ပထမဦးဆံုးရင္ခုန္သံ

ညီမေလး ႏွင္းဆီနက္က စီေဘာက္မွာလာေအာ္သြားတယ္.... ညီမရဲ႔ ပထမဆံုးရင္ခုန္သံကို နားေထာင္ျပီးရင္ အစ္မမိုးေငြ႔ရဲ႔ ရင္ခုန္သံကိုလဲ နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္တဲ႔....။ လကုန္ရက္ဆုိေတာ့ ရံုးမွာ အလုပ္ရႈပ္တယ္... စာေတြမေရးအားလို႔.... မေနႏိုင္တဲ႔အဆံုး ဘေလာက္ေတြကို ဖြင့္ထားတယ္.... ဘယ္သူေတြကြန္မန္႔လာေပးလဲ.... အလုပ္လုပ္ရင္း ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ရတာ အေမာ....။ နဲနဲအားေတာ့မွ..... သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ေတြဆီ လိုက္လည္ေတာ့မွ.... ဘလက္ရုိ႔စ္က...သူ႔ရဲ႔ ပထမဦးဆံုးရင္ခုန္သံကို ေရးျပီး.... ပို႔စ္လာဖတ္သူအားလံုးကိုလဲ ျပန္တဂ္ထားေသးတယ္ဗ်ာ....ကဲ....။ ကၽြန္မအရမ္းေၾကာက္တဲ႔ တဂ္ပို႔စ္ကို စေရးရေတာ့မွာဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ရင္တုန္တယ္....။ ဒီေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ ကိုယ္ေရးမယ့္အေၾကာင္းအရာကို တာ၀န္မယူႏိုင္မွာစိုးလို႔ပါ....။ ဒါေပမယ့္လည္း ေတာ္ပါေသးရဲ႔.... ညီမ ႏွင္းဆီနက္ တဂ္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာက က်မေရးဖို႔ စဥ္းစားထားျပီးသားမို႔ နည္းနည္းေတာ့ အသက္ရႈေခ်ာင္သြားတယ္....။


