ဆရာေလးကိုၾကည္ႏိုင္သည္ (ဦးတြတ္ပီကာတြန္းထဲမွ ေက်ာင္းဆရာေလးကိုၾကည္ႏိုင္မဟုတ္ပါ နာမည္ဆင္တူျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း)တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးေသာ ေဒသသို႔ ခရီးထြက္လာရင္း ရင္ထဲထိတ္လန္႔တၾကားေတာ့ရွိေနသည္...။ အေၾကာင္းမွာ ဂ်စ္ကားကေလးႏွင့္ ေတာင္ေပၚခရီးလမ္း၏ အေကြ႔ အေကာက္ အခ်ိဳင့္အ၀ွမ္းမ်ားကို ၾကည့္၍ စိတ္ထဲ မရိုးမရြျဖစ္ေနမိသည္...။ ေဆာင္းလအကုန္ ေႏြဦးေပမယ့္ ရွမ္းျပည္ဘက္ေအးခ်က္ကေတာ့ ဂ်ာကင္ထူထူပင္ မႏိုင္ခ်င္ေတာ့ျပီ...။ ကားထဲတြင္ ဆရာေလးကိုၾကည္ႏိုင္ႏွင့္အတူ ခရီးသည္ ေလးေယာက္လိုက္ပါလာေသးသည္...။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဆြယ္တာအျပာေရာင္ေလးႏွင့္အမ်ိဳးသမီးေလး မ်က္လံုးမိွတ္ထားျပီး ႏႈတ္မွလႈပ္ရြလႈပ္ရြႏွင့္ ဘုရားစာရြတ္ေနပံုေထာက္သည္...။ သူ႔ထက္လည္း အသက္ငယ္မည္ ။ ေနာက္ ရင္ခြင္မွာ ခ်ည္ေစာင္နွင့္ကေလးငယ္ကို ပိုးလြယ္ထားေသာ အသက္သံုးဆယ္၀န္းက်င္ ခ်ည္၀တ္စံုအမဲေရာင္ႏွင့္ ပအိုး၀္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လို႔ေတာ့ သူထင္သည္......။ သူ႔ေဘးနားမွာေတာ့ အမဲ၀တ္စံုႏွင့္ တဘက္ကိုေခါင္းေပါင္းထားေသာ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္အဘိုးတစ္ေယာက္ အေရွ့ခန္းမွာေတာ့ ကားေမာင္းတဲ႔ ဒရိုက္ဘာတစ္ေယာက္သာရွိသည္...။ သူတို႔ေတြကေတာ့ ဒီခရီးလမ္းကို ဘာမွပင္မမႈဘဲ ငိုက္မ်ဥ္းလို႔ေတာင္ လိုက္ပါလာၾကသည္...။ ေတာင္ေပၚသို႔ ေရာက္လာေလေလ ႏွင္းေငြ႔ေတြ မ်က္ႏွာကို လာလာဟတ္သည့္ ေအးခနဲ စူးခနဲ ဒဏ္ကို ခံစားေနရသည္...။ ေျမကမ္းပါး နံရံအေကြ႔တစ္ခါ ေကြ႔လိုက္တိုင္း ေကြ႔လိုက္တိုင္း ကားဘီးမ်ား ေခ်ာက္ႏႈတ္ခမ္းနားေရာက္ေရာက္သြားသလား ထင္ေယာင္မိကာ ကားတန္းလက္ကိုင္ကို က်စ္က်စ္ဆုတ္ကိုင္ထားမိသည္...။ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိမထားမိေအာင္ သူအျခားေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္မိသည္...။ သူ႔ရဲ႔ ပထမဦးဆံုး ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို ေ၀းလံေခါင္သီလွတဲ႔ ရြာကေလးတစ္ရြာမွာ တာ၀န္က်တာမို႔.... ဘယ္လိုအခက္ခဲေတြမ်ားရွိေနမလဲ.... ေက်ာင္းသားေလးေတြကေရာ လိမ္မာပါရဲ႔လား... ရြာခံေတြကေရာ သူ႔ကိုလႈိက္လႈိက္လွဲလဲွရွိပါ့မလား ဘာသာစကားအခက္ခဲ စသျဖင့္ ေတြးေနလိုက္သည္...။ ရြာေလးတစ္ရြာေရာက္တာ့ ကားဆရာက ထမင္းစားနားမည္ဆိုေတာ့...အလြယ္တကူပဲ ၀ယ္စားႏုိင္သည္ထင္ျပီး သူ႔မွာ စားစရာပါမလာခဲ႔...။ သူ႔အိတ္ထဲမွာ ေရဗူးတစ္ဗူး၊ စီးကရက္တစ္ဗူးႏွင့္မီးျခစ္တစ္ခု မွတ္စုစာအုပ္တစ္အုပ္ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လံုး...။
တက္ကယ္တဲေလးတစ္ခုမွာ နားၾကျပီး ထမင္းထုတ္ပါသူေတြကေတာ့စားေနၾကျပီ သူတစ္ေယာက္တည္း ေယာင္လည္လည္ဘာလုပ္ရမွန္္းမသိလု႔ိ စီးကရက္ တစ္လိပ္ထုတ္ဖြာလိုက္သည္...။ သူ႔ေဘးကအဘုိးၾကီးနဲ႔ ကေလးနဲ႔ ပအိုး၀္မက သားအဖျဖစ္မည္။ သူတို႔က အင္ဖက္နဲ႔ထုတ္လာတဲ႔ ေတာင္ယာထမင္းဂ်က္ခဲၾကီးကို အေကာက္အေကြးေတြပါတဲ႔ အရြက္ကိုႏွပ္ထားတာထင္ရဲ႔ အဲဒီဟင္းနဲ႔ ျမိန္ယွက္စြာစားေနၾကသည္...။ သူ႔ေရွ႔က မိန္ကေလးကလည္း သူ႔လိုပဲ စားစရာမပါလို႔လားမသိ ဘာမွစားတာမေတြ႔ရ....။ သူလဲ စီးကရက္ခ်ည္းလွိမ္႔ဖြာေနတာ ႏွစ္လိပ္ကုန္သြားသည္...။
“ရွင့္ ဆီမွာ စားစရာပါမလာဘူးထင္တယ္...ေရာ့...က်မေဆာင္ထားတဲ႔ ပဲေပါင္မုန္႔ေလးစားလိုက္”
ထမင္းစားေနတဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ စီးကရက္ဖြာလိုက္နဲ႔ သူ႔ကိုၾကည့္ျပီး ေကာင္မေလးက သနားသြားတယ္ဟန္တူပါသည္...။
“ရပါတယ္ ခင္ဗ် ... ညီမေလးပဲစားပါ”
ေကာင္မေလးၾကည့္ရတာ အသားျဖဴႏွစ္ႏွစ္ ပါးမို႔မို႔ကေလး ရွမ္းစစ္စစ္ မဟုတ္ဘဲ အျခားေသြးေႏွာထားမည္ထင္သည္...။ မ်က္ခံုးမ်က္လံုးမည္းနက္နက္ကေလးမ်ားက မ်က္ႏွာမွာ ထင္းထင္းပပေလးျဖစ္ေနသည္...။ စကားေျပာသံကေတာ့ ျမန္မာသံပီပီသသေလးပါပဲ....။
“စားပါရွင္ အားမနာပါနဲ႔ ရွင္ဗိုက္ေတာ္ေတာ္ဆာေနတာ က်မသိပါတယ္”
ေကာင္မေလး အဲဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ သူ...လက္ထဲက စီးကရက္တိုကို နင္းေခ်ရင္း ရွက္ရွက္ႏွင့္သ႔ူ ဂုတ္ပိုးကဆံပင္ကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္...။ သူ ဟိုသားအဖကိုခဏ ခဏသြားသြားၾကည့္ေနတာ ေကာင္မေလးျမင္သြားပံုရသည္...။
“ဒါဆို တစ္ခုေတာ့ စားလိုက္မယ္ေနာ္”
