ေခါင္းစဥ္မပါတဲ႔ ေကာင္းကင္

အိန္ဂ်ယ္ေရ........ မင္းေျပာေတာ့.............ကိုယ္ေရးခဲ႔ဖူးတဲ႔ “ကဗ်ာလူ”ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာကိုၾကိဳက္တယ္ဆို......။ ကိုယ့္အက္ေဆးလွလွေလးေတြကို ၾကိဳက္တယ္ဆို.....။
တုန္႔ျပန္မႈမရွိတဲ႔ သူကို ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုရင္း တိတ္တဆိတ္ထြက္လာခဲ႔တဲ႔ ေျခလွမ္းေတြ ေလးလံေနလိမ့္မယ္...။ တိတ္ဆိတ္မႈေတြလႊမ္းျခံဳေနတဲ႔ ညဥ့္နက္နက္လာေလ.... အိပ္မရတဲ႔ ညေတြပိုပိုရွည္လာတာကို သတိထားမိလာတယ္....။ ဘယ္ေတာ့မွမီးထြန္းမထားတဲ႔ အိမ္ေလးဆီကို စမ္းတ၀ါး၀ါးသြားဖို႔ၾကိဳးစားေနမိတဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုရပ္တန္႔ရမယ္ဆိုတာ သင္ယူရဦးမယ္....။ ဘယ္ေလာက္ထိၾကာေအာင္ သင္ယူရမလဲ ကိုယ္မေသခ်ာေသးဘူး....။

ကိုယ့္ႏႈတ္ဆက္သံေတြကေႏြးေထြးလိႈက္လွဲသေလာက္ သူ႔တုန္႔ျပန္စကားေတြက အစိမ္းေရာင္ေတြနဲ႔ သုတ္လိမ္းထားတယ္.........။ အဲဒီအတြက္ ခံႏိုင္ရည္ကလည္းမရွိလိုက္တာ.....။ မ်က္ရည္ေတြက ဆရာမၾကည္ေအး မိုးကဗ်ာထဲကလို ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ခုန္ဆင္းက်လာၾကတယ္.....။ ခရီးႏွင္ခဲ႔တာ အေ၀းၾကီးမို႔ တစ္ကိုယ္လံုးလဲ ေညာင္းညာေနေအာင္ မလႈပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး........။ ကိုယ့္ကို ေရတစ္ခြက္ေလာက္တိုက္ပါ.........။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္ခ်င္လဲရပါတယ္....။ ကိုယ္....မင္းေဖ်ာ္တဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ပါတယ္.........။ ဒါေပမယ့္လည္း ကံဆိုးမိုးေမွာင္စြာပဲ ကိုယ္ေသာက္မယ့္အလွည့္က်မွ ေကာ္ဖီကကုန္သြားျပီတဲ႔............။