ညီမႏွင္းဆီနက္နဲ႔ တုိက္ဆိုင္တာ ညီမရဲ႔ ပထမဆံုးရင္ခုန္သံနဲ႔ က်မရဲ႔ ပထမဆံုးရင္ခုန္သံဟာ ခုႏွစ္ခ်င္းသြားတူေနတာပဲ.......။ က်မလဲ 1993 ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အိမ္ျပန္တုန္းက စေတြ႔ခဲ႔တာပဲ....။ က်မတာခ်ီလိတ္မွာခဏေနေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းမီးမီးဆိုတဲ႔ေကာင္မေလးက က်မတို႔ကို ညဘက္ မယ္ေခါင္ဂိတ္နားက ေရႊ၀ါထြန္းပန္းျခံဆိုလား....က်မ သိပ္မမွတ္မေတာ့ဘူး..... အင္း အဲဒီပန္းျခံထဲက စားေသာက္ဆို္င္မွာ ထမင္းေခၚေကၽြးတယ္...။ အဲဒီေခတ္အခါတုန္းက စာေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ စင္တင္ေတးဂီတ စျပီး ေခတ္စားတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ့....။ အဲဒီမွာ သီခ်င္းဆိုတဲ႔ အစ္ကိုၾကီးကို စေတြ႔ေတာ့...... က်မသိပ္ကို သေဘာက်သြားခဲ႔ပါတယ္...။ ညီမဘလက္ရို႔စ္ေတြ႔ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အစ္ကိုၾကီးလိုပဲ.... သူ႔မ်က္ႏွာေလးက တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းလိုက္တာ.......။ သီခ်င္းဆိုလဲ သိပ္ေကာင္းတယ္....။ အဲဒီတုန္းက ကိုညီထြဋ္သီခ်င္းေတြ ဟစ္ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္ေပါ့...။ က်မတို႔ သူ႔ကိုသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာင္းလိုက္တယ္....။ “Every Time You Go A Way” ဆိုတဲ႔သီခ်င္းေလးပါ ကိုညီထြဋ္ျပန္ဆိုထားတဲ႔ သီခ်င္းေလး....ေခါင္းစဥ္ကို က်မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး.... စာသားေလးေတာ့ရေသးတယ္... “ၾကယ္တံခြန္အခ်စ္ေလးေရ....ဟိုးအေ၀း.....ျပန္ဆံုရန္လမ္းေ၀း....ေ၀းျပီီီီ..... အဲဒီသီခ်င္းေလး....။
က်မတို႔ေတာင္းတဲ႔သီခ်င္းကို သူဆိုေပးပါတယ္....။ သူငယ္ခ်င္းက သူသီခ်င္းဆိုျပီးရင္ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ က်မတို႔၀ိုင္းကို ေခၚထားပါတယ္....။ သီခ်င္းဆိုျပီေတာ့သူ ေရာက္လာပါတယ္....။ အဲဒီခ်ိန္တုန္းက ကိုေလးျဖဴစေပၚတဲ႔ေခတ္ ကိုညီထြဋ္တို႔ ဟစ္ျဖစ္တဲ႔ေခတ္.... Rocker ေတြစတိုင္လ္ ဆံပင္ရွည္ထားၾကတဲ႔ေခတ္မွာ အဲဒီအစ္ကိုၾကီးဆံပင္ကလည္း ေက်ာလည္ေလာက္ထိရွည္တယ္...။ က်မဘ၀မွာ ဒီလိုေအးခ်မ္းျပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ႔ ေယာက္က်ားမ်ိဳး ပထမဦးဆံုးရင္ခုန္သံနဲ႔ အတူ ဆံုဖူးခဲ႔တာပါ...။ မ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ မ်က္လံုးေတြမဲနက္လို႔ ႏွာတံစင္းစင္း.... အို...... မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာမရွိဘူး။ ဆံပင္ရွည္ထားေပမယ့္ ဂ်စ္ပ္စီမဆန္ဘူး....။ သူက ေတာင္ၾကီးသားတဲ႔... အင္းလူမ်ိဳးလို႔ေျပာတယ္....။ အင္းသားစစ္စစ္ေတြက သိပ္ေခ်ာၾကတယ္ၾကားဖူးတာ... ခုမွလက္ေတြ႔ ျမင္ဖူးတာ...။ အဲဒီတုန္းက ဆယ္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ဆိုေတာ့ ရင္ခုန္လို႔အေကာင္းဆံုးအရြယ္ေလ.....။ အဲဒီအစ္ကိုၾကီးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လဲ စိတ္ကူးေတြယဥ္ရတာအေမာေပါ့....။ သူက က်မထက္ ငါးႏွစ္ၾကီးတယ္....။ က်မအဲဒီအစ္ကိုၾကီးနဲ႔ ခင္သြားျပီး ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ႔ အထိ အဆက္သြယ္ရွိေသးတယ္....။ သူက စီးရီးထုတ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ႔သူေပါ့....။ က်မကသာရန္ခုန္ျပီး တဘက္သတ္စိတ္ကူူးယဥ္ခဲ႔တာ.... သူကေတာ့ က်မကို ညီမေလးတစ္ေယာက္ထက္ မပိုခဲ႔ပါဘူူး....။ အဲဒီတုန္းက ကေလးအေတြးနဲ႔ ေအာ္....သူဟာ အျဖဴထည္ေယာက္က်ား တစ္ေယာက္ပါလားလို႔ သတ္မွတ္ခဲ႔တယ္...။ တကယ္လည္း က်မအေပၚလံုး၀ျဖဴစင္ခဲ႔တဲ႔သူပါ....။

က်မရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ျပီး သင္တန္းေတြဘာေတြတက္ရင္းနဲ႔ အစ္ကိုၾကီးကိုေမ႔မရခဲ႔ပါဘူး....။ သူရန္ကုန္လာမယ္လို႔စာရေတာ့ ၀မ္းသာမဆံုးျဖစ္ခဲ႔တယ္....။ က်မက အေဒၚနဲ႔မွီခိုေနတဲ႔ အခ်ိန္ အေဖကလည္းမရွိေတာ့ဘူး.... အေဖမရွိလို႔ငါဒီလို သူမ်ားနဲ႔ေနေနရတာဆိုျပီး ၀မ္းနည္းစိတ္၀င္ေနတဲ႔အခ်ိန္ေပါ့။ က်မဘ၀ျဖစ္ပ်က္၀မ္းနည္းသမွ်ကို သူ႔ဆီစာေရးေရးတတ္ေနေတာ့... က်မကို အျမဲအားငယ္တတ္သ ူတစ္ဦးအျဖစ္ သူျမင္ျပီး.... စိတ္မေကာင္းသြားပံုရပါတယ္...။ က်မကို “မီးအိမ္ရွင္မေလးေပၚလီယာနာ” စာအုပ္ကို သူကို္္ယ္တိုင္ လက္မွတ္ထုိးျပီး အမွတ္တရေပးခဲ႔တယ္....။ က်မကလဲ အဲဒီခ်ိန္တုန္းက တစ္ခုခုခံစားရရင္ စာအုပ္ထဲခ်ေရးရင္ဖြင့္ျဖစ္တဲ႔ အက်င့္ကရွိေနျပီေလ....။ ဒီေတာ့ သူလဲ က်မကို စာနဲ႔ျပန္ႏွစ္သိမ္႔ေပးခဲ႔တာျဖစ္မွာပါ....။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္ကို ....ညီမေလးဘ၀မွာ.... ပထမဦးဆံုးေသာ ရင္ခုန္သံနဲ႔ဆံုေတြ႔လိုက္ရတဲ႔သူဟာ.... ညီမေလးအေပၚသိပ္ကို စိတ္ေကာင္းေစတနာထားတဲ႔ ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ႔ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ......။ ျပီးေတာ့ ညီမေလးရဲ႔စိတ္ဓါတ္ကို ျမွင့္တင္ေပးခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္မ်ိဳးကို လမ္းညႊန္ေပးခဲ႔တဲ႔ အတြက္လဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....။ သူ စီးရီးမသြင္းျဖစ္ဘဲ.... တာခ်ီလိတ္ကိုျပန္သြားပါတယ္....။ က်မတို႔ အဆက္အသြယ္မရွိၾကေတာ့ပါဘူး.... ။ က်မလဲ က်မဘ၀တက္လမ္းအတြက္ တကၠသိုလ္ေတြမဖြင့္ခင္ သင္တန္းေတြတက္ရတယ္....။

