ဂူဂယ္လ္မွယူသည္
ဒဏ္ရာေဟာင္းမ်ားပဲဒီည
ဘယ္လိုမွေျပးလို႔မလြတ္ႏုိင္ ငိုခ်င္လ်က္လက္တို႔ေနသလား အေ၀းမွာ
နင္ၾကိဳက္တဲ႔သီခ်င္းသံ ကမၻာကလည္းတိတ္ဆိတ္ေနျပီ အေမွာင္ေတြပဲၾကီးစိုးထားသည္
တခါတရံမွာဂီတာသံေလးတစ္ခု ဟိုအေ၀းကလႊင့္ပ်ံ …… ၾကယ္ေတြေၾကြတာၾကည့္ေနမယ္
တိမ္ေတြလိုငါေမ်ာေနတယ္ ဘ၀ရဲ႔ အစိတ္အပိုင္းမ်ားစြာဟာ တခုျပီးတခုပဲ႔ထြက္ကုန္မလား
ငါေသမလိုဘဲလြမ္းေနတာ……
ဒီေန႔လည္း
ကၽြန္ေတာ္ဒီေနရာေလးကို ေရာက္လာခဲ႔ျပန္ျပီ….။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိသြားခဲ႔ျပီလဲ
ကၽြန္ေတာ္မေရထားေတာ့ဘူး…..။ တကယ္လို႔ သူေရာက္လာခဲ႔မယ္ဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုလာေစာင့္ေနတဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာဆိုတာ မေန႔တေန႔ကလိုပဲ
ခ်က္ခ်င္းတိုေတာင္းသြားမွာပါ…။
ဒီေန႔ထူးထူးျခားျခား
ေလေအးေတြတိုက္ခတ္ေနတယ္… အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လာထုိင္ေတာ့ ရင္ထဲကအပူေၾကာင့္ဘဲ
သတိမထားမိေလသလား….။ တခ်က္တခ်က္ ႏွင္းဆီပန္းရနံ႔သင္းပ်ံ႔ပ်ံ႔ေလးကို ရလိုက္ေသးတယ္…။
ကၽြန္ေတာ္ေယာင္ျပီး ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိတယ္… သူ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ကိုမ်ား
ေရာက္လာသလားလို႔ေပ့ါ…။ ျပီးေတာ့ သူရွိေနတုန္းကလို ေကာင္းကင္မွာ
ငွက္ကေလးေတြပ်ံ၀ဲေနတာလည္း မေတြ႔ရတာၾကာေပါ့.။ စမ္းေခ်ာင္းကေလးကလည္း တိတ္တဆိတ္ကေလး
စီးေနသလား ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ ညင္သာတိုးတိတ္လြန္းပါတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔လို
ကမ္းပါးေအာက္ ေျခတြဲလဲခ်ျပီးလဲမထိုင္ရဲပါဘူး…။
ကမ္းပါးအစပ္နဲ႔ခပ္နီးနီးနားမွာ ထိုင္ျပီး မၾကာခဏ စမ္းေခ်ာင္းေလးကို
ငံု႔ေတာ့ၾကည့္မိပါတယ္…။
သူေရာက္လာရင္
အဆင္သင့္ ေသာက္ႏိုင္ဖို႔ ေကာ္ဖီခြက္ေလးေတြဟာ ေအးစက္သြားၾကတာ
ဘယ္ႏွစ္ခြက္မ်ားရွိေနျပီလဲ…။ သူေရာက္မလာတဲ႔ေန႔ရက္ေတြမွာ
ကၽြန္ေတာ္ေန႔တိုင္းလုပ္ေနက် သူေသာက္ဖို႔ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကို ဟိုးး
ကမ္းပါးေအာက္ထိဆင္းျပီး စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲကို အသာယာခ်ျပီး ေမ်ာလုိက္တာပဲ…..။
ေရထဲျမႈပ္ျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ၾကည့္ျပီးမွျပန္ခဲ႔စျမဲ…။
ဂီတာသံပါးလ်လ်ေလး
ဟိုးးး အေ၀းကလြင့္လာၾကတယ္….။
ဟိုတေလာက
သူကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္… ကိုညီထြဋ္ရဲ႔ အမ္လ္ဘမ္အသစ္္ထဲက “ဒဏ္ရာေဟာင္းမ်ားရဲ႔ည”
သီခ်င္းေလးသိပ္ၾကိဳက္တာပဲတဲ႔…… ။ အဲသီခ်င္းထဲက ဂီတာကိုခပ္ပါးပါးေလးခတ္လိုက္တဲ႔အသံ
ဘာဂ်ာသံေလးေတြဟာ သိပ္ကိုလြမ္းဖို႔ေကာင္းတာပဲ….။ အခု
ကၽြန္ေတာ့္အေျခေနနဲ႔ဆို…ကြက္တိေပါ့…။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလိုခ်ိန္က်မွ သီခ်င္းေလးက
တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္ေတာ္နားထဲ တိုး၀င္လာရသလဲ……။
သူဘယ္ေရာက္ေနသလဲ….။
ကၽြန္ေတာ့္ကို တိမ္စိုင္ေတြၾကားပုန္းျပီးမ်ား ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ႔သလား…။
