သြားၾကမယ္ မဟုတ္လားကြယ္......။
အဲဒီေနရာမွာႏွင္းေတြဖြဲသြန္း ေတာက္ပရႊန္းလက္တဲ႔ ျမက္ခင္းႏုႏုေတြရွိခ်င္ရွိေနလိမ့္မယ္...။ လူေတြကို အျမဲငံု႔ၾကည့္ရယ္ခ်င္ေနတတ္တဲ႔ ငု၀ါပန္းခိုင္မ်ားလည္းရွိခ်င္ရွိေနမယ္...။ လူသံၾကားရင္ ေရေအာက္ငုတ္လွ်ိဳးကူး ခတ္ေျပးတဲ႔ ငါးကေလးေတြရွိခ်င္ရွိလိမ့္မယ္..။ သိပ္ျပီးမလင္းလြန္း မႈန္လဲ႔စြာထြန္းေနတဲ႔ ဖန္မီးအိမ္ကေလးတစ္လံုး ရွိခ်င္ရွိမယ္..။ ခက္မာေပမယ့္ ေအးျမတဲ႔ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ကေလးတစ္လံုးရွိခ်င္ရွိေနမယ္...။ ဆိုဖီယာရဲ႔ ေနၾကာပန္းခင္းေတြရွိခ်င္ရွိမယ္..။ အိုေဟာင္းတဲ႔ စားပြဲ၀ိုင္းယိုင္ယိုင္ကေလးေပၚမွာ တည္ခင္းထားတဲ႔ ခပ္ည့ံညံ့ ထမင္းပြဲတစ္ခုရွိခ်င္ရွိေနမယ္..။ ဒါကေသခ်ာလွတာမဟုတ္ပါဘူး...။
ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ ဘာမွ်မရွိျခင္းနဲ႔ ဘာမွမရွိျခင္းကိုလုိလားတဲ႔ ဓမၼတရားမရွိ... လက္ထပ္စာခ်ဳပ္စတဲ႔ စာရြက္စာတမ္းမ်ားမရွိ .... ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ႔ မ်က္လံုးမ်ားမရွိ ကိုယ့္ထက္နိမ္႔ရင္ အထင္ေသးရႈတ္ခ်တတ္တဲ႔ ကိုယ့္ထက္ျမင့္ရင္ မနာလို၀န္တိုတတ္တဲ႔ သေဘာတရားမရွိ.... ခါးသီးတဲ႔ မိုးေရကိုသာ မက္မက္ေမာေမာ ေသာက္သံုးေနသူေတြမွရိွ...။
သြားၾကရေအာင္ေနာ္...။
အဲဒီေနရာမွာ ျငမ္းခ်မ္းမႈေတြ မိုးစက္မ်ားနဲ႔ ေရာပါလာႏိုင္တယ္...။ ဒါမွမဟုတ္ ေလနဲ႔အတူ ကပ္ျငိပါလာႏိုင္တယ္...။ ဒါမွမဟုတ္လဲ ေနရာင္ျခည္နဲ႔အတူပါလာႏိုင္တယ္..။ အဲဒီေနရာကိုေရာက္ရင္ေတာ့ မိုးသည္းသည္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္..။ တစ္ေယာက္ခါးတစ္ေယာက္ ဖက္ျပီး ျဖည္းျဖည္းေလးေလွ်ာက္သြားၾကမယ္ေနာ္...။
အလ်ဥ္သိပ္မရွိတဲ႔ ေရျပင္က်ယ္က်ယ္မွာ ေလွကေလးတစ္စင္းရွိေနမယ္..။ ေလွငယ္ေပၚမွာ ေပ်ာ္ေမာစြာလွဲေလ်ာင္းရင္း ေရစီးေနာက္ကို ညင္ညင္သာသာကေလး ေမ်ာလိုက္သြားမယ္...။ ၾကယ္ေရာင္မွိန္ပ်ပ်အလင္းေအာက္မွာ ေရစီးသံညံႏုစြာ ရိုက္ခတ္လာလိမ့္မယ္..။
ဒါမွမဟုတ္ပြင့္ဖူးေနဆဲ တမာပြင့္ေတြရဲ႔ ရန႔ံေတြေအာက္မွာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ အၾကာၾကီးၾကည့္ျပီး နစ္ေမ်ာေနႏိုင္တယ္..။ ဒီေနရာမွာလို မဟုတ္ဘူးေလ...။
အေ၀းမွာေနမွ လြမ္းရစတမ္းလား...။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျမင္လႊာေအာက္မွာရွိေနသူကို လြမ္းတယ္လို႔မေျပာရ ဘူးလား..။ ေျပာလို႔ရရင္ေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္...။
ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ခဲ႔မယ္..မဟုတ္လားကြယ္...။
ဟိုးးး...အေ၀းဆံုးတစ္ေနရာဆီ....။
ကမၻာ့အျပင္ဘက္ဆီ....။
အခ်စ္ဟာ...အခ်စ္သာျဖစ္ျပီး ပိုင္ဆိုင္ျခင္း လက္ထပ္ျခင္း စည္းမ်ဥ္းစတာေတြနဲ႔ လံုး၀မပတ္သက္တာကိုေတာ့ လက္ခံထားတယ္..။ လူဟာ (ကံၾကမၼာကလြဲရင္) ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္သာပိုင္တယ္..။ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတာ ရွိရမွာေပ့ါေနာ္...။ ဒီလုိဆိုျပန္ေတာ့ မိစာၦငွက္ရဲ႔ အေတာင္ပံခတ္သံေအာက္မွာ အရာအားလံုးအနာဂတ္မဲ႔သြားေတာ့တယ္...။ “ေနရစ္ခဲ႔ေတာ့ကြယ္... အနီးအေ၀းဆိုတာ အခ်စ္မွာမရွိဘူး... ဘယ္လိုၾကားခံနယ္မ်ိဳးကမွ အခ်စ္ကိုေျပာင္းလဲ ယိမ္းယိုင္ေစမွာမဟုတ္ပါဘူး..။ ၀မ္းနည္းစြာ....ေနာက္ျပီး ယံုၾကည္စြာ သြားပါရေစေတာ့...။ ဘယ္ေမ့ႏိုင္မလဲ.... အခ်စ္ဆိုတာ ေမ့လို႔ရအပ္တဲ႔ အရာတစ္ခုမွမဟုတ္တာ...”