“ယူပါ က်မမွာ သံုးေလးခုေလာက္ပါပါတယ္ ျပီးေတာ့ ဓါတ္ဗူးထဲမွာ ေဖ်ာ္ျပီးသားေကာ္ဖီပါေသးတယ္.. က်မက ဒီလိုလမ္းမွာ အန္မွာစိုးလို႔ အဆာေျပရံုေလးပဲစားတာ”
ေကာင္မေလးက ေျပာလဲေျပာရင္း သူ႔ျခင္းေတာင္းထဲက ဓါတ္ဗူးကိုထုတ္ျပီး မတ္ခြက္ထဲ ထည့္ေနျပီ...။ သူလည္းမျငင္းေတာ့ဘဲ “ေက်းဇူး” ဟုတစ္ခြန္းေျပာကာ ေကာ္ဖီခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္..။ ဒီလိုနဲ႔ ေကာင္မေလးကို သူအရမ္းသိခ်င္တာေလး ေမးလိုက္ေတာ့တယ္.... ေစာေစာက အဘုိးအိုသားအဖစားေနတဲ႔ အေကာက္ေကာက္ေတြပါတဲ႔အရြက္ေလး အဲဒီအရြက္ကို သူသိခ်င္ေနမိသည္...။ အဲဒါ ဍအင္ေကာက္ရြက္လို႔ ေခၚပါသတဲ႔...။ ဍလိုပဲ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးေနလို႔ေနမွာပါ...။ သူနဲ႔ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မမိတ္ဆက္မိေသးခင္မွာပဲ ကားဆရာက ကားထြက္မယ္ေအာ္ေခၚေတာ့ ကားေပၚတက္အျမန္ တက္သြားၾကရျပီ...။ အခ်ိန္က ေန႔လည္ တစ္နာရီရွိျပီ...။ ရာသီဥတုက အုံ႔အံု႔မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔ လြမ္းေမာဖြယ္ကေလး...။ ကားထြက္ေတာ့မွ သူ ေကာင္မေလးကို တစ္ခါ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းထပ္ေျပာလိုက္သည္...။
“ေန႔လည္စာအတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္ ညီမေလး”
“ရပါတယ္ရွင့္ ခရီးသြားအခ်င္းခ်င္းေတြပဲ”
သူ နဲ႔ ေကာင္မေလး အဲဒီေလာက္ပဲ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္...။ ေကာင္မေလးက MP4 ေလးထုတ္ကာ နားထဲထည့္လိုက္ေတာ့ သူေမးခ်င္တာေတြ ဆက္မေမးျဖစ္ေတာ့....။ ဂ်စ္ကားေလးက ေတာင္ပတ္လမ္းကို ရုန္းကာရုန္းကာတက္ေနရသည္....။ သူထိုင္တဲ႔ ဘက္က ေခ်ာက္လက္ျခမ္း ... အေကြ႔တစ္ခုေရာက္လွ်င္ေတာ့ ေက်ာထဲဆိမ္႔ခနဲ ခံစားရသည္...။ သူမ်ားေတြလိုလဲမငိုက္ႏိုင္....ဘယ္ခ်ိန္မွာမ်ား သူတာ၀န္က်မယ့္ ရြာကိုေရာက္ပါမလဲ ဟုသာ...တထင့္ထင့္ႏွင့္ အျမန္သာေရာက္ခ်င္ေတာ့သည္...။ ညသံုးနာရီေလာက္ေတာ့ လမ္းက အဆင္းလမ္းလမ္းခ်ည္းျဖစ္ေနျပီ... ဘုရားေရ...ခုခ်ိန္မွာ ကားဘရိတ္မမိလို႔ကေတာ့ မေတြးရဲေတာ့ေပ...။ ေတာင္ဆင္းလမ္းကို တစ္ႏွာရီခြဲတိတိေမာင္းျပီး သူတာ၀န္က်ရာ ၀မ္ေက်ာင္ရြာကိုေရာက္ပါျပီ....။ ကားဆရာကလွည့္ေျပာသည္....။
“ဆရာေလးသြားမယ့္ရြာကို ဟိုးမွာ လွမ္းျမင္ေနရျပီဗ်” တဲ႔...
သူ႔မ်က္လံုးေတြ အေရာက္ေတာက္သြားသည္...။ ၀မ္ေက်ာင္ရြာဆိုတာ ေတာင္ေျခရြာေလးပဲျဖစ္သည္....။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ စိမ္းညိဳ႔ေနတဲ႔ ေတာင္တန္းေတြနဲ႔ အိမ္ေျခတစ္ရာခန္႔သာရွိတဲ႔ ရြာစုကေလးသာျဖစ္သည္....။ ကားထဲပါလာသူ ခရီးသည္အားလံုးလဲ ဒီရြာကပဲေပါ့...။ ေကာင္မေလးကေရာ...။ သူၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက MP4 ကိုျဖဳတ္သိမ္းေနျပီ...။ ကားဆရာက သူ႔ကို ရြာသူၾကီးအိမ္ေရွ႔ထိလုိက္ပို႔ေပးသည္...။ ကားထဲမွာ သူနဲ႔ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္သာက်န္ေတာ့သည္...။ ပအိုး၀္သားအဖႏွစ္ေယာက္က ရြာအ၀င္ကတည္းက ဆင္းက်န္ခဲ႔ျပီ...။ သူမျမင္ဖူးတဲ႔ သူၾကီးဦးစိုင္းဆမ္ဆိုတာ ရွမ္းေဘာင္းဘီႏွင့္ တဘက္ေခါင္းေပါင္းထားေသာ ေဆးတံခဲထားသည့္ အသက္ငါးဆယ္အရြယ္လူၾကီးျဖစ္လိမ္႔မည္... ေဘးနားက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဦးဘုန္းျမ ဆရာၾကီးကိုေတာ့ သူေတာင္ၾကီးမွာ တစ္ခါဆံုဖူးလို႔ မွတ္မိေနပါသည္...။ ဆရာၾကီးရဲ႔ေဘးနားက ရိုးရိုးေပမယ့္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး...။ သူအိတ္ေတြသယ္လာေတာ့ ေကာင္မေလးကလဲ သူ႔ေနာက္ကို လိုက္လာေနသည္...။ သူ အံ့ၾသဟန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ခပ္ေအးေအးပင္ျပံဳးျပေနသည္..။
“ဘယ္လိုလဲဗ်....ဆရာေလး ကိုၾကည္ႏိုင္ ခရီးပန္းလာျပီလား”
ဆရာၾကီးက သူ႔ကိုဦးစြာႏႈတ္ဆက္စကားဆိုပါသည္...။
“ဟုတ္ကဲ႔....ဒီလိုခရီးလမ္းမ်ိဳး က်ေနာ့္တစ္သက္သာမွာ ဒါပထမဦးဆံုးၾကံဳရတာပဲ ရင္တထိတ္ထိတ္ေတာ့ရွိတယ္... ဆရာၾကီးတို႔မိသားစုေနေကာင္းၾကတယ္မဟုတ္လားခင္ဗ်”
ဆရာၾကီးက သူနဲ႔ သူၾကီး ကိုမိတ္ဆက္ေပးျပီး.... ေကာင္မေလးရွိရာဆီလွမ္းေမးလိုက္သည္...။ ေကာင္မေလးက ေစာေစာက ခပ္ေခ်ာေခ်ာအမ်ိဳးသမီးေဘးမွာ ထိုင္လ်က္ရွိသည္။
“သမီးကေရာ လမ္းမွာ ဆရာေလးလိုအပ္တာ ကူညီေပးရဲ႔လား”
“ကူညီပါတယ္ ေဖၾကီးရဲ႔ ... သမီးေပါင္မုန္႔နဲေကာ္ဖီတိုက္လိုက္ပါတယ္”
