ကမၻာဦးအသီးစားသံုးသူေတြ

ၾကယ္ကေလးေတြ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ လင္းလင္းလက္လက္နဲ႔ ညက ရိုးစင္းစြာလွပလို႔ေနတယ္....။

သူ႔ကို သူတို႔က၀ွက္ထားလိုက္...... ကိုယ့္ကို၀ွက္ထားလိုက္နဲ႔.... ေတြ႔ဆံုခြင့္ေလး တုိေတာင္းတဲ႔ၾကားက...... ရင့္မွည့္တဲ႔ အပင္ကေနသူေခၽြခ်ေပးတဲ႔ ခ်ိဳျမတဲ႔ သစ္သီးေလးကို စားသံုးခြင့္ရလိုက္တယ္......။ အဲဒီခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေလနီၾကမ္းေတြျဖတ္တိုက္ခံလိုက္ရသတဲ႔......။ ခ်ိဳျမတဲ႔သစ္သီးေၾကာင့္လဲကိုယ့္ပါးျပင္မွာ မက္မြန္သီးေလးေတြျဖစ္ကုန္တယ္....။

ညကတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ရွိလြန္းလို႔.... ကိုယ့္အသက္ရွဴသံကိုယျ္ပန္ၾကားေနရတယ္.....လည္တိုင္မွာဆြတ္ဖ်န္းထားတဲ႔ Gucci Envy Me ရနံ႔ေလးကလည္း ေသြးေၾကာေလးေတြတစ္ခ်က္ခုန္လိုက္တိုင္း ခုန္လိုက္တိုင္း ေမႊးပ်ံ႔ထြက္လာၾကတယ္....။ ဘယ္ဖက္အိတ္ကပ္ေလးဆီက သံစဥ္တစ္ခု ယိမ္းယိမ္းႏြ႔ဲႏဲြဲ႔နဲ႔ခပ္တိုးတိုးကေလးၾကားေနရတယ္...။ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ရုိမန္႔တစ္ျဖစ္လြန္းတဲ႔ ညေလးတစ္ညပါပဲ.....။

မျမင္ရေပမယ့္ သူလဲ ကိုယ့္လိုပဲ ပါးျပင္ရိွန္းျမျမနဲ႔..... သူကိုယ္တိုင္ရဲ႔ႏွလံုးသားဗံုသံေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ျပန္နားေထာင္ေနမိမွာေသခ်ာပါပဲ......။ ႏႈတ္ခမ္းမွာ အျပံဳးေတြကိုခ်ိပ္ဆြဲထားလို႔ .... ကိုယ့္အလာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္မွာေပ့ါ.....။ အျမဲတမ္းစိတ္ရွည္ႏုိင္ပါေစ.....။ ကိုယ့္ကိုသည္းခံခြင့္လြတ္ႏိုင္တဲ႔သူ ကမၻာေပၚမွာမရွိေသးဘူးေလ.....။ အဲလို ကိုယ္ကဆိုးတယ္....။

ေရာ့..... ........ ဧ၀ ေပးသြားတဲ႔ အစိမ္းေရာင္ပန္းသီးေလး တစ္၀က္ဆီစားၾကမယ္ေလ.....။ ပန္းသီးကရတဲ႔ဓါတ္ေတြ အေသြးထဲ အသားထဲ ေပ်ာ္၀င္စီးဆင္းသြားလိမ္႔မယ္.....။ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ေ၀ျဖာလို႔ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေလးေတြထသြားတယ္..။

ခုကစျပီး ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ပတ္သက္မႈကဘာလဲ........။ ရင္ခုန္သံထပ္တူညီမွ်တဲ႔ သူေတြေပါ့ ဟုတ္လား....။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္နားလည္မႈေပးႏိုင္တဲ႔......ရင္ဘတ္ထဲကစကားလံုးေတြကို လွလွပပစီျခယ္ ခင္းက်င္းျပမယ့္သူေတြေပါ့...။

ကိုယ္တို႔အတူစားသံုးမယ့္ သစ္သီးေလးေတြက အရသာခ်ိဳျမျမ ထာ၀ရအတြက္ေပါ့ ဟုတ္လား........။

ပန္းသီးတစ္လံုးရဲ႔ ဒိုင္ယာရီ

ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔.........ရင္း
စစ္ပဲြ.....တစ္ရာ.....ခင္းၿပီး
အသီးကေလး.......ခ်ိဳျမျမ
သူ႕အတြက္ ေခြၽခ်ခဲ႕တယ္
လိုအပ္ရင္....... ထုတ္စား
ဘယ္ဘက္....အိပ္ကပ္ထဲ ထည္႕.....
သိမ္းထားေပးပါ
သူ႔အတြက္.............ခ်ိဳျမ ထာဝရေပါ႕
ေပးနိုင္တာ......တခုတည္း
အနိႈင္းမဲ႔ပါ..................

..
အတိုင္းအထြာေတြခ်န္ထား
က်န္တာေတြြြ...မစၪ္းစားနဲ႕
ခ်န္မသြားပါဘူး..........ယံုုုု
သူ႕...အတြက္.........ပံုလို႕
ေပးခဲ႕ၿပီပဲ....................