ျပံဳးရယ္လိုက္ရင္ ႏႈတ္ခမ္းေတာင့္မွာ အခ်ိဳင့္ကေလးေတြေပၚလာတတ္တဲ႔ ခ်စ္သူ႔ႏႈတ္ခမ္းခ်ိဳခ်ိဳကို သတိရေနမယ္...။ အက်ီၤအထက္ပိုင္းၾကယ္သီးမ်ားကို အျမဲလိုလို ဖြင့္ထားတတ္တဲ႔ ခ်စ္သူ႔ရင္ခြင္ကို သတိရတမ္းတေနမယ္။ ရင္ခြင္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ပါးျပင္ကို ရိုက္ခတ္ထိမိေသာ ခ်စ္သူရဲ႔ ႏွလံုးခုန္သံအတိုးအက်ယ္ အေႏွးအျမန္ေျပာင္းလဲမႈကို အာရံုစိုက္ခံစားခဲ႔ရေသာ တစ္ခဏအခ်ိန္ကေလးကို ေအာက္ေမ့သတိရေနမယ္..။ အသက္အရြယ္ျခားနားမႈ ကိုးကြယ္တဲ႔ဘာသာမတူညီေသာခ်စ္သူကို ခ်စ္မိေသာ ကိုယ္တို႔အၾကားမွာ ပူပန္လွႈိက္ေမာေနခဲ႔ရတဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႔ေသာကကို သတိရေန ၾကင္နာေနမိမယ္... ။ “အလြမ္းဇာတ္”သီခ်င္းကို ခဏခဏညည္းတတ္တဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႔အသံကို အျမဲလိုလိုၾကားေယာင္ ေနမိမယ္...။
ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ခၽြန္ျမတဲ႔ႏွာတံကေလးကို အဓိပၸါယ္မဲ႔စြာ စိုက္ေငးလြင့္ေမ်ာေနခဲ႔မိတဲ႔ အခ်ိန္အပိုင္းမ်ားကို ျပန္လည္တသေနမိမယ္..။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္လာႏိုင္ ေတာ့တဲ႔ ဘ၀မ်ားစြာကိုေပါ့ကြယ္...။ ဘယ္အရာကိုမွ အစြဲအလန္းတၾကီးမျဖစ္တတ္ေသာခ်စ္သူ စိတ္ထားႏူးညံ့ေၾကေအး လြယ္ေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပမာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ စိတ္လြတ္စြာရယ္ေမာတတ္ေသာ ခ်စ္သူဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ေတာ့ တစ္ခုတည္းေသာ ေႏွာင္ၾကိဳးျဖစ္သည္ကိုေတာ့ သူတို႔သိဖို႔ေကာင္းတယ္...။ အသက္အရြယ္ကြာျခားမႈဆိုတာ လူေတြပညတ္သတ္မွတ္ၾကတဲ႔ ေ၀ါဟာရမ်ားသာျဖစ္တယ္...။ အသက္ၾကီးတာ ငယ္တာကိုတြက္ခ်က္ဖို႔မလိုအပ္ပါ...။ အခ်စ္မွာ ႏိႈင္းခ်ိန္တြက္ဆျပီးမွ သတ္မွတ္ေပးရတဲ႔ သေဘာတရားမရွိရ...။ အခ်စ္ဟာ အခ်စ္သာလွ်င္ျဖစ္လို႔ ေနရာကြက္လပ္မရွိေစရ..။
ေရတမာရြက္တို႔ ေၾကြလြင့္သံဟာ အင္မတန္ႏူးညံ့တဲ႔ ဂီတသံစဥ္တစ္ခုျဖစ္တာကို သူတို႔မသိႏိုင္...။ ဘ၀ကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ္႔မႈသည္ ျခံ၀င္းက်ယ္ေသာ တိုက္ၾကီးထဲမွာ ရွိတယ္လို႔ ယူဆခဲ႔တဲ႔သူတို႔ရဲ႔ သေဘာထား မတုိက္ဆိုင္သည္္မွာ ၀မ္းနည္းစရာမဟုတ္ပါ...။
ဘ၀ကို ႏွစ္သိမ္႔မႈသည္ ေငြစကၠဴအထပ္မ်ားထဲမွာ မရွိသည္ကို သူတို႔နားမလည္ႏိုင္...။ အိမ္၀ယ္စာခ်ဳပ္ ကား၀ယ္စာခ်ဳပ္ လူ၀ယ္စာခ်ဳပ္တို႔မွာ မရွိ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္တတ္ေသာ အထက္စီးအျပံဳးျဖင့္ ၾကည့္တတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားထဲမွာမရွိ....။ သို႔ေသာ္...ေရလႈိင္းမ်ားျဖင့္ စည္းခ်က္လိုက္ေနတတ္တဲ႔ သဲေသာင္ခံုရဲ႔ ဂီတသံမွာရွိတယ္...။ ခ်စ္သူရဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုတ္ ခလုတ္ကေလးေပၚမွာရွိတယ္...။ ဆိုဒါသံပရာေဖ်ာ္ရည္ခြက္ထဲမွာရွိတယ္...။ ခ်စ္သူက အမွတ္တရ၀ယ္ေပးခဲ႔တဲ႔ အျဖဴေရာင္ပိုက္ဆံအိတ္ေလး ထဲမွာရွိတယ္...။ အနည္းငယ္မာၾကမ္းေပမယ့္ ေႏြးေထြးတဲ႔ လက္ဖ၀ါးေတြထဲမွာရွိတယ္...။ ဟင္းအမည္မမ်ားတဲ႔ ထမင္း၀ိုင္းကေလးထဲမွာရွိတယ္..။
