မိုးရာသီအလွမ်း(၁၀).....

ဟိုးးး အေ၀းက တိုးဖြဖြအသံတစ္ခုကို မိုးစက္ေတြနဲ႔ ေရာေႏွာျပီး ၾကားလိုက္ရတယ္….။ သံစဥ္ေလးတစ္ခုပါ…။

ဟုတ္တယ္… မင္းဆိုေနက် သီခ်င္းေလ…။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုက ဖြင့္ထားတဲ႔ သီခ်င္းသံျဖစ္မွာေပါ့…။

ကိုယ္ေတာင္ လက္ဖက္ရည္ပူပူတစ္ခြက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားခဲ႔တယ္…။

မိုးခ်ဳပ္ေနျပီလို႔မေျပာပါနဲ႔…။ စိုစြတ္ေနတဲ႔ လမ္းမေပၚမွာ လူသူေတြ သြားလာလႈပ္ရွားတုန္းပါ…။

အဲသီခ်င္းသံေလးအတိုင္း ကိုယ္လိုက္သြားလိုက္ရမလား…။

ကံေကာင္းရင္ အဲလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မင္းကိုမေတြ႔ရဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလဲ….

(မျဖစ္ႏိုင္တာေလ မင္းက ဒီရပ္ကြက္မွာေနတာမွမဟုတ္ဘဲ..) ။

အေ၀းကလြင့္လာတဲ႔ သီခ်င္းသံေနာက္ ကိုယ္လိုက္သြားခဲ႔တယ္…။ မင္းနဲ႔အတူေလွ်ာက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔လမ္းၾကားကိုျဖတ္ရေတာ့ ေရေျမာင္းထဲက ဖားေအာ္သံေတြက ညံစီလို႔…။ မိုးတိတ္သြားျပီဆိုေပမယ့္ လဲရြက္ေတြေပၚမွာ ခိုတြဲေနတဲ႔ မိုးေရစက္ေတြက တစ္စက္စက္က်လို႔….။ အဲလမ္းေလးကထြက္ျပီး လမ္းမၾကီးကိုကူးလိုက္ေတာ့ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က လမ္းသြယ္ေလးမွာရွိတဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုေတြ႔လိုက္တယ္…။

သီခ်င္းေလးက အဲဒီဆိုင္ကဖြင့္တာပါ…။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ လူေတြ၀ိုင္းတိုင္းမျပည့္ေတာ့ဘူး…။ ကိုယ္၀င္ထိုင္လုိက္ရံုရွိေသးတယ္ သီခ်င္းေလးက ျပီးသြားတယ္..။

စားပြဲထိုးေလးကို ေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္မွာျပီး ခုနကျပီးသြားတဲ႔သီခ်င္းကို တေက်ာ့ျပန္ဖြင့္ေပးဖို႔ေျပာေတာ့ ေကာင္ေလးက ေကာင္တာမွာရွိတဲ႔ ကက္ဆက္ခလုတ္ေလးကို သြားႏွိပ္လိုက္တာ မင္းဆိုေနက်သီခ်င္းေလး အစကေနျပန္ေက်ာ့လာတယ္…။

လက္ဖက္ရည္ခြက္ေလးကို ဇိမ္ေျပနေျပေသာက္ရင္း မင္းဆိုျပေနသေယာင္ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္…။ 
မိုးရယ္.... မင္းဆိုေနက်သီခ်င္းရယ္...... ေပါ့ဆိမ္႔တစ္ခြက္ရယ္…

ဒီညေတာ့ ျပည့္စံုပါျပီ အိန္ဂ်ယ္……။

မိုးေငြ႔

မိုးရာသီအလွမ်း(၉)…..

ေရေငြ႔ေတြပါတဲ႔ ေလေတြတစ္ခ်က္တိုက္လိုက္လို႔ ကိုယ့္ဆံပင္ေတြ ဖြာလန္က်ဲကုန္ၾကတယ္…။ ဘယ္သူမွ ေရာက္မလာတတ္တဲ႔ ဒီလိုရာသီမ်ိဳးမွာ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းေျခရာေတြကို ျပန္ေကာက္ဖို႔ ရူးမိုက္စြာ ေရာက္လာခဲ႔သူေလ…။

ဒီသဲေသာင္ျပင္မွာ မင္းေျခရာေတြရွိေနခဲ႔မွာပဲဆိုျပီး ကိုယ္လာရွာတာပါ အိန္ဂ်ယ္…..။ ေရလိႈင္းေတြက တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ကိုယ္ေျခဖ၀ါးခ်ထားတဲ႔ေနရာထိ ေျပးလာလိုက္ ထြက္သြားလိုက္နဲ႔…။ ဟင့္အင္း  ကိုယ္ျပန္ေကာက္မယ့္ မင္းေျခရာေတြကို ဒီလိႈင္းေတြက အေ၀းကုိ ယူေဆာင္သြားလိမ္႔မယ္…။ ကိုယ္ဘယ္လို တားဆီးရပါ့မလဲ…။