ေနာက္ေျခာက္ႏွစ္အၾကာမွာ.... 1999ခုႏွစ္ က်မတို႔ မႏၱေလးမွာ ဖက္ရွင္ဆို္္င္သြားဖြင့္ေတာ့....ဆိုင္အတြက္ ပစၥည္း၀ယ္ဖို႔ တာခ်ီလိတ္ကို က်မတစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္....။ က်မသူ႔ကိုေတာ့ သိပ္ျပီး သတိတရမရွိေတာ့ပါဘူုး....။ ဒါေပမယ့္လည္း တာခ်ီလိတ္ျပန္တုန္း သူနဲ႔ ဆံုဦးမလားလို႔အေတြးေတာ့ ေရာက္မိတယ္...။ ဆံုေတာ့ ဆံုျဖစ္တယ္ဗ်....။ က်မ မယ္ဆိုင္ဘက္ကမ္းအသြား ဂိတ္မွာလက္မွတ္ျဖတ္ေတာ့ သူက ဟိုဘက္ကမ္းကေနျပန္လာတာ...။ ဆံပင္ေတာ့ အရင္လို မရွည္ေတာ့ပါဘူး...။ မ်က္နွာေလးကေတာ့ ပိုျပီး ရင့္က်က္တည္ျငိမ္လာပါတယ္....။ သူက က်မကို မမွတ္မိတာပဲလား.... မျမင္လိုက္တာပဲလားေတာ့မသိဘူး.... က်မသူ႔ကို ျမင္လိုက္ေပမယ့္ သြားႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ခ်ည္တံုခ်တံုျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ.... သူကက်မရွိရာဆီကေန ေက်ာ္သြားေနျပီ...။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကေျပာျပတယ္.... သူအိမ္ေထာင္က်သြားျပီတဲ႔....။ အင္းေလ..... က်မသူ႔ကို စသိတုန္းက 23ႏွစ္အရြယ္....။ 29ႏွစ္ဆိုတာ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္ေထာင္က်သင့္တဲ႔ အရြယ္ပဲေလ....ေနာ္။ ခုက်မစာေရးေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာဆိုရင္ေတာ့ သူအသက္ေလးဆယ္အရြယ္ကို ေရာက္ေနပါျပီ....။ သားသမီးေတြေတာင္ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရလို႔ ဘယ္အရြယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲဆိုတာမသိေတာ့ပါဘူး...။ ျပီးေတာ့ သူတာခ်ီလိတ္မွာ ရွိခ်င္မွလည္းရွိေတာ့မွာပါ.....။

လူတိုင္းလူတိုင္းရင္ထဲမွာ.... ကိုယ့္ရဲ႔ ပထမဆံုးရင္ခုန္သံကိုေတာ့ သတိထားမိခဲ႔မွတ္မွတ္ရရ သိမ္းထားတတ္ခဲ႔ ၾကမွာပါ....။ ဒါဟာ...ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွေမ႔မရႏိုင္တဲ႔..... သိပ္ကိုႏူးညံ့ၾကည္စင္တဲ႔ ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္း ထားရမယ့္ ခံစားမႈမ်ိဳးေလးပါပဲ...။

ကဲ...မမႏွင္းဆီနက္ေလး....ေရးျပီးျပီေနာ္.... ။

မိုးေငြ႔