ကိုယ္.........ေတာင္႔တတာ
သူေၾကြးမယ္႔ ပန္းသီးရယ္ပါ
အလို................မက်လို႕
ငိုျပပါဆို...........ငိုျပပါ႔မယ္
တခါတေလသူေျပာေျပာတဲ႕
ကေလး..ဆိုးေလး....ကိုယ္

သူေျပာတဲ႔.........ထိုတစ္ည
မီး...ေရာင္စံု.........အလွမွာ
တူနွစ္ကိုယ္ ၾကည္ကာနူးလို႕
မက္မြန္သီးမ်ားစီကာတြဲတယ္
သူေၾကြးမယ္႕ ပန္းသီးကိုစား
သူ႕.....အနား.......ခစားလို႕
ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္႕.........ထိုည
ကိုယ႔္အိပ္မက္ေတြ....လွေန
ေတာ႔မွာ.......................

သူ႕ အနားေလး....ကပ္ထိုင္
သူ႕ လက္ဖဝါးေလး..ကိုင္ၿပီး
ေႏြးေထြးမႈေတြနဲ႕...ေပြ႕ဖက္
သူ႕အိပ္မက္ေတြ လွေစမယ္

စိတ္ကူး.....ေန႕ရက္ေတြက
သူနဲ႕က်မွွွ...........အရာရာ
လွပ...............ေနခဲ႔တယ္
ဘာပဲဲဲ.............ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႕
သူေကြၽးမယ္႔ အသီးတစ္လံုး
ထာဝရ... စားသံုးခြင္႔ ရရင္ပဲ
ျပည္႕စံု...လံုေလာက္...ပါၿပီီီ

လွည္႕စားကာ.........ခ်န္ထား
အေဝးကိုထြက္သြားရင္ေတာင္
ဟန္ေဆာင္ရင္း ၿပံဳးေနပါ႕မယ္
သူေပးခဲ႕မယ္႕..အသီးတစ္လံုး
ခ်ိဳျမေမႊးေနအံုးမယ္႕ အထိေပါ႕......။(ကၽြန္မ၏ကဗ်ာဆရာ)

အားလံုးရဲ႔ ႏွစ္သစ္အၾကိဳညေလး လွပပါေစ........
မိုးေငြ႔

ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ခ်စ္သူ.......

ကုိယ္႔ရဲ႕ ညေတြက ေမွာင္လြန္းတယ္ ... အလြမ္းေငြ႔ေတြက ေအးစက္စက္ႏိုင္လြန္းတယ္ ... ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သူကုိ ရွာေဖြရလြန္းလို႔လဲ ေမာပန္းလွျပီ ... ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ႏွင္းစက္ေတြၾကား အလင္းျမဴမႈန္တစ္ပြင္႔စာမွ ေ၀းကြာေနရလား ခ်စ္သူ ဖူးပြင္႔အံက်လာတဲ႔ ႏွလံုးသား ဗံုသံေတြ စည္းခ်က္က်နေစဖို႔ ကုိယ္႔မ်က္ရည္ေတြ ေခ်ာင္းစီးေပးရမွာလား ... အလြမ္းနဲ႔ေရးတဲ႔ ဇာတ္ထုပ္တခုက ဒီဇင္ဘာမွာ မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာတယ္ .. (သူ႔လို႔ ကုိယ႔္လိုေပါ႔) ႏွင္းသားနန္းေတာ္ေအာက္ ပန္းမေၾကြလည္း ေကာက္ၾကစို႔ ခ်စ္သူ ... ျဖဴစင္ၾကြရြေနတဲ႔ အလင္းျဖာျဖာ အပြင္႔ေတြ ရင္ထဲမွာ အဆုတ္လိုက္ပါပဲ ... တျဖည္းျဖည္းေၾကြမလို႔နဲ႔ ေ၀ွ႔ကာ၀င္တိုက္ခတ္ ႏွလံုးသား တစ္ခန္းရပ္တံ႕သြားရတယ္ ... ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သူကေတာ႔ ေ၀းျမဲေ၀းဆဲ ...။(ညလင္းအိမ္) မွတ္ခ်က္ ။ ။ က်မရဲ႔ နစ္မွာ “ကုိယ္႔ရဲ႕ ညေတြက ေမွာင္လြန္းတယ္ ... အလြမ္းေငြ႔ေတြက ေအးစက္စက္ႏိုင္လြန္းတယ္....ကုိယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သူကုိ ရွာေဖြရလြန္းလို႔လဲ ေမာပန္းလွျပီ”လို႔ေရးထားတာကို က်မရဲ႔ ေမာင္ေလး အသဲကြဲကဗ်ာဆရာ ညလင္းအိမ္က ခုလို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ဖန္တီးေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္...။ ေက်းဇူးပါ ေမာင္တူး ...။

ကၽြန္မ၏ဒီဇင္ဘာ......