ရပါတယ္....ထားလိုက္ပါ........။ ကိုယ့္၀ဋ္ေၾကြးနဲ႔ကိုယ္ပဲရွိပါေစေတာ့.......။ အေတာင္ပံတစ္စံုနဲ႔ အေမွာင္ထုေတြထဲကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္လွျပီ....။ အစကတည္းက ရိပ္မိသင့္တယ္......။ မင္းဘက္မွာရွိတဲ႔ အစိမ္းေရာင္ျမက္ပင္ရွည္ေတြက မင္းရဲ႔အေရာင္ကို ကိုယ္စားျပဳတာပဲ..........။ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ႔ ေငြမွင္ေရာင္ေတြက ကိုယ့္ရဲ႔ခ်ိနဲ႔ႏံႈးေခြေနတဲ႔ႏွလံုးသားအတြက္ ကိုယ္စားျပဳတဲ႔ အေရာင္....။ ျပံဳးတစ္ခါ မဲ႔တစ္လွည့္နဲ႔ ကုိယ့္ကိုလဲ မ်က္လွည့္ျပတတ္ေသးတယ္.....။ မင္းကိုနားလည္ဖို႔ ၾကိဳးစားပိုင္ခြင့္ကိုယ့္မွာမရိွပါဘူး...။ အျမဲမွိန္ျပေနတဲ႔ မီးအိမ္ကေလးကို ၾကယ္စင္ေတြရဲ႔ ထြန္းလင္းေတာက္ပမႈနဲ႔ ကိုယ္အမွတ္မရွိ လိုက္ရွာေနမိတုန္းပဲ..။ မေျဖာင့္တဲ႔ လမ္းက်ဥ္းေလးက မၾကာခဏေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္လြန္းလို႔ မနည္းသတိထားၾကည့္ေနရတယ္.....။ ေမွာင္ကလည္းေမွာင္ေသး....။ အျမင္အာရံုေတြေ၀၀ါးလာရင္ ကိုယ္ခဏေတာ့နားရမယ္........။ တစ္ေနရာထဲမွာ စုျပံဳျပီး နာက်င္မႈေတြေရာက္ေနၾကတယ္.........။ ဘယ္အနာကို အရင္ ကုသမလဲလို႔ ကိုယ္မစဥ္းစားပါဘူး..........။ လက္ေခ်ာင္းေတြ တစ္ကိုယ္လံုးေညာင္းညာကိုက္ခဲတာေတြကို ကိုယ္မမႈပါဘူး.......။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အက်ီၤရဲ႔ ဘယ္ဘက္အိပ္ကပ္ေအာက္က ႏုနယ္တဲ႔ အရာ၀တၳဳရဲ႔ နာက်င္မႈကို လုိက္မမီၾကလို႔ပါ..........။ သူ႔ခင္ဗ်ာ.... ကိုယ့္ရဲ႔ အသက္ရွင္ရပ္တည္မႈအတြက္ ဒိုင္းတစ္ခုလို ကာကြယ္အုပ္မိုး အႏွစ္နာခံ ရုန္းကန္ေနရရွာတာပါ..........။

တစ္ကိုယ္လံုးကိုင္ရိုက္ခံထားရသလိုပဲ နာက်င္ေပမယ့္.......... ကိုယ့္ရဲ႔ ဘယ္ဘက္ျခမ္း အေရွ႔ေျမာက္ရပ္၀န္းက အခန္းငယ္ေလးေတြအတြက္ ကိုယ့္ရဲ႔မ်က္လံုးေတြ လက္ေခ်ာင္းေတြ အလုပ္လုပ္ေနရဦးမွာ.....။ ကိုယ္မအိပ္ခ်င္ေသးပါဘူး.......။ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ေရာ.... မင္းက အိပ္မက္ထဲလာမွာမို႔လို႔လား........။ ဟင့္အင္း ကိုယ္မထင္ပါဘူး မင္းလာမယ္ဆိုတာ.........။ ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုး ရပ္တန္႔သြားမယ့္ေန႔....... ပင္လယ္ေရေတြ ခန္းေျခာက္သြားမယ့္ေန႔......... ဂီတသံစဥ္ေတြအားလံုး ဆိတ္ျငိမ္သြားမယ့္ေန႔......... ေကာင္းကင္မွာ ငွက္ကေလးေတြ မပ်ံသန္းေတာ့မယ့္ေန႔......။ ဟုတ္တယ္ ... မင္းေရာက္လာခဲ႔မယ္ဆိုရင္ အဲဒီေန႔ေတြျဖစ္ပ်က္သြားလိမ္႔မယ္........။ အဲဒီမီးထြန္းမထားတဲ႔ အိမ္ဆီကို ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခ်င္တယ္..........။ အဲခါက်ရင္ အေမွာင္ထဲကပုန္းေနတဲ႔ မင္း.... ကုိယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္ခ်မလဲ.....။ အားနာစြာနဲ႔ း( ဒီလိုမဲ႔ျပမွာလား........။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သေဘာတူတစ္၀က္မတူတစ္၀က္နဲ႔ မင္းစိတ္ကို ကိုယ္ခံစားမိေနတယ္.........(မွန္တယ္ဆိုရင္ လက္ခုတ္တီးျပပါလို႔ ေျပာပိုင္ခြင့္လဲမရွိပါလား).... ဟူး....... ။

မိုးေငြ႔