ဘယ္သူျငင္းခ်င္ပါသလဲ...။
ေလာကတစ္ခုလံုးရဲ႔ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းဟာ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုမွသက္ေရာက္မႈမရွိ...။ ေလာကၾကီးရဲ႔ အခ်စ္ဟာ ေလာကၾကီးရဲ႔ ငဲ႔ညွာမႈ သစ္ေတာ္သီးတစ္လံုး ေရခဲျခစ္တစ္ခုေလာက္မွ် အရသာမရွိဟုဆိုလွ်င္ မီးရထားမ်ား ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား ရပ္တန္႔သြားႏိုင္ဖြယ္ရွိတယ္..။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္သိမ္႔ခ်ိဳျမစြာ ျပံဳးလိုက္တဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးထက္မွာ အရာရာဟာ လြင့္ေမ်ာပုန္းလွ်ိဳး သြားၾကျမဲျဖစ္တယ္..။
ခဏနားေထာင္စမ္းပါ....။
ပဲ႔တင္သံတို႔ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာကေန စုျပံဳတြန္းထိုးလာေနၾကတယ္...။ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္တို႔ရဲ႔အသံ၊ အေအးေဖ်ာ္ရည္ဖန္ခြက္တို႔ရဲ႔အသံ၊ ကုလားထုိင္ေရြ႔လ်ားသံ၊ ပန္ကာလည္သံ၊ အ၀တ္အထည္တို႔ ပြန္တိုက္ကပ္ျငိသံ၊ ဗလာစာရြက္လွန္ေလွာသံ၊ ေရပံုးထဲေရက်သံ၊ အသံအားလံုးရဲ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အသံကိုၾကားေနရတယ္...။ တီးတိုးသံ ရယ္ေမာသံ ခ်စ္သူအေၾကာင္း ေနာက္ျပီး ကိုယ့္အေၾကာင္း ...။ အို... ဒါေတြဟာ အေသးအဖြဲေတြပါ...။ မိုးစက္ေတြ သည္းလာတဲ႔အခါ မိုးခ်ိန္းသံနဲ႔အတူ မိုးေရထဲ ေရာပါျပီး ဟိုးး ေျမေအာက္ထိ ေရာက္သြားပါလိမ္႔မယ္ေလ...။
စာခ်ဳပ္နဲ႔ လက္ထပ္ထားသူတိုင္းဟာ စစ္မွန္တဲ႔ ဘ၀အေဖာ္မျဖစ္ႏိုင္ၾကသလို... အေဖာ္ဆိုတာ စာခ်ဳပ္နဲ႔ လက္ထပ္ဖိုိ႔မလိုအပ္သည္ကို သူတို႔ တစ္ေန႔ေန႔မွာ နားလည္လာလိမ့္မယ္...။ အဲဒီေန႔မွာ ကမၻာေလာကဟာ ႏွင္းဆီျဖဴမ်ားနဲ႔လွပေနလိမ့္မယ္...။ သို႔ေသာ္ မလိုအပ္ေသာ ကိစၥမ်ားကိုသာ ဂရုစိုက္ပံုၾကီးခ်ဲ႔တတ္တဲ႔ မွန္ဘီလူးမ်ားကေတာ့ ဘယ္ေတာ့အခါမွ နည္းလည္ႏိုင္မွာပါလိမ့္..။ အခုအေျခေနတိုင္းသာဆို မိုးဖြဲမ်ားနဲ႔အတူ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြလြင့္လာတဲ႔ ခေရပန္းမ်ားကိုေကာက္ရင္း စာအုပ္ေတြကိုဖတ္ရင္း စာမ်ားစြာကိုေရးရင္း ထမင္းဟင္းခ်က္ရင္း ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ဘ၀ရဲ႔အစိတ္ပို္င္းမ်ားျပဳိအက္သည္အထိ ေနၾကရဦးမလားကြယ္...။ တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကိုတမ္းတရင္းေပ့ါ...။ ဒါမွမဟုတ္...။ အိပ္မက္မက္ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ရင္းေပါ့...။ ဘ၀ရဲ႔ ကမ္းပါးစြန္းကို ေရာက္ရေတာ့မလား...။
