တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြ ထမင္း၀ိုင္း.....

တနဂၤေႏြမနက္စာ ေကာက္ညွင္းေပါင္းပူပူေလးနဲ႔ ဆတ္သားေျခာက္ေၾကာ္ အခါးရည္ပူပူ

လက္ေဆာင္ရထားတဲ႔ ဆတ္သားေျခာက္ႏွစ္ထုပ္ကို ဖုတ္ဖို႔ မီးေသြးမရွိ မီးဖိုမရွိနဲ႔မနက္စာေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔စားခ်င္လို႔ ဆတ္သားကို အရြယ္ေတာ္ေလးတုံုး ေရေႏြးဆူဆူမွာ ဆယ္မိနစ္စိမ္ထားျပီး ေရစစ္ထား... ငရုတ္က်ည္ေပြ႔နဲ႔ အျပားထုလိုက္တယ္...။ ဆီပူပူမွာ ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ငရုတ္သီးစိမ္း(ၾကိဳက္သေလာက္ထည့္ပါ)ဓါးျပားရိုက္တာကိုဆီသတ္ျပီး ပန္းကန္ထဲျပန္ဆယ္ထည့္ထား ဆတ္သားေျခာက္ကိုထည့္ေၾကာ္... မြမြရြရြေလးျဖစ္ရင္ ဖယ္ထားတဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ ငရုတ္သီးစိမ္းကိုထည့္ေမႊလိုက္..ရျပီ...။ ဒီလိုေၾကာ္နည္းကို က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားက က်ီးကန္းပါးစပ္ကိုအဆင္းေလွကားအေကြ႔ဆိုင္ေတြမွာရႏိုင္ပါတယ္...။ သူတို႔ဆတ္သားကေတာ့ ဒီလိုလံုးလံုးအေျခာက္ခံထားတဲ႔အသားမဟုတ္ဘဲ တစ္ေနလွန္းထားတဲ႔အသားကို ခုတ္ထစ္ျပီး ေၾကာ္ေပးတတ္ၾကတယ္ ပူပူေႏြးေႏြး အခါရည္ေလးနဲ႔ေသာက္... ၀ါးေျခတန္ရွည္ကေလးကေန ေတာင္ေငြ႔ေတာင္တန္းေတြေငးေမာရတာ ဘယ္ေလာက္အရသာရွိလိုက္သလဲ.....။

ေကာက္ညွင္းေပါင္းက ညကတည္းက ဆန္ကိုေရစိမ္ဖို႔ေမ႔သြားခဲ႔ရင္ ေပါင္းခါနီး ေကာက္ညွင္းဆန္ကို စင္စင္ေဆးျပီး ေရေႏြးဆူဆူနဲ႔ ဆယ္မိနစ္စိမ္ထားခ်ိန္မွာ မီးဖိုေပၚ ေပါင္းေခ်ာင္အတြက္ ေရအိုးကိုအဆင္သင့္ တည္ထားလို႔ရပါတယ္...။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေပါင္းျပီးရင္ ေကာက္ညွင္းကို အေပၚေအာက္လွန္ေပးရင္ ေရေႏြးနဲနဲထည့္ေမႊျပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ထပ္ေပါင္းရင္ ပူပူေႏြးေႏြး ေကာက္ညွင္းအိအိေလးရျပီ...။

ေန႔လည္စာ အသားလံုးေကြ႔သယို

အေမတာခ်ီလိတ္ကျပန္လာလို႔ပါလာတဲ႔ အသားလံုးေတြကို ေကြ႔သယိုလုပ္စားတာ...။ လုပ္နည္းကေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္ ခဏခဏတင္ဖူးပါတယ္...။ အသားလံုးျပဳတ္ရည္ထဲကို ခေနာၾကက္သားႏွစ္တံုးနဲ႔ နာနတ္ပြင့္သံုးပြင့္ရယ္ ပဲငံျပာရည္အၾကည္ရယ္ထည့္ျပဳတ္ထားတယ္...။ ခါတိုင္းနဲ႔မတူေအာင္ ဥနီကိုအတံုးေလးေတြ တံုးထည့္ထားတယ္.. ပိုခ်ိဳျပီး အရသာရွိတယ္..။

