မိုးရာသီအလွမ်းများ(၈)…..

အဲဒီေန႔ညက မင္းကိုေနာက္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရတဲ႔ အခိ်န္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ တစ္သက္တာလံုးအတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးခ်ိန္ပဲ ….။ ေကာင္းကင္က ၾကယ္တစ္လံုး ဖ်တ္ခနဲေၾကြဆင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔ အလင္းတန္းမ်ိဳးကို ေတြ႔လိုက္ရျပီး… ႏွေျမာတသစြာ ကၽြမ္းေျမ႔က်န္ရစ္တဲ႔ ခံစားမႈမ်ိဳးကို နင့္နင့္သီးသီး ခံစားလိုက္ရတယ္…..။ အဲဒီေနာက္ မင္းကိုယ့္ေရွ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မလာေတာ့ဘူးေလ….။

အဲဒီတုန္းက မိုးဘယ္ေနရာမွမရြာခဲ႔ပါဘူး…ကိုယ့္တစ္ေနရာစာေလး… ကိုယ္ရပ္ျပီး က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ တစ္ေနရာစာေလးကိုပဲ ကြက္ျပီး သည္းခဲ႔တာပါ…။ ရႊဲနစ္သြားခဲ႔တဲ႔ မ်က္၀န္းတစ္စံု… မႊန္းက်ပ္သြားခဲ႔တဲ႔ ႏွလံုးသားတစ္ခု… တုန္ခိုက္ေအးစက္သြားခဲ႔တဲ႔ ႏႈတ္ခမ္း….ဒါေတြ ဒါေတြကို မင္း သိလိုက္ျမင္လိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး….။

အိန္ဂ်ယ္ဆိုတာ လူသားတစ္ေယာက္မွမဟုတ္တာေလ….ေနာ္..။ 

ကိုယ့္ဆီကို တခဏ ကိုယ္ေယာင္လာျပျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားရတာပါ …ဟုတ္ပါတယ္…။

ႏူးညံ့ၾကည္စင္လြန္းတဲ႔ မင္းမ်က္၀န္းလက္လက္ေတြဟာ အခါမ်ားစြာ  ကိုယ့္ကို ညြတ္ႏူးမိန္းေမာေစခဲ႔တာ ျပန္ျပန္ေတြးရင္း မင္းကိုလြမ္းလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြ စိုစြတ္တဲ႔ အျပံဳးတစ္ခုကို ကိုယ္ဖန္တီးမိတယ္...။

တသုန္သုန္တိုက္ခတ္လာတဲ႔ေလေၾကာင့္ မိုးစက္ပြင့္ေတြ စြတ္စိုေနၾကတဲ႔ Angel’s Trumpet ပန္းပြင့္ေလးေတြ လႈပ္ခတ္သြားတာကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြ မၾကံဳစဖူး လန္းဆန္း သစ္လြင္လို႔…။ မင္းကိုယ္တိုင္ ဖန္ဆင္းလိုက္တဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးေတြလို႔ ကိုယ္က အျမဲယံုၾကည္ထားတာမို႔ေလ…။ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စက္ေတြကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စီးခြင့္ျပဳထားလိုက္ေတာ့တယ္…။

မိုးေငြ႔