မိုးေကာင္းကင္ၾကီးက ေလးလံလွတယ္ကြယ္..။
ဒီဖိစီးမႈဒဏ္ကို တစ္ေယာက္တည္းတင္းခံေနရသူအဖို႔လဲျပိဳက်သြားေတာ့မယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရျခင္းက ရင္ထိတ္ဖြယ္ရာေကာင္းလွပါတယ္..။ သို႔မဟုတ္ ...ထြက္ေျပးရဦးမလား...။ ေနာက္ထပ္ ေဟာဟို...... ငွက္ျဖဴကေလးပ်ံသန္းရာေနာက္ကို လိုက္ပါရရင္ သက္သာမယ္ထင္တယ္...။ ေျပးလို႔လြတ္ႏိုင္ပါ့မလားဟင္....။
ၾကမ္းတမ္းတဲ႔ စြပ္စြဲခ်က္ေတြ၊ ေလးပင္တဲ႔အျပစ္ဒဏ္ေတြ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ားအတြင္းက ကဲ႔ရဲ႔ျခင္းေတြ ထန္ျပင္းတဲ႔ မုန္တိုင္းေတြ ခ်စ္သူထံမွာ ဖဲ႔ခြာခဲ႔ပါ..။ ခ်စ္သူကို ကင္းလြတ္ပါေစ....။
ဘယ္လိုအရာမိ်ဳးကမ်ား ခ်စ္သူကိုေ၀းကြာခဲ႔ေစတာပါလိမ့္...။ မ်က္ေတာင္ခတ္စဥ္၊ မ်က္လႊာဖြင့္စဥ္၊ ပိတ္စဥ္၊ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ျမင္ေယာင္မိတဲ႔ ခ်စ္သူ႔သ႑န္ဟာ တေျဖးေျဖးမ်ား ၀ုိး၀ါးေတာ့မွာလား..။ ဟင့္အင္း... ခ်စ္သူဆံပင္မွ်င္ေတြကို တိုးေ၀ွ႔မႈတ္ေဆာ့မကစားပါနဲ႔ ေလညင္းေလးရယ္...။ တစ္ခ်ိန္က မိန္းကေလးတစ္ဦးကို ျပန္လည္တမ္းတမိသြားရင္ နမ္းေနဆဲ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေျခာက္ေသြ႔ေအးစက္သြားမွာ စိုးရပါတယ္...။ အရာရာဟာ ဟိုမွာ... ဆိတ္ျငိမ္စြာ ေႏြးေထြးစြာ က်န္ခဲ႔ေစခ်င္ပါတယ္...။
ေဟာသည္.... ကမၻာေလာကၾကီးအတြင္းမွာ ရွိသမွ်ေသာ ထြက္ေပါက္ေတြကို ပိတ္ပစ္ဖို႔ ဘယ္သူမွမၾကိဳးစားၾကဘူးလား...။ ပိတ္လိုက္ၾကစမ္းပါ...။ မြန္းက်ပ္စြာ ေသဆံုးပါေစ...။ ဒီနည္းဟာ လက္ရွိအေျခအေနအတြက္ အေကာင္းဆံုးထြက္ေပါက္ျဖစ္တယ္..။
ေနေကာင္းရဲ႔လား အိန္ဂ်ယ္.......
ကိုယ့္အရိပ္ေတြကင္းမဲ႔တဲ႔အရပ္မွာ ေနလို႔ေပ်ာ္ပါရဲ႔လား...။ အလုပ္မွာအာရံု၀င္စားမႈမရွိတဲ႔အခါ ရႈပ္ေထြးစြာနဲ႔ ဘယ္လိုထြက္ေပါက္ရွာႏိုင္မလဲ...။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ပါ...။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ပါ..။ ဂီတာတီးပါ...။ နည္းနည္းေတာ့ အေနအထိုင္ခက္မွာေပါ့ေနာ္...။ ဟိုတစ္ေပါက္ ဒီတစ္ေပါက္ ၀ိုင္း၀န္းေျပာဆို ရႈ႔ံခ်မႈမ်ားေအာက္မွာ ေကာ္ဖီအရသာ မခါးဘူးလား...။ မိစာၦရဲ႔ အေတာင္ပံေတြေအာက္မွာ အသက္ရႈမက်ပ္ဘူးလား...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပ့ါေလ....။
တမ္းဆြတ္သတိရျခင္းမ်ားစြာ ထင္ဟပ္လာတဲ႔အခါမွာ လ၀န္းဆီကိုၾကည့္လိုက္ပါ...။ အဲဒီမွာ ကိုယ္ရွိေနမယ္...။ မက္မန္း၀ိုင္ခြက္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ပါ...။ အဲဒီထဲမွာကိုယ္ရွိေနမယ္..။ ဇာျခင္ေထာင္ရဲ႔ ေနာက္ဖက္မွာ ..... ပြင့္အာလာမယ့္ ႏွင္းဆီငံုထဲမွာ....... စိမ္းေမွာင္တဲ႔ မယ္ဇယ္ရြက္အထပ္ထပ္္မ်ားရဲ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ...... တရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားေနတဲ႔ တိမ္လိတ္မ်ားထဲမွာ......