သူတို႔က သားအဖေတြ...။ ဒါဆို ေကာင္မေလးက ဆရာၾကီးသမီးေပါ့ သူ႕ကိုလဲ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဒီရြာမွာတာ၀န္က်မယ့္ ေက်ာင္းဆရာဆိုတာကိုလဲ ၾကိဳသိထားျပီးသားေပါ့..။
“မိတ္ဆက္ေပးဦးမယ္ ဒါဆရာ့ရဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ျမသဲညွာတဲ႔ ဟုိဘက္က ဆရာ့ဇနီး ေဒၚျဖဴစင္သန္႔ပါ”
“ဟုတ္ကဲ႔...ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာပါတယ္ခင္ဗ်... ညီမေလးက လမ္းမွာ က်ေနာ့္ကို ဘာမွေျပာမထားေတာ့ မသိလိုက္ဘူး ဆရာၾကီးသမီးမွန္း”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
သူ႔ကို ေက်ာင္း၀င္းထဲက အေဆာင္မွာပဲ ေနရာခ်ေပးထားသည္...။ ဆရာၾကီးတို႔အိမ္ႏွင့္ တစ္အိမ္ေက်ာ္မွာျဖစ္သည္...။ သူ႔လိုပဲ စာသင္ဖို႔ေရာက္လာမည့္ လုပ္အားေပးဆရာေတြ အစိုးရကခန္႔အပ္တဲ႔ ဆရာေတြေနဖို႔ ေဆာက္ထားတဲ႔ ၀န္ထမ္းတန္းလ်ားေပါ့...။ ဆရာၾကီးက ေက်ာင္းအုပ္အရာမွ ပင္စင္ယူျပီး သူ႔၏ ဇာတိရြာေလးျဖစ္သည့္ ဒီရြာေလးမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေစတနာနဲ႔ စာျပေပးေနသူျဖစ္သည္...။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္သံုးလမွာ... သူေရာက္လာျခင္းမို႔ ...သူ႔အလုပ္မွာ စာအုပ္ေတြဖတ္မည္....။ လူဦးေရသိပ္မမ်ားတဲ႔ ဒီရြာကေလးကို သူ႔ေလ့လာမည္ ကေလးေတြနဲ႔လည္း သူေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ ဗဟုသုတရစရာေလးမ်ား မၾကာခဏေခၚ၍ သင္ၾကားေပးခ်င္သည္... စသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သူ ဒီရြာကေလးကို သံုးလေစာျပီးေရာက္လာခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္...။ ဒီအတြက္သူ႕ကို အကူညီေပးဖို႔ ဆရာၾကီးသမီး ျမသဲညွာသည္သာလွ်င္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟု သူေရြးမိလိုက္သည္...။ ဟုိက ကူညီမည္ မကူညီမည္ မသိေသး...။ သူကေတာ့ စိတ္ကူးထဲ ျမသဲညွာကို သူသိခ်င္တာ အကုန္ေျပာျပႏုိင္မည့္သူဟု အတတ္ယံုၾကည္ထားသည္...။
တကယ္လည္း ရန္ကုန္တြင္ သူနာျပဳသင္တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ေျဖျပီး ျပန္ေရာက္လာသူကေလး ျမသဲညွာသည္ သူထင္တာထက္ပင္ သူသိခ်င္တာမ်ားကို မထိန္မခ်န္ေျဖေပးေလသည္..။ ရြာမွ ကေလးမ်ားကို စုေပးသည္...။ သူက ပါလာေသာ ပံုျပင္စာအုပ္မ်ား ကစားနည္းမ်ားျဖင့္ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္ေအာင္သင္ၾကားကာ ေက်ာင္းမဖြင့္မီ ရင္းႏွီးမႈယူရသည္...။ ဒါသူရြာကိုေရာက္ျပီး တတိယရက္မွာျဖစ္သည္...။ ေလးရက္ေျမာက္မွာေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းထိတ္က ထမင္းဆိုင္ကေလးႏွင့္ သူ႕ကို မိတ္ဆက္ထားေပးပါသည္...။ ေနာက္ဆိုလဲ သူ႔စားေရးေသာက္ေရးအတြက္ အဆင္ေျပေစဖို႔ဟု ျမသဲညွာကေျပာပါသည္...။ ဆိုင္ကေလးသည္ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းျပီး သဘာ၀က်က်သစ္စားပြဲခံုႏွင့္ ၀ါးလံုးၾကီးၾကီးျဖင့္ စားသံုးသူထိုင္ရင္ ခံုတန္းရွည္ေလးလုပ္ထားသည္...။ အဲဒီဆိုင္က အစ္မေတြႏွင့္ ျမသဲညွာသူ႔ကိုမိတ္ဆက္ေပးပါသည္။ သူတို႔က မုဆိုးမအေမႏွင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္တည္းေနၾကသည္...။ ေဒၚနန္းသန္းေအး သမီး အၾကီးက အစ္မ၀ုိခမ္း အငယ္က အစ္မမိုခမ္း ...။ အၾကီးျဖစ္သည့္ နန္း၀ိုခမ္းကေတာ့ ထမင္းဟင္းခ်က္ေရာင္းပါသည္...။ အငယ္မိုခမ္းကေတာ့ ေျခတံရွည္အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ယက္ကန္းယက္သည္....။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလံုး အၾကီးက အသက္၄၂ အငယ္က ၃၈ ႏွစ္ အပ်ိဳဟိုင္းၾကီးေတြျဖစ္ျပီး အေမမုဆိုးမကုိ ရွာေဖြေကၽြးေမြးသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္..။ ျမသဲညွာဆိုရင္ အစ္မမိုခမ္းယက္လုပ္ေသာ အဆင္ဆန္းခ်ည္ထည္မ်ားကို ျမိဳ႔တက္ျပီး ရင္ဖံုးအက်ီၤေလးမ်ား၀မ္းဆက္လိုက္ ခ်ဳပ္၀တ္တတ္သည္...။ နန္း၀ိုခမ္းကေတာ့ ရွမ္းဟင္းအျပင္ ျမန္မာထမင္းဟင္းကိုလည္း ေကာင္းမြန္စြာခ်က္တတ္တာမို႔ ဆိုင္မွာ စားသံုးသူ အျမဲစည္ကားလ်က္ရွိသည္..။ ျမသဲညွာ မိတ္ဆက္ေပး၍သူ ထိုထမင္းဆိုင္တြင္ သူစားျဖစ္သြားသည္...။ တခါတေလ ျမသဲညွာတို႔အိမ္မွာ သူၾကီးအိမ္မွာ ရြာထဲက ေက်ာင္းသားမိဘေတြ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတဲ႔အခါကလႊဲရင္ေပါ့..။ အစ္မေတြကလည္း သူကို ခင္ၾကသည္...။ ကေလးေတြကို စည္းရံုးတတ္ စာသင္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေအာင္ ဆြယ္တတ္သူ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေက်ာင္းဆရာေလးမို႔လည္း ေလးစားအားက်ၾကသည္...။ သူအႏွစ္သက္ဆံုးေနရာကေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းအေနာက္ဘက္က ၾကာကန္ၾကီးပင္ျဖစ္သည္...။ ပထမဆံုးျမသဲညွာက သူ႕ကိုဒီလိုေျပာပါသည္...။