ဒီဇင္ဘာဆိုတာ ႏွင္းပြင့္ေတြလိႈင္ေ၀တဲ႔ ေဆာင္းလတစ္လတဲ႔လား.....။ ငယ္ငယ္တုန္းက နယ္မွာ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔က တိုင္းရင္းသူ ေခရစ္ယာန္ဘာသာေတြဆိုေတာ့ ခရစၥမတ္ဆို သူတို႔ရြာမွာ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးၾကတယ္....။ ေခါပုတ္ပူပူေႏြးေႏြးေတြေထာင္းေကၽြးၾကတယ္...။ ညဘက္ဆို ကိုယ္တို႔ရြာဘက္ Carol Singing လာဆိုၾကတယ္....။ သီခ်င္းလာဆိုတဲ႔သူေတြကို ေကာ္ဖီ မုန္႔ သၾကားလံုးစတာေတြနဲ႔ ဧည့္ခံၾကတယ္...။ ေပ်ာ္စရာေလးပဲ....။ ခရစ္ယာန္မဟုတ္ေပမယ့္ ခရစၥမတ္နဲ႔ေတာ့ ငယ္ကတည္းက သိပ္မစိမ္းခဲ႔ဘူး...။ ဒီဇင္ဘာဟာ ပြဲေတာ္ေတြန႔ဲ ႏွင္းပြင့္ဇာပု၀ါေအာက္မွာ အျမဲလွပေနတတ္တယ္....ဘယ္အခ်ိန္မဆိုဘဲ...။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ႏွစ္ကူးဖို႔ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလးေတြတေပ်ာ္တပါး က်င္းပၾကတယ္....။ ခ်မ္းေအးျပီး လူတိုင္းကို ေပ်ာ္ရြႊင္ၾကည္ႏူးမႈေတြ သယ္ေဆာင္လာေပးတတ္တဲ႔ ဒီဇင္ဘာကို မႏွစ္ျမိဳ႔တဲ႔သူ မရွိသေလာက္ရွားမယ္လို႔ ကိုယ္ထင္ပါတယ္...။ အေအးကဲတဲ႔ ရွမ္းျပည္မွာေနဖူးသူမို႔....တခါတခါေဆာင္းကုိ ကုိယ္ေၾကာက္မိတယ္...။ သိပ္ေအးခဲလာရင္ အဆစ္ေတြကိုက္တတ္တဲ႔အခါ.... ေမြးရာပါႏွာေခါင္းေပါက္တစ္ဖက္က်ဥ္းတဲ႔သူမို႔ အဲလို အရိုးထဲထိေအးခိုက္တဲ႔ခ်ိန္မွာ ညည ႏွာေခါင္းပိတ္ျပီး အိပ္မရလို႔ ထထထိုင္ေနခဲ႔ရတဲ႔အခါက်ရင္ေပါ့...။ ရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ့ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ ကိုယ္နဲနဲစိမ္းသြားတယ္..........ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ႔ အထိပါပဲ...။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ ဒီဇင္ဘာကေတာ့ ကိုယ္တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္တက္တုန္းကေပါ့...။ မနက္ေစာေစာစီးစီးတက္ၾကြစြာ ႏွင္းအေအးဒဏ္ကို အန္တုလို႔ ကိုယ့္ေမဂ်ာကမဟုတ္ဘဲ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀င္းထဲက ေဘာလံုးကြင္းတစ္ခုဆီကို ေမဂ်ာအလိုက္ျပိဳင္ပြဲေလးတစ္ခုအတြက္ အားေပးဖို႔ ေရာက္သြားခဲ႔ဖူးတယ္...။ ကိုယ္အားေပးခ်င္တဲ႔သူက ကိုယ့္ထက္ဂ်ဴနီယာက်တဲ႔ ပထ၀ီေမဂ်ာက အသားညိဳညိဳနဲ႔ ေကာင္ေလးကိုပါ...။ အဲဒီေန႔က ပထ၀ီနဲ႔ ရုကၡေဗဒ ေမဂ်ာတို႔ကန္တဲ႔ပြဲ...။ ကိုယ့္နဲ႔သိတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔က ကိုယ့္ေမဂ်ာမဟုတ္ဘဲ ဘယ္သူ႔ကိုလာအားေပးသလဲဆိုျပီး စပ္စုၾကတယ္....။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအသားညိဳညိဳေကာင္ေလးနဲ႔ ကိုယ္တို႔အဖြဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သြားၾကတယ္...။ သူက ခရစ္ယာန္ဆိုေတာ့ ခရစၥမတ္ဆို သူ႔အိမ္မွာ ဆုေတာင္းပြဲလုပ္ ထမင္းဖိတ္ေကၽြး သူ X'mas Carol သြားဆိုရင္လိုက္ဖူးတယ္...။ အဲဒီက်မွာ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ ခရစၥမတ္ ကိုယ္နဲ႔ ျပန္နီးလာခဲ႔တယ္...။ ရန္ကုန္ရဲ႔ ေဆာင္းက အေအးေပ့ါတတ္လို႔ ကိုယ့္အတြက္ေနလို႔ေကာင္းတယ္...။ RC3မွာ ခရစ္ယာန္သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ရွိတယ္...။ သူတို႔ အားလံုးအဆိုေကာင္းၾကတယ္....။ တစ္ေယာက္ကအဆိုကၽြမ္းက်င္တယ္ ...တစ္ေယာက္က ဂီတာတီးေကာင္းတယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ပီယာႏိုရတယ္....။ အဲတုန္းကအခ်ိန္ကို ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ လြမ္းစရာပါပဲ...။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သိပ္အဆက္အသြယ္မရွိေတာ့ဘူး...။ ခရစၥမတ္လဲ ကိုယ္နဲ႔ ထပ္ေ၀းသြားျပန္တယ္....။ ခု ကိုယ္ေနတဲ႔ ရပ္ကြက္မွာ ကခ်င္ေတြ ခ်င္းေတြမ်ားတယ္...။ ကခ်င္ဘုရားေက်ာင္း ခ်င္းႏွစ္ျခင္းဘုရားေက်ာင္းေတြရွိေတာ့ ခုလို ဒီဇင္ဘာလမွာ ညည သီခ်င္းဆိုတဲ႔အဖြ႔ဲေတြက တစ္ဖြဲ႔ျပီးတစ္ဖြဲ႔ပါပဲ...။ သူတို႔ေတြ “Marry Christmas” လို႔ေအာ္သံၾကားရင္.... ဟိုးးး လြန္ခဲ႔တဲ႔ အတိတ္ဆီက ဒီဇင္ဘာကိုေရာက္ေရာက္သြားသလိုပဲ....။ ကိုယ္တို႔အခန္းေဘးက မိသားစုလဲ RC ပဲ ခရစၥမတ္ဆို ကိုယ္တို႔ကို ႏွစ္တိုင္း ထမင္းဖိတ္ေကၽြးေလ့ရွိၾကတယ္....။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ဒီဇင္ဘာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ အမွတ္တရေတြအမ်ားၾကီးရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္...။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာရဲ႔ ျမဴႏွင္းေငြ႔ေတြၾကားမွာ “ဧ၀” ကေပးတဲ႔ အစိမ္းေရာင္ပန္းသီးေလးတစ္လံုး ကိုယ္လက္ေဆာင္ရထားတယ္...။ အဲဒီပန္းသီးေလးကို ကိုယ္ကိုက္စားသင့္သလား စဥ္းစားေနတယ္....။ ခ်စ္ခင္စြာတဂ္လာေပးေသာ ညီမေလးရို႔စ္နဲ႔ ကန္ဒီတို႔ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္....။ ဒီတဂ္ပို႔စ္ကို ဘေလာ့ဂါအစ္ကိုအစ္မ ေမာင္ငယ္ညီမငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးျပီးတင္ေနၾကတာေတြ႔ရပါတယ္..။ ခုလို အားလံုးရဲ႔ ရင္ထဲက ဒီဇင္ဘာကို လွပစြာ ဖြင့္ဆိုခင္းက်င္းျပသထားတာကိုေတြ႔ရလို႔လဲ ဒီတဂ္ပို႔စ္ေလးကို စတင္တဂ္လာတဲ႔ညီမရို႔စ္ကိုထပ္ျပီးေက်းဇဴးတင္မိပါတယ္...။ ရို႔စ္ရဲ႔ေမးခြန္းေတြကို မေျဖဘဲ ကိုယ္သန္ရာအေရးေလးနဲ႔ပဲေရးလိုက္တာမို႔ ေက်နပ္ႏွစ္သိပ္လိမ္႔မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္...။