 ညေနစာကိုေတာ့ ေန႔လည္ကပိုတဲ႔ အသားလံုးအရည္ကို ဟင္းရည္တစ္ခြက္လုပ္တယ္... အမဲသားျပဳတ္ေၾကာ္တစ္ပဲြ၊ ဟိုတစ္ပတ္က ျပည္ကိုဘုရားဖူးသြားတုန္းက ေရႊဘံုသာမုနိဘုရားေစ်းတန္းက၀ယ္ခဲ႔တဲ႔ ၾကက္သြန္နီအေပါက္ကေလးေတြကို အခံြသင္ ဆားနဲနဲနဲ႔ ရွာလကာရည္စိမ္ထားတဲ႔ ၾကက္သြန္ခ်ဥ္တစ္ခြက္၊

ဗူးထဲက မရမ္းသီးငပိေထာင္း၊ အရြက္ေၾကာ္က baby bok choy လို႔ေခၚတဲ႔ထိုင္၀မ္မုန္ညွင္းကို အသားနဲ႔ေၾကာ္ထားတာ...။

 

ထိုင္၀မ္မုန္ညွင္းသံုးသည္းကို အလယ္တည့္တည့္ပိုင္းျပီး ေရေဆး။ အရြက္စိမ္းေနေအာင္လို႔ ဆားခတ္ျပီး ဆီတစ္ဇြန္းထည့္ထားတဲ႔ေရေႏြးဆူဆူအိုးထဲ တစ္မိနစ္ခြဲေလာက္ ထည့္ေဖ်ာပါ....။ ေရသန္႔ဇလံုတစ္ခုထဲ ျပန္ဆည္ထည့္ထားပါ...။  ျပီးမွ ပန္းကန္ျပားခ်ပ္ထဲ စီထည့္ျပီး...။ ၀က္/ၾကက္သားႏုတ္ႏုတ္စင္းကို ပဲငံျပာရည္ ပဲငပိနဲ႔ ေကာ္ရည္ထည့္ေၾကာ္ျပီး အရြက္ေပၚေလာင္းလိုက္ပါ...။ လတ္ဆတ္တဲ႔အရြက္မို႔လို႔ ခ်ိဳေနေရာပဲစားရတာ...။ ေၾကာ္နည္းေလးကို ဒီက ယူထားပါတယ္....။

ပိုတဲ႔ေကာက္ညွင္းေပါင္းကို အျပားေလးျဖစ္ေအာင္လက္ဖေနာင့္နဲ႔ဖိ ဆားနဲ႔ဆီလူးျပီး မကပ္တဲ႔ ဒယ္အိုးမွာ အိုးကပ္ေလးလုပ္စားလိုက္တယ္...ရွယ္ပဲ...။ ရွမ္းျပည္ဖက္မွာဆိုရင္ေတာ့ အဲလိုေကာက္ညွင္းအျပားေလးကို ပဲျပဳတ္ေလးလူးျပီး မီးဖုိမွာကင္စားၾကတယ္ ေကာင္းမွေကာင္းပဲ...။

မိုးေငြ႔

စိတ္တဇရုပ်ရှင်.....

အားငယ္တတ္ ခံစားလြယ္တတ္လြန္းတဲ႔သူဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီအရာေတြကပဲ အဆံုးသတ္တာကိုခံလိုက္ရတာပဲ….။

ေၾကကြဲညေတြကို တေျဖးေျဖးျဖတ္သန္းရင္း….. ညိဳမ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ႔အရာေတြကို အသည္းအသန္ရွာေဖြေနတုန္း….။ ခံစားမႈေတြသိပ္သည္းလာတဲ႔အခါ သက္ျပင္းခ်တလွည့္ တံေတြးမ်ိဳခ်တလွည့္နဲ႔.. လည္ေခ်ာင္းထဲမွာနာက်င္ခါးသီးမႈေတြက တစ္တစ္ဆို႔ဆိုု႔….။