လြမ္းဆြတ္မႈေတြနဲ႔ ရူးေနသူတစ္ေယာက္ကုိမ်ား သူက ဇိမ္ေျပနေျပအေ၀းတစ္ေနရာက
ၾကည့္ေနမလား….။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာရွိေနတယ္လို႔ ဒီေန႔မွာ ထူးထူးျခားျခား
ခံစားမိေနတယ္…။
လုပ္ေနက်အတိုင္း
လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုကိုင္ျပီး ကမ္းပါးေအာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ဆင္းသြားခဲ႔တယ္…။
စမ္းေခ်ာင္းနေဘးေရာက္ေတာ့ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကို ေရစီးထဲ အသာခ်ျပီးေမ်ာလိုက္တယ္….။
ကၽြန္ေတာ္ ခြက္ေလးကို မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ေနမိတယ္…..။ ခြက္ကေလး
ေတာ္ေတာ္အလွမ္းေ၀းသြားခ်ိန္မွာ ေရစီးထဲ ပန္းျဖဴျဖဴပြင့္ကေလးေတြ
ေဖြးခနဲေမ်ာလာၾကတယ္….။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္လိႈက္ေမာစြာ ပန္းကေလးလာရာကို
လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္…။
ဂူဂယ္လ္မွယူသည္
အို….
သူ….။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ မႏွင္းဆီ…။
အျဖဴေရာင္ခ်ည္ဂါ၀န္ခပ္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆယ္ကိုက္ေလာက္္အကြာ
ေက်ာက္တံုးတခုေပၚမွာထိုင္ရင္း ပန္းပြင့္ျဖဴေလးေတြအျပည့္ပါတဲ႔
ၾကိမ္ျခင္းေလးကိုကိုင္ျပီး ပန္းကေလးေတြကိုေမ်ာေနတာ…..။ အညိဳေဖ်ာ့ေရာင္သူ႔ဆံပင္ေတြက ေက်ာလည္ေလာက္ထိ
ႏြယ္ေခြျပီးက်ေနတာ… နားထင္နားမွာ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္…။ ျမင္ကြင္းေလးဟာ
သိပ္ကဗ်ာဆန္တာပဲ……။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ျမင္ဖူးခဲ႔သမွ် အလွဆံုးပန္းခ်ီကားခ်ပ္ပါပဲ…။
ကၽြန္ေတာ္သူ႔အနားကို
ေလွ်ာက္မသြားေသးဘဲ သူပန္းကေလးေတြေမ်ာေနတာကုိ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္…။ သူကေတာ့
သူနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနတယ္လို႔ေတာင္မ်ား သိေနရဲ႔လားမသိ သူ႔အာရံုေတြက
ပန္းကေလးေတြဆီမွာ စမ္းေခ်ာင္းဆီမွာပဲ…..။ သူ႔ၾကိမ္ျခင္းေလးထဲက ပန္းေတြကုန္သြားေတာ့
ေက်ာက္တံုးေပၚကသူဆင္းျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဦးတည္ေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္….။ ကၽြန္ေတာ္က
လွမ္းလာေနတဲ႔ သူ႔ကိုမႏႈတ္ဆက္ဘဲ တခုခုညိဳ႔ခံထားရသလို သူ႔ကိုပဲ
မမိွတ္မတုန္ၾကည့္ေနျမဲ(ဆဲ)။
“ေကာ္ဖီခြက္ကေလးေတြ
၂၁ လံုးေတာင္ေရထဲေမ်ာပစ္လိုက္တာ ႏွေျမာစရာကြယ္…” တဲ႔….။
ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ
ဘယ္ႏွစ္ခြက္မွန္းေတာင္မသိတဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေတြကို သူက တိတိက်က်သိေနတယ္ဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ့္ကို သူအေ၀းတေနရာကေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနျပီ…။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို
တစ္ခုခု ျပန္ေျပာဖို႔ စကားလံုးေတြ အသည္းအသန္ရွာေနေပမယ့္ ႏွႈတ္ကဆြံ႔အေနခဲ႔တယ္…။
“မႏွင္းဆီ..