စာလာဖတ္သူအားလံုးနဲ႔ ဘေလာ့ေမာင္ႏွမအားလံုး Merry Christmas & Happy New Year.....

ေမတၱာအားျဖင့္ မိုးေငြ႔

အေရာင္မတူတဲ႔ ေကာင္းကင္က အလြမ္းေတြ....

တိမ္ညိဳေတြ အုပ္လိုက္ေရြ႔လ်ားေနၾကတယ္.......။

ျပည့္၀န္းေနတဲ႔ လကို မၾကာခဏဖံုးကြယ္သြားလိုက္ၾကတာ...... လျပည့္လကေနတဆင္ ့ကိုယ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနၾကတာကို တိမ္ကြယ္လိုက္တဲ႔အခါ သူကေပ်ာက္ကြယ္သြားလိုက္နဲ႔.....။ ဒီတစ္ည ကိုယ္တို႔ တိမ္ကင္းစင္တဲ႔ေကာင္းကင္ယံက လ၀န္းၾကီးကေန ဆံုႏိုင္ခြင့္ရပါ့ဦးမလား........။ တိမ္သလႅာေတြကေတာ့ ေခါင္းေမာ့လို႔ ေလႏွင္ရာ အဆုပ္လိုက္ အစုလိုက္ အေ၀းလိုက္ ေျပးလႊားေရြ႕႔လ်ားေနလိုက္ၾကတာ........ ကိုယ္တို႔ကို ဒီည ငဲ႔ကြက္မယ့္ပံုမေပၚဘူးကြယ္....။

