အားေပးမႈေလး

က်မေလ က်မဘေလာက္ေလးကို တစ္ခါတစ္ခါဖြင့္ၾကည့္ဖို႔ ေန႔တိုင္း မရိုးအီႏိုင္ေအာင္ ရင္ခုန္ေနမိတုန္းပဲ... ဘယ္သူေတြမ်ား က်မကို comment ေတြေပးသြားျပီလဲ...။ က်မအေရးအသားကို ဘယ္လိုေ၀ဖန္ၾကမလဲ...။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၀င္ဖတ္ျပီးသြားျပီလဲ စသျဖင့္ က်မစစျခင္း c box ကိုအရင္ စပ္စုမိတယ္...။

က်မ စိတ္ဓါတ္ေတာ့ မက်ပါဘူး...။ ဒါေပမယ့္ က်မကို ကြန္မန္႔မေပးလဲ ၀င္လာျပီးဖတ္သြားတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးရိွမွာပါ....။ က်မ အေရးအသားေတြ အမ်ားၾကီးလိုေနေသးတယ္ဆုိတာက်မသိတယ္...။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္လို႔ သတ္မွတ္လို႔မရေသးဘူး...။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မက စာေရးခ်င္တာတစ္ခုပဲသိတာေလ...။ က်န္တာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ဆိုင္တာ ဘာမွလဲ မကၽြမ္းက်င္ဘူး...။ က်မဘေလာက္ကို ဘာေတြ ထပ္ထည့္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာကိုလဲ မလုပ္တတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္...။ ဒီေတာ့ ဒါေတြက အေရးမၾကီးပါဘူးေလ...။ အဓိက က က်မဖတ္ထားသမွ် စာေတြကို လူေတြအားလံုးဆီ လက္လွမ္းမီသေလာက္ မွ်ေ၀ႏိုင္ဖို႔ပါပဲ...။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ က်မ ၀ိသာခါေက်ာင္းအစ္မအေၾကာင္းေရးဖို႔ ကို ဘုန္းဘုန္းဆီသြားျပီး တရားနာဖို႔ရာ က်မ Mp 4 က ပါ၀ါမရေတာ့တာနဲ႔ မသြားျဖစ္ေသးဘူး...။ ဒါနဲ႔ေရးစရာ အေၾကာင္းမရာ ရွာမေတြ႔ေသးခင္မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕“သူလိုလူ” စာအုပ္ကိုဖတ္ေနပါတယ္...။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက သူခင္ပြန္းသည္ ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းကို ေရးထားတဲ့စာအုပ္ပါ...။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့စာအုပ္ေလးပါ...။ ဒီစာအုပ္မဖတ္ခင္ က်မ လက္စသတ္ဖတ္ျပီးသြားတာကေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕ “ လရဲ႕ ေအာက္မိုင္အေ၀းမွာ” ဆုိတဲ့စာအုပ္ပါ...။ လူငယ္ပညာေပး ဇာတ္လမ္းေလးပါ..။ တေလာက city mart မွာ ေတြ႔လို႔ ၀ယ္ျပီး ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ဖတ္ျခင္းပါ..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားေပးမႈေလးေတာ့ရခ်င္တာအမွန္ပါပဲ....။ ခုက်မပံုစံကဘာနဲ႔တူေနသလဲဆိုရင္.....ကိုယ့္ခ်စ္သူက ကိုယ့္ကို အရမ္းခ်စ္ေနပါလ်က္နဲ႔ “ခ်စ္တယ္”ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနရသလိုမ်ိဳးပဲ... ဟီး....ဟီး...ဥပမာေပးတာသိပ္ကို ႏူးညံ့ေနလြန္းျပီလားဗ်...။ anyway ဗ်ာ...ရွင္တို႔ေတြဆီက က်မ အမွတ္တရေလး တစ္ခုခု ဖတ္ခ်င္ေနပါတယ္...။ က်မဘေလာက္ကို အလည္ေရာက္လာတဲ့ ဘယ္သူမဆို ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုးေရးေပးသြားၾကပါလိ္ု႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္...။ မိုးေငြ႔