နတ္သမီးပံုျပင္

ဆရာ၀န္က မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ျပီ.... က်မေရာဂါကို....။ အလြန္ဆံုးခံရင္ ေျခာက္လတဲ႔....။ ဘုရားေရ.....လို႔ တျပီး က်မ မတုန္လႈပ္မိပါဘူး....။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်မ ဒီလိုျဖစ္လာရင္ ဘယ္လုိရင္ဆိုင္မလဲဆိုတာကို ၾကိဳတင္ေတြးဆထားျပီးသားမို႔ပါ....။ ဒီေနရာမွာ ေမးစရာရွိရင္ရွိမယ္.... လူတစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကထဲကေန အခ်ိန္မတန္ေသးဘဲ... ခြဲခြာသြားရမယ့္ကိစၥမွာ ဘယ္လုိပဲ ၾကိဳတင္ေတြးထားပါေစ... တကယ္တမ္းရင္ဆိုင္ရတဲ႔အခါ နားနဲ႔စပ္စပ္ၾကားရတဲ႔အခါ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ သြားၾကမွာပဲ...။ ဒါေပမယ့္ က်မ...ေသျခင္းတရားကို မေၾကာက္ပါဘူး...။ က်မတို႔ေတြဟာ...ေမြးလာၾကတယ္ လူျဖစ္လာၾကတယ္ဆိုကတည္းက ေသဖို႔လူျဖစ္လာၾကတာပဲေလ....။ အတၱေတြလွ်ံေနတဲ႔ ေလာကၾကီးထဲမွာ အဓိပၸါယ္ရွိရွိေနထိုင္သြားဖို႔ကလည္း တစ္ေန႔ ေသဖို႔ပါပဲ.....။ ဒီမတိုင္ခင္ကလည္း က်မပံုမွန္အလုပ္လုပ္ရင္း ... အားလပ္ရင္အားလပ္သလို ေတြးေနမိတယ္...။ တစ္ခါတစ္ခါ ညအိပ္ခ်ိန္ထိေတာင္ ေတြးလြန္းလို႔ အိပ္ပ်က္ျပီး လူကမ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ႔...။ ေသရမယ့္ေရာဂါကိုယ္႔ကို မသတ္ပစ္ခင္မွာ အေတြးေတြက အရင္သတ္လိမ္႔မယ္ထင္တယ္...။ ဘယ္ရယ္မဟုတ္ ဟိုဟုိဒီဒီ... ။ က်မ မရွိေတာ့ရင္ က်မခ်စ္တဲ႔မိသားစု ဘယ္လိုေနထုိင္က်န္ရစ္ခဲ႔မလဲ....။ တေလာက ေမာင္တစ္၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ ဆံုးသြားတယ္..။ရုတ္တရပ္ႏွလံုးရပ္ျပီးဆံုးသြားတာ...။ သူ႔အသက္ေတာ္ေတာ္ ငယ္ေသးတယ္...။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ခုမွသူေျခလွမ္းစဖို႔ျပင္ေနတုန္း....။ သူေသေန႔ေစ့တယ္ ေခၚရမလား...။ ရက္လည္မွာ ဘုန္းဘုန္းတရားေဟာ ပါတယ္....။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေပါ့..။ ေသျခင္းတရာမွာသံုးမ်ိဳးရွိတယ္တဲ႔...။ ကံကုန္လို႔ေသရတာရယ္.... သက္တမ္းကုန္လို႔ေသရတာရယ္ နဲ႔ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက ဥေပၦတကကံနဲ႔ မေတာ္တဆေသဆံုးရတာရယ္ပါ...။ က်မေမာင္ေလးကေတာ့ သက္တမ္းမကုန္ေသးေပမယ့္ ကံကုန္လို႔ေသဆံုးသြားရတာပါ....။ ဒါျဖင့္......မၾကာခင္မွာေသဆံုးရေတာ့မယ့္ က်မရဲ႔ေသဆံုးျခင္းကေရာ ေသျခင္းသံုးမ်ိဳးမွာ ဘယ္တစ္ခုမွာအက်ံဳး၀င္မလဲ ....။ ေသခ်ာတာေတာ့ မေတာ္တဆမဟုတ္တဲ႔ သက္တမ္းမခ်ိဳ႔ခင္မွာ ကံကုန္ရေတာ့မယ့္ ေသျခင္းမ်ိဳးမွာျဖစ္ရမွာပါ...။ ကဲ....ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ.... ေသရမယ့္အခ်ိန္ကို တိတိက်က်မသိႏိုင္ေပမယ့္ အခ်ိန္အကန္႔သတ္တစ္ခုကိုေတာ့ သိလိုက္ရျပီ....။ အဲဒီခ်ိန္တြင္းမွာ က်မသာမန္လူေကာင္းတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးပဲ ေသဆံုးမယ့္ေန႔အထိ ရက္တုိတိုေလးအတြင္း ေနထိုင္သြားခ်င္ပါတယ္...။ က်မကို ေသခါနီးလူနာလို သနားတဲ႔ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ျပီး ဂရုနာသက္တာမ်ိဳးမလိုခ်င္ဘူး...။ က်မပံုမွန္လုပ္ေနက်အလုပ္ေတြဆက္လုပ္ေနမယ္...။ က်မလုပ္ႏိုင္မယ့္ အင္အားရွိေနေသးသေရြ႕ေပါ့...။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဘုန္းဘုန္း ဦးေဆကိႏၵဆီမွာ သြားျပီး တရားနာခ်င္တယ္..။ ေနာက္ဆံုးက်မ အိပ္ယာထဲလဲသြားရင္ေတာင္မွ အိမ္သားေတြကလႊဲလို႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႔ဆံုခ်င္ပါဘူး... က်မတစ္ေယာက္တည္းပဲ ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ေလးေနခ်င္တယ္....။ က်မနားမွာ စာေရးႏုိင္တဲ႔ လက္ေတာ့တစ္လံုးရိွေနရင္ရျပီ.....။ ဒီလိုဆႏၵရွိခဲ႔ပါလ်က္နဲ႔ ေဟာ... လာျပန္ျပီသူတို႔ေတြ... ေက်းဇူးျပဳျပီး က်မဆီကို တစ္ေယာက္မွမလာၾကပါနဲ႔....။ က်မ အိပ္ယာေပၚ ျငိမ္သက္သက္ကေလးပဲ အိပ္ေနခ်င္တယ္...။ သူတို႔ေတြေျပာဆိုေနတာကို ၾကားေနရတာ နားထဲ ရထားဆယ္စင္းေလာက္ခုတ္ေမာင္း သြားသလိုပဲ... မၾကားခ်င္ပါဘူး ဒီလို သနားဂရုနာသက္တဲ႔ အသံေတြ ....။ ဒါဟာ သနားစရာမွမဟုတ္ဘဲ...။ တစ္ေန႔လူတိုင္း ဒီလမ္းကိုသြားရမွာခ်ည္းပဲ...။ လူတိုင္း ဒီအတြက္ အျမဲအသင့္ျဖစ္ေနသင့္တယ္...။ ေမ့ေလ်ာ႔မေနသင့္ပါဘူး...။ အခ်ိန္က်ရင္ က်မက အတင္းထူထျပီး ဘာအရသာမွ မရွိတဲ႔ အစာေရစာေတြ ပါးစပ္ထဲ အတင္းမရမက ထိုးထည့္ၾကဦးမယ္...။ တစ္ကုိယ္လံုးမွာလဲ ပိုက္ေတြတန္းလန္းနဲ႔....။ ေတာ္ပါျပီ က်မဒီလိုဆက္ခံစားရမယ့္အတူတူေတာ့ ျမန္ျမန္သာေခၚသြားၾကပါေတာ့...။ က်မလက္ေခ်ာင္းေတြကို လက္ေသးေသးတစ္ခု လာဖမ္းဆုတ္ကိုင္ေနတယ္...။ က်မ အားယူျပီး မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္....။ ဂါ၀န္အနီေရာင္ကေလးနဲ႔ ကေလးမေလး.... ။ က်မမ်က္လံုးေတြေ၀၀ါးေနတယ္...။ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္လား..။ အိုး... က်မမငိုျဖစ္ေတာ့တာၾကာေနျပီပဲ...။ ဒါဆို က်မျမင္ကြင္းေတြက ဘာေၾကာင့္၀ါးေနသလဲ...။ က်မမ်က္လံုးေတြကို ျပန္မွိတ္လိုက္ျပီး တစ္ခ်က္အားယူလိုက္တယ္...။ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနကထက္ အျမင္ကပိုၾကည္လင္သြားတယ္...