သူရွိရာ ေကာင္းကင္မွာေရာ တိမ္ေတြဖံုးအုပ္ေနသလား.......။ ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္းကင္ဟာ နက္ျပာေရာင္ေနာက္ခံနဲ႔ၾကယ္ကေလးေတြဟာ မခို႔တရို႔ေလး လင္းျပေနၾကသလား.......။ ကမၻာေျမတစ္ခုတည္းအေပၚရပ္ေနတာခ်င္းအတူတူ.......ကိုယ္တို႔ အေရာင္တူညီတဲ႔ ေကာင္းကင္ကိုမပိုင္ဆိုင္ၾကဘူးေနာ္.........။

ျပဴတင္းေပါက္ကေန အေအးေပါ့တဲ႔ ေဆာင္းေလေလး မရဲတရဲတိုက္ခတ္၀င္ေရာက္လာတယ္။ ႏွင္းပြင့္ေတြကြယ္ေပ်ာက္ေနတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ႔ ေကာင္းကင္ေပမယ့္ ကုိယ့္ေကာင္းကင္မွာေတာ့ေလ... ႏွင္းႏြမ္းေတြျပိဳက်လာေတာ့မလား ေအာက္ေမ့ရတယ္......။

သူ႔ေကာင္းကင္မွာေရာ ၾကည္လင္ေနရဲ႔လား.....။ ေဆာင္းညေပမယ့္ မညာမတာ တိမ္ေတြနဲ႔ အုပ္မိႈင္းညိဳ႔ဆိုင္းေနမလား......။ လျပည့္လကေတာ့ တိမ္ေနာက္ကြယ္မွာ... ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးနဲ႔........။ ဒီလျပည့္က ေဆးေပါင္းခတယ္တဲ႔.........။ ဟင့္အင္း.... ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အလြမ္းေတြခတဲ႔ညပါ......။ အလြမ္းေတြနဲ႔အတူ ပုလဲမ်က္ရည္ေတြပါ ေၾကြခတဲ႔ညလည္းျဖစ္ေသးတယ္....။

မတူညီတဲ႔ေကာင္းကင္မွာ မျမင္ရေပမယ့္ မွန္းဆလို႔ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာတြန္႔ေကြး အျပံဳးကေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္ႏူးခြင့္ေပးပါ.....။

ဒီည.........ေဆာင္းေလေတြနဲ႔ေအးမယ္ဆိုလဲ သူ႔ရင္ေငြ႔အလား အလြမ္းေတြကိုျခံဳျပီး ကိုယ္ေႏြးေထြးလိုက္ပါ့မယ္....။

မိုးေငြ႔

ေစာင့္ေနမယ္....ႏွင္း

ဒီခုံတန္းေလးက ေႏြတုန္းကေတာ့ ေအာက္ေျခမွာ ရြက္ေၾကြေတြထူထပ္ရႈပ္ပြလို႔......။ မိုးရာသီမွာေတာ့ ဒီေနရာေလးကို ကုိယ္တခါမွမေရာက္ျဖစ္ဘူး......။ ခံုတန္းေလးမိုးေရေတြနဲ႔ စိုစြတ္ျပီးေရညိွေတြတက္ခ်င္ တက္ေနမွာ..။ ခုလို ေဆာင္းဦးမွာေတာ့ ႏွင္းေတြစိုစြတ္စြတ္နဲ႔ရွိေနတယ္...။ နဲနဲပိုေအးလာရင္ ႏွင္းခဲေတြအပံုလိုက္ဖံုးလႊမ္းလာလိမ္႔မယ္......။

ခုံတန္းေလးကေန ကိုယ္ေစာင့္ေနခဲ႔တယ္ မင္းကုိ....။ ဟိုးးႏွစ္... ေဆာင္းကတည္းကေပါ့....။ ခုေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ကိုေတာင္ျပန္ေရာက္လာျပီ....။ မင္းကေတာ့ လမ္းၾကံဳရင္ ဒီခံုတန္းေရွ႔ကေနျဖတ္ျဖတ္သြား တတ္တယ္....။ တခါတေလလည္း မင္းက စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔အတူစကားလာထုိင္ေျပာတယ္.....။ မင္းစကားလာေျပာတဲ႔ခ်ိန္ဆို.... ခံုတန္းေနာက္က ေမဘယ္လ္ပင္ေပၚက အရြယ္ကေလးေတြက ေဆာင္းေလထဲလႊင့္ျမဴးလို႔ ခုန္ဆင္းလာတတ္ၾကတယ္.......။ သူတို႔ကေတာင္ မင္းကို ၾကိဳဆိုေနတတ္ျပီ.......။ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းျဖတ္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရသူေလ.....။ ၾကာၾကာေနမွ ကိုယ္တို႔ေတြ႔ျဖစ္တာပါ......။ ခံုတန္းေနရာမွာ ကိုယ္ကသာ အျမဲရွိေနတတ္ေပမယ့္ မင္းကေတာ့ တခါတေလမွ အဲဒီေရွ႔ကျဖတ္ေလွ်ာက္တတ္သူေလ....။

