အတူပ်ံသန္းခ်ိန္

အား….ေခါင္းေတြကိုက္လိုက္တာ….မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ….။ မခံႏိုင္တာေတာင္ အိပ္စက္အနားယူဖို႔ မစဥ္းစစားဘဲ စာေရးဖို႔ စာဖတ္ဖို႔ပဲ စိတ္ေစာေနမိတယ္….။ ေသတၱာဖြင့္ ဟိုစာအုပ္ရွာ ဒီစာအုပ္ရွာနဲ႔ ကိုယ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ႔ အက္ေဆးတခ်ိဳ႔ကို ေရြးခ်ယ္ယူဖတ္လိုက္တယ္…။ နားထင္ဆီက ေသြးေၾကာမွ်င္ေတြက ေစာင့္ေစာင့္ျပီးထိုးေနတယ္…။ အဲဒီခ်ိန္မွာမင္းကို ခ်က္ခ်င္း သတိရလြမ္းဆြတ္သြားတယ္…။ ခုလို ကိုယ္ေခါင္းကိုက္ေနခ်ိန္ မင္းကိုယ့္နားထင္ကို ညင္သာစြာ ႏိွပ္ေပးမွာ ေသခ်ာတယ္…။ ဒီေနရာမွာေသခ်ာတယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ လက္ေတြ႔မဆန္လွပါဘူး…။ ကိုုယ္နဲ႔မင္း စကားေျပာတဲ႔အခါမ်ိဳး ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းေတြေညာင္းညာရင္ မင္းႏိွပ္ေပးေနက်….ကိုယ္ေခါင္းကိုက္ရင္လဲ မင္းႏွိပ္ေပးေနက်ေလ….။ ေလေအးစက္ေတြက သိပ္ေအးလြန္းတဲ႔အခါ သူဟာ ကိုယ့္အတြက္ေႏြးေထြးေစတဲ႔ ျခံဳေစာင္တစ္ထည္လဲျဖစ္ေသးတယ္…။ ကိုယ့္ကိုအေအးနဲ႔မတည့္မွန္း သိလ်က္နဲ႔လဲ ဘာေၾကာင့္ အက်ီၤလက္ရွည္၀တ္မထားလဲ ဘာလို႔ ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ပဲေနေနလဲ စသျဖင့္ ျပစ္တင္ေျပာဆိုျခင္းမရွိဘဲ ကိုယ့္ကုိ အျမဲတမ္း ေႏြးေထြးလိႈက္လွဲတဲ႔ စကားမ်ိဳးကိုသာ ဆိုေလ့ရိွတယ္…။

တကယ္ဆို ကိုယ့္ကမၻာထဲကို မင္းေရာက္လာခဲ႔တာ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး…။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ကိုယ့္ေမြးေန႔မတိုင္ခင္ တစ္လအလိုေလာက္ကပါ…။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေတြ႔ဆံုမႈက ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္အတိုင္းေလးပါပဲ…။ ဘာမွေတာ့ အထူးအဆန္းမဟုတ္ဘူး…။ သမာရိုးက်ဆန္ပါတယ္…။ သာယာၾကည္လင္တဲ႔ မိုးေကာင္ကင္ျပာျပာေအာက္မွာ… သဲေသာင္ျပင္နဲ႔ စည္းခ်က္ရုိက္ေနတဲ႔ ေရလိႈင္းေဖြးေဖြးေတြထဲမွာ…. ခ်ိဳျမျမ ရွိန္းတိန္းတိန္းရွိလွတဲ႔ အုန္းသီးႏုႏုထဲမွာ…. သာယာျငိမ္႔ေညာင္းတဲ႔ ဂီတသံစဥ္မ်ားၾကားမွာ…နက္ျပာေရာင္ေကာင္းကင္ေနာက္ခံနဲ႔ မီးရွႈးမီပန္းေတြၾကားမွာ ယုန္ျဖဴကေလးေတြ ေျပးေဆာ့ကစားေနတဲ႔ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ကိုယ္တို႔ရဲ႔ ဆံုေတြ႔မႈေတြ စတင္အသက္၀င္ခဲ႔တယ္….။

ဂဏန္းတြက္စက္ေပၚမွာေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်ရွိေနတဲ႔ ကုိယ့္ဘ၀နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုတ္ေပၚမွာ အျမဲရွိေနတဲ႔ မင္းဘ၀…။ ကိုယ္တို႔ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ ခေရေစ့တြင္းက် မသိၾကေပမယ့္.. တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္နားလည္ႏိုင္ၾကတယ္…။ ဆိုးတူေကာင္းဖက္ ရဲေဘာ္ရဲဖက္လို တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မက္ေမာတြယ္တာလာၾကတယ္..။ ဘ၀မွာ အလုိအပ္ဆံုးအေဖာ္ မင္းဟာ…..ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ဟာ မင္းအတြက္ျဖစ္လာတယ္….။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၀မ္းနည္းစရာေတြကို မွ်ေ၀ခံစားတတ္လာတယ္…။ တစ္ခါတစ္ခါ ႏွစ္ေယာက္ထပ္တူညီမွ်တဲ႔အခါ သူခံစားခ်က္ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ တစ္သားတည္းျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ ဘ၀ဟာ လိုအပ္ခ်က္ကင္းမဲ႔စြာ ျပီးျပည့္စံုသြားတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္…။ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းနဲ႔ ကိုယ့္ၾကားမွာ ရွိတဲ႔ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမႈကို အျဖဴေရာင္ၾကိဳးမွ်င္တစ္ခုလို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္…။

