ကဒ္လုပ္ျပီး ငွားျဖစ္တယ္...။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားဘ၀ဆိုေတာ့ လြတ္လပ္တာကိုး... သင္တန္းေလးတက္လိုက္ စာဖတ္လိုက္ပဲ.... ။ စာဖတ္ခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ရတယ္....။ ခုေနာက္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ေတာ့ စာဖတ္ခ်ိန္ေတာ္ေတာ္နည္းသြားတယ္....။ ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲေရာက္ေတာ့ သူမ်ားအိမ္ စာလည္ဖတ္တယ္....။ ဒါကလဲ လိုင္းေကာင္းေနမွပါ...။ အစိုးမရဘူး ဘာမွ...။ ဘေလာ့ဂ္စေရးတုန္းကေတာ့ က်မဘေလာ့ဂ္ကို မဂၢဇင္းစာအုပ္တစ္အုပ္လို က႑ေတြစံုစံုလင္ ပါေစခ်င္ခဲ႔တယ္...။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္... ႏွစ္ႏွစ္အထိ က်မဘာကို အားသန္သလဲဆိုတာေသခ်ာမသိေသးဘူး.....။ ဒီလိုပဲ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ ဟိုဟာေလးတင္လိုက္... ဒီဟာေလးတင္လိုက္ပါပဲ....။ ေနာက္ေတာ့... က်မ၀ါသနာပါတဲ႔ ဟင္းခ်က္နည္းေလးကို မွ်ေ၀ခ်င္တာနဲ႔ simply's coral kitchen ဆိုတဲ႔ ေလဘယ္လ္ေအာက္မွာ ဟင္းအမယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္စံုစံုလင္လင္တင္ျဖစ္လာခဲ႔တယ္.......။ မသက္ေ၀နဲ႔ မပန္တို႔ရဲ႔ အက္ေဆးအေရးအသားေတြကို ရူးသြပ္ခဲ႔ရင္းက က်မ အက္ေဆးအတုိအထြာေလးေတြ စေရးရင္း ခံစားမႈေလးေတြကို အက္ေဆးေလးေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ရတာႏွစ္သက္လာတယ္....။ ၀တၳဳတိုကေတာ့ ၾကိဳၾကားေလး ေရးျဖစ္ပါတယ္....။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ က်မရဲ႔ တစ္ခါတုန္းကတို႔ရြာမွာနဲ႔ တစ္ခါတုန္းကတကၠသိုလ္မွာ ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ႏွစ္သက္ၾကတယ္ေျပာပါတယ္....။ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္ ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြ မွတ္မိသေလာက္ေလး မွတ္တမ္းတင္ျဖစ္တဲ႔ ပို႔စ္ေလးေတြမုိ႔ က်မကိုယ္တိုင္လည္းသေဘာက်တယ္...။ ဒီႏွစ္ပိုင္းမွာေတာ့ က်မရဲ႔ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ေလး အိန္ဂ်ယ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး လူသိမ်ားလာပါတယ္...။ က်မေရးတဲ႔စာေတြက ႏွလံုးသားအတြက္ အဟာရျဖစ္ေစမယ့္ ခံစားမႈစာစုေလးေတြမ်ားတယ္...။ ခုေနာက္ပိုင္းပိုျပီးေတာ့ ကိုယ့္ခံစားမႈကုိဦးစားေပးလာတယ္.....။ က်မဘေလာ့မွာ က်မအားသန္တဲ႔ က်မကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္တဲ႔ပို႔စ္ေတြကိုပဲတင္ဖို႔စိတ္ကူးရွိေတာ့တယ္.......။ ငယ္စဥ္ကတည္းက lonely ျဖစ္တတ္တဲ႔ က်မက ဘေလာ့ေလာကထဲေရာက္ေတာ့လည္း သိပ္ျပီး အိမ္မလည္ျဖစ္ဘူး... ကုိယ္သိတဲ႔သူတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ဆီကိုပဲသြားျဖစ္တယ္......။ ခုႏွစ္ပိုင္းက်မွသာ ဘေလာ့ဂါေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားနဲ႔ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးလာတယ္... ။ မိုးေငြ႔ႏွင့္အတူဆိုတဲ႔ ေနရာေလးတစ္ခုျဖစ္လာတာကလဲ ခ်စ္ခင္စြာလာေရာက္အားေပးတဲ႔ စာဖတ္သူမ်ားရဲ႔ စိတ္အင္အားေပးမႈေတြအမ်ားၾကီးပါပါတယ္...။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔က ဘေလာ့ဂါျဖစ္သလို စာဖတ္သူေတြလည္းျဖစ္ပါတယ္....။ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ စာလည္းေရးရင္း သူမ်ားဘေလာ့ကစာေတြကိုလည္း လိုက္ဖတ္တဲ႔ စာဖတ္ပိတ္သတ္ေတြပါ....။ ဒီတစ္လလံုးကို က်မၾကိဳက္တဲ႔ ပို႔စ္အေဟာင္းေလးေတြကို ျပန္တင္သြားမယ္.....။ အက္ေဆးေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြေပါ့....။ ေနာက္ႏွစ္ဆန္းက်မွပဲ အသစ္ေတြတင္ျဖစ္ေတာ့မယ္...ျပီးေတာ့ အလွအပေရးရာ ေဆာင္းပါးေလးေတြတင္ဦးမယ္....။ ဒီေလာက္ပါပဲ က်မေျပာစရာကုန္သေလာက္ရွိျပီထင္ပါတယ္.......။ အားေပးတဲ႔ ခ်စ္ရေသာ စာဖတ္သူအားလံုး ဘေလာ့ေမာင္ႏွမအားလံုးကို ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္......။

Sweet December to You All..........

ေမတၱာအားျဖင့္ မိုးေငြ႔