။ ပိတ္ဆီးေနတဲ႔ အျဖဴေရာင္ႏွင္းမႈန္ထုေတြထဲမွာ.....။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ.... အိန္ဂ်ယ္ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ ဘာမွ်မရွိျခင္းနဲ႔ ဘာမွမရွိျခင္းကိုလုိလားတဲ႔ ဓမၼတရားမရွိ... လက္ထပ္စာခ်ဳပ္စတဲ႔ စာရြက္စာတမ္းမ်ားမရွိ .... ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ႔ မ်က္လံုးမ်ားမရွိ ကိုယ့္ထက္နိမ္႔ရင္ အထင္ေသးရႈတ္ခ်တတ္တဲ႔ ကိုယ့္ထက္ျမင့္ရင္ မနာလို၀န္တိုတတ္တဲ႔ သေဘာတရားမရွိ.... ခါးသီးတဲ႔ မိုးေရကိုသာ မက္မက္ေမာေမာ ေသာက္သံုးေနသူေတြမွရိွ...။
သြားၾကရေအာင္ေနာ္...။
အဲဒီေနရာမွာ ျငမ္းခ်မ္းမႈေတြ မိုးစက္မ်ားနဲ႔ ေရာပါလာႏိုင္တယ္...။ ဒါမွမဟုတ္ ေလနဲ႔အတူ ကပ္ျငိပါလာႏိုင္တယ္...။ ဒါမွမဟုတ္လဲ ေနရာင္ျခည္နဲ႔အတူပါလာႏိုင္တယ္..။ အဲဒီေနရာကိုေရာက္ရင္ေတာ့ မိုးသည္းသည္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္အတူလမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္..။ တစ္ေယာက္ခါးတစ္ေယာက္ ဖက္ျပီး ျဖည္းျဖည္းေလးေလွ်ာက္သြားၾကမယ္ေနာ္...။
အလ်ဥ္သိပ္မရွိတဲ႔ ေရျပင္က်ယ္က်ယ္မွာ ေလွကေလးတစ္စင္းရွိေနမယ္..။ ေလွငယ္ေပၚမွာ ေပ်ာ္ေမာစြာလွဲေလ်ာင္းရင္း ေရစီးေနာက္ကို ညင္ညင္သာသာကေလး ေမ်ာလိုက္သြားမယ္...။ ၾကယ္ေရာင္မွိန္ပ်ပ်အလင္းေအာက္မွာ ေရစီးသံညံႏုစြာ ရိုက္ခတ္လာလိမ့္မယ္..။
ဒါမွမဟုတ္ပြင့္ဖူးေနဆဲ တမာပြင့္ေတြရဲ႔ ရန႔ံေတြေအာက္မွာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ အၾကာၾကီးၾကည့္ျပီး နစ္ေမ်ာေနႏိုင္တယ္..။ ဒီေနရာမွာလို မဟုတ္ဘူးေလ...။
အေ၀းမွာေနမွ လြမ္းရစတမ္းလား...။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျမင္လႊာေအာက္မွာရွိေနသူကို လြမ္းတယ္လို႔မေျပာရ ဘူးလား..။ ေျပာလို႔ရရင္ေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္...။
ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ခဲ႔မယ္..မဟုတ္လားကြယ္...။
ဟိုးးး...အေ၀းဆံုးတစ္ေနရာဆီ....။
ကမၻာ့အျပင္ဘက္ဆီ....။
အခ်စ္ဟာ...အခ်စ္သာျဖစ္ျပီး ပိုင္ဆိုင္ျခင္း လက္ထပ္ျခင္း စည္းမ်ဥ္းစတာေတြနဲ႔ လံုး၀မပတ္သက္တာကိုေတာ့ လက္ခံထားတယ္..။ လူဟာ (ကံၾကမၼာကလြဲရင္) ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္သာပိုင္တယ္..။ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတာ ရွိရမွာေပ့ါေနာ္...။ ဒီလုိဆိုျပန္ေတာ့ မိစာၦငွက္ရဲ႔ အေတာင္ပံခတ္သံေအာက္မွာ အရာအားလံုးအနာဂတ္မဲ႔သြားေတာ့တယ္...။ “ေနရစ္ခဲ႔ေတာ့ကြယ္... အနီးအေ၀းဆိုတာ အခ်စ္မွာမရွိဘူး... ဘယ္လိုၾကားခံနယ္မ်ိဳးကမွ အခ်စ္ကိုေျပာင္းလဲ ယိမ္းယိုင္ေစမွာမဟုတ္ပါဘူး..။ ၀မ္းနည္းစြာ....ေနာက္ျပီး ယံုၾကည္စြာ သြားပါရေစေတာ့...။ ဘယ္ေမ့ႏိုင္မလဲ.... အခ်စ္ဆိုတာ ေမ့လို႔ရအပ္တဲ႔ အရာတစ္ခုမွမဟုတ္တာ...”