“ဆရာ့ကို ဒီရြာရဲ႔ အလွဆံုးေနရာ ျမသဲ ေခၚသြားမယ္ ဆရာအဲဒီကိုေရာက္ရင္ အံ့အားသင့္သြားေစရမယ္”
ျမသဲညွာ ဒီလိုဆိုထားေတာ့ သူသြားခ်င္စိတ္မရိုးမရြျဖစ္မိသည္...။တကယ္ပင္ နတ္ဘံုနန္းထင္ရေလာက္ေအာင္ လွပါသည္...။ စိမ္းစိုေနေသာ ေတာတန္းေနာက္ခံ ေတာင္ေတြပတ္လည္၀ိုင္းမွာ လွပတဲ႔ ၾကာျဖဴပြင့္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ႔ ေရကန္ၾကီးက စာအုပ္ထဲ ဖတ္ဖူးတဲ႔ နတ္ေရကန္အလား ထင္မွတ္မွားမိပါသည္..။ ပိုျပီး ထူးဆန္းသည္က အဲဒီကန္ၾကီးထဲမွာ ကၽြဲေခါင္းသီးေတြသီးေနတာပဲ...။ ကၽြဲေခါင္းသီးကို စားသာစားဖူးတာ ဒီလို ေရကန္ထဲ စိုက္ရတဲ႔ အပင္မ်ိဳးမွန္း သူမသိခဲ႔...။ ျမသဲညွာက ေလွတစ္စင္းယူျပီး သူ႔ကိုေလွေပၚအတက္ခိုင္းသည္..။ ေရမကူးတတ္တဲ႔ သူ႔အဖို႔ နည္းနည္းေတာ့ေၾကာက္ေနမိသည္...။
“ဆရာကလဲ ရဲရဲတက္ပါ ေရထဲျပဳတ္က်ရင္ ျမသဲဆယ္ပါ့မယ္ မပူနဲ႔”
သူလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလွေပၚတက္ထိုင္လိုက္သည္...။ ျမသဲညွာက တစ္ဘက္အစြန္းမွာ ေလွာ္တက္ျဖင့္ စေလွာ္ပါသည္...။ ေရထဲမွာ ကၽြဲေခါင္းသီးမ်ားကိုလည္း မ၀ံ့မရဲျဖင့္ ခူးခူးစားရတာလည္း အရသာရွိလွသည္...။ ကၽြဲေခါင္းသီးကုိျပဳတ္ျပီးသားသာ စားခဲ႔ဖူးေသာသူ႔အတြက္ ခုလို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အစိမ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ခ်ိဳေသာအရသာ အရည္ရႊမ္းရႊမ္းႏွင့္မို႔ စား၍သိပ္ေကာင္းပါသည္..။ ကန္လည္မွာ သူကၽြဲေခါင္းသီးစားသည့္အခါမွာ ျမသဲညွာက ၾကာပန္းျဖဴ အပြင့္ၾကီးၾကီးတစ္ပြင့္ကို အရိုးတံပါေအာင္ခူးျပီး ၾကာရိုးကိုအဆစ္ေလးမ်ားခ်ိဳးကာ ၾကာပန္းဆြဲကံုးလုပ္ေလသည္...။
“ဆရာ ဒီမွာၾကည့္လွလား ျမသဲရဲ႔ဆြဲၾကိဳးေလး”
“ျမသဲကေတာ္လိုက္တာ ၾကာဆစ္ဆြဲၾကိဳးေတြလည္းလုပ္တတ္တယ္”
“လုပ္တတ္တာေပါ့ ဒါေတြက ျမသဲတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက ကစားေနက်ေလ ဒီကၾကာပန္းေတြခူးျပီး ဆရာ႔ကို ရြာထိပ္က ေတာင္ေပၚေစတီေခၚသြားဖူးမယ္”
“အိုေက”
သူလည္း ကန္ထဲက ကၽြဲေခါင္းသီးေတြတစ္၀စား ျမသဲညွာလည္း ၾကာပန္းပြင့္ေတြ တေပြ႔တပိုက္ႏွင့္ ကန္စပ္ကို ျပန္ကပ္ဖို႔ ေလွာ္လုိက္သည္...။
“ဆရာေသခ်ာဆင္းေနာ္ ေလွအဆင္း ျမင္းအတက္တဲ႔ သတိထားဦး”
“ေက်းဇူး ျမသဲ”
သူေက်းဇူးဟုေျပာရင္း ကန္ေဘာက္ေပၚအတက္ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားတာ ကံေကာင္းေပလို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္လွမ္းမဆြဲလိုက္ရင္ ေရထဲျပဳတ္က်မွာေသခ်ာသည္...။ သူ႔ကိုဖမ္းကိုင္ေပးလိုက္တာက နန္းမုိခမ္းပါ...။
“သတိထား ဆရာေလး...ကန္ေဘာက္ကရႊံေတြက ေခ်ာ္တတ္တယ္”
“ဟာာ...အစ္မ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ... အစ္မသာလွမ္းမဆြဲရင္ က်ေနာ္ေတာ့ မေတြးရဲဘူး”
“အစ္မမိုခမ္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ...ျမသဲတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ႔ပါလား ေတာင္ေပၚေစတီသြားမလို႔”
အပိ်ဳၾကီးနန္းမိုခမ္းကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူယက္ထားတဲ႔ အနက္ေရာင္အခံမွာ ေရာင္စံုကန္႔လန္႔စင္းေလးေတြပါတဲ႔ ခ်ည္ထည္ကို ၀မ္းဆက္၀တ္ထားျပီး ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ေလး ျပင္ထားသည္...။
“အေတာ္ပဲ အစ္မလဲ ဒီေန႔ေမြးေန႔ဘုရားသြားဖူးမလို႔ ၾကာပန္းလာခူးတာ”
“ဒါဆို ခူးမေနနဲ႔ေတာ့ ျမသဲခူးထားတာ အမ်ားၾကီး... ဒါျဖင့္ အတူတူသြားၾကတာေပါ့ေနာ္”
ေတာင္ေျခေရာက္ဖုိ႔ စက္ဘီးနင္း၍သြားရသည္.... အစ္မိုခမ္းကရြာမွာေနျပီး စက္ဘီးမနင္းတတ္..။ ဒါေၾကာင့္စက္ဘီးနင္းတတ္သည့္ ေျမလတ္သားျဖစ္သည့္ သူပဲ တင္နင္းလုိက္ရသည္...။ ျမသဲညွာက တစ္စီးသပ္သပ္နင္းသြားသည္...။ စက္ဘီးေရွ႔ျခင္းထဲမွာလည္း ၾကာပန္းမ်ားျပည့္လို႔....။ လည္ပင္းမွာလည္း ၾကာပန္းကံုးဆြဲထားေသး...။ သူစက္ဘီးနင္းရင္း ျမသဲညွာကို လွမ္းၾကည့္ကာ တစ္ခ်က္ျပံဳးလုိက္သည္...။ သူျပံဳးလုိက္တာကိုပင္ သိပ္လ်င္သည့္ ျမသဲညွာ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္သြားသည္...။