ခင္ဗ်ား သိပ္ကို ညိဳ႔ယူႏိုင္စြမ္းအားျပင္းလြန္းတယ္….” ဒီစကားေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက
တိတ္တိတ္ကေလးပဲေျပာမိတာပါ…။ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ အာေစးမိသလို
ပြင့္ဟမလာၾက…။
“လာ
သြားစို႔ အေပၚမွာ အတူထုိင္ျပီး စကားေျပာၾကမယ္ေလ…” ဆိုျပီး သူက
ကၽြန္ေတာ့္အက်ီၤလက္ဖ်ားကို လာဆြဲတယ္…။ အဲဒီခ်ိန္ သူ႔ေခါင္းေပၚက ႏွင္းဆီျဖဴေလး
ေရွာခနဲျပဳတ္က်သြားခဲ႔တယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ယူျပီး တခ်က္နမ္းရိႈက္လိုက္မိတယ္…။
ျပီးေတာ့ သူ႔ကိုလွမ္းေပးေတာ့ သူက တစ္ခ်က္ျပံဳးျပီး သူ႔ဆံႏြယ္ၾကားထိုးပန္လိုက္တယ္……။
သူ႔အျပံဳးေတြက လွ်ပ္စီးပန္းေတြလိုပဲ
အလင္းပြင့္သြားခဲ႔တာ မ်က္လံုးေတြေတာင္ က်ိန္းစပ္သြားရတယ္..။
သူေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔
ကၽြန္ေတာ္ခံစားလိုက္မိတာ…တကယ္လည္း သူေရာက္လာခဲ႔တယ္….။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္
အခါတိုင္းလိုပဲ စကားမေျပာၾကေသးဘဲ ဟိုးး အေ၀းဆီက တိမ္ေတြကို ေမွ်ာ္ေငးရင္း
ေနၾကတယ္…။ သူကေတာ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာပဲ ကမ္းပါးေအာက္ကိုေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္
လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ အေနာက္ဖက္ျမက္ခင္းေပၚေထာက္လ်က္ အေနထားနဲ႔…။ တခါတခါက် ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို
သိပ္အားက်တာပဲ…။ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အျမဲလြတ္လပ္ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္တယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ
အပူအပင္ေတြျပည့္ႏွက္ေနသူလို႔ သူ႔ကိုေျပာျပေတာ့…။ “ေအာ္ကြယ္……အပူကင္းတဲ႔လူရယ္လို႔
ေလာကမွာရွိလို႔လား”တဲ႔…..။ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ တကယ္ ကေလးမကေလးတစ္ေယာက္လို
ျဖဴစင္သြက္လက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာပဲ ျမင္ရတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ ဟစ္ေၾကြးခဲ႔ဖူးတဲ႔
ေနခ်င္စရာမေကာင္းတဲ႔ ေလာကၾကီးဟာ သူနဲ႔ေတြ႔ျပီး မမွန္ပါလားလို႔
တေျဖးေျဖးသိလာရတယ္…..။ တကယ္ဆို လူေတြကကိုယ့္အပူကို ေလာကကို အျပစ္ပံုခ်….