ျပံဳးရယ္လိုက္ရင္ ႏႈတ္ခမ္းေတာင့္မွာ အခ်ိဳင့္ကေလးေတြေပၚလာတတ္တဲ႔ ခ်စ္သူ႔ႏႈတ္ခမ္းခ်ိဳခ်ိဳကို သတိရေနမယ္...။ အက်ီၤအထက္ပိုင္းၾကယ္သီးမ်ားကို အျမဲလိုလို ဖြင့္ထားတတ္တဲ႔ ခ်စ္သူ႔ရင္ခြင္ကို သတိရတမ္းတေနမယ္။ ရင္ခြင္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ပါးျပင္ကို ရိုက္ခတ္ထိမိေသာ ခ်စ္သူရဲ႔ ႏွလံုးခုန္သံအတိုးအက်ယ္ အေႏွးအျမန္ေျပာင္းလဲမႈကို အာရံုစိုက္ခံစားခဲ႔ရေသာ တစ္ခဏအခ်ိန္ကေလးကို ေအာက္ေမ့သတိရေနမယ္..။ အသက္အရြယ္ျခားနားမႈ ကိုးကြယ္တဲ႔ဘာသာမတူညီေသာခ်စ္သူကို ခ်စ္မိေသာ ကိုယ္တို႔အၾကားမွာ ပူပန္လွႈိက္ေမာေနခဲ႔ရတဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႔ေသာကကို သတိရေန ၾကင္နာေနမိမယ္... ။ “အလြမ္းဇာတ္”သီခ်င္းကို ခဏခဏညည္းတတ္တဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႔အသံကို အျမဲလိုလိုၾကားေယာင္ ေနမိမယ္...။
ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ခၽြန္ျမတဲ႔ႏွာတံကေလးကို အဓိပၸါယ္မဲ႔စြာ စိုက္ေငးလြင့္ေမ်ာေနခဲ႔မိတဲ႔ အခ်ိန္အပိုင္းမ်ားကို ျပန္လည္တသေနမိမယ္..။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္လာႏိုင္ ေတာ့တဲ႔ ဘ၀မ်ားစြာကိုေပါ့ကြယ္...။ ဘယ္အရာကိုမွ အစြဲအလန္းတၾကီးမျဖစ္တတ္ေသာခ်စ္သူ စိတ္ထားႏူးညံ့ေၾကေအး လြယ္ေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပမာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ စိတ္လြတ္စြာရယ္ေမာတတ္ေသာ ခ်စ္သူဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ေတာ့ တစ္ခုတည္းေသာ ေႏွာင္ၾကိဳးျဖစ္သည္ကိုေတာ့ သူတို႔သိဖို႔ေကာင္းတယ္...။ အသက္အရြယ္ကြာျခားမႈဆိုတာ လူေတြပညတ္သတ္မွတ္ၾကတဲ႔ ေ၀ါဟာရမ်ားသာျဖစ္တယ္...။ အသက္ၾကီးတာ ငယ္တာကိုတြက္ခ်က္ဖို႔မလိုအပ္ပါ...။ အခ်စ္မွာ ႏိႈင္းခ်ိန္တြက္ဆျပီးမွ သတ္မွတ္ေပးရတဲ႔ သေဘာတရားမရွိရ...။ အခ်စ္ဟာ အခ်စ္သာလွ်င္ျဖစ္လို႔ ေနရာကြက္လပ္မရွိေစရ..။
ေရတမာရြက္တို႔ ေၾကြလြင့္သံဟာ အင္မတန္ႏူးညံ့တဲ႔ ဂီတသံစဥ္တစ္ခုျဖစ္တာကို သူတို႔မသိႏိုင္...။ ဘ၀ကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ္႔မႈသည္ ျခံ၀င္းက်ယ္ေသာ တိုက္ၾကီးထဲမွာ ရွိတယ္လို႔ ယူဆခဲ႔တဲ႔သူတို႔ရဲ႔ သေဘာထား မတုိက္ဆိုင္သည္္မွာ ၀မ္းနည္းစရာမဟုတ္ပါ...။
ဘ၀ကို ႏွစ္သိမ္႔မႈသည္ ေငြစကၠဴအထပ္မ်ားထဲမွာ မရွိသည္ကို သူတို႔နားမလည္ႏိုင္...။ အိမ္၀ယ္စာခ်ဳပ္ ကား၀ယ္စာခ်ဳပ္ လူ၀ယ္စာခ်ဳပ္တို႔မွာ မရွိ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္တတ္ေသာ အထက္စီးအျပံဳးျဖင့္ ၾကည့္တတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားထဲမွာမရွိ....။ သို႔ေသာ္...ေရလႈိင္းမ်ားျဖင့္ စည္းခ်က္လိုက္ေနတတ္တဲ႔ သဲေသာင္ခံုရဲ႔ ဂီတသံမွာရွိတယ္...။ ခ်စ္သူရဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုတ္ ခလုတ္ကေလးေပၚမွာရွိတယ္...။ ဆိုဒါသံပရာေဖ်ာ္ရည္ခြက္ထဲမွာရွိတယ္...။ ခ်စ္သူက အမွတ္တရ၀ယ္ေပးခဲ႔တဲ႔ အျဖဴေရာင္ပိုက္ဆံအိတ္ေလး ထဲမွာရွိတယ္...။ အနည္းငယ္မာၾကမ္းေပမယ့္ ေႏြးေထြးတဲ႔ လက္ဖ၀ါးေတြထဲမွာရွိတယ္...။ ဟင္းအမည္မမ်ားတဲ႔ ထမင္း၀ိုင္းကေလးထဲမွာရွိတယ္..။
ဘယ္သူျငင္းခ်င္ပါသလဲ...။