မင္းနဲ႔စေတြ႔ျပီး သိပ္မၾကာေတာ့ ကိုယ္မက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔႔ အိပ္မက္လိုပဲ….ခု..ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အဲဒီသစ္ေတာအုပ္အုပ္ထဲက အေမွာင္ထဲမွာတစ္ေယာက္တည္း……..။ ဘာမွမျမင္ရတဲ႔ အေမွာင္ထုထဲမွာ အခ်ိန္ရွိသေရြ႔မင္းကို စမ္းတ၀ါးနဲ႔ရွာေဖြေနတုန္းပဲ အိန္ဂ်ယ္…။

မင္းေျပာခဲ႔ဖူးတယ္ေလ အဲဒီတုန္းက… ကိုယ့္ကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုယ္တိုင္ေဖ်ာ္တိုက္မယ္တဲ႔……။ ကိုယ့္မွာေတာ့ မျမင္ရတဲ႔အေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ရင္း မင္းဆီက ေကာ္ဖီနံ႕႔ေလးဘယ္ေတာ့မ်ားေလေျပနဲ႔အတူေရာက္လာမလဲလို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတုန္းပဲ….။

မင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ကိုယ့္ကိုအိပ္မက္ကႏိုးထပါရေစေတာ့လို႔ ေယာင္ျပီးေတာ့ေတာင္ ဆုမေတာင္းခဲ႔ဖူးဘူး..။ ဟုတ္တယ္ မင္းကို ကိုယ္အိပ္မက္ထဲကေတာင္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရခဲ႔သူမို႔… အိပ္မက္သေယာင္အေတြးေငြ႔ေတြကို ဖမ္းဆုတ္သိမ္းဆည္းထားပါရေစ….။

မင္းကိုေစာင့္ရင္း ျမင္လႊာေတြက မၾကာခဏ၀ိုး၀ါးသြားတတ္ၾကတယ္….။ ကိုယ္ငိုေနတာမဟုတ္ပါဘူး….။ မင္းျပန္အလာကိုေစာင့္ၾကည့္ရင္း ေ၀၀ါးသြားမယ့္အျမင္ေတြကို ေဆးေၾကာေပးတဲ႔သေဘာပါ….။

ဟူးးးးးးးး…. ေလပူေတြကိုမႈတ္ထုတ္မိတယ္…။ မင္းအေၾကာင္းေတြးေနတုန္း ေဆြးေဆြးေျမ႔ေျမ႔သံစဥ္တစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရလို႔ေလ….။ တိုက္ဆိုင္သြားတာပါ….။ ပီယာႏိုအသံက ညအေမွာင္ကိုခြင္းလို႔ ကိုယ့္ရင္ထဲက လြမ္းဆြတ္တသမႈေတြကို ဖစ္ညစ္ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၾကတယ္…။ စူးခနဲေအာင့္သြားတဲ႔ ဘယ္ဖက္ရင္အံုကို လက္ဖေနာင့္နဲ႔အသာဖိရင္း….လိွမ္႔က်စီးဆင္းလာတဲ႔ မ်က္ရည္ပူတခ်ိဳ႔ လက္ဖမိုးေပၚေႏြးခနဲ ေႏြးခနဲ….။

ဟဟ…ေရာဂါက ေနာက္ဆံုးအဆင့္ေရာက္ေနျပီပဲ….။ ေဆးထိုးေဆးစားကုသမရႏိုင္တဲ႔ ေ၀ဒနာတစ္ခုဟာ ဘယ္ခ်ိန္ေပ်ာက္မလဲလို႔ ကိုယ္မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး….။ ေသရာပါလဲျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေလ…..။ အဲလိုေတြးရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ျပံဳးလိုက္မိတယ္….။

မင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ လူတိုင္းနားမလည္ႏိုင္တဲ႔ ေဟာဒီစာေတြကို မေသခင္ေတာ့ ကိုယ္အမွတ္တရတခုခုလုပ္ခဲ႔ခ်င္ေသးတယ္….။ အဲဒီလိုလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ရင္ မင္းကို ပထမဦးဆံုး ကိုယ္လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ေသးတယ္…..။ 

