ကေလးဘ၀မွတ္ဥာဏ္.....

       
တစ္ခါက ကၽြန္မ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀အေၾကာင္းေတြေရးတင္ေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ခိ်ဳ႕ကေျပာၾကတယ္  ကၽြန္မက ကေလးဘ၀ျဖစ္ရပ္ေတြကို မွတ္တဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလိုက္တာတဲ႔...။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ မိမိရဲ႔ အသက္သံုးႏွစ္ေနာက္ပိုင္းက အျဖစ္ပ်က္ေတြကိုပဲ မွတ္မိတတ္တယ္လို႔ ဖတ္ရဖူးတယ္..။ အဲဒါကို Earliest Memory သို႔မဟုတ္လည္း Birth of Memory  လို႔ေခၚၾကတယ္...။ တစ္ခ်ိဳ႔ေတြဆို အသက္ခုႏွစ္ႏွ္္စ္ေရွ႔က အေၾကာင္းအရာေတြကို လံုး၀ မမွတ္မိၾကေတာ့တာလည္း ရွိၾကတယ္...။ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္လာတာနဲ႔အမွ် ကေလးဘ၀မွတ္ဥာဏ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္လာတတ္ၾကတယ္... ဒါကိုေတာ့ Childhood Amenia လို႔ေခၚတယ္။ ကၽြန္မက ငယ္ဘ၀အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေရးသား မွတ္တမ္းတင္ေနတတ္လို႔ နည္းနည္းပါးပါး အၾကမ္းမ်ဥ္းေလ့လာ ဖတ္ရႈထားတာပါ..။ ေဆးပညာ အသံုးႏႈန္းမ်ား အမွားအယြင္းရွိရင္ Comment မွာ ေျပာသြားႏိုင္ပါတယ္..။

       ကၽြန္မဆို အသက္ေလးႏွစ္ေရွ႔ကအေၾကာင္းအရာေတြကို သိပ္မသိေတာ့ဘူး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မသိေတာ့ဘူး...။ တစ္ခ်က္ခ်က္ ထူးျခားတာေလးေတြပဲမွတ္မိေတာ့တယ္...။ ကၽြန္မအသက္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေဖေဖ ေမာ္လျမိဳင္တပ္ကိုေျပာင္းရတယ္...။ အဲဒီတုန္းက တပ္ထဲက လိုင္းခန္းေတြကို ခပ္ေရးေရးမွတ္မိတယ္...။ ေဘးအိမ္က မိသားစုေတြ သူတို႔အိမ္ကမိတဲ႔ ပိုးဟတ္ေတြကို မီးဖုတ္စားတာမွတ္မိတယ္...ျပီးေတာ့ ေစ်းထဲမွာလား တပ္ထဲက သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးမွာလား ၀ယ္ေသာက္ဖူးခဲဲ႔တဲ႔ လက္ဖက္ရည္အိုးအေရာင္ကိုမွတ္မိတယ္...။ မာက်ဴရီျပာေရာင္ ေၾကြရည္သုတ္ လက္ဖက္ရည္အိုးေလး..။ အဲတုန္းက လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ျပီးသားေတြကို အိုးလိုက္ခ်ေပးတာ ထင္တယ္...။  ေမေမက လက္ဖက္ရည္ပူေနတာကို ေအးေအာင္ဆိုျပီး လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ေအာက္က ပန္းကန္ျပားေလးထဲကို ငွဲ႔ထည့္ျပီးတိုက္တယ္..။ ေနာက္အေဒၚေတြ စက္ဘီးေပၚတင္ျပီး ေလွ်ာက္လည္တာေတြ အေဒၚေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ တာခ်ီလိတ္လုိက္သြားျပီး တည္းတဲ႔အိမ္က ထမင္းေကၽြးတာကို ဟင္းမၾကိဳက္လို႔(ငယ္ငယ္တုန္းကေခ်းမ်ားတယ္အစားေရြးတယ္) အန္ထုတ္ကုန္တာေတြ အဲဒါက အသက္ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီထင္တယ္..။

ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက ဒီကေလးမေလးလို ဂါ၀န္လွလွကေလးေတြ၀တ္ျပီး ရိႈးထုတ္ဖူးခဲ႔တယ္

ကၽြန္မ အသက္ေလးႏွစ္ကေန ကိုးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ထိေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မွတ္မိေနျပီ...။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကေနခဲ႔တဲ႔ အဖိုးတို႔ အိမ္ေနာက္မွာ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္တစ္လံုးရွိတယ္ ..။ အဲဒီအိမ္အေပၚထပ္မွာ အေဒၚေတြေက်ာင္းတက္တုန္းက ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ထင္းရွဴးေသတၱာနဲ႔ အျပည့္သိမ္းထားၾကတယ္...။ ကၽြန္မက အဲေသတၱာထဲက ပထ၀ီ၀င္တို႔ ျမန္မာဖတ္စာအုပ္တို႔ ဘိုင္အိုစာအုပ္တို႔လို စာအုပ္မ်ိဳးကိုသိပ္စိတ္၀င္စားတာ...။ အရုပ္ပံုေတြပါတာကိုၾကိဳက္တာ...။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကစားစရာမရွိရင္ အဲဒီစာအုပ္ေတြ လွန္ေလွာျပီးျငိမ္ေနတတ္တယ္...။ အဲကတည္းက စာအုပ္ၾကိဳက္ေနျပီဆိုပါေတာ့...။ ေနာက္ ဇီးေတာ္ဖီေတြ၀ယ္စားရင္ ပါလာတတ္တဲ႔ ကာတြန္းစာအုပ္ေသးေသးေလးေတြကို ဖတ္ရတာလည္း မွတ္မိတယ္...။

 သူ႔လိုလည္း ေလွ်ာက္ေဆာ့ကစားခဲ႔ဖူးတယ္

ကၽြန္မအသက္ (၈)ႏွစ္ (၉)ႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့ ေမာင္ေလးေတြ ညီမေလးေတြကို အ၀တ္နဲ႔ ေက်ာပိုးျပီး စေန တနဂၤေႏြေန႔ေတြဆို ေက်ာင္း၀င္းေပါက္၀က ကုန္စံုဆိုင္မွာ တီဗီသြားသြားၾကည့္ေလ့ရွိတယ္..။ အဲဒီတုန္းက တစ္ရြာလံုးမွာ ၁၄လက္မတီဗီေလးတစ္လံုးရွိတာ...။ တီဗီက အေရာင္မပါ အျဖဴအမဲအျပင္ကို အရုပ္မၾကည္ဘဲ အစက္ေပ်ာက္ေတြနဲ႔ ၀ါးတားေနတာကိုလည္း ၾကည့္ရတာပဲ...။ ထိုင္းကလႊင့္တဲ႔ Channel 7 တို႔ Channel 3 တို႔ကိုၾကည့္ရတယ္...။ ပိတ္ရက္ေတြမွာဆို မနက္ 7:30 ဆိုတာနဲ႔ ထိုင္းရာဇ၀င္ကားေတြလာတယ္ အဲဒီကုန္စံုဆိုင္က ကြတ္ပ်စ္အက်ယ္ၾကီးမွာ တရြာလံုးနီးပါး ကေလးေတြ အျပည့္ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတာ..။ ရာဇ၀င္ကားျပီးတာနဲ႔ ပါ၀ါရိန္းဂ်ားဇာတ္လမ္း အပိုင္းေလးေတြလာတယ္...။ ပါ၀ါရိန္ဂ်ာား အေရာင္ငါးေရာင္ထဲမွာ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က ပန္းေရာင္နဲ႔ အ၀ါလားအျပာလား မသိဘူးပါတယ္ အဲဒါ ကေလးေတြစုျပီးေဆာ့ၾကရင္ ကၽြန္မက ပါ၀ါရိန္ဂ်ားပန္းေရာင္ေလး အျမဲလုပ္တယ္... အဲကတည္းက ပန္းေရာင္ခေရဇီ..း) တေလာက တီဗီမွာ ေနာက္ႏွစ္(2017) ထြက္မယ့္ ကားေတြအေၾကာင္းေျပာၾကေတာ့ လာမယ့္ ေႏြဦးေပါက္က်ရင္ ရံုတင္ျပသမယ့္ ပါ၀ါရိန္းဂ်ားဇာတ္ကားကို ဗားရွင္းအသစ္နဲ႔ျပန္ရိုက္ေနျပီဆိုတာပါလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သူမ်ားအိမ္က တီဗီးေသးေသးမႈန္မႈန္ေလးမွာ သြားထိုင္ၾကည့္ရတာကို အမွတ္ရသြားခဲ႔တယ္..။