ေလာကတစ္ခုလံုးရဲ႔ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းဟာ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုမွသက္ေရာက္မႈမရွိ...။ ေလာကၾကီးရဲ႔ အခ်စ္ဟာ ေလာကၾကီးရဲ႔ ငဲ႔ညွာမႈ သစ္ေတာ္သီးတစ္လံုး ေရခဲျခစ္တစ္ခုေလာက္မွ် အရသာမရွိဟုဆိုလွ်င္ မီးရထားမ်ား ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား ရပ္တန္႔သြားႏိုင္ဖြယ္ရွိတယ္..။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္သိမ္႔ခ်ိဳျမစြာ ျပံဳးလိုက္တဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးထက္မွာ အရာရာဟာ လြင့္ေမ်ာပုန္းလွ်ိဳး သြားၾကျမဲျဖစ္တယ္..။
ခဏနားေထာင္စမ္းပါ....။
ပဲ႔တင္သံတို႔ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာကေန စုျပံဳတြန္းထိုးလာေနၾကတယ္...။ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္တို႔ရဲ႔အသံ၊ အေအးေဖ်ာ္ရည္ဖန္ခြက္တို႔ရဲ႔အသံ၊ ကုလားထုိင္ေရြ႔လ်ားသံ၊ ပန္ကာလည္သံ၊ အ၀တ္အထည္တို႔ ပြန္တိုက္ကပ္ျငိသံ၊ ဗလာစာရြက္လွန္ေလွာသံ၊ ေရပံုးထဲေရက်သံ၊ အသံအားလံုးရဲ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အသံကိုၾကားေနရတယ္...။ တီးတိုးသံ ရယ္ေမာသံ ခ်စ္သူအေၾကာင္း ေနာက္ျပီး ကိုယ့္အေၾကာင္း ...။ အို... ဒါေတြဟာ အေသးအဖြဲေတြပါ...။ မိုးစက္ေတြ သည္းလာတဲ႔အခါ မိုးခ်ိန္းသံနဲ႔အတူ မိုးေရထဲ ေရာပါျပီး ဟိုးး ေျမေအာက္ထိ ေရာက္သြားပါလိမ္႔မယ္ေလ...။
စာခ်ဳပ္နဲ႔ လက္ထပ္ထားသူတိုင္းဟာ စစ္မွန္တဲ႔ ဘ၀အေဖာ္မျဖစ္ႏိုင္ၾကသလို... အေဖာ္ဆိုတာ စာခ်ဳပ္နဲ႔ လက္ထပ္ဖိုိ႔မလိုအပ္သည္ကို သူတို႔ တစ္ေန႔ေန႔မွာ နားလည္လာလိမ့္မယ္...။ အဲဒီေန႔မွာ ကမၻာေလာကဟာ ႏွင္းဆီျဖဴမ်ားနဲ႔လွပေနလိမ့္မယ္...။ သို႔ေသာ္ မလိုအပ္ေသာ ကိစၥမ်ားကိုသာ ဂရုစိုက္ပံုၾကီးခ်ဲ႔တတ္တဲ႔ မွန္ဘီလူးမ်ားကေတာ့ ဘယ္ေတာ့အခါမွ နည္းလည္ႏိုင္မွာပါလိမ့္..။ အခုအေျခေနတိုင္းသာဆို မိုးဖြဲမ်ားနဲ႔အတူ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြလြင့္လာတဲ႔ ခေရပန္းမ်ားကိုေကာက္ရင္း စာအုပ္ေတြကိုဖတ္ရင္း စာမ်ားစြာကိုေရးရင္း ထမင္းဟင္းခ်က္ရင္း ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ဘ၀ရဲ႔အစိတ္ပို္င္းမ်ားျပဳိအက္သည္အထိ ေနၾကရဦးမလားကြယ္...။ တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကိုတမ္းတရင္းေပ့ါ...။ ဒါမွမဟုတ္...။ အိပ္မက္မက္ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ရင္းေပါ့...။ ဘ၀ရဲ႔ ကမ္းပါးစြန္းကို ေရာက္ရေတာ့မလား...။
မိုးေကာင္းကင္ၾကီးက ေလးလံလွတယ္ကြယ္..။
ဒီဖိစီးမႈဒဏ္ကို တစ္ေယာက္တည္းတင္းခံေနရသူအဖို႔လဲျပိဳက်သြားေတာ့မယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရျခင္းက ရင္ထိတ္ဖြယ္ရာေကာင္းလွပါတယ္..။ သို႔မဟုတ္ ...ထြက္ေျပးရဦးမလား...။ ေနာက္ထပ္ ေဟာဟို...... ငွက္ျဖဴကေလးပ်ံသန္းရာေနာက္ကို လိုက္ပါရရင္ သက္သာမယ္ထင္တယ္...။ ေျပးလို႔လြတ္ႏိုင္ပါ့မလားဟင္....။
ၾကမ္းတမ္းတဲ႔ စြပ္စြဲခ်က္ေတြ၊ ေလးပင္တဲ႔အျပစ္ဒဏ္ေတြ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ားအတြင္းက ကဲ႔ရဲ႔ျခင္းေတြ ထန္ျပင္းတဲ႔ မုန္တိုင္းေတြ ခ်စ္သူထံမွာ ဖဲ႔ခြာခဲ႔ပါ..။ ခ်စ္သူကို ကင္းလြတ္ပါေစ....။
