9th Anniversary.....

ဘာလုိလုိနဲ႔ ကၽြန္မ ဘေလာ့ေလး ကိုးႏွစ္ျပည့္သြားျပီ...။ တကယ္တမ္း ဒီဘေလာ့ကိုစလုပ္တာက 2008 August လမွာျဖစ္ေပမယ့္ ...ဒီဇင္ဘာက်မွ ပို႔စ္ေတြစတင္တာ ....။ 2008 ဆိုတာကို ျပန္လွမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း ဟိုး...အေ၀းၾကီးမွာ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အခ်ိန္ေတြက ခဏေလးလိုပဲ...။ ကၽြန္မ ကိုးႏွစ္တာအတြင္းမွာ ဘာေတြေရးခဲ႔သလဲ ဘာေတြေျပာင္းလဲသြားသလဲလို႔ ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ေတာ့ ေျပာင္းတာေတာ့ ေျပာငး္လဲသြားပါတယ္...။ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုဆိုတာ တိုေတာင္းတာနဲ႔ ရွည္လ်ားတာနဲ႔မွမဆိုင္ဘဲ လူတစ္ေယာက္ကို အမွတ္မထင္တာေတြေရာ မွတ္ထင္တာေတြေရာ အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္ျဖတ္ေစခဲ႔တာပဲ...။ 2008  ဘေလာ့စေရးေတာ့ ကၽြန္မအသက္က ကိုမ်ိဳးေက်ာ့ သီခ်င္းထဲကလို ၃၃... း) ။ 2008 ခုႏွစ္မွာ မိုးေငြ႔ေတြနဲ႔အတူ ေရာက္လာခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးတစ္ေယာက္က ဒီဘေလာ့ေလးကို ေဆာက္ေပးခဲ႔လို႔ ကၽြန္မဘေလာ့ကို “မိုးေငြ႔ႏွင့္အတူ” ဆိုတဲ႔ နာမည္နဲ႔စေရးခဲ႔တယ္...။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း မိုးေငြ႔ဆိုတဲ႔ ကေလာင္နာမည္ အလုိုလိုရသြားခဲ႔တယ္..။ တကယ္တမ္းက ဘေလာ့နာမည္သက္သက္ပဲေပးခဲ႔တာ..။ စာဖတ္သူေတြကေတာ့ ကၽြန္မကို မမိုး  မမိုးၾကီး.. မမိုးေငြ႔  မမေငြ႔ စျဖင့္ အမ်ိဳးမိ်ိဳးေခၚၾကတယ္...။ မမေငြ႔လို႔ေခၚတတ္တာ တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ သူက ကိုရဲထြန္းေဇာ္ မေလးမွာေနတုန္းက ကၽြန္မတို႔ 2010 ဘေလာ့ေခတ္အစက စာေရးေဖာ္ေရးဖက္ေတြလည္းဟုတ္တယ္ ။ ခုေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ျပီး အိမ္ကေပးစားလို႔ မိန္းမေတြဘာေတြေတာင္ရေနေလာက္ျပီ...။   အဲဒီတုန္းက စာေရးခ်င္တာပဲသိတယ္...။ ပို႔စ္တင္ခ်င္တာပဲသိခဲ႔တယ္..။ တကယ္ကိုယ္တိုင္က ဘာစာကိုအားသန္တယ္ဆိုတာ မသိေသးဘူး...။ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ သူမ်ားကဗ်ာေလးေတြပဲ တင္ခဲ႔တယ္...။

2009 ေမလေလာက္က်မွ ကၽြန္မရဲ႔ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္းေတြကို “တစ္ခါတုန္းကတို႔ရြာမွာ” ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကေနစေရးခဲ႔တယ္...။ 2010 မွာေတာ့ အက္ေဆးလိုလို ဘာလိုလိုစာေတြကို တစ္ပုဒ္စႏွစ္ပုဒ္စေရးေနျပီ...။ ၀တၱဳတိုေလးေတြနဲ႔ ဟင္းခ်က္နည္းေတြကေတာ့ ၾကိဳၾကားေပါ့..။ 2011 ေဖေဖာ္၀ါရီကစျပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးလိုက္တဲ႔ အျပင္မွာသက္ရွိထင္ရွားရွိတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ဆိုတဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေလးနဲ႔ အက္ေဆးေတြစေရးလိုက္တာ ခုဆိုရင္ 118 ပုဒ္ရွိသြားျပီ...