ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ကို လြမ္းတမိသည္ (၁)

ကၽြန္မက တာခ်ီလိတ္ျမိဳ႔နားက တာေလဇာတိပါ...။အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ရန္ကုန္ကို ေရာက္ေနခဲ့တာ...။ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္း ကၽြန္မ တာေလကို သံုးေခါက္ပဲ ျပန္ေရာက္ခဲ့တာပါ..။ ေနာက္ဆံုး ေရာက္ခဲ့တာက ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တုန္းကပါ ။ ၁၀ႏွစ္ေတာင္ရိွသြားျပီ..။ ခုဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ေနခဲ႔တဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးေတြ ဘယ္ရိွေတာ့မလဲ ေျပာင္းလဲကုန္ေရာေပါ႔..။ မေျပာင္းလဲေသးတာက ကၽြန္မတို႔ေနခဲ႔တဲ႔ အိမ္ပဲရိွေတာ႔မွာပါ...။ ကၽြန္မ ခုေနျပန္သြားရင္ေတာင္ ငယ္ငယ္က ေပါင္းခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ သိပ္မရိွေတာ့ေလာက္ပါဘူး...။ တစ္ျမိဳ႔တစ္နယ္ကိုေျပာင္းသူကေျပာင္း... ။ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ႏိုင္ငံျခားေရာက္သူ ေရာက္ေနၾကမွာေပါ႔...။

ငယ္ငယ္က ကၽြန္မအခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း နန္းေဖါင္းဆိုတဲ႔ အသားျဖဴဥျပီး ပန္းေသြးေရာင္ေလးသန္းေနတဲ႔ ရွမ္းမေလးတစ္ေယာက္ရိွတယ္..။ သူကိုရွမ္းမေလးလို႔ ေျပာလို႔ ကၽြန္မကေရာ ရွမ္းမဟုတ္ဘူးလား လို႔ေမးစရာရိွလာမယ္...။ တကယ္တမ္း ကၽြန္မက ရွမ္းျပည္ရဲ့ေျမမွာေန ရွမ္းျပည္ကေရေသာက္ျပီး ရွမ္းေသြး တစ္စက္ကေလးေတာင္မပါတဲ႔ ကျပားေသြးပါ..။ ေဖေဖက ျမန္မာလူမ်ိဳးစစ္စစ္..... ျဖဴးကညြတ္ကြင္းသား.. ေမေမက ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳးစစ္စစ္...။ အဖိုးနဲ႔အဖြားက ဒုတိယ ကမၻာစစ္ၾကီးတုန္းက စစ္ေျပးၾကရင္ တရုတ္နယ္စပ္ကေန က်ိဳင္းတံုကို ေရာက္လာၾကရင္း...ေမေမတို႔ကိုေမြးလာခဲ့တာပါ..။ ေနာက္ေတာ့ တာေလေျပာင္းလာေနရင္းက ကခ်င္(၅) စစ္တပ္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ႔ ေဖေဖနဲ႔ ဆံုၾကတာလုိ႔ပဲ အတိုခ်ံဳးလိုက္ေတာ့မယ္...။

ကၽြန္မနဲ႔ နန္းေဖါင္းက အရမ္းကိုခင္ၾကတာ ကစားလဲအတူတူ...ဘယ္သြားသြားအတူတူပဲ...။ ကၽြန္မ ၁၀တန္းေအာင္လုိ႔ ျပန္သြားလည္တုန္းက( ၁၉၉၃ ) သူတာေလမွာရိွေနေသးတယ္...။ အဲဒီတုန္းကလည္း ကၽြန္မတို႔ တပူးတြဲတြဲရိွၾကလြန္းလို႔ မ်က္စိေနာက္သူေတြကေတာင္ ဒီႏွစ္ေယာက္အမႊာေတြလားလို႔ ေစာင္းေျပာၾကေသး..။ ခုေတာ့ သူလဲ ျပီးခဲ့တဲ႔ ငါးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ဘန္ေကာက္ကို ထြက္သြားလိုက္တာ... ခုခ်ိန္ထိကၽြန္မနဲ႔ အဆက္အသြယ္ မရွိၾကေတာ့ဘူုးဆိုပါေတာ့..။

ထားလိုက္ပါေတာ့... ကၽြန္မခုေျပာျပခ်င္တာက ကၽြန္မ ၁၀တန္းေျဖျပီး အိမ္ျပန္တဲ႔အေခါက္က အျဖစ္ပ်က္ဳေလးတစ္ခုပါ...။ ကၽြန္မတို႔ ကခ်င္(၅)စစ္တပ္ေရွ႔ (ခုေတာ့ တပ္ရင္း နံပါတ္ဘယ္ေလာက္ဆိုလားမသိ ေျပာင္းသြားျပီ ) ပြဲလုပ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္သိုက္အိမ္မွာ ထမင္းစားေသာက္ အိမ္အလုပ္လုပ္ျပီးေတာ့ ည ၈နာရီေလာက္ ပြဲသြားဖို႔ခ်ိန္းထားၾကတယ္...။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေတာ့ သဘာ၀ လေရာင္က ထိန္ထိန္သာလို႔... ။ ကိုယ္စီလည္း ဓါတ္မီးေတြ ယူသြားၾကပါရဲ႔...။ ပြဲခင္းမွာ ထံုးစံအတိုင္း ေလာင္းကစားေလးေတြေတာ့ရွိတာေပါ့...။ ေလးေကာင္ဂ်င္ ၀ိုင္း( ဒီမွာေတာ့ ဂ်င္လုိ႔ေခၚၾကတယ္)၊ သံုးဆယ္ေျခာက္ေကာင္တို႔၊ တျခား ကစားနည္းအစံုစံုအျပင္... မယ္ဆိုင္ဘက္က(ကၽြန္မတို႔အေခၚ ဟုိဘက္ကမ္း) ထိုင္းေတြကလည္း ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားၾကီးေတြလာျပတယ္...။ ျပီးေတာ့ ျခားရဟတ္ေတြလည္း သူတို႔ဆီကလာဆင္ျပီး လည္ေပးတယ္...။ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ၇)ေယာက္ ၈)ေယာက္ေလာက္ရိွမယ္..။ ပြဲသြားလည္ျပီးအျပန္ တာေလဘက္ကိုအ၀င္ တာေလေခ်ာင္းတံတားကိုျဖတ္ရတယ္...။ အဲဒီတံတားထိပ္မွာ စစ္သားေတြေစာင့္တဲ႔ ကင္းတဲေလးