ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အရာရာဟာ
မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႔ လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္လြင့္ျပယ္သြားတာလည္းမဟုတ္ဘူး...။ ၾကည္လင္ျပတ္သားေနတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူး...။
မင္းနဲ႔ပတ္သက္ခဲ႔သမွ် အမွတ္တရေတြဟာ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အိပ္မက္တုိင္းျပည္တစ္ခုကို တစ္ေယာက္ထဲ ေရာက္သြားရသလိုပဲ...။ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ ညအိပ္ဂါ၀န္ပိုးဇာလႊာတို႔က ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြ လွမ္းလိုက္တုိင္း လွမ္လိုက္တိုင္း တလႊင့္လႊင့္နဲ႔ကပ္ပါလာၾကတယ္...။ မင္းရဲ႔ မ်က္ႏွာၾကည္ၾကည္ေလးကို ကိုယ္ျမင္ေနရတယ္ ...မင္းနေဘးက ပတ္၀န္းက်င္ ရႈခင္းေတြအားလံုးက မႈန္၀ါး၀ါး....။ အလင္းစက္တို႔က်ေရာက္ေနတဲ႔ မင္းမ်က္ႏွာေလးမွာ မ်က္ခံုးနက္နက္ေတြ မ်က္ေတာင္ထူထူေတြ ပါးျပင္ေပၚက ခရမ္းေရာင္ အစိမ္းေရာင္ ေသြးေၾကာမွ်င္ေတြ ကိုယ္သိပ္ကို တရိႈက္မက္မက္ရွိခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္မထားတဲ႔ နီးေစြးေစြး ႏႈတ္ခမ္းထူထူတစ္စံု ရိပ္ျပီးျပန္ေပါက္ခါစ ေမးရိုးေပၚက စိမ္းျမျမပါးျမိဳင္းေမႊးေတြ.....။
မင္း ကိုယ့္အိပ္မက္ထဲမလာခဲ႔တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ....။ တခိ်န္က “အိန္ဂ်ယ္”လို႔ အျမဲတေစ တမ္းတခဲ႔ရဖူးတဲ႔ မင္းကို ကိုယ္ဘယ္တုန္းကမွ ေမ့မသြားခဲ႔ဖူးပါဘူး...။ ဒီလုိပဲ ကိုယ့္စာကို ထာ၀ရလာဖက္တဲ႔ စာဖတ္သူေတြကလည္း “အိန္ဂ်ယ္”ဆိုတဲ႔ မင္းကို သတိတရရွိေနၾကတုန္းပါပဲ...။
အိပ္မက္တုိင္းျပည္တစ္ခုထဲကို အမွတ္မထင္ အလည္ေရာက္သြားရင္းက မင္းနဲ႔တခဏ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ရလုိ႔
မင္းေပးခဲ႔ဖူးတဲ႔ အမွတ္တရမ်ားစြာထဲက ေနာက္ထပ္အမွတ္တရတစ္ခုကို ကိုယ္ဒီေနရာေလးမွာ လာသိမ္းဆည္းသြားတာပါ
အိန္ဂ်ယ္......။
မင္းေရာက္တဲ႔ အရပ္မွာ
က်န္းမာစြာ ေဘးကင္းစြာနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔စြာရွိပါေစလို႔ ကိုယ္ဆုေတာင္းေပးပါတယ္...။
မိုးေငြ႔
No comments:
Post a Comment