ေလေပြေသးေသးေလးတစ္ခုေၾကာင့္ ကုကၠိဳရြက္ေျခာက္ေလးေတြ ခ်လပတ္ရမ္းလည္ေနတာ
ၾကည့္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ ......။
ခုလုိေဆာင္းရာသီ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမွာ အိမ္ေရွ႔ေျမသလင္းျပင္က ေၾကြက်တဲ႔ ကုကၠိဳရြက္ေတြကို
တံျမက္စည္းၾကမ္းနဲ႔စုလွဲ…တစ္ေနရာမွာပံုျပီး မီးရိႈ႔…..။
မီးခိုးေရာင္ခပ္မႈိင္းမိႈင္းသန္းေနတတ္တဲ႔ ေဆာင္းရာသီမွာ သစ္ရြက္မီးရိႈ႔တဲ႔အနံ႔နဲ႔မွ
ပိုျပည့္စံုသြားသလိုလို…။ အိ္မ္ေရွ႔ကပ်ဥ္ေလးမွာ မီးဖို ေခါပုတ္္ေလးကင္စားလိုက္ မီးလံုလိုက္နဲ႔ အဲဒီဓေလ့ေတြကို
လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိေပမယ့္လဲ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မရႏိုင္ေတာ့…။ ကန္ေရျပင္ေပၚက လိႈင္းၾကက္ခြတ္ေလးကို
ေငးေမာရင္း ကုိယ္ငယ္ငယ္တုန္းက အခ်ိန္ကိုသတိရမိသြားတာပါ…။
တကယ္ေတာ့ အမ်ားအျမင္မွာဘ၀ကို သာသာယာယာကေလး ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း
ကိုယ့္ကေတာ့ အဲလိုမထင္ပါဘူး…။ လူတိုင္း ဘ၀မုန္တိုင္းထန္ခ်ိန္ ေလနီၾကမ္းတိုက္ခတ္ခ်ိန္ေတာ့
ၾကံဳဆံုခဲ႔ၾကဖူးစျမဲပါပဲ….။ ေလတိုက္ႏႈန္းျမင့္တာနဲ႔ နိမ္႔တာပဲကြာမွာပါ…။ ဘ၀မုန္တိုင္းထန္ခဲ႔ခ်ိန္
ပင္လယ္မ်က္ရည္ေ၀ခဲ႔ခ်ိန္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ႔ဖူးတဲ႔ေနာက္မွာ… ကိုယ္အတြက္
ေလႏုေအးေတြစတင္တိုက္ခတ္လာခဲ႔မယ္ ကိုယ္ထင္ပါတယ္…။
ဒါေပမယ့္ ေလႏုေအးဆိုတာကို မသိခဲ႔ဖူးသူကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္မွာ ေလႏုေအးေလး
တိုက္ခတ္သြားသလဲ ကိုယ္သိလိုက္မွာမဟုတ္ပါဘူး…။ တကယ္တမ္းလည္း မသိခဲ႔ပါဘူး….။
ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္နားလည္သိရွိခံစားေနမိတာကေတာ့ လတ္ဆတ္တဲ႔ ေလေျပေလးတစ္ခုပါပဲ…..။
ေလေျပစတင္၀င္ေရာက္လာခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ကစျပီး ကုိယ့္ဘ၀ေလး သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလာတယ္..။
ဟိုအရင္ခါေတြက ေနခ်င့္စဖြယ္မေကာင္းပါလားလို႔ ထင္ခဲ႔မိတဲ႔ ကမၻာေလာကၾကီးေတာင္
ေျပာင္းလဲစိမ္းလန္းလို႔….ကိုယ္ေတာင္ မက္ေမာတြယ္ဖက္ တတ္လာတယ္….။ အဲဒါ……………ေလေျပရဲ႔
ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္လို႔ ကိုယ္ထင္ပါတယ္…….။ ေလေျပဟာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႔ အပူပင္ေတြအားလံုးကို