ကိုယ္ငိုမခ်လိုက္ခင္မွာပဲ… တိမ္ေတြက ကုိယ့္ကိုၾကည့္ျပီးေတာ့ပဲ သနားသြားလို႔လား ကိုယ့္ထက္ဦးေအာင္ငိုခ်ၾကတယ္…။ ကိုယ့္ျမင္ကြင္းထဲမွာ မိုးေရစက္ေတြ…မိုးေရစက္ေတြခ်ည္းပဲ…။ ကိုယ္လဲ ရႊဲရႊဲကိုစိုလို႔….။

တဒဂၤေလးမွာ မိုးစက္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚက်မလာေတာ့လို႔ မိုးတိတ္သြားျပီလား ဆိုျပီး ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လုိက္တာ…။ မိုးျပာႏုေရာင္မိုးေကာင္းကင္တစ္ခုကို မယံုႏုိင္စြာ ကိုယ္ေတြ႔ လိုက္ရတယ္…။ ကိုယ္ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … အျဖဴေရာင္၀တ္စံုနဲ႔ ကိုယ့္ကို ထီးမိုးေပးေနတဲ႔မင္း….။

“အိန္ဂ်ယ္..” လို႔ ကိုယ္အသံထြက္ ေခၚလိုက္ရင္း ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ျပံဳးလိုက္တဲ႔အခ်ိန္ စကၠန္႔ပိုင္းေလးမွာပဲ မင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔တယ္….။ ဘုရားေရ… ကိုယ္အစြဲလန္းလြန္သြားခဲ႔တာလား…။ မင္းမရွိဘဲ မင္းေရာက္လာခဲ႔တယ္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားမႈေတြျဖစ္ကုန္တာလား…။

မင္းအနားမွာမရွိေတာ့ျပန္ဘူးဆိုတဲ႔ အသိစိတ္ေတြက တကုိယ္လံုးမွာရွိတဲ႔ အင္အားေတြကို ဆုတ္ယုတ္ယူငင္လိုက္သလိုပဲ တမဟုန္ျခင္း ေပ်ာ့ေခြသြားျပီး ေသာင္ျပင္ေပၚ  ပက္လက္အေနထားေလး ေက်ာခ်လိုက္ရတယ္….။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚကို မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ အဆက္မပ်က္ ခုုန္ခ်စီးဆင္းၾကတယ္…။ ကိုယ့္ျမင္ကြင္းထဲမွာ ခဲသားေရာင္ေတြအျပည့္…..။ ကိုယ္သိပ္ႏွစ္သက္လွေခ်ရဲ႔ဆိုတဲ႔…အေရာင္ေတြေလ….။

မ်က္စိကိုစံုမိွတ္ထားလိုက္တယ္…….။ 
မိုးေတြပိုသည္းလာတယ္… ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္လဲ သဲထဲကို တေျဖးေျဖးနစ္၀င္လာျပီ…။ 

အိန္ဂ်ယ္ေရ….မင္း ဘယ္ဆီမွာလဲ….။ 
မင္းရွိမယ့္ေနရာဆီကို ကုိယ္မွန္းဆျပီး လိုက္ခဲ႔မယ္….။

မိုးေငြ႔

မိုးရာသီအလွမ်းများ(၈)…..

အဲဒီေန႔ညက မင္းကိုေနာက္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရတဲ႔ အခိ်န္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ တစ္သက္တာလံုးအတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးခ်ိန္ပဲ ….။ ေကာင္းကင္က ၾကယ္တစ္လံုး ဖ်တ္ခနဲေၾကြဆင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔ အလင္းတန္းမ်ိဳးကို ေတြ႔လိုက္ရျပီး… ႏွေျမာတသစြာ ကၽြမ္းေျမ႔က်န္ရစ္တဲ႔ ခံစားမႈမ်ိဳးကို နင့္နင့္သီးသီး ခံစားလိုက္ရတယ္…..။ အဲဒီေနာက္ မင္းကိုယ့္ေရွ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မလာေတာ့ဘူးေလ….။