“ဆရာ ျမသဲကိုၾကည့္ျပီးဘာလို႔ျပံဳးတာလဲ ”
ျမသဲညွာသည္ ေမးလည္းေမးရင္း ေလအရွိန္ျဖင့္ ပြေယာင္းေနေသာ ဆံႏြယ္ေခြေလးမ်ားကို လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ သပ္လိုက္သည္....။
“ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ျမသဲၾကည့္ရတာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ လြပ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနလို႔ပါ”
“ဆရာကလည္း ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးက ရြာမွာပဲ ေနလို႔ရတာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္သြားရင္ ေက်ာင္းစာနဲ႔ပဲ လူကလံုးခ်ာလိုက္ေနတာ”
ဒီေန႔နဲ႔ဆိုရင္ သူဒီရြာကိုေရာက္တာ သံုးပတ္ရွိသြားျပီ.... ျမသဲညွာေက်းဇူးေၾကာင့္လည္း ေနရာအႏွံ႔သူေရာက္ဖူးျပီး သြားျပီ..။ ေတာင္ေပၚတက္ဖုိ႔ ပါလာခဲ႔သည့္ စက္ဘီးေတြကို ေတာင္ေျခ ေရအားလွ်ပ္စစ္ရံုးက ဦးေလးေတြဆီမွာ ခဏအပ္ထားခဲ႔သည္္...။ ေတာင္ေပၚတက္ဖို႔ ေျမၾကီးေလွကားထစ္ေတြ လုပ္ထားသည္...။ ျမသဲကေတာ့ ငယ္ရြယ္သူပီပီ အရင္ဆံုးေျပးတက္သြားသည္...။ လက္ထဲမွာလဲ ၾကာပန္းေတြႏွင့္...။ အစ္မမိိုခမ္းကေတာ့ ခပ္မွန္မွန္ပင္တက္လာသည္...။ ဆရာေလးကိုၾကည္ႏိုင္သည္ အစ္မကို အားနာသည္ႏွင့္ ခပ္ေျဖးေျဖးသာ အေဖာ္လုပ္ရင္းတက္လာခဲ႔သည္...။
“ဆရာ အစ္မကို္ ေစာင့္ေခၚခဲ႔ေနာ္ ျမသဲေတာ့ သြားႏွင့္ျပီ”
ျမသဲသည္ ေအာက္ဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ က်န္ရစ္ေနခဲ႔ေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းေအာ္ေျပာျပီး ဆက္၍ တက္သြားေခ်ျပီ...။
“အစ္မ ရလားဗ်... ”
“ရပါတယ္ ဆရာေလး အစ္ခပ္မွန္မွန္ပဲတက္မယ္ ႏို႔မိုဆိုရင္ ေမာလို႔ အစ္မကို မေစာင့္ပါနဲ႔ တက္သြားႏွင့္ပါ”
“ရပါတယ္ အစ္မ က်ေနာ့္ကို အားမနာပါနဲ႔... သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး ေရာက္ေတာ့မွာပဲ ဟိုးး မွာ ေစတီျဖဴျဖဴေလးကိုေတာင္ျမင္ေနရျပီ”
သူနဲ႔ အစ္မမိုခမ္းေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့... ျမသဲက ရင္ျပင္မွာ တံျမက္စည္းလွဲေနျပီ....။
“ညီမေလး ပန္းေတြေရာ...အစ္မ ဘုရားပန္းအိုးလဲထားလိုက္မယ္ ညီမေလးက တံျမည္းစည္းဆက္လွဲလိုက္”
အစ္မမိုခမ္း ဘုရားပန္းလဲေနတုန္း သူ ေဂၚျပားသြားယူကာ ျမသဲလွဲထားေသာ အမိႈက္မ်ားကိုကူက်ံဳး ေပးလိုက္သည္...။ အားလံုးျပီးေတာ့ ကိုယ္စီဘုရား၀တ္ျပဳၾကသည္...။ ျမသဲက ၾကာသပေတးေဒါင့္ အစ္မမိုခမ္းက ေသာၾကာေဒါင့္ သူကေတာ့စေနေဒါင့္မွာ....။ သူဘုရားရွိခိုးျပီး ေတာင္ေပၚကေန.. ရြာစုကေလးရဲ႔ရႈခင္းကို လက္ပိုက္ကာၾကည့္ေနလိုက္သည္...။ သိပ္ကိုသာယာလွပတဲ႔ ညေနခင္းဆည္းဆာအလွပါပဲ....။ ေလကလည္း ေအးစိမ္႔ကာ ပိုက္ထားေသာလက္ၾကားထဲလည္း တိုးေ၀ွ႔၀င္ပါသည္...။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘုရား၀တ္ျပဳလို႔မျပီးၾကေသး...။ ေနအ၀င္...လအထြက္ ျမင္ကြင္းေလးကို ခုလိုေတာင္ေပၚကေနၾကည့္ရတာ တကယ့္ကို ရင္သပ္ရႈေမာစရာပင္...။ သူ႔တစ္သက္မွာ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျမင္ဖူးျခင္းပင္.......။
စိမ့္ေနသည္...။
“ဆရာ ေအးေနျပီလား အေႏြးထည္လဲပါမလာဘူး”
ျမသဲသည္သူ႔ကိုသာေျပာေနျပီး သူမကိုယ္တိုင္လည္း လက္တိုႏွင့္ပင္....။ လည္မွာပတ္ထားတဲ႔ အျဖဴေရာင္ပု၀ါေလးက ေလအတိုက္မွာ လႊင့္၀ဲလို႔.... ေနညိဳညိဳသန္းတဲ႔ အေရာင္နဲ႔ ျမသဲရဲ႔ ဆင္စြယ္ေရာင္မ်က္ႏွာ အလွမွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပဲ ရႈမဆံုးေတာ့ျပီ...။ သူတခဏ ေငးေမာမိသြားသည္...။
“ျမသဲကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဒီရြာကိုေရာက္ကတည္းက အစစအရာရာမွာ ျမသဲကပဲ အင္တုိက္အားတိုက္ကူညီခဲ႔တဲ႔အတြက္”
“ရပါတယ္ဆရာရဲ႔”
“ေဟ႔ တို႔လဲ ကူညီပါတယ္ေနာ္”
သူ႔တို႔ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနသည္ကို အစ္မိုခမ္း အေနာက္မွာေရာက္ေနတာမသိလိုက္ၾက...။
“ေအာ္...ဟုတ္အစ္မ အစ္မတို႔မိသားစုလဲ အပါ၀င္ေပါ့ဗ်ာ က်ေနာ့္ရဲ႔စားေရးေသာက္ေရး မပူရေအာင္...အစ္မတို႔ကိုလည္း က်ေနာ္ တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..”
“အိုကြယ္... တို႔ဆီမွာ ဒါေတြမလိုပါဘူး... အားလံုးကဒီလိုပဲ ကိုယ့္မိသားစုေမာင္ႏွမသားခ်င္းလိုေနေနၾကတာ..