။ 2011 ကေန 2013 ထိက အက္ေဆးနဲ႔ “အိန္ဂ်ယ္စာစု”ေတြကို လက္သြက္သြက္နဲ႔ ေရးေနတဲ႔ ႏွစ္ေတြေပါ့...။ 2014 မွာ ႏွစ္၀က္ေလာက္ေရးျပီး 2015 ႏွစ္ဦးပိုင္းမွာ ေနာက္ဆံုး ေႏြဦး(၅)ဆိုတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္စာစုကိုေရးျပီးေနာက္ ႏွစ္ကုန္ထိ ဘေလာ့နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ အဆက္ျပတ္သြားခဲ႔တယ္...။ အလုပ္မ်ားတာေရာ စိတ္ရႈပ္တာေတြေရာေၾကာင့္ပါ..။ 2016 ဇန္န၀ါရီလကစျပီး  ကၽြန္မ ဘေလာ့ကို “မိုးေငြ႔ႏွင္႔အတူ”မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မရဲ႔ ကဗ်ာဆရာမိတ္ဆက္ေပးခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မသိပ္ေရာက္ဖူးခ်င္ခဲ႔တဲ႔ မေလးက လက္ဖက္ခင္းေတြ စေတာ္ဗယ္ရီခင္းေတြရွိတဲ႔ “Cameron”ဆိုတဲ႔ နာမည္နဲ႔ ျပန္ေရးခဲ႔တယ္...။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေရးတဲ႔ စာေတြကေတာ့ အရင္ေတြနဲ႔မတူေတာ့တဲ႔ စာအုပ္စာေပခံစားမႈေတြ သီခ်င္းခံစားမႈေတြ ခရီးသြားမွတ္တမ္းေတြ အက္ေဆးနဲ႔ ၀တၱဳတိုတခ်ိဳ႔ေတြပဲျဖစ္တယ္..။

2011 ကစျပီး ကၽြန္မအားသန္တာ ကၽြန္မေရးတဲ႔ စာပံုစံဟာ လြတ္လပ္ေပ့ါပါးတဲ႔ စာဖတ္သူေတြကို ေစခိုင္းျခင္း အမိန္႔ေပးျခင္း ဆရာလုပ္ျခင္း မရွိတဲ႔ အက္ေဆးပံုစံေလးဆိုတာ ေသခ်ာသိလာခဲ႔ရတယ္...။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္အေၾကာငး္အရာေတြကို အငွားခံစားခ်က္နဲ႔ေရးတာရွိသလို ကိုယ္ပိုင္ခံစားသိျမင္တာေတြလည္း ပါတယ္..။ စိတ္ကူးနဲ႔ ဇာတ္ကြက္ ဇာတ္အိမ္ေဆာက္ျပီး ေရးရတာထက္ တကယ့္အျပင္ဖက္မွာျမင္ေတြ႔ေနရတဲ႔ အေၾကာင္းအရာအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေရးရတာ ပိုအားရတယ္..။ အဲဒီပိုးက ကၽြန္မ 2016 ဆရာသာဓုတို႔ မိသားစုေရးတဲ႔ စာအုပ္ေတြစဖတ္ကတည္းကစတာ...။ သူတို႔ထဲက ဆရာဦးသုေမာင္ေရးတဲ႔စာကို အၾကိဳက္ဆံုး..။ Family Saga ဆိုတဲ႔ စာအမ်ိဳးအစားက ကမၻာမွာေရးေလ့ေရးထရွိတဲ႔သူ သိပ္ကိုရွားတာ...။ ဒီလိုစာမ်ိဳးေရးဖို႔ ကိုယ့္ရာဇ၀င္ဇာတ္ေၾကာင္းေဆြမ်ိဳးသားျခင္းေတြအေၾကာင္းကို မကြယ္မ၀ွက္တမ္း ေရးခ်ႏိုင္ဖို႔လိုတယ္....။ အတၳဳပၸတိစာအမ်ိဳးအစားနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္...။ အတၳဳပၸတိေရးတာကေတာ့ တာ၀န္ပိုၾကီးျပီး တိက်ရတယ္...။ Family Saga ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေကာ္ဖီေလးျမ႔ံဳရင္း ပတ္၀န္းက်င္ မိသားစုေမာင္ႏွမေတြ ကိုယ္တိုင္တကယ္ၾကံဳေတြ႔ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တဲ႔ အမွတ္ရစရာေတြကို ျပန္လွန္ေျပာျပတဲ႔ စာမ်ိဳးလို႔ ကၽြန္မထင္တယ္...။