 ဒီလို ဖက္ရွင္က်က်နဲ႔လည္း ပဲမ်ားခဲ႔ဖူးေသးတယ္

ေလးငါးတန္းေလာက္မွာတုန္းက ေက်ာင္းေျပးျပီး ငါးသြားဖမ္းတာတို႔ လယ္ထဲပုစြန္လံုး သြားႏႈိက္တာတို႔ သူမ်ားျခံထဲ အသီးသြားခူးစားတာတို႔ကို ျပန္သတိရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရတယ္ ...။ အသီးဆိုလို႔ ခု စူပါမာကတ္ေတြမွာေတာင္ ရွာ၀ယ္မရႏိုင္တဲ႔ သူတို႔အေခၚ Mulberry ပိုးဇာသီး ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ ပုိးဇာသီးပင္က ရြာထိပ္က အဲဒီတစ္ျခံထဲမွာ တစ္ပင္ပဲရွိတာ စားလို႔ေကာင္းျပီး အရမ္းခ်ိဳတယ္..။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာဆို ေန႔ခင္းဖက္ ထမင္းစားျပီးတာနဲ႔ အိမ္မွာ အဖြားက ဆိုင္အတြက္ ဆားတို႔ အခ်ိဳမႈန္႔တို႔ နႏြင္းမႈန္႔တို႔ကို ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ခ်ိန္ျပီး ထုပ္ေရာင္းတယ္။ အဲဒါထုပ္ျပီး ဖေယာင္းတိုင္မီးတို႔ပိတ္ရတယ္ အဲခ်ိန္ဆိုကစားရမယ့္အခ်ိန္ပါသြားမွာစိုးလို႔ ထမင္းမစားဘဲ မနက္ကတည္းက ရြာရိုးကိုးေပါက္ အိမ္လည္ထြက္လိုက္တာ ညေနမွျပန္လာတဲ႔အခါမ်ိဳးရွိတတ္ေသး တခါတေလ အဖြားက ၾကိမ္လံုးတစ္လံုးနဲ႔ လိုက္ရွာေခၚတတ္တယ္..။ အေမက အဲေလာက္မဟုတ္ဘူး အဖြားက ကိုယ္ေတြဘယ္နားေရာက္ေနလဲဆိုတာ စီစီတီဗီမ်ားတပ္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္ ကၽြန္မတို႔ ကစားေနတဲ႔ေနရာကို ခ်က္ခ်င္းကိုေရာက္လာတတ္တာ...။ ရြာကေခ်ာင္းေရခိုးကူးေနတဲ႔အခါမ်ိဳး သရက္ပင္ေပၚ တက္ကစားေနတဲ႔ အခါမ်ိဳး၊ မိုးရြာရင္ အိမ္ေခါင္မိုးက စလက္ေလာင္းထားတဲ႔ေနရာမွာ မိုးေရသြားခ်ိဳးေနတတ္တဲ႔ အခါမ်ိဳးေတြမွာေပါ့..။


ကၽြန္မရဲ႔လူျဖစ္ခြင့္အတြက္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႔ကေလးဘ၀ကို သဘာ၀ေတာေတာင္ေရေျမေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ၾကီးျပင္းခြင့္ ရလို႔လည္း ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္နဲ႔ အဖိုးအဖြား၊ မိဘႏွစ္ပါးကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္..။

မိုးေငြ႔