လက္ခံေပးပါအိန္ဂ်ယ္…..။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ မင္းဟာ အျဖဴေရာင္ေတာင္ပံတစ္စံုကိုပိုင္ဆိုင္အုပ္မုိးခြင့္ရခဲ႔ဖူးတဲ႔ အိန္ဂ်ယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖူးခဲ႔တယ္ဆိုတာ မင္းသမိုင္းမွာတြင္ေစခဲ႔ခ်င္ေသးတယ္…။ မင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အဆံုးအစမဲ႔ ရူးသြပ္မႈေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္….။ အိပ္မက္ကလန္႔ႏိုးမွာကို ေသမေလာက္ေၾကာက္ေနတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္…..။

မင္းကို ပန္းပြင့္ေလးေတြလို သီကံုးေနတတ္တဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္…။ မင္းအေတာင္ပံျဖဴျဖဴေတြကို ေၾကြက်ပ်က္စီးသြားမွာစိုးလို႔ ခပ္ဖြဖြေလးေတာင္ တို႔ထိမၾကည့္ဖူးတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္…….။

ကိုယ့္အျဖစ္က စိတၱဇဆန္လြန္းေနျပီလား…..။ ရုပ္ရွင္လည္းဆန္ေနမယ္လို႔ကိုယ္ထင္တယ္….။ ရုပ္ရွင္ဆန္လြန္းေတာ့လဲ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ စာတန္းထိုးလို႔ရပ္သြားမွာစိုးရတယ္….။

မိုးေငြ႔

စိတ်ဒဏ်ရာ.....

နံရံကပ်ထားသည့် တစ်ယောက်အိပ်ကုတင်တစ်လုံး …။ ကုတင်ခေါင်းရင်းဘေးတွင် ယိုးဒယားဖြစ် ရယ်ဒီမိတ်မှန်တင်ခုံတစ်ခု အဲဒီဘေးမှာမှ သစ်သားခုံပုလေးနဲ့သနပ်ခါးကျောက်ပြင်တစ်ခု တဖက်ခြမ်းကိုကန့်ထားတဲ့ ကျွန်းဗီဒိုတစ်ခု….။ ဒီအခန်းကျဉ်းကလေးက မီ့ရဲ့ ကမ္ဘာငယ်လေးတစ်ခုပါ…။ ဗီဒိုလေးနဲ့တွဲလျက်မှာ မီကြိုက်တဲ့ ပစ္စည်းပစ္စယသေးသေးမွှားမွှားတွေ မင်းသားမင်းသမီးတွေရဲ့ ပိုစတာတွေ ဓါတ်ပုံတွေကို အစီအရီထည့်ထားတယ်…။ သင်ဖြူးဖျာခင်းထားသည့် ကုတင်လေးဟာ မအိပ်ခင်မှာတော့ မီအတွက်စာကြည့်စားပွဲလေးလည်းဖြစ်သေးတယ်..။ မီ ဒီနေရာဒေသကို ရောက်နေတာ အသားကျနေပြီဖြစ်ပေမယ့် ခုချိန်ထိ အထီးကျန်နေသည်လို့ထင်မှတ်နေဆဲ….။ အဖေမရှိတော့ဘူးဆိုတဲ့ အသိက မီ ရဲ့စိတ်အားငယ်မှုဓါတ်ခံကိုပိုလို့တိုးစေခဲ့ပြန်တယ်…။ ကိုယ့်မိဘနဲ့ အထူးသဖြင့် အမေနဲ့ခွဲပြီး သူများအိမ်မှာလာနေရတာ ဘယ်သူမဆို ဝမ်းနည်းအားငယ်စိတ်တော့ ရှိတတ်ကြမှာပါပဲ…။ သူစိမ်းမဟုတ် အဒေါ်အရင်းခေါက်ခေါက်ပေမယ့်လည်း…အားငယ်တာက အားငယ်တာပဲလေ…။