တစ္ခုရွိေသးတယ္ ကၽြန္မ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႔ ရာဇ၀င္ေတြကို ဇာတ္လမ္းျပန္ေရးတာမ်ိဳးထဲက ရာ၀ဏဒႆဂီရိဘီလူး ေနရာကေနျပန္ေရးထားကို သေဘာက်မိတယ္..။ ရာ၀ဏဟာ တစ္သက္လံုး ဗီလိန္ေနရာက ေနလာရာကေန ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ အေရးအသားေၾကာင့္ မယ္သီတာကို ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္ခဲ႔တဲ႔ သူ႔ေမတၱာဟာ သူလူမဟုတ္တာနဲ႔ မဆိုင္ဘူး ဘီလူးမွာလည္း အသည္းႏွလံုးရွိတယ္ဆိုတာကို ျပသြားႏိုင္ခဲ႔တယ္..။ ေျပာခ်င္တာက လူဆိုးကို လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ေရးသြားႏိုင္တယ္..။ အဲဒါမ်ိဳးလည္း ကၽြန္မသေဘာက်တယ္..။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ စာေတြထဲမွာ အျပင္မွာတကယ္ျဖစ္ပ်က္တာေတြကို အေျခခံထားတာ အမ်ားၾကီးရွိတယ္..။ ကၽြန္မရဲ႔ ဇာတ္လုိက္မင္းသားေတြဟာ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆိုးသြမ္းရိုင္းစိုင္းပါေစ.... ကၽြန္မစာထဲမွာေတာ့ သူတို႔ဟာ လူေကာင္း လူရည္မြန္ ဇာတ္လိုက္ေတြပဲ...။ ကၽြန္မ လူဆိုးကို လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရးရတာကို ၾကိဳက္တယ္..။ လူတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္ သူဟာ လူဆိုးျဖစ္ေနပါေစ သူ႔ေကာင္းကြက္ကိုပဲ အရင္ေရြးၾကည့္ရတာကို ၾကိဳက္တယ္...။ လူတစ္ေယာက္ ဆိုးသြမ္းသြားရတဲ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းေတာ့ရွိမွာပဲေလ..။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ေတာင္ တခါတေလ မင္းသားေတြထက္ ဗီလိန္ေတြဖက္ကေနခံစားျပီးၾကည့္တတ္တယ္ ...။ ကၽြန္မရဲ႔ လူတစ္ေယာက္အေပၚၾကည့္တဲ႔ အျမင္ေတြ ရႈေဒါင့္ေတြက တျခားသူေတြနဲ႔မတူ တမူေတာ့ထူးျခားလိမ္႔မယ္..။  တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ နိယာမတစ္ခုပါပဲ...။ ကိုယ္ေမတၱာလိုခ်င္ရင္ တစ္ဖက္လူကို ေမတၱာေပးတတ္ရမယ္...။ ဘာမဆို အရင္းႏွ္ီးလိုတယ္.. ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈမလုပ္ခ်င္ရင္ အက်ိဳးအျမတ္ေကာင္းလည္း ရလာမွာမဟုတ္ဘူးေလ..။

ကၽြန္မဆီမွာ ေရးလက္စ စာတစ္ပုဒ္ရွိတယ္...။ စာဖတ္သူ ကေလးမတစ္ေယာက္က သူ႔ခံစားခ်က္ကို စာတစ္ပုဒ္ေရးျပေပးပါလို႔ေတာင္းဆိုထားလို႔ ကၽြန္မ သူ႔ဇာတ္အၾကမ္းကိုဖတ္ျပီး ျပန္ပံုေဖာ္ထားတာေလးပါ...။ ဒီေန႔ အျပင္ေလာကမွာ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ႔ အြန္လိုင္းဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေလးပါ..။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေကာင္မေလးက စာေရးဆရာမျဖစ္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနတဲ႔ သူတစ္ေယာက္...။ တစ္ေန႔ေတာ့ အြန္လိုင္းကေနခင္မင္တဲ႔ ေကာင္ေလးနဲ႔ အျပင္မွာေတြ႔ရင္း ေကာင္မေလးအခ်စ္ကို ေကာင္ေလးကအၾကမ္းနည္းနဲ႔သံုးျပီး ရယူခဲ႔တာ...။ ျပီးေတာ့ အမႈမေျမွာက္ေအာင္ ရဲေတြရဲ႔စစ္ခ်က္ေတြဘယ္လိုရွိေၾကာင္း ေကာင္မေလးကိုနားခ်သလိုနဲ႔ ေျပာျပတယ္...။ အရွက္ရမွာစိုးလို႔ ေကာင္မေလး ျငိမ္ခံခဲ႔တယ္...