စြန္႔လႊတ္ျခင္း.....

ျမတ္စြာဘုရား ေဂါတမဘုရားမျဖစ္ခင္ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္ခဲ႔ရတယ္...။ ေဂါတမဘုရားရဲ႔ စြန္႔ျခင္းႀကီး ငါးပါးေတြကေတာ့ (၁) ဓနပရစၥာဂ - ပေဒသရာဇ္ ဧကရာဇ္ စၾကာမင္းတုိ႔၏ စည္းစိမ္ ဥစၥာ ရတနာတုိ႔ကုိ စြန္႔ျခင္း။ (၂) ပုတၱပရိစၥာဂ - သားသမီးကုိ စြန္႔ျခင္း။ (၃) ဘရိယပရိစၥာဂ - မယားကုိ စြန္႔ျခင္း။ (၄) အဂၤပရိစၥာဂ - ေျခ လက္ နား ႏွာေခါင္း အစရွိသည့္ အဂၤါႀကီးငယ္ကုိ စြန္႔ျခင္း။ ၅။ ဇီ၀ိတပရိစၥာဂ - ကုိယ့္အသက္ကုိ စြန္႔ျခင္း။ ကံ စိတ္ ဥတု အဟာရဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းတရားေလးပါးရဲ႕ ျပဳျပင္ဖန္တီးမႈကင္းတဲ႔ ဒုကၡခပ္သိမ္းကင္းျငိမ္းတဲ႔ နိဗၺာန္စံဖို႔ အရာရာကို သုညျဖစ္တဲ႔အထိေပးဆပ္ စြန္႔လႊတ္ခဲ႔ရတယ္...။ 

ကၽြန္မတို႔ ပုထုဇဥ္ေတြကေတာ့ တဏွာေလးတစ္ခု စြန္႔ဖို႔ေတာင္မွ ေတာ္တော္စဥ္းစားၾကရတယ္...။ ဥပမာ တခ်ိဳ႔ဆို တရားစခန္း၀င္ဖို႔ တရားထိုင္ဖို႔ စိတ္အားသန္ေပမယ့္ သီလရွင္၀တ္ဖို႔က်ေတာ့ ဆံပင္ကို မပယ္ႏိုင္ၾကဘူး.....။ ေခါင္းတံုးၾကီးျဖစ္ေနရင္ အလွပ်က္ေတာ့မွာ လူၾကားထဲ ေခါင္းတံုးၾကီးနဲ႔ မသြားခ်င္ၾကဘူး အဲလိုေပါ့...။ ဒီႏွစ္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မ ေနမေကာင္းခဏ ျဖစ္လိုက္ကတည္းက သံေ၀ဂ ေတာ္ေတာ္ရခဲ႔တယ္...။ ဒီ၀ါတြင္း ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ဥပုသ္သီတင္းသီလေဆာက္တည္ေတာ့ အမွားအမွန္ ကုသုိလ္ အကုသိုလ္ေတြကို ထင္သာျမင္သာ ျမင္လာတဲ႔အျပင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အကုသုိလ္ အက်ိဳးဆက္ကို လက္ေတြ႔က်က် ခံစားလိုက္ရေတာ့ အကုသို္လ္ျဖစ္မွာကို ပိုေၾကာက္လာတယ္...။