ပိုဆိုးတာက အဒေါ်ကနွေးထွေးမှုရှိသလောက် သူ့သမီးတွေက အဲလိုမဟုတ်…..။ ဒါငါ့အိမ် ဒါငါ့နေရာ ငါဆိုတဲ့အတ္တတွေနဲ့ထိုးနှက်ခံရတော့ မီမပျော်တော့ဘူး….။ မီထက် အသက်အများကြီးငယ်တဲ့ တစ်ဝမ်းကွဲညီမက တခါတလေ မီကို ငါ့အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားဆိုတဲ့အထိပြောဖူးလို့ သူ့အမေ မီအဒေါ်က ကြက်မွှေးတံမြက်စည်းနဲ့ရိုက်ပြီးဆုံးမတတ်သည်…။ ဘယ်လိုပင်ဖြစ်စေ… စိတ်သန္ဓေတည်ပြီးသားသူတစ်ယောက်အနေနဲ့ သူ့ဗီဇစိတ်ကိုတော့ ဖျောက်မရပါဘူး…။ တခါက အဒေါ့်အသိ သားအမိနှစ်ယောက်အိမ်ကိုလာတည်းဖူးပါသည်…။ သူ့သားလေးက ဆယ်နှစ်အရွယ် ငါးတန်းကျောင်းသားလေးပါ…။ မီ့ညီမဝမ်းကွဲက အဲဒီတုန်းကသုံးလေးတန်းအရွယ်လောက်ပေါ့….။ အဲကောင်လေးနဲ့ မီနေတဲ့ထပ်ခိုးမှာဆော့ရင်း မီးပူကိုကိုယ့်အသားကိုတို့ပြီး ကောင်လေးက သူ့ကိုလုပ်ပါတယ်လို့ လီစယ်ပြောဆိုပြီး သူ့အမေကိုတိုင်တောလို့ ကောင်လေးအမေက သူ့သားကို ရိုက်နှက်ဆုံးမလိုက်ရသည်…။ မီ တော်တော်လည်းအံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်..။ ဒီလိုလုပ်ကွက်မျိုးကို ရုပ်ရှင်တွေ ဗီဒီယိုတွေထဲမှာပဲကြည့်ခဲ့ဖူးတာကိုးး…။ ကောင်လေးကိုသနားလို့ မီသူ့ဒဏ်ရာကို ဆေးလိမ်းပေးလိုက်သေးသည်….။

ဒီလိုနဲ့ မီနဲ့အတူ ညီမတစ်ဝမ်းကွဲလေးနောက်တစ်ယောက်ကျောင်းလာတက်ပါသည်…။ မီထက် အသက်သုံးနှစ်ငယ်တဲ့ အဲဒီညီမတစ်ဝမ်းကွဲနဲ့က မီငယ်ငယ်ကတည်းကခင်မင်တာမို့ တိုးတိုးဖော်ရသွားခဲ့သည်…။ အဒေါ့်သမီးရန်ကိုကာကွယ်ဖို့ အဖော်ရသွား အားရှိသွားသည်ပေါ့…။ နောက်ကွယ်မှာလဲ စင်ဒရဲလားပုံပြင်ထဲကလို အားဂလီးစစ္စတားလို့ သူ့ကိုခေါ်ကြသည်…။ ထုံးစံအတိုင်းပဲ မီနဲ့ ညီမဝမ်းကွဲကျောင်းအတူတက်ရင်း အိမ်အလုပ်ကူလုပ်ရင်းနဲ့နေလာခဲ့ပါသည်….။ အဲဒီအိမ်မှာ အိမ်အကူ ဟင်းချက် ကလေးထိန်းကအစ မမြဲပါဘူး…။ မမြဲဆို အဒေါ့်သမီးလက်ချက်နဲ့ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေကြတာလေ….။ တခါက အိမ်ဖော်အမကြီးတစ်ယောက်ကို အဒေါ့်သမီးက ပါးရိုက်ဖူးသည်။ မီတို့မှာ မခံမရပ်နိုင်လွန်းလို့ အဲဒီအစ်မရွာပြန်တော့ အောက်ထပ်တံခါးဝထိလိုက်ပြီး ဘယ်တော့မှပြန်မလာတော့နဲ့လို့ အသေအချာမှာလိုက်သေးသည်…။ မီတို့မှာ ဗလာစာအုပ်လေးနဲ့ အိမ်ဖော်တွေအရေအတွက်ကို မှတ်လိုက်တာ နှစ်ဘယ်လောက်မှမရှိဘူး စာမျက်နှာကိုပြည့်လို့လေ…။