ဆရာေလး တစ္သက္လံုးေနမယ္ဆိုလည္း အစ္မတို႔က ေကၽြးထားပါတယ္”
အစ္မမိုးခမ္း အဲလိုၾကီးေျပာလိုက္သည္ကို ျမသဲက လက္ကေလးအုပ္ကာ ရယ္ခ်င္မိသြားသည္္။ ဆရာကိုၾကည္ႏိုင္ကလည္း လွမ္းျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ေသးသည္...။ သူတို႔ ေတာင္ေပၚကဆင္းေတာ့ ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနျပီ....။ ညစာကို အစ္မမိုခမ္းက အတင္းေခၚတာနဲ႔ အစ္မ၀ိုခမ္း၏လက္ရာ ငါးက်ည္းၾကပ္တိုက္ဟင္းႏွင့္စားၾကသည္...။ ျမသဲ မၾကိဳက္ဆံုးဟင္းမို႔ ေရေႏြးပဲေသာက္ေနလိုက္သည္....။ သူကေတာ့ ငါးက်ည္းၾကပ္တိုက္ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးႏွင့္ခပ္ရႊဲရႊဲခ်က္ထားေသာဟင္းႏွင့္ ျမိန္ေရယွက္ေရစားပါသည္..။ အပိ်ဳၾကီးညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကလည္း လုိေလေသးမရွိဧည့္ခံပါသည္...။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
သၾကၤန္မတို္္င္ခင္ ျမသဲတို႔ ၀မ္ေက်ာင္ရြာက စုေပါင္းရွင္ေလာင္းပြဲကို အၾကီးအက်ယ္လုပ္ၾကသည္...။ ထံုးစံအတိုင္း ျမသဲညွာႏွင့္အေပါင္းအသင္းတစ္စုက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ရပါသည္...။ ဆရာကိုၾကည္ႏိုင္အတြက္ေတာ့ မၾကံဳဖူးေသးသည့္ ရွမ္းျပည္ကရြာဓေလ့ပါပဲ....။ ျမသဲတို႔နဲ႔လိုက္ကူလုပ္ရင္း ရွင္ေလာင္းပြဲေလး စည္စည္းကားကားနဲ႔ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါသည္..။ အစ္မ၀ိုခမ္းတို႔ ညီအစ္မကေတာ့ အလွဴအတြက္ စားအိုးၾကီးမ်ားကို တာ၀န္ယူခ်က္ျပဳတ္ရသည္....။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ရွင္ေလာင္းေလးေတြကို ျမင္းစီးျပီး လွည့္ပါသည္...။ ရွမ္းျပည္မွာေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါ... ရွင္ေလာင္းကေလးမ်ားကို ရြာမွ ကာလသားမ်ားက ကုတ္ေပၚတင္ကာ ဗံုေမာင္းမ်ားတီး၍ ကခုန္ၾကပါသည္....။ ၾကာလာေတာ့ ရွင္ေလာင္းေလးေတြခင္ဗ်ာ ေပါင္ၾကားနာျပီး ငိုၾကပါေလေရာ....။
“ျမသဲ... ဟိုမွာ ရွင္ေလာင္းေလးတစ္ပါး ငိုေနျပီ...ဘာလို႔လဲ”
“ဟာ...ဆရာကလဲ မျမင္ဘူးလား ဟိုမွာ သူတို႔ကို ကုတ္ပိုးမွာခြထိုင္ခိုင္းထားျပီး ဒီေလာက္ ကခုန္ေနမွာေတာ့ ကေလးေတြလဲ ဘယ္ခံႏွုိ္င္ေတာ့မလဲ ေပါင္ၾကားနာလို႔ေလ ငိုကုန္ၾကျပီ”
“ ေအာ္ အဲလိုလား အဟားး ဟားးး ”
သူအဲလိ္ု ေပါ့ပါးစြာရယ္လိုက္ေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္မတူေတာ့ဘဲ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟု ျမသဲ ၾကက္သြန္လွီးေနရင္းမွ ေငးေမာကာေတြးမိျပီး ျပံဳးလိုက္သည္..။ နက္ျဖန္ရွင္ေလာင္းလွည့္ၾကျပီး ဖိတ္ထားေသာတျခားရြာမွ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ ရြာလံုးကၽြတ္စားဖို႔အတြက္ ျမသဲတို႔ အပ်ိဳအဖြဲ႔ေတြကလဲ လိုက္ပါကူညီခ်က္ျပဳတ္ၾကရသည္...။
“ ဒါနဲ႔ ျမသဲ သူတို႔က ကေလးငိုေနလဲ အကမရပ္ပါလား”
ကေလးေတြငုိေနၾကေပမယ့္ ဗံုေမာင္းနဲ႔ ကခုန္ျမဴးတူးေနၾကေသာ ကိုကာလသားမ်ားကို ဆရာေလးသည္ အံ့အားသင့္လ်က္ ျမသဲကိုလွည့္ျပီးေမးျပန္သည္...။
“ေအာ္...ဆရာကလည္း ရွင္ေလာင္းေလးေတြရဲ႔မိဘေတြက ကာလသားေတြေတာင္းတာကိုေပးမွ သူတို႔က ကေလးေတြကို ေအာက္ခ်ေပးမွာေလ”
“ေဟာဗ်ာ...အဲလိုၾကီးလား ကေလးေတြသနားစရာေနာ္”
“ဒါေတာ့ အေပ်ာ္ေပါ့ ဆရာရယ္ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုေပါ့”
ဆရာေလးက ပလာေခ်ာင္ေၾကာ္အတြက္ သစ္သားဆံုၾကီးထဲမွာပုဇြန္ေျခာက္ေထာင္းရင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ရွင္ေလာင္းေလးေတြကိုလွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနပါသည္...။
“ဒါနဲ႔ ျမသဲ ဒီသစ္သားဆံုၾကီးေတြက ခုလိုအလွဴမွာသံုးဖို႔လုပ္ထားၾကတာလား”
“ဟုတ္ကဲ႔ အဲဒီအတြက္လဲ သံုးပါတယ္ တကယ္ေတာ့ ဒီဆံုေတြက ေဆာင္းတြင္းေရာက္ရင္ေခါပုတ္ေထာင္းဖို႔ လုပ္ထားတဲ႔ဆံုသီးသန္႔ပါ”
“ေတာ္ေတာ္ေတာ့ေထာင္းယူရမယ္ေနာ္ဗ်... ေကာက္ညွင္းကစီးစီးနဲ႔”
“ဟုတ္တယ္ဆရာ...အဲဒီေခါပုတ္ေထာင္းျပီး ပူပူေႏြးေႏြးကို ဆရာမစားဖူးလို႔ သိပ္ေကာင္းတာ ေဆာင္းေရာက္ရင္ ဆရာေတြ႔ရပါလိမ္႔မယ္”
“ျမသဲတို႔ ရွမ္းဓေလ့ကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ အထူးအဆန္းေတြခ်ည္းပဲ”
“ဆရာအမ်ားၾကီးထပ္ၾကံဳရဦးမွာ သၾကၤန္က်ရင္လည္းေပ်ာ္ဖုိ႔သိပ္ေကာင္းတာ ျမသဲကရန္ကုန္ျပန္ရမွာဆိုေတာ့ ဆရာ့ကို သၾကၤန္ဓေလ့အေၾကာင္းေလး ေျပာျပႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး.... ဒါေပမယ့္ မပူပါနဲ႔ အမမိုခမ္းတို႔ရွိတာပဲ ဆရာသိခ်င္တာ သူတို႔ကိုအကုန္ေမးလို႔ရတယ္ ျပီးေတာ့ ေဖၾကီးတို႔ ေမၾကီးတုိ႔ကိုလဲ ေမးႏိုင္တာပဲ ေနာ့္”
“ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ဗ်... ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ျမသဲရွင္းျပတာေလးကိုပုိနားေထာင္ခ်င္ေနမိတာ”
ဆရာေလး အဲလိုေျပာေတာ့ ျမသဲ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိသြားသည္....။ ျမသဲ မ်က္လႊာမခ်ဘဲ သူ႔ကို ျပန္စုိက္ၾကည့္ေနမိသည္...။
“ေအာ္... ဒီလိုေလဗ်ာ...ျမသဲက က်ေနာ္ဒီရြာေရာက္ကတည္းက ေနရာအႏွ႔ံလိုက္ပို႔ျပီးရွင္းျပေနက်ဆိုေတာ့ ျမသဲရွင္းျပတာကို နားယဥ္ေနျပီေလ... အဲဒါေျပာတာပါ”
“ ဆရာကလည္း ျမသဲလဲ ဘာမွမေျပာပါဘူး”
ျမသဲသူရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ျပီး ျပန္ေျဖရွင္းေနတာကို သေဘာက်စြာျပံဳးရယ္လိုက္မိသည္...။ သူက သူရွက္လွ်င္လုပ္ေနက် ကုတ္ပိုးမွဆံပင္ကို ပြတ္သတ္ေနလိုက္သည္...။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အလွဴျပီးျပီး သံုးရက္မွာပဲ ျမသဲရန္ကုန္သို႔ျပန္ရန္ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္...။ ညတုန္းက အမမိုခမ္းတို႔က ျမသဲျပန္ခါနီးမို႔ အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ေကၽြးၾကေသးသည္...။ ျပီးေတာ့ ျမသဲအတြက္ အမမိုခမ္းက သူေနာက္ဆံုးယက္လုပ္ထားတဲ႔ ခ်ည္ထည္ ေဒါနစိမ္းေရာင္တစ္စံုလက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ေသးသည္...။ ဒီအပ်ိဳၾကီးေတြက ဒီလုိပဲ ျမသဲကို သံေယာဇဥ္ရွိၾကသည္....။ ျမသဲကို ညီမတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ခင္ၾကပါသည္...။
ျမသဲက အထုပ္ေတြႏွင့္ အိမ္ေရွ႔မွာေစာင့္ေနရံု....။ ထံုးစံအတုိင္း ေဒါဂ်စ္ကားက အိမ္ေရွ႔ထိလာေခၚေပးမည္...။ ဆရာေလးလည္း ေစာေစာစီးစီးေရာက္ေနပါသည္...။ ျမသဲအေမက မနက္စာကို ေကာက္ညွင္းေပါင္းပူပူေလးႏွင့္ ၀က္လက္ေအးဟင္းလုပ္ထားေပးသည္...။ မနက္စာကို ျမသဲတို႔မိသားစုႏွင့္အတူ သူစားလုိက္ပါသည္...။
“ဆရာရန္ကုန္မွာ လိုတဲ႔စာအုပ္ေတြရွိရင္ လွမ္းမွာေနာ္ ျမသဲ လူၾကံဳရွိရင္တစ္ခါတည္းပို႔ေပးမယ္ အားမနာနဲ႔”
ျမသဲကေတာ့ အျမဲလန္းဆန္းတက္ၾကြ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေနသေလာက္... ဆရာကိုၾကည္ႏိုင္ကေတာ့ မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္း ....။ ဟန္ေဆာင္မေကာင္းလိုက္တာဟု ျမသဲ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္..။ ခဏေနေတာ့ ဂ်စ္ကားေရာက္လာပါသည္...။ ေဖၾကီးနဲ႔ေမၾကီးကို ျမသဲကန္ေတာ့ေနတုန္း ျမသဲအထုပ္ေတြကို သူကူျပီးကားေပၚတင္ေပးလိုက္သည္...။ ကားေပၚတက္ခါနီး သူကမွာေနေသးသည္ ။
“က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ေနာ္ျမသဲ က်ေနာ္ စာေရးလိုက္ပါဦးမယ္”
“ဟုတ္ကဲ႔ ဆရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... ဆရာ့ကိုေတာ့စိတ္ခ်ပါတယ္ ဒီတစ္ရြာလံုးက၀ိုင္းေစာင့္ေရွာက္ၾကမွာဆိုေတာ့ ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး”
ျမသဲရန္ကုန္ျပန္သြားေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ ဟာတာတာျဖစ္က်န္ရစ္သည္...။ အခါတိုင္းလို ေဘးနားက စကားတတြတ္တြတ္ေျပာဆို မေရာက္ဖူးတဲ႔ ေနရာေတြလိုက္ျပ သူနားမလည္တဲ႔ ရိုးရာဓေလ့ေတြကို မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ရွင္းျပနဲ႔ ျမသဲကို သူလြမ္းျပီး သံေယာဇဥ္ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ႔မွန္း... အနားမွာ မရွိိေတာ့မွ ပိုပိုသိသာလာသည္...။ ထို႔ေၾကာင့္ သူစာတစ္ေစာင္ေရးပါသည္...။ ျမသဲ ဒီရြာကိုျပန္လာဖို႔ ျမသဲကိုျပန္ေတြ႔ဖို႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာဦးမည္...။ ေနာက္ႏွစ္ ဒီလိ္ုခ်ိန္ေလာက္မွသာ ျမသဲကိုသူ ျပန္ေတြ႔ႏိုင္မည္...။
ဒီလိုနဲ႔ သူကေလးေတြကို စာျပရင္း ျမသဲႏွင့္ တစ္လတစ္ခါစာအျပန္အလွန္ေရးျဖစ္ၾကသည္...။ စာထဲတြင္ ရြာကအေျခအေန ျမိဳ႔ကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဖလွယ္ျဖစ္ၾကသည္....။ ေနာက္ သူနဲ႔ျမသဲ ကဗ်ာအေၾကာင္းမ်ားေျပာျဖစ္ၾကသည္...။ သူက သူေက်ာင္းဆရာအလုပ္အျပင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္၀ါသနာက ကဗ်ာေရးျခင္းျဖစ္သည္...။ ျမသဲကေတာ့ သူမ်ားေရးေသာကဗ်ာမ်ားကို အဖတ္မ်ားသူျဖစ္ျပီး ကဗ်ာကိုေတာ့ လက္ေတြ႔မေရးျဖစ္ေသးပါ...။ စာေရးတိုင္းေတာ့ သူ႔ကဗ်ာတိုမ်ားကို ျမသဲကအျမဲဖတ္ရစျမဲပင္ျဖစ္သည္....။ သူ ျမသဲႏွင့္ ေျခာက္လၾကာမွ် စာအျပန္အလွန္ေရးျပီးသကာလမွာ ျမသဲကိုသူ႔ရင္တြင္းခံစားခ်က္မ်ားကို ကဗ်ာေလးမ်ားျဖင့္ အရိ္ပ္အျမြက္ျပကာေရးတတ္လာပါသည္...။ ျမသဲကေတာ့ “ဆရာ့ကဗ်ာေလးေတြက သိပ္....ဖတ္လို႔ေကာင္းတာပဲ... ဆရာကခ်စ္တတ္လို႔ အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြေရးတာလား”စသျဖင့္ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ သူ႔ကို ေမးကာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္ပါသည္...။ ေနာက္ေတာ့ သူေ၀့မေနေတာ့ဘဲ ျမသဲကို ဖြင့္ဟ၀န္ခံသည့္ စာတစ္ေစာင္ေရးလိုက္ေတာ့... သူေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ျမသဲ မအံ့ၾသပါဘူး...။ ျမသဲ ဆရာ့ကိုေလ့လာပါရေစဦး ဟုစာျပန္လာေသာအခါ သူ႔အတြက္ အေျဖတစ္၀က္ရလိုက္သလို ၀မ္းေျမာက္၀မး္သာရိွသြားပါသည္...။
ထိုခ်ိန္မွစ၍ သူစာေရးေသာအခါတြင္ “သို႔..... ခ်စ္ေသာျမသဲညွာ” ဟူ၍အစခ်ီတတ္လာပါသည္...။ ျမသဲက သူ႔ကို ေနာက္ႏွစ္ ရြာျပန္လာလွ်င္ အေျဖေပးမည္ဟုစာျပန္လိုက္သည္...။ သူ႔ကိုျမသဲက စာျပန္ေရးေတာ့ “အစ္ကိုဆရာ”ဟုေရးတတ္ပါသည္...။ ကေလးေတြကိုစာသင္ျပရင္း ျမသဲ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရတာ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေညာင္းလွပါသည္...။
သူ႔မွာေတာ့ ျမသဲညွာျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း... ျမသဲျပန္လာခါနီး တစ္လအလိုမွာပဲ သူ႔ဘ၀အတြက္ သူဘယ္တုန္းကမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ ျပန္ျပင္မရႏိုင္ေတာ့သည့္ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုက သူ႔ကို အစိမ္းလိုက္ ၀ါးမ်ိဳပစ္လိုက္သည္...။ သူတစ္သက္မွာ ဒီလို အျဖစ္မိ်ဳးေလာကမွာရွိေနသည္ဟုပင္ မသိရွိခဲ႔ဖူးပါ....။ ဒီလိုေရွးဆန္တဲ႔ အယူအဆေတြ ကမၻာေလာမွာရိွေနေသးတာ သူ႔အတြက္ မယံုႏိုင္စရာပါပဲ...။ သူေလ့လာသိရိွသမွ် ဓေလ့ထံုးတမ္းထဲမွာေတာ့ သူ႔ဘ၀ကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ဂၽြန္းထိုးေမွာက္ခံုျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ေစတာပါပဲ...။ ျမသဲကို သူျပန္လာရင္ သူဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲ.... ျမသဲကို ဘယ္လို ခံႏုိင္ရည္မ်ိဳးနဲ႔ သူစာေရးအေၾကာင္းၾကားရမလဲ သူရင္ေတြဗေလာင္ဆူေနျပီ...။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ျမသဲကို သူအသိေပးရမည္...။ သူခ်စ္ေသာျမသဲကိုေတာ့ သူပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပမွျဖစ္မည္...။
သို႔.....