။ ဒီလိုနဲ႔ မာယာေတြနဲ႔ေခ်ာ႔တလွည့္ေျခာက္တလွည့္ ေကာင္မေလးအခ်စ္ကို သူအၾကိမ္ၾကိမ္ရယူခဲ႔တယ္...။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္မေလး တျခားျမိဳ႔ အေ၀းတစ္ေနရာကို ေျပာင္းေျပးသြားခဲ႔တယ္..။ ျပီးေတာ့ ေကာင္မေလးက တေကာင္ၾကြက္ နယ္မွာရွိတဲ႔ အမ်ိဳးအိမ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ကပ္ေနခဲ႔ရတယ္...။ ပိုျပီး ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေစတာကေတာ့ ေကာင္မေလးဆီမွာ ကိုယ္၀န္ပါလာခဲ႔တာပဲ...။ ဒုကၡမ်ိဳးစံုၾကားထဲမွာ ေကာင္မေလးက သူ႔သားကေလးကိုေမြးခဲ႔တယ္...။ သူ႔သားအသက္ ႏွစ္ႏွစ္မျပည့္ခင္မွာ အဆက္သြယ္ေကာင္းတစ္ခုနဲ႔ သူလံုးခ်င္း၀တၳဳတစ္အုပ္ထုတ္လိုက္တယ္..။ သူနဲ႔ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳခဲ႔တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို တကယ္အျပင္မွာနဲ႔ဆန္႔က်င္ျပီး ရိုမန္႔တစ္ဆန္ဆန္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ဖန္တီးျပီးေရးလိုက္တာ သူ႔စာအုပ္ေလးေအာင္ျမင္သြားခဲ႔တယ္..။ အဲလိုဇာတ္မ်ိဳးေလးနဲ႔ ကၽြန္မေရးေပးထားပါတယ္  ဆိုလိုတာက လူဆိုးကို လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ အေကာင္းဖက္က လွည့္ေရးထားတာကိုပါ...။ အၾကမ္းပဲရွိပါေသးတယ္..... ကာယကံရွင္ ေသခ်ာဖတ္ရွႈျပီး ခြင့္ျပဳမွ ကၽြန္မအဲဒီပို႔စ္ကိုတင္မွာပါ...။ ဒါက ဆရာခ်စ္ဦးညိဳဆီကရလာတဲ႔ အိုင္ဒီယာနဲ႔ အဲဒီညီမေလးကို အခ်စ္ဇာတ္လမ္းလွလွေလးတစ္ပုဒ္ ျပန္ေရးေပးထားတာပါ...။ သူၾကံဳေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ ရုန္႔ရင္းဆန္မႈေတြကို ကၽြန္မက သိမ္ေမြ႔ႏူးည့ံမႈေတြနဲ႔ ျပန္ပံုေဖာ္ေပးရင္း ပညာေပးထားတဲ႔ ဇာတ္မ်ိဳးေလးလဲျဖစ္ပါတယ္...။

ကၽြန္မျဖတ္သန္းလာခဲ႔ရတဲ႔ ဘေလာ့ေရးတဲ႔ကာလ ကိုးႏွစ္တာအတြင္းမွာ ၾကံဳေတြ႔ပတ္သက္ဆက္ဆံဖူးခဲ႔တဲ႔ လူေတြကအမ်ားၾကီး...။ စိတ္ေစတနာေကာင္းသူ၊ အေ၀ဆံုးတေနရာကိုေရာက္ေနေပမယ့္ အျမဲတေစက်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဖို႔ တဖြဖြေျပာျပီး စိတ္ပူေပးတတ္တဲ႔သူ၊ ကိုယ္ကခ်ညး္ပဲယူျပီး ျပန္ေပးရမွာေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ႔သူ၊ ကတိတစ္လံုးကိုလြယ္လြယ္ေပးျပီး ကတိမတည္တဲ႔သူ၊ မာယာမ်ားျပီး လွည့္စားတတ္တဲ႔သူ၊ ယုတ္မာရိုင္းစိုင္းတဲ႔သူ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ဆိုတဲ႔ စကားကို ခဏခဏသံုးျပီး ကိုယ္တိုင္မခံစားဖူးေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈကို ပီပီျပင္ျပင္မသိတဲ႔သူ...၊ လူတစ္ဖက္သားကို အႏုိင္ပိုင္းခ်င္တိုင္း သူ႔အားနည္းခ်က္ကို ထုတ္သံုးျပီး နင္းေခ်တတ္တဲ႔သူ....။ အဲဒီလူမ်ိဳးေတြအားလံုးနဲ႔ ေတြ႔ဖူးခဲ႔တယ္ ..။ စင္းလဲတဲ႔သူမ်ိဳးကိုမေတြ႔ခဲ႔ရတာပဲ ကံေကာင္းတယ္မွတ္ပါတယ္..။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ လူေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေကာင္းမျမင္တတ္လို႔... အဲဒီကံအက်ိဳးေပးေၾကာင့္လို႔ပဲထင္ပါတယ္..။ တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွာ လိုအပ္တာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားပဲ အဲဒါတစ္ခုထဲရွိတာနဲ႔ကို အားလံုးက်န္တာ သူ႔ဘာသာသူ ေအာ္တိုလုိက္ပါလာလိမ္႔မယ္...။