ကျောင်းလာတက်သည့် မီညီမဝမ်းကွဲလေးက တစ်နေ့တော့ ရည်းစားကိစ္စနဲ့အတိုင်ခံရကာ့ သူ့အမေအကြီးအကျယ်ဆူလို့ ညကိုအိပ်ဆေးတွေအများကြီးပဲသောက်အိပ်လိုက်သည်…။ မီသူ့လိုစိတ်ညစ်အားငယ်ဖူးပါသည် ဒါပေမယ့် ခုလောက်ထိ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတ်သေဖိုထိ မီသတ္တိမရှိခဲ့ဘူး….။ အိပ်ခါနီးထိ ညီမလေးကပြောသွားသေး “မနက်မိုးလင်းရင် သမီးမရှိတော့ဘူးနော် မမီ”တဲ့….။ မီကလည်း သူ့ကိုအဲလိုမလုပ်ဖို့ဘာလို့မတားခဲ့မိသလဲမသိဘူး….။ တစ်ယောက်အိပ်ကုတင် ကျဉ်းကျဉ်းကလေးမှာ ညီအစ်မနှစ်ယောက်အတူအိပ်ရတာ…။ မနက်လင်းတော့ နံရံဖက်လှည့်ပြီးကျောခိုင်းအိပ်နေတဲ့ ညီမနောက်ကျောကိုလက်နဲ့ကိုင်ကြည့်တော့ အေးစက်နေတာပဲ…။ မီတော်တော်တုန်လှုပ်သွားခဲ့သည်…။ ညီမလေး ညကပြောခဲ့သလို သူတကယ်သေနေပြီလားပေါ့…။ မီထိလိုက်လို့ သူက အီခနဲညည်းရင်းလှည့်လာပါတယ်…။ ဒီတော့မှ သူအသက်ရှိနေသေးတယ်ဆိုပြီး အပူလုံးကျသွားတော့သည်…။ 

အဒေါ့်သမီး နိုင်ငံခြားကိုကျောင်းသွားတက်တဲ့နေ့က မီတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက် ဘယ်လောက်ထိပျော်သလဲဆို မိုးပျံပူဖေါင်းတွေအများကြီးဝယ်ပြီး မိုးပေါ်လွှတ်တဲ့အထိပါပဲ……။ ဒါကတော့ မီကြိတ်ခံစားခဲ့ရတဲ့ ငယ်ကစိတ်ဒဏ်ရာတချို့ပေါ့….။ ဆယ်တန်းအောင်ပြီးလို့ သင်တန်းတွေလျှောက်တက်ရတဲ့အချိန်မှာ…သင်တန်းအတူသွားအတူလာ ကားနဲ့ကြိုပို့တဲ့မီထက် အသက်ငါးနှစ်ငယ်တဲ့ သူငယ်ချင်းကောင်လေးနဲ့တွဲမိသွားသည်…။ မီတို့နှစ်ယောက်ကတကယ် သူငယ်ချင်းအဆင့်ပါပဲ…။ မီ ရည်းစားထားဖို့လည်း စိတ်မကူးမိပါဘူး…။ မီသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပျော်ပျော်ပါးပါးနေရတာကိုပဲကြိုက်သည်…။ ဒါကို တစ်နေ့မီးဖိုချောင်အလုပ်ကူရင်း အဒေါ်ကပြောလာသည်…။ သူစိမ်းယောကျာၤးတစ်ယောက်နဲ့တွဲသွားတွဲလာလုပ်တာ ကြာရင်မကောင်းကြောင်းကစပြီး… ဗိုက်တွေကြီးလာရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဆိုတဲ့အထိပြောဆိုလာပါသည်….။ မီ အဲဒီစကားကိုတော်တော်လည်း နာသွားခဲ့သည်…။ မီ ကိုယ့်ရဲ့စိတ်ထားနဲ့ ခင်မင်မှုကိုသိတာမို့ အဲလောက်ထိစွပ်စွဲလာခဲ့တဲ့ အဒေါ့်စကားကို တမြေ့မြေ့တွေးတိုင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်…။ မီ အကောင်းဖက်ကပြန်တွေးလိုက်ပါသည်…။ အော်…သူ့မလဲ ငါ့ကို သူ့သမီးမဟုတ်ဘဲ တာဝန်ယူကျွေးမွေးထားရတာ ကျောင်းထားပေးရတာလေ…. တစ်ခုခုဖြစ်လာခဲ့ရင် သူ့တာဝန်မကင်းလို့ သူစိတ်ပူပြီးဆူတာပါလို့ ဖြေသိမ့်လိုက်ပါသည်…။ 