။ ေစာေစာက ကေလးမေလးက က်မရဲ႔ ဘယ္ဘက္ လက္ညိဳးလက္ခလယ္နဲ႔ လက္သန္းၾကြယ္သံုးေခ်ာင္းကို သူ႔လက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ဆုတ္ကိုင္ထားတာ....။ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းနဲ႔ က်မကို ၾကည့္ေနတယ္...။ ေနပါဦး သူ႔ကို က်မသိပါတယ္... ဒီကေလးေလးကို က်မသိေနပါတယ္...။ အို.... သူက ...သူကေလးက က်မငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ တစ္ရုပ္တည္းတူေနပါလား...။ ၀တ္ထားတဲ႔ ဂါ၀န္ေလးကအစ....။ ေဘးဘီ၀ဲယာကိုၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိၾကဘူး...။ ဒီကေလးေလးက ဘယ္ကေရာက္လာတာလဲ...။ က်မငယ္ငယ္ကနဲ႔ စြတ္ခၽြတ္တူေနရေအာင္လဲ က်မမွ သမီးေလးေမြးမထားတာ... က်မမွာက ေမာင္နဲ႔က်မရုပ္ကို တစ္၀က္ဆီပိုင္ထားတဲ႔ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းနားကားကားေလးနဲ႔ သားေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိတာ....။ ကေလးမေလးက က်န္တဲ႔လက္တစ္ဘက္နဲ႔ က်မပါးျပင္ကို လာပြတ္သတ္လိုက္ ဆံပင္ေလးသပ္လိုက္နဲ႔လုပ္ေနတယ္...။ က်မအခန္းထဲကို အျဖဴေရာင္အလင္းတန္းၾကီးက ဘယ္ကေနဘယ္က ေရာက္ေနမွန္းမသိ က်မေဘးပတ္ပတ္လည္က အရာ၀တၳဳေတြကိုလဲ ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူး....။ က်မကိုယ္မွာလဲ သိပ္လွတဲ႔ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ခ်ည္ဂါ၀န္တစ္ထည္ ေခါင္းမွာစကားျဖဴပန္းကံုးေလး ေစာေစာက ကေလးမေလးကလဲ က်မလက္ကိုကိုင္ထားဆဲ.... ဘယ္ကေနေရာက္လာတာလဲ ဘယ္သူ႔သမီးလဲေမးေတာ့လဲ ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ က်မကိုၾကည့္ျမဲၾကည့္ေနတယ္...။ အလင္းတန္းဆီကို လက္ညိဳးထိုးျပျပီး က်မလက္ကိုဆြဲပါတယ္ က်မထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ က်မပါးျပင္ကို သူတစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ပါတယ္...။ အဲဒီခ်ိန္ေလးမွာပဲ က်မခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ၀ါကြမ္းစိုင္တစ္ခုလိုပဲ ေပါ့ပါးသြားတယ္... က်မနားက ကေလးမေလးလဲ မရွိေတာ့ဘူး က်မေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မကုတင္နားမွာ လူေတြ၀ုိင္းေနၾကတယ္...။ အသိတစ္ခ်က္ ေခါင္းထဲ၀င္လာတယ္... အိုေက...... ဒီေလာက္ဆို က်မသေဘာေပါက္ျပီ က်မအသက္ေငြ႔ေငြ႔ကေလး ထြက္သြားခဲ႔ျပီ... ။ အနီေရာင္ဂါ၀န္ေလးနဲ႔ ကေလးေလးက က်မရဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ေလးျဖစ္မယ္....။ ကိုမ်ိဳးေက်ာ့ သီခ်င္းထဲကလိုပဲ တံခါးေပါက္တစ္ခုပြင့္ေနတယ္ အဲဒီေနာက္ ေပါ့ေပါ့ေလးပဲ က်မထြက္သြားခဲ႔တယ္...။

မိုးေငြ႔