ဘယ္လိုအရာမိ်ဳးကမ်ား ခ်စ္သူကိုေ၀းကြာခဲ႔ေစတာပါလိမ့္...။ မ်က္ေတာင္ခတ္စဥ္၊ မ်က္လႊာဖြင့္စဥ္၊ ပိတ္စဥ္၊ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ျမင္ေယာင္မိတဲ႔ ခ်စ္သူ႔သ႑န္ဟာ တေျဖးေျဖးမ်ား ၀ုိး၀ါးေတာ့မွာလား..။ ဟင့္အင္း... ခ်စ္သူဆံပင္မွ်င္ေတြကို တိုးေ၀ွ႔မႈတ္ေဆာ့မကစားပါနဲ႔ ေလညင္းေလးရယ္...။ တစ္ခ်ိန္က မိန္းကေလးတစ္ဦးကို ျပန္လည္တမ္းတမိသြားရင္ နမ္းေနဆဲ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေျခာက္ေသြ႔ေအးစက္သြားမွာ စိုးရပါတယ္...။ အရာရာဟာ ဟိုမွာ... ဆိတ္ျငိမ္စြာ ေႏြးေထြးစြာ က်န္ခဲ႔ေစခ်င္ပါတယ္...။
ေဟာသည္.... ကမၻာေလာကၾကီးအတြင္းမွာ ရွိသမွ်ေသာ ထြက္ေပါက္ေတြကို ပိတ္ပစ္ဖို႔ ဘယ္သူမွမၾကိဳးစားၾကဘူးလား...။ ပိတ္လိုက္ၾကစမ္းပါ...။ မြန္းက်ပ္စြာ ေသဆံုးပါေစ...။ ဒီနည္းဟာ လက္ရွိအေျခအေနအတြက္ အေကာင္းဆံုးထြက္ေပါက္ျဖစ္တယ္..။
ေနေကာင္းရဲ႔လား အိန္ဂ်ယ္.......
ကိုယ့္အရိပ္ေတြကင္းမဲ႔တဲ႔အရပ္မွာ ေနလို႔ေပ်ာ္ပါရဲ႔လား...။ အလုပ္မွာအာရံု၀င္စားမႈမရွိတဲ႔အခါ ရႈပ္ေထြးစြာနဲ႔ ဘယ္လိုထြက္ေပါက္ရွာႏိုင္မလဲ...။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ပါ...။ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ပါ..။ ဂီတာတီးပါ...။ နည္းနည္းေတာ့ အေနအထိုင္ခက္မွာေပါ့ေနာ္...။ ဟိုတစ္ေပါက္ ဒီတစ္ေပါက္ ၀ိုင္း၀န္းေျပာဆို ရႈ႔ံခ်မႈမ်ားေအာက္မွာ ေကာ္ဖီအရသာ မခါးဘူးလား...။ မိစာၦရဲ႔ အေတာင္ပံေတြေအာက္မွာ အသက္ရႈမက်ပ္ဘူးလား...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပ့ါေလ....။
တမ္းဆြတ္သတိရျခင္းမ်ားစြာ ထင္ဟပ္လာတဲ႔အခါမွာ လ၀န္းဆီကိုၾကည့္လိုက္ပါ...။ အဲဒီမွာ ကိုယ္ရွိေနမယ္...။ မက္မန္း၀ိုင္ခြက္ထဲကိုၾကည့္လိုက္ပါ...။ အဲဒီထဲမွာကိုယ္ရွိေနမယ္..။ ဇာျခင္ေထာင္ရဲ႔ ေနာက္ဖက္မွာ ..... ပြင့္အာလာမယ့္ ႏွင္းဆီငံုထဲမွာ....... စိမ္းေမွာင္တဲ႔ မယ္ဇယ္ရြက္အထပ္ထပ္္မ်ားရဲ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ...... တရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားေနတဲ႔ တိမ္လိတ္မ်ားထဲမွာ......။ ပိတ္ဆီးေနတဲ႔ အျဖဴေရာင္ႏွင္းမႈန္ထုေတြထဲမွာ.....။
1982 ဇူလိုင္လထုတ္ ရႈမ၀မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိခဲ႔ေသာ ဆရာမဂ်ဴး၏ “ခ်စ္သူဖတ္ဖို႔စာ” ၀တၳဳတိုကို ႏွစ္သက္မိလို႔ ဆရာမ၏မူရင္းစာကို အခ်ိဳ႔အပိုဒ္မွလြဲ၍ (ထပ္ျဖည့္ထားတဲ႔စကားလံုးတခ်ိဳ႔ေတြရယ္) စကားေျပာပံုစံျဖင့္ ျပန္လည္တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း၀န္ခံပါသည္...။ ေခါင္းစဥ္ကို “Letters to Juliet” ရုပ္ရွင္ကားအမည္အား သေဘာက်ေသာၾကာင့္ “Letters to Angel” ဟူ၍ ေျပာင္းလဲထားျခင္းျဖစ္ပါသည္...။
4 comments:
ိမိုက္တယ္ မမိုး...
ခ်စ္စရာ ၾကည္နဴးစရာေလး မမ...
ဖတ္ခြင့္ရလို႕ ေက်းဇူးပါ..
ကိုယ့္အမ ေရးထားတာဆိုလို႔ ေကာင္းတယ္ဆိုျပီး ဖတ္ေနတာ ေအာက္ဆံုးက်မွ ဂ်ဴးတဲ့ း))) ရက္စက္ပါေပ့ ကိုယ့္အမရယ္ း)))
ဖတ္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ ...
ေက်းဇူးမမီး ခုလို ဖတ္ခြင္႔ရလို႔ ...
Post a Comment