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မီ မသိစိတ်ကနေ အမှတ်သည်းထားလိုက်တာကတော့… တချိန်ချိန်ကျ ရည်းစားသနံတောင်မရှိခဲ့တဲ့ မထားခဲ့ရတဲ့ငါ့ကို အိမ်ထောင်ချပေးဖို့လုပ်လာရင် စိန်တွေရွှေတွေပေါများကြွယ်ဝချမ်းသာနေပါစေ ဘယ်လိုလူမျိုးကိုမှ ငါလက်မခံဘူးလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျိန်စာတိုက်လိုက်ခြင်းပါပဲ….။ တကယ်လည်း မီခုချိန်ထိ ကိုယ့်ကျိန်စာကိုယ်သင့်နေဆဲပါပဲ…..။ ဒါပေမယ့် မီကျေနပ်သည်လေ….။ ခုဆို မီဆိုတဲ့မိန်းကလေးဟာ အချိန်ရှိသရွေ့သိမ်ငယ်နေတဲ့ လောကကြီးကိုအရှုံးပေးနေတတ်တဲ့ ခပ်ညံ့ညံ့မိန်းကလေးတစ်ယောက် မဟုတ်တော့ဘူးလေ…..။ မီ ကိုယ့်မိသားစုမောင်နှမတွေနဲ့အတူနေနေရပြီ…။ ဒါကလဲ အဒေါ့်ကျေးဇူးတွေ မီတို့မှာ အများကြီးပါ….. ဘယ်တော့မှ ဆပ်မကုန်တဲ့ကျေးဇူးတွေပေါ့…..။ မီ ဝါသနာမပါတဲ့အလုပ်ကိုလုပ်ရတယ်ဆိုပေမယ့် မိသားစုဝမ်းစာအတွက် မီအလုပ်လုပ်ခဲ့သည်……အချိန်ရရင် မီဝါသနာပါတဲ့ စာပေတွေဖတ်ရှူ ရေးသားရင်း အဖော်ပြုခဲ့သည်…။

မီဘဝမှာ စိတ်ဒဏ်ရာ နှစ်ခါရခဲ့ဖူးသည်…။ အဲဒီဒဏ်ရာရဲ့ အနာရွတ်ကိုမြင်တိုင်း ဘယ်တော့မှ မေ့ဖျောက်ပစ်လို့ရမှာမဟုတ်ပါဘူး…။ အော်…အဒေါ့်သမီးက ကြီးလာတော့ ငယ်တုန်းကလိုမဆိုးတော့ပါဘူး…။ နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ သူများအိမ်မှာနေခဲ့ရတော့ ကိုယ်ချင်းစာတတ်သွားသလား လုပ်ခဲ့ဖူးတာတွေကို အကြွေးပြန်ဆပ်နေတာလားတော့မသိဘူး… ခုချိန်မှာတော့ ပရဟိတလုပ်ငန်းတွေကို အားပေးလုပ်ကိုင်တဲ့ သူတစ်ယောက်တောင်ဖြစ်နေပါပြီ….။  ရှိနေပြီးသား စိတ်သန္ဓေဆိုတာ ဖျောက်ဖျက်ပစ်ဖို့ခက်ပါတယ် သွေးထဲကပါလာပြီးသားလေ...။ စိတ်အခြေခံလည်းကောင်းခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့ မိမိပြုခဲ့တာကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပြောင်းလဲဖို့ အချိန်ဘယ်တော့မှနောက်မကျဘူးဆိုတာကို မီသိလိုက်ရပါပြီ…။

မိုးငွေ့

မပီပြင်တဲ့ဆောင်း.....