ျပီးခဲ႔တ႔ဲ ေမြးေန႔တုန္းက ေဆး(၁)မွာ Body လွဴျဖစ္တယ္..။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တိတိ ေမြးေန႔တုန္းကလည္း မ်က္ေစ့နားႏွာေခါင္းေဆးရံုမွာ မ်က္ၾကည္လႊာလွဴခဲ႔ဖူးတယ္...။ မႏွစ္တုန္းကမွ အဲဒီမ်က္ၾကည္လႊာလွဴထားခဲ႔တဲ႔ ကဒ္ေလးၾကည့္ရင္း ရက္စြဲကိုဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ မ်က္ၾကည္လႊာလွဴခဲ႔တာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မွာပဲလို႔ သတိထားမိတယ္...။ ဒါနဲ႔ မ်က္ၾကည္လႊာလွဴျပီး ႏွစ္ႏွစ္ဆယ့္ျပည့္တဲ႔ အထိမ္းမွတ္အေေနနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးလွဴမယ္လို႔  စိတ္ကူးလို႔ ဒီႏွစ္လွဴျဖစ္သြားတယ္...။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ခႏၶာဆိုတာ အသက္ရွင္တုန္းပဲ အသံုးျပဳလို႔ရတာ ေသသြားေတာ့ မီးသျဂိဳလ္ ေျမျမႈွဳပ္ ေလာကအတြက္ အသံုး၀င္စရာ ဘာမွခ်န္ရစ္မထားခဲ႔ႏိုင္ဘူး...။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္အအေသကို ေဆးေက်ာင္းမွာ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ေဆးပညာေလ့လာခြင့္ရဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ အသက္ေသဆံုးျပီးျပီးျခင္း အူကလီစာ အစားထိုးလိုတဲ႔သူေတြ သံုးဖို႔ လွဴထားခဲ႔ခ်င္တာပါပဲ..။

ဒီခႏၶာကိုျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေနတာဟာ တရားသေဘာအရၾကည့္ရင္ေတာ့ အပုပ္ေကာင္ ရုပ္ေဆာင္ေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ ခႏၶာလွဴဒါန္းထားတဲ႔အတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကိုယ္ေသသြားရင္ အသံုး၀င္မယ့္ အဂါၤေတြ မ်ားမ်ားစားစား က်န္ခဲ႔ေစခ်င္တဲ႔ သေဘာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်န္းမာေအာင္ အပ်က္အစီးနည္းေအာင္ အျမဲၾကံေဆာင္ရမယ္လို႔ ႏွလံုးအျမဲသြင္းထားတယ္...။ အဲဒီအေၾကာင္းရင္းေတြကို စဥ္းစားမိလို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ႏွစ္ကို ကိုယ္စြန္႔လႊတ္ႏိုင္တဲ႔ အရာေတြကို တစ္ခုရရ ႏွစ္ခုရရ စြန္႔လႊတ္သြားမယ္လို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ထားတယ္...။ ခုကစျပီး ကၽြန္မ ေျခသည္းလက္သည္း အေရာင္လံုး၀မဆိုးေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္...။ ေနာက္သံုးႏွစ္ ကၽြန္မအသက္ (47)ႏွစ္ျပည့္ျပီးတာနဲ႔ စကပ္ ဂါ၀န္ လံုး၀ မ၀တ္ေတာ့ဘူး...။ အဲလို....တခုျခင္းရေအာင္လုပ္သြားမယ္...။ အရင္က ကၽြန္မ အမဲသားစားတယ္ ခုမစားတာ ေလးငါးႏွစ္ရွိျပီ ေျခေလးေခ်ာင္းျဖတ္မယ္ စဥ္းစားထားတယ္ မေအာင္ျမင္ေသးတာက ၀က္သားကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသးလို႔..။ ကၽြန္မ သက္သတ္လႊတ္ကို ၀ါတြင္းသံုးလစားရင္း ရာသက္ပန္စားႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္...။ ရိုးရိုးသက္သတ္လႊတ္ထက္ျပင္းတဲ႔ Vegen ဆိုတဲ႔ အေသြးပါလႊတ္တဲ႔ သူေတြေတာင္ရွိေသးတာပဲ..။ ကိုယ္စြဲေနတဲ႔ တဏွာကို တေျဖးေျဖး ျဖတ္ၾကည့္မယ္...။ ဟုတ္တယ္ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္စရာ လူမရွိေတာ့ရင္ ေနာက္ဆံတင္းစရာ မရွိေတာ့ရင္ ရာသက္ပန္ သီလရွင္၀တ္ခ်င္တယ္...။ မႏၱလးခရီးစဥ္သြားျပီး ျပင္ဦးလြင္က ဖားေအာက္ေက်ာင္းမွာ ရွားညိုေရာင္၀တ္ သီလရွင္ေတြကို ေတြ႔ကတည္းက တရားဓမၼနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ ဘ၀ကို ေနာက္ဆံုးေန၀င္ခ်ိန္ ေရာက္တဲ႔အထိ ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္...။

မိုးေင႔ြ