အဲဒီတုန္းက မိုးဘယ္ေနရာမွမရြာခဲ႔ပါဘူး…ကိုယ့္တစ္ေနရာစာေလး… ကိုယ္ရပ္ျပီး က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ တစ္ေနရာစာေလးကိုပဲ ကြက္ျပီး သည္းခဲ႔တာပါ…။ ရႊဲနစ္သြားခဲ႔တဲ႔ မ်က္၀န္းတစ္စံု… မႊန္းက်ပ္သြားခဲ႔တဲ႔ ႏွလံုးသားတစ္ခု… တုန္ခိုက္ေအးစက္သြားခဲ႔တဲ႔ ႏႈတ္ခမ္း….ဒါေတြ ဒါေတြကို မင္း သိလိုက္ျမင္လိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး….။

အိန္ဂ်ယ္ဆိုတာ လူသားတစ္ေယာက္မွမဟုတ္တာေလ….ေနာ္..။ 

ကိုယ့္ဆီကို တခဏ ကိုယ္ေယာင္လာျပျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားရတာပါ …ဟုတ္ပါတယ္…။

ႏူးညံ့ၾကည္စင္လြန္းတဲ႔ မင္းမ်က္၀န္းလက္လက္ေတြဟာ အခါမ်ားစြာ  ကိုယ့္ကို ညြတ္ႏူးမိန္းေမာေစခဲ႔တာ ျပန္ျပန္ေတြးရင္း မင္းကိုလြမ္းလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြ စိုစြတ္တဲ႔ အျပံဳးတစ္ခုကို ကိုယ္ဖန္တီးမိတယ္...။

တသုန္သုန္တိုက္ခတ္လာတဲ႔ေလေၾကာင့္ မိုးစက္ပြင့္ေတြ စြတ္စိုေနၾကတဲ႔ Angel’s Trumpet ပန္းပြင့္ေလးေတြ လႈပ္ခတ္သြားတာကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြ မၾကံဳစဖူး လန္းဆန္း သစ္လြင္လို႔…။ မင္းကိုယ္တိုင္ ဖန္ဆင္းလိုက္တဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးေတြလို႔ ကိုယ္က အျမဲယံုၾကည္ထားတာမို႔ေလ…။ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စက္ေတြကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စီးခြင့္ျပဳထားလိုက္ေတာ့တယ္…။

မိုးေငြ႔

မိုးရာသီအလွမ်းများ(၇)….

မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြေအာက္မွာ ယိမ္းႏြဲ႔ေနတဲ႔ Angel’s Trumpet ပန္းကေလးေတြဟာ ရနံ႔တခ်ိဳ႔ကို သယ္ေဆာင္လာလိမ္႔မယ္ အိန္ဂ်ယ္…. မိုးကိုျမင္လို႔မင္းသာကိုယ့္ကို သတိတရရွိခဲ႔ရင္ေပါ့…။

ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ႔ မီးခိုးေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရတာ ကိုယ့္ရဲ႔စိတ္၀ိညာဥ္ေတြကို သိမ္းႏႈတ္ယူငင္သြားသလိုပဲခံစားရတတ္တယ္… မင္းမရွိေတာ့တဲ႔ မိုးရာသီမွာေလ…။

နာက်င္ရတယ္ အိန္ဂ်ယ္..။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီနာက်င္မႈေတြကို ကိုယ္အသားက်ေနတတ္ျပီ…။

ခုအျပင္မွာ မိုးေတြသည္းေနျပန္ျပီ အိန္ဂ်ယ္…..

မိုးသံၾကားရင္ မင္းကိုလြမ္းတဲ႔ ကိုယ့္အလြမ္းေတြက ပိုပိုျပီးသိပ္သည္းလာတတ္တယ္….။

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို အခ်ိန္အၾကာၾကီးစြဲေသာက္ျပီး မင္းကို လြမ္းရတာကိုလဲ ကိုယ္သိပ္မက္ေမာတာပဲ …။

မင္းဘယ္ခ်ိန္ ျပန္ေရာက္လာမလဲလို႔ ကိုယ္ၾကိဳတင္မတြက္ဆခ်င္ေတာ့ပါဘူး….။

မင္းကိုယ့္ဆီကို ျပန္လာခ်င္လာလိမ္႔မယ္ မလာခ်င္လဲ မလာေတာ့ဘူး မဟုတ္လား…။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းကို ေစာင့္မယ္…။

မိုးညေနေတြမွာ ကိုယ္အိမ္ျပန္ေနာက္က်တဲ႔အခါ မင္း ကိုယ့္ကို ညေနစာစားဖို႔ ေစာင့္ေနေတာ့မွာပဲဆိုတဲ႔ ေတြးပူစိတ္ကေလးေတာင္ ကိုယ္မရလိုက္ဘူး…။

မိုးေငြ႔