ျငိမ္းေအးသြားေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏုိင္တယ္…။
တခါတခါေလေျပဟာ ကိုယ့္ကို လွပက်ယ္ျပန္႔ျပီး ေမႊးပ်႔ံတဲ႔ ပန္းခင္းတစ္ခုထဲကို ေခၚေဆာင္သြားတတ္တယ္…..။
ေအးစိမ္႔ၾကည္လင္တဲ႔ ေတာင္က်ေရေတြဆီ ေခၚေဆာင္သြားတတ္တယ္…။
လတ္ဆတ္တဲ႔ စပါးခင္းစိမ္းစိမ္းေတြထဲ ေခၚေဆာင္သြားတတ္တယ္။
လိႈင္းလံုးျဖဴျဖဴ ေရျပာျပာေတြဆီေခၚေဆာင္သြားတတ္တယ္….။
တံျမက္စည္းပင္ေတြ၀န္းရံေနတဲ႔ ေရစီးသန္တဲ႔ ျမစ္ကမ္းနေဘးဆီ ေခၚေဆာင္သြားတတ္တယ္…။
ပ၀ါေတြ ဆံႏြယ္ေတြလြင့္ပ်ံေနတတ္တဲ႔ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားေတြဆီ ေခၚေဆာင္သြားတတ္တယ္..။
ဗိုက္ထဲဂြီခနဲအသံျမည္လာေအာင္… စားခ်င္ဖြယ္ရာမ်ားနဲ႔ မီးဖိုေဆာင္ထဲလည္း
ေခၚေဆာင္သြားတတ္ေသးတယ္…။
ကိုယ္ကေတာ့ ေလေျပေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို ပ၀ါပါးတစ္စလို႔ လြင့္ေမ်ာလိုက္ပါလို႔…….။
တေလာကလံုးမွာကိုယ္ရယ္ ေလေျပေလးရယ္ပဲ… ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္မလဲ..။
ကိုယ္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္….
အဲဒီေတာင္ထိပ္ဖ်ားကေန ကိုယ္ရယ္ ပု၀ါပါးေလးရယ္ ေလေျပရယ္…အတူတူ…. ဟိုးးး
အစိမ္းရင့္ေရာင္ေတာအုပ္ေတြဆီ ထိုးခြဲဆင္းခ်သြားရင္ ဘယ္လိုေနမလဲလို႔…။ ကိုယ္နဲ႔အတူ
ေလေျပေလးလိုက္ခဲ႔ပါ့မလား ပ၀ါေလးကေရာကိုယ္နဲ႔အတူပါမလာဘဲ… အျခားတေနရာကိုလြင့္သြားမလား…..။
note: မသက္ေ၀ရဲ႔ “ေလေျပအလာ”အက္ေဆးကိုဖတ္ျပီး ျပန္ေရးျဖစ္တဲ႔ မိုးေငြ႔ရဲ႔ ေလေျပျဖစ္ပါတယ္....။
မိုးေငြ႔
6 comments:
ေလေျပႏုေထြး ေအးစိမ္႕စိမ္႕ေလးကို သေဘာက်တယ္
နာဂစ္လို ေလၾကမ္းရိုင္းကိုေတာ႔ မုန္းမိပါတယ္
အက္ေဆးေလး လွတယ္
မေခ်ာေျပာသလိုပဲ..ေလျပည္ႏုေထြးေလးကိုခ်စ္တယ္...ေလၾကမ္းလာရင္ေတာ႕..ေစာင္ျခံဴထဲ၀င္ေကြးမယ္
း)..............
ေလေျပ..လုိ႔ေျပာရတာေတာ့ သိပ္အရသာရွိတာပဲ
ဒါေပမယ့္...ေလေျပတုိင္းေတာ့ မေအးခ်မ္းႏုိင္ဘူးဗ်
အဲလုိမေအးခ်မ္းႏုိင္တဲ့ အရာေတြရွိတယ္ဆုိတာကုိ
ေဖာ္ထုတ္ေရးခ်ျပရင္ ေကာင္းမွာပဲ :)
မယ္ႏိႈင္းရယ္ မေအးခ်မ္းႏိုင္တဲ႔ ေလေျပရွိတယ္ဆိုတာ ညည္းမွာပဲရွိတာေလ ညည္းေရးျပမွရမွာ....။
ညီမ ရဲ႕ ေလေျပကေလး ကလည္း လွပ ႏူးညံ႕ ပါတယ္ဗ်ာ
မမိုး...
အက္ေဆးေလးအရမ္းလွတယ္...
အရမ္းသတိရေနတယ္ သိလား.. မမိုးနဲ႔အၿပင္မွာေတြ႕တာ ေနာက္လဆိုရင္ ၁ႏွစ္ၿပည္႕ေတာ႔မယ္ေလ(မွတ္မိေသးလား)
အားလံုးကို အရမ္းသတိရေနပါသည္။
Post a Comment