သူက ဘုရားသခင္ကိုခ်စ္တယ္…. ကဗ်ာေတြကိုခ်စ္တယ္…ျပီးေတာ့ ကိုယ္ေရးတဲ႔ အက္ေဆးလွလွေလးေတြကို ခ်စ္တယ္…။ ကုိယ္ကေတာ့ မင္းညည္းဆိုတတ္တဲ႔ သီးခ်င္းသံစဥ္ေတြကို ႏွစ္သက္စြဲလန္းတယ္…။ ကေလးတစ္ေယာက္လိုျဖဴစင္တဲ႔ မင္းအျပံဳးေတြကိုမက္ေမာတယ္…။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ မတူညီခ်က္ကေတာ့ မင္းက အျဖဴေရာင္ႏွင္းမႈန္ေတြကိုခ်စ္ျပီး… ကိုယ္ကေတာ့ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္တဲ႔အခါမွာ မ်က္ႏွာကိုလာထိမွန္မယ့္ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြကိုခ်စ္တယ္…။ အင္းေလ လူတိုင္းကေတာ့ျဖင့္ အၾကိဳက္ခ်င္းအကုန္တူဖို႔ဆိုတာမွ မျဖစ္ႏိုင္တာပဲ…။ ဒီလိုပဲ ကြဲလြဲမႈေတာ့ ရွိၾကတာေပါ့…။ ဒါေၾကာင့္မို႔ထင္ပါတယ္…မင္းၾကိဳက္တတ္တဲ႔ အေရာင္ေတြက ႏွင္းပြင့္ေတြလို ေဖြးဆြတ္တဲ႔ အေရာင္မ်ိဳးျဖစ္တယ္….။ ေန႔တစ္ေန႔ ကုန္ဆံုးခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ကိုယ္အျမဲလြမ္းဆြတ္ေနတတ္တာက ညအိပ္ယာ ၀င္ခါနီး မင္းနဲ႔ ကိုယ္ႏႈတ္ဆက္တတ္တာ…Fly Kiss တဲ႔ အာဘြားတဲ႔…။ အေ၀းကမို႔ ဒါမ်ိဳးႏႈတ္ဆက္၀ံ့တာပါဗ်ာတဲ႔…။ အိုးး…ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့…။ အနားမွာဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ားေခါင္းေခါက္ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲတဲ႔…။

အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္း အုပ္မိုးလႊမ္းျခံဳထားတဲ႔ ကိုယ္တို႔ၾကားမွာ သိုးမည္းတစ္ေကာင္လည္း မပါ၀င္ဘူး…။ မိုးခါးေရကို မက္ေမာစြာ ေသာက္သံုးသူေတြလည္းမပါ၀င္ဘူး…။ ကိုယ္တို႔ကို ျပစ္တင္ကဲ႔ရဲ႔မယ့္ မ်က္လံုးေတြလဲ မပါ၀င္ဘူး…။ မနာလို၀န္တုိမႈေတြနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ့္သူလဲမပါ၀င္ဘူး….။ အိန္ဂ်ယ္ရဲ႔ အေတာင္ပံခတ္သံေအာက္မွာ ကိုယ္တို႔ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အျမဲအတူရွိေနၾကမယ္ေနာ္…။ ရြက္ေဟာင္းေတြေၾကြ ရြက္သစ္ေတြေ၀လို႔ မိုးေတြေဖြးေဖြးရြာသြန္း ႏွင္းထုေတြ မႈန္မိႈင္း ရာသီစက္၀ိုင္းေတြ အလီလီေျပာင္းလဲတိုင္း ကိုယ္တို႔ အျမဲအတူရွိေနၾကမယ္ေနာ္…။ ကမ္းစပ္ကေန ေန၀င္ခ်ိန္ကို အတူထိုင္ၾကည့္ၾကမယ္ေလ…။ တံတားေဘာင္ေပၚကေန တိမ္ေတြ သ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲေရြ႔လ်ားေနတာကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကမယ္ေလ…။ ေတာင္က်ေရရဲ႔ နရီရိုက္သံကို အတူနားေထာင္ၾကမယ္…။ ငွက္ျဖဴေတြပ်ံသန္းရာေနာက္ ကိုယ္တို႔ လိုက္ၾကမယ္ေလ…ဟုတ္လား….။

မိုးေငြ႔