ေလာကၾကီးကေနလို႔ထိုင္လို႔မေကာင္းဘူးလို႔ အထင္ျမင္ေတြလဲြမွားေနၾကတာပါ…..။
ေလာကၾကီးဟာ ေနတတ္ရင္ေက်နပ္စရာဆိုတာ သူ႔ကုိၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္နားလည္လာခဲ႔တယ္……။
“ရွင္နဲ႔မေတြ႔တဲ႔
ရက္ပိုင္းေလးမွာ မ်က္ႏွာေတြေခ်ာင္သြားလိုက္တာ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဦး….” တဲ႔…။
သူ႔ေလသံထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုးရမ္းပူပန္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ
မိတ္ေဆြအရင္းခ်ာ တစ္ေယာက္ကို ေစတနာနဲ႔ သတိေပးသံပဲေပါက္ပါတယ္….။ ဒုကၡပဲဗ်ာ …မႏွင္းဆီ…
ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားဆီက ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ဂရုတစိုက္ရွိမွႈကို ေတာင္းတေနခဲ႔မိေနသလဲ…။
ဂူဂယ္လ္မွယူသည္
“ကၽြန္မ
ဒီေန႔လာခဲ႔တာ ရွင့္ကို လာႏႈတ္ဆက္တာ…” သူက
ျမက္ခင္းစိမ္းေတြၾကားက အ၀ါေရာင္ပန္းပြင့္ေသးေသးေလးတစ္ပြင့္ကုိဆြဲႏုတ္ျပီး
လက္မနဲ႔လက္ညိဳးၾကား လွည့္ကစားေနတယ္…။
သူက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာႏႈတ္ဆက္တာတဲ႔ သူဘယ္သြားမွာမို႔လို႔လဲ…။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္လည္း
ဒီေနရာေလးကို ဒီေန႔ေနာက္ဆံုးလာခဲ႔တာပါ… သူေရာက္မလာခဲ႔ရင္ေတာင္
သူနဲ႔အတူထိုင္စကားေျပာဖူးတဲ႔ ေနရာေလးကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔လာႏႈတ္ဆက္တာပါပဲ…။ ခုေတာ့
သူက ဦးသြားခဲ႔ျပီ…။
“ကၽြန္မက
ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုစိုက္တတ္တဲ႔သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မလက္ေတြ႔ဘ၀ကို
သြားဖို႔အခ်ိန္တန္ျပီလို႔ထင္လို႔ ခုလိုဆံုးျဖတ္လိုက္တာပါ…
ဒီေနရာေလးကိုဘယ္ေတာ့မွ မလာေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္တာမဟုတ္ပါဘူး… အခ်ိန္ရတဲ႔အခါ
လူေတြကိုျငီးေငြ႔လာတဲ႔အခါ မြန္းက်ပ္မႈေတြမ်ားလာတဲ႔အခါ ဒီေနရာေလးကို
ကၽြန္မေရာက္လာခဲ႔ဦးမွာပါ… ရွင္လည္း ဒီလိုပဲဆံုးျဖတ္လိမ္႔မယ္ထင္ပါတယ္…”
“ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီေနရာေလးကိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔ေရာက္လာတာပဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္
စိတ္ကူးခ်င္းတူသြားတာ…” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အသံေတြ
အနည္းငယ္တုန္ယင္ေနၾကတာ သူမရိပ္မိေလာက္ဘူးထင္ရဲ႔…။
၀ါသနာတူခ်င္းမို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔အေတြးေတြပဲ ကူးစက္သြားၾကသလား မႏွင္းဆီ…။ ဟုတ္တယ္ သူေျပာသလိုပဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ဒီေနရာေလးကို အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး
ေန႔တုိင္း မလာသင့္ေတာ့ဘူး….။ စိတ္ကူးယဥ္စရာေတြျပည့္သိပ္ေနတဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ
ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ေတြ႔ဘ၀ကိုဆက္ေလွ်ာက္ၾကရဦးမယ္ မဟုတ္လား…။
ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်ျပီး
သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့္နားမွာမရွိေတာ့ဘူး…..။ ဒီေလာက္ပဲျမန္ျမန္ဆန္ဆန္
ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ရသလား…။ သူထိုင္ခဲ႔တဲ႔ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ သူ႔ေခါင္းေပၚက
ႏွင္းဆီျဖဴေလးက်က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ယူျပီး အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္….။
ကၽြန္ေတာ္တို႔
ဘယ္ေလာက္ၾကာမွ ဒီေနရာမွာ ထပ္ဆံုၾကဦးမလဲ…. အဲဒီအေတြး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ
မၾကာခဏ၀င္မလာေစဖို႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္ေလ့က်င့္ရလိမ္႔ဦးမယ္…..။
Bonus : ဒဏ္ရာေဟာင္းမ်ားနဲ႔ည
ဒဏ္ရာေဟာင္းမ်ားပဲဒီည
ဘယ္လိုမွေျပးလို႔မလြတ္ႏုိင္ ငိုခ်င္လ်က္လက္တို႔ေနသလား အေ၀းမွာ
နင္ၾကိဳက္တဲ႔သီခ်င္းသံ ကမၻာကလည္းတိတ္ဆိတ္ေနျပီ အေမွာင္ေတြပဲၾကီးစိုးထားသည္
တခါတရံမွာဂီတာသံေလးတစ္ခု ဟိုအေ၀းကလႊင့္ပ်ံ …… ၾကယ္ေတြေၾကြတာၾကည့္ေနမယ္
တိမ္ေတြလိုငါေမ်ာေနတယ္ ဘ၀ရဲ႔ အစိတ္အပိုင္းမ်ားစြာဟာ တခုျပီးတခုပဲ႔ထြက္ကုန္မလား
ငါေသမလိုဘဲလြမ္းေနတာ……
ေဇာ္၀င္းထြဋ္ - လူ အမ္ဘမ္မွ - အဆံုး
မိုးေငြ႔