ခ်စ္ေသာ....ျမသဲညွာ
အစ္ကိုေတာ့ လငပုတ္ဖမ္းခံလိုက္ရျပီ.......။
ဟု....အစခ်ီ၍ သူေရးလိုက္ေတာ့ ပထမစာေၾကာင္းကိုစဖတ္လိုက္ရတာႏွင့္ ျမသဲခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္သြားသည္...။ ျမသဲ သူ႔ကိုေျပာျပခဲ႔ေသာ ရြာ၏ ဓေလ့ထံုးစံထဲမွာ အဲဒီလငပုတ္ဖမ္းးသည့္ အေၾကာင္းေလး က်န္သြားသည္....။ ဒီလိုပါ...။ ျမသဲတို႔ရြာမွာ ရွမ္းျပည္က ရြာေတြအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ယံုၾကည္လိုက္နာၾကသည္..။ အပ်ိဳအိမ္မွာ လူပ်ိဳလွည့္သြားသည့္အခါ လငပုတ္ဖမ္းသည္ႏွင့္ၾကံခဲ႔ရင္ ရြာလူၾကီးေတြက အဲဒီလူပ်ိဳနဲ႔ အပ်ိဳကိုခ်က္ခ်င္း ေပးစားပါသည္...။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာေလးကိုၾကည္ႏိုင္ အမမိုခမ္းနဲ႔ ျမသဲ ပို႔ေပးတဲ႔ လက္ဖက္သုတ္ကို အတူထိုင္စားေနတဲ႔ အခ်ိန္ ည၈နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ လၾကတ္ပါေလေရာ.... ။ ဒီေတာ့ ဆရာေလး လငပုတ္ဖမ္းခံလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္..။
ရြာလူၾကီးေတြနဲ႔ အမမိုခမ္းအေမ ေဒၚနန္းသန္းေအးတို႔က မဂၤလာပြဲအတြက္ စီစဥ္ၾကသည္...။ ဆရာေလးခင္ဗ်ာ ကမၻာေလာကထဲကေန ခုခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္...။ သူ႔မွာ ထြက္ေပါက္မရွိ... ။ မိဘေတြကိုလွမ္းအေၾကာင္းၾကားဖို႔ပင္ စိတ္မပါႏိုင္...။ စဥ္းစားၾကည့္ဦးေလ....။ သူ႔ထက္ အသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကီးသည့္ မိန္းမႏွင့္သူ လက္ထပ္ရေတာ့မည္...။ ရြာကလူေတြ အုပ္အုပ္ကၽြတ္ကၽြတ္ျဖစ္ကုန္ၾကသည္....။ သူ႔ကို သနားစရာ သတၱ၀ါေလးအျဖစ္ ၀ိုင္းၾကည့္တာခံရသည္...။ တိုးတိုးတစ္မိ်ဳး က်ယ္က်ယ္္ႏွင့္တစ္ဖံုေျပာၾကေသးသည္...။ “သနားစရာတို႔ဆရာေလးအျဖစ္ ရမယ့္ရေတာ့ အေမအရြယ္ေလာက္မိန္းမရလိုက္တယ္.... အပ်ိဳၾကီးတို႔ကေတာ့ စြံသြားတာေပါ့ကြာ”တဲ႔....။
သူ႔အတြက္ ျမသဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရံုမွတပါး တျခားဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ...။ ျမသဲခံစားမႈကို ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ပါသည္...။ သူဒီလိုျဖစ္သြားတာကို သိသိခ်င္း ကဗ်ာသိပ္ခ်စ္တတ္သည့္ သူ႔အတြက္ ျမသဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္...။ ျမသဲကုိခ်စ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ သူ႔အတြက္ ကဗ်ာခ်စ္တဲ႔ သူ႔အတြက္ ... ျမသဲ၏ ရင္းတြင္းျဖစ္အမွတ္တရကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ေရးျပီးပို႔လိုက္သည္...။ ဒီကဗ်ာေလးဟာ ျမသဲဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ေရးျဖစ္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္....။ သူ႔အျဖစ္ေလးကို ခံစားျပီးေရးျဖစ္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္သည္...။
မ်ဥ္း
ညကသိပ္ေမွာင္လြန္းတယ္
ေအးစိမ္႔စိမ္႔နဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ႔ျပီးသားအရာတစ္ခုကို
အံ့အားသင့္တဲ႔စိတ္နဲ႔
ငါ....ေခၽြးေတြပ်ံခဲ႔............။
အသက္ရွဴသံေတြျပင္းလြန္းတယ္
အိုက္စပ္စပ္နဲ႔
တစ္စံုတစ္ခုကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မယ္ဆုိတာ
သိသိလ်က္နဲ႔
ငါ....ႏွေျမာတသေနမိခဲ႔........။
ရင္ခုန္သံေတြျမန္လြန္းတယ္
ညိဳလဲ႔လဲ႔နဲ႔
ငါ့နားက ၾကယ္တစ္ပြင့္ ဟိုးး....အေ၀းကို
ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားခ်ိန္
ဆို႔.....နင့္.....ေၾက.....ကြဲရံုသာ ငါတတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္...။
ဒီလိုနဲ႔....အညိဳေရာင္ၾကယ္ကေလး
တေျဖးေျဖး....ေ၀း...ေ၀း....ေ၀း....သြားတာကို
ငါတစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ ထို္င္ၾကည့္ခဲ႔တယ္.....
ၾကယ္ကေလး.....
အေ၀းကိုေျပးေနတဲ႔ အလင္းတန္းက
ေကာင္းကင္ယံမွာ
နင္နဲ႔ငါ့ၾကား..............
မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းလိုျခားခဲ႔ျပီ....။