တိမ်ဗလာတွေနဲ့ကောင်းကင်ကို ကိုယ့်မမော့ကြည့်ဖြစ်တာကြာပြီ……။

တိမ်တွေငိုမယ့်အချိန်တွေကိုကိုယ်အကြာကြီးစောင့်ရဦးမှာလေ……။ 

ကြည်လင်တဲ့ အပြာနုရောင်မိုးသားကောင်းကင်မှာ လွတ်လပ်စွာပျံဝဲနေကြတဲ့ ငှက်ကလေးတွေကိုကြည့်ရင်း ကိုယ်အားမကျမိဘူး….။ လူတကာပေါပေါလောလော ကားရောင်စုံတွေကိုအခန့်ထည်စီးနေကြတာကိုလဲ ကိုယ်အားမကျမိဘူး….။ လူတိုင်းနဲ့တသားထဲတိုးကျိတ်သွားလာရတာကိုပိုကြိုက်မိတယ်…။ ကိုယ့်ဘဝအတွက် အဆင်ပြေမယ့်နည်းလမ်းကိုရွေးချယ်ရင်းနဲ့ မသိစိတ်က မင်းကိုလိုက်ရှာကြည့်နေမိတယ်…။ 

မင်းဘယ်ဆီမှာလဲကွယ်…………

ဆောင်းမပီတာကြာခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့ကိုယ်တို့ဆီမှာ….ကိုယ့်ရဲ့နွေဦးလည်းဘာလိုလိုနဲ့နီးလာခဲ့ပြီပေါ့….။ မီးပွိုင့်မှာဘတ်စ်ကားမိတော့ လမ်းဘေးအပင်ကြီးကြီးတစ်ပင်ဆီကဥသြသံကိုကြားရတယ်…….။ ဥသြဆိုတာနွေမှာမှတွန်တတ်တဲ့ငှက်လေ…။ ဆောင်းအလည်ကြီးမှာ ဥသြတွန်သံကြားရတော့…နွေကိုသတိရမိသွားတယ်…..။ 

သစ်ရွက်ခြောက်တွေတကျွတ်ကျွတ်နဲ့မြည်အောင်နင်းလျှောက်ရတဲ့ ဒီလိုရာသီမျိုး… မီးခိုးနံ့တချို့ကိုရှူရှိုက်ရင်း ခြေထောက်တွေဖုန်တလူးလူးနဲ့….အသားအရေတွေ

နှုတ်ခမ်းတွေပါ စိတ်နဲ့အတူညှိုးနွမ်းခြောက်ကပ်အက်ကွဲလို့…။ 

အနွေးထည်ခပ်ပါးပါးလည်း ကိုယ်ပေါ်မှာ မနက်ပိုင်းနာရီပိုင်းကလေးပဲ နွေးထွေးမှုပေးနိုင်ခဲ့တဲ့ဆောင်း….။ 

ညနေနေဝင်ရီတရောတွေမှာ ခပ်အေးအေးလေတွေနဲ့ ဆောင်းအသက်ကိုလှစ်ပြရုံပြခဲ့တဲ့ဆောင်း……။

နှင်းပွင့်တွေ မြူခိုးတွေပုန်းနေတဲ့…ဆောင်း…။ ကော်ဖီနွေးနွေးတစ်ခွက်ကို ဇိမ်ပြေနပြေသောက်ရင်း….မပီပြင်တဲ့ဆောင်းကိုနားမလည်စွာငေးကြည့်ရင်း…….။

မိုးငွေ့