ဒီေနရာေလးဟာ မိသားစုနဲ႔အတူေနရတဲ႔အိမ္ျပီးရင္ ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုးေနရာတစ္ခုပဲ...။ ကၽြန္မအသက္ရွင္ေနသေရြ႔ ကၽြန္မခ်စ္တဲ႔စာေတြကို ဒီေနရာေလးမွာ ေရးေနဦးမွာပါ...။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ လွ်ိဳ႔၀ွက္ထြက္ေပါက္ တစ္ခုလည္းဟုတ္တယ္...။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္မ ဒိုင္ယာရီသိပ္ေရးဖူးခဲ႔တယ္...။ မွတ္မွတ္ရရ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ကေန ဆယ္တန္းထိေရးဖူးခဲ႔တယ္ ...။ ကၽြန္မအတြက္ privacy မရိွဘူး လံုျခံဳမႈမေပးႏိုင္ဘူးလို႔ စိတ္ထဲစြဲထင္သြားခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ကစျပီး ဒိုင္ယာရီမေရးျဖစ္ေတာ့တာ ဒီေန႔ထိပဲ...။ စာေရးျခင္းရဲ႔ အေျခခံတစ္ခုေတာ့ျဖစ္ခဲ႔ဟန္တူပါတယ္..။ ဒီေနရာေလးဟာ ကၽြန္မခံစားခ်က္ေတြ ကၽြန္မေျပာျပခ်င္တာေတြကို တစ္ကမၻာလံုးမွာရွိတဲ႔ ျမန္မာစာဖတ္တတ္တဲ႔ လူတိုင္း၀င္ဖတ္လို႔ရတဲ႔ ေနရာဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ လံုျခံဳေႏြးေထြးတယ္လို႔ခံစားရတယ္...။ အြန္လိုင္းဟာ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္.. မုဆိုးနဲ႔ သားေကာင္ေတြ အျပန္အလွန္ေခ်ာင္းေနတဲ႔ေနရာ အခ်က္အလက္ေတြ စုေဆာင္းလို႔လြယ္ကူတဲ႔ ေနရာ ...။ Privacy မရွိတဲ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အြန္လိုင္းကို စြန္႔ခြာသြားၾကတယ္..။ ကၽြန္မကေတာ့ စာေရးေနရရင္ကိုပဲ ေနလို႔ထုိင္လို႔ေကာင္းေနသူမို႔ ဒီေနရာေလးကိုမစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသးဘူး..။ ကၽြန္မအတြက္ Privacy ရွိတယ္လို႔လည္းယံုၾကည္တယ္...။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္မေရးတဲ႔စာေတြက အဆိပ္ေတြမဟုတ္လုိ႔ပဲ..။ ကၽြန္မစာကိုႏွစ္သက္လို႔ ကၽြန္မကိုခ်စ္လို႔ အျမဲအစဥ္မျပတ္ စာလာ၀င္ဖတ္တဲ႔ သူေတြနဲ႔ ကၽြန္မဟာ အခ်င္းခ်င္း ေမတၱာေရာင္ျပန္ေတြ ဟပ္ေနတာပါ...။ တခ်ိဳ႔ေတြ ေကာ္မန္႔မေပးေပမယ့္ Silent Reader ေတြကအမ်ားၾကီး...။ တခါတေလ သူတို႔ ကၽြန္မကို အမွားလာျပင္ေပးတတ္ေသးတယ္..။ အဲလိုခါမ်ိဳးဆို သိပ္ေကး်ဇူးတင္မိတယ္...။ ကၽြန္မေရးတဲ႔ စာကိုအေလးထားလို႔ ကၽြန္မကိုခ်စ္ခင္လို႔သာ ဒီလိုလုပ္ေဆာင္ၾကတယ္လို႔ ျမင္တယ္..။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ဘေလာ့ကို ဒီေန႔ထိတိုင္ လာဖတ္ေပးၾကတဲ႔ စာဖတ္သူအားလံုးကို ကၽြန္မဒီေနရာေလးကေန အမ်ားၾကီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္...း)


မိုးေငြ႔