ကိုယ္ၾကိဳက္တတ္မွန္းသိလို႔ထင္တယ္ မင္းေရာက္လာရင္ ေကာ္ဖီခါးခါးေမႊးေမႊးေလးတစ္ခြက္အျမဲပါလာတယ္.....။ အဲဒီေလာက္ဂရုစိုက္မႈရတာနဲ႔တင္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးမွာ မင္းတစ္ခါတည္းပဲေရာက္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ေက်နပ္တယ္....သိလား ...။ ျပီးေတာ့ မင္းလာရင္ ကိုယ့္ကို အျမဲ ေမးခြန္းေတြေမးတတ္တယ္....။ တခါတေလ မင္းကေမးခြန္းေတြကို တန္းလန္းထားခဲ႔ျပီး ျပန္သြားတတ္ေသးတယ္....။

မင္းကိုေစာင့္ရင္း ကိုယ့္အနားမွာ ခံုတန္းရယ္ သစ္ပင္ေတြရယ္ ႏွင္းေတြရယ္ပဲ အေဖာ္ရွိတာ....။ သူတို႔နဲ႔ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနျပီ....။ တကယ္တမ္း....မင္းက ႏွင္းနဲ႔တူတယ္........။ မင္းစိတ္က ႏွင္းေတြလိုပဲ အျဖဴထည္သက္သက္ပဲ....။ မင္းအမူအက်င့္ကလဲ ႏွင္းလိုပဲ ေအးစက္စက္နဲ႔ေလ...။ ကိုယ္ကေတာ့ တခါတေလမွ ေရာက္လာတတ္တဲ႔ ႏွင္းကို လြမ္းေနတတ္သူေပါ့....။ ဒီႏွစ္ေဆာင္းကပိုေအးတယ္ေနာ္......။ မင္းလဲ အလာက်ဲသြားတယ္.......။ ေဆာင္ေလအျမဴးမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္တယ္.......။ ခုလိုခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမွာ ကိုယ့္အတြက္အေႏြး ဓါတ္ျဖည့္ဖုိ႔ မင္းဆီက ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ.....။ ကိုယ့္ဆီကို ေနာက္တခါ ဘယ္ခ်ိန္ေရာက္လာမလဲဆိုတာမသိေပမယ့္ ကိုယ္မင္းကိုေစာင့္ေနပါ့မယ္ .....ႏွင္း...။ မိုးေငြ႔

မိုးငွေ့ရဲ့နေရာလေးတစ်ခု........

ဘလော့ဂ်ရေးနေခဲ့တာ သုံးနှစ်ရှိသွားပြီ....။ တကယ်တော့ စာရေးဝါသနာပါတာရယ်.... ကိုယ့်ခံစားမှုကို ဖွင့်ချချင်တာရယ်ပဲရှိခဲ့တာပါ.....။ ဘလော့ဂ်တစ်ခုလုံးကိုကြည့်ရင် ကျမဘက်က စာလာဖတ်သူရင်ထဲ စွဲကျန်ရစ်မယ့် မယ်မယ်ရရပို့စ်တစ်ခုမှမပေးနိုင်ခဲ့ဘူး....။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်... ဒီစာမျက်နှာကို ဖွင့်ထားတာဟာ ကိုယ့်ဘဝရဲ့ မှတ်စုစာအုပ်တစ်အုပ်... ကိုယ့်တစ်သက်တာလုံးအတွက် မပျောက်ပျက်သွားမယ့် အမှတ်တရ နေရာလေးတစ်ခု အဖြစ်ထားခဲ့ချင်တာပါပဲ....။ နှစ်ပတ်လည်ဆိုပြီး.... ဘလော့ဂ်ကို ခမ်းခမ်းနားနားလေး လာလည်တဲ့သူတွေကို မဧည့်ခံတော့ပါဘူးလေ.....။ ကျမရင်ထဲကလာတဲ့....ဟောဒီ စာတွေဟာ ကျမရဲ့ ဧည့်ဝတ်ပြုမှုတွေပဲမဟုတ်လား....။ ကျမဘလော့ဂ်လေးကို ကျမချစ်တယ်....။ စာရေးဝါသနာပါလို့ ကျမကို ဒီဘလော့ဂ်လောကနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးခဲ့တဲ့ ဒီဘလော့ဂ်လေးကို ဖန်ဆင်းပေးခဲ့တဲ့ မိုးငွေ့နှင့်အတူဖန်ဆင်းရှင်ကိုလည်း ကျေးဇူးအထူးတင်ပါတယ်....။

တစ်ခါက စိတ်အရမ်းညစ်လို့ ဒီဘလော့ဂ်လေးကို နှစ်ကြိမ်တိတိ ဖျက်ပစ်ဖို့ စိတ်ကူးခဲ့ဖူးတယ်........။ ပထမတစ်ကြိမ်တုန်းကတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်မနေနိုင်လု့ိပြန်ရေးဖြစ်တယ်....။ ဒုတိယတစ်ကြိမ်လည်း တူတူပါပဲလေ...။ အဲဒီတုန်းက ဘလော့ဂ်ဘက်ကိုမလှည့်ဘဲ ဘယ်လောက်နေနိုင်မလဲလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စမ်းသပ်ကြည့်ခဲ့ဖူးတယ်.....။ တစ်ပတ်တောင်မခံပါဘူး....။ အမှန်တိုင်းပြောရရင်..... အဲဒီပို့စ်မတင်ဖြစ်တဲ့ ရက်တွေမှာ... အက်ဆေးအတိုအစလေးတွေ ထိုင်ရေးဖြစ်နေခဲ့တာပါ ....။ ဝါသနာ...ဝါသနာ.... လုံးဝကိုသတ်လို့မသေနိုင်တဲ့အရာ..။ ငယ်ငယ်တုန်းကမှတ်မိပါသေးတယ်....။ ငယ်ငယ်တုန်းကဆိုပေမယ့် သိပ်တော့မငယ်တော့ပါဘူး တက္ကသိုလ်စတက်နေပြီ....။ အဲဒီတုန်းက ခံစားချက်တွေနဲ့ ဝတ္ထုလိုလို ဘာလိုလို ရေးထားခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုလည်း အမှိုက်ပုံးထဲ ပစ်ခဲ့ဖူးတယ်.....။ နောက်တော့မှ အရမ်းနှမြောမိတာ....။ အဲလို အရေးအသားတွေ ပြန်မရနိုင်တော့ဘူးလေ........။ စာစရေးဖြစ်တာ ခုနှစ်တန်းကတည်းက....။ အဲဒီတုန်းက ဝတ္ထုစာအုပ်တွေဘာတွေဖတ်နေပြီ.......။ အဖေက အဲဒီကတည်းဆုံးပါးသွားတော့....။ ဖခင်မရှိဘူးဆိုတဲ့ အားငယ်တဲ့ စိတ်က အမြဲကိန်းအောင်းနေခဲ့တာ တစ်လျှောက်လုံးပဲ ဆယ်တန်းအောင်ပြီးလို့ တက္ကသိုလ်ရောက်တဲ့ အချိန်ထိပဲ....။ တစ်ခုခုဆို သူများတွေထက် ခံစားမှုပိုပြင်းထန်တယ်....။ ဒီတော့ ကိုယ်ရင်ထဲက ဆန္ဒတွေ ပေါက်ကွဲမှုတွေကို စာအုပ်မှာချရေးရင်းကနေစခဲ့တာပါပဲ....။ ဝါသနာဆိုတာကလဲ အထုံပါရမီပါခဲ့လို့ ယုံကြည်ပါတယ်....။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလှုတ်ခတ်မှုနဲ့ ဝမ်းနည်းစို့နင်လာချိန်မှာဆို ကိုယ့်ရဲ့ မျက်ရည်တစ်စက်ဟာလည်း စာတစ်ပုဒ်ဖြစ်ခဲ့ဖူးတာပဲ......။ ကျမကို စိတ်ဓါတ်အင်အားမြှင့်တင်ပေးခဲ့တာလဲ စာအုပ်တွေပါပဲ....။ ဆယ်တန်းအောင်လို့ ခဏနားနေတုန်းက အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်နဲ့ ခင်ဖူးတယ်... သူပေးဖတ်တဲ့ မေတ္တာရှင်မလေးပေါ်လီယာနာဆိုတဲ့ စာအုပ်ကြောင့် ကျမစိတ်ဓါတ်တွေ အားပြည့်သွားခဲ့တာ....။ အဲဒီနောက် ရောနသံဇင်ရော်လို စိတ်အင်အားပေးတဲ့ စာအုပ်တွေဖတ်ဖြစ်လာတယ်....။ ဆရာဖေမြင့်ဘာသာပြန်တဲ့ chicken soup လိုစာအုပ်မျိုးတွေ ဖတ်ဖြစ်လာတယ်....။ နောက်ပိုင်း အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်းတက်ရင်း ဗြိတိသျှစာကြည့်တိုက်မှာ အသင်းဝင်းကဒ်လုပ်ပြီး စာအုပ်အတော်များများငှားဖတ်ဖြစ်တယ်....။ ပဲခူးကလပ်နားက အမေရိကန်စာကြည့်တိုက်မှာလဲ ကဒ်လုပ်ပြီး ငှားဖြစ်တယ်...။ အဲဒီတုန်းက ကျောင်းသားဘဝဆိုတော့ လွတ်လပ်တာကိုး... သင်တန်းလေးတက်လိုက် စာဖတ်လိုက်ပဲ.... ။ စာဖတ်ချိန်တော်တော်ရတယ်....။ ခုနောက်ပိုင်းအလုပ်လုပ်တော့ စာဖတ်ချိန်တော်တော်နည်းသွားတယ်....။ ဘလော့ဂ်လောကထဲရောက်တော့ သူများအိမ် စာလည်ဖတ်တယ်....။ ဒါကလဲ လိုင်းကောင်းနေမှပါ...။ အစိုးမရဘူး ဘာမှ...။ဘလော့ဂ်စရေးတုန်းကတော့ ကျမဘလော့ဂ်ကို မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တစ်အုပ်လို ကဏ္ဍတွေစုံစုံလင် ပါစေချင်ခဲ့တယ်...။ တစ်နှစ်ကျော်... နှစ်နှစ်အထိ ကျမဘာကို အားသန်သလဲဆိုတာသေချာမသိသေးဘူး.....။ ဒီလိုပဲ စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ ဟိုဟာလေးတင်လိုက်... ဒီဟာလေးတင်လိုက်ပါပဲ....။ နောက်တော့... ကျမဝါသနာပါတဲ့ ဟင်းချက်နည်းလေးကို မျှဝေချင်တာနဲ့ simply's coral kitchen ဆိုတဲ့ လေဘယ်လ်အောက်မှာ ဟင်းအမယ်တွေ တော်တော်စုံစုံလင်လင်တင်ဖြစ်လာခဲ့တယ်.......။ မသက်ဝေနဲ့ မပန်တို့ရဲ့ အက်ဆေးအရေးအသားတွေကို ရူးသွပ်ခဲ့ရင်းက ကျမ အက်ဆေးအတိုအထွာလေးတွေ စရေးရင်း ခံစားမှုလေးတွေကို အက်ဆေးလေးတွေနဲ့ ပုံဖော်ရတာနှစ်သက်လာတယ်....။ ဝတ္ထုတိုကတော့ ကြိုကြားလေး ရေးဖြစ်ပါတယ်....။ တချို့ကတော့ ကျမရဲ့ တစ်ခါတုန်းကတို့ရွာမှာနဲ့ တစ်ခါတုန်းကတက္ကသိုလ်မှာ ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်အောက်က အကြောင်းအရာလေးတွေကို နှစ်သက်ကြတယ်ပြောပါတယ်....။ ပျော်စရာလည်းကောင်းပါတယ် ကိုယ်ငယ်ငယ်တုန်းက အကြောင်းလေးတွေ မှတ်မိသလောက်လေး မှတ်တမ်းတင်ဖြစ်တဲ့ ပို့စ်လေးတွေမို့ ကျမကိုယ်တိုင်လည်းသဘောကျတယ်...။ ဒီနှစ်ပိုင်းမှာတော့ ကျမရဲ့ဇာတ်လိုက်ကျော်လေး အိန်ဂျယ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး လူသိများလာပါတယ်...။ ကျမရေးတဲ့စာတွေက နှလုံးသားအတွက် အဟာရဖြစ်စေမယ့် ခံစားမှုစာစုလေးတွေများတယ်...။ ခုနောက်ပိုင်းပိုပြီးတော့ ကိုယ့်ခံစားမှုကိုဦးစားပေးလာတယ်.....။ ကျမဘလော့မှာ ကျမအားသန်တဲ့ ကျမကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်တဲ့ပို့စ်တွေကိုပဲတင်ဖို့စိတ်ကူးရှိတော့တယ်.......။ ငယ်စဉ်ကတည်းက lonely ဖြစ်တတ်တဲ့ ကျမက ဘလော့လောကထဲရောက်တော့လည်း သိပ်ပြီး အိမ်မလည်ဖြစ်ဘူး... ကိုယ်သိတဲ့သူတစ်ယောက်နှစ်ယောက်ဆီကိုပဲသွားဖြစ်တယ်......။ ခုနှစ်ပိုင်းကျမှသာ ဘလော့ဂါတော်တော် များများနဲ့ သိကျွမ်းရင်းနှီးလာတယ်... ။ မိုးငွေ့နှင့်အတူဆိုတဲ့ နေရာလေးတစ်ခုဖြစ်လာတာကလဲ ချစ်ခင်စွာလာရောက်အားပေးတဲ့ စာဖတ်သူများရဲ့ စိတ်အင်အားပေးမှုတွေအများကြီးပါပါတယ်...။ တကယ်တော့ ကျမတို့က ဘလော့ဂါဖြစ်သလို စာဖတ်သူတွေလည်းဖြစ်ပါတယ်....။ ကိုယ့်ဘလော့မှာ စာလည်းရေးရင်း သူများဘလော့ကစာတွေကိုလည်း လိုက်ဖတ်တဲ့ စာဖတ်ပိတ်သတ်တွေပါ....။ ဒီတစ်လလုံးကို ကျမကြိုက်တဲ့ ပို့စ်အဟောင်းလေးတွေကို ပြန်တင်သွားမယ်.....။ အက်ဆေးလေးတွေ ကဗျာလေးတွေပေါ့....။ နောက်နှစ်ဆန်းကျမှပဲ အသစ်တွေတင်ဖြစ်တော့မယ်...ပြီးတော့ အလှအပရေးရာ ဆောင်းပါးလေးတွေတင်ဦးမယ်....။ ဒီလောက်ပါပဲ ကျမပြောစရာကုန်သလောက်ရှိပြီထင်ပါတယ်.......။ အားပေးတဲ့ ချစ်ရသော စာဖတ်သူအားလုံး ဘလော့မောင်နှမအားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်......။

Sweet December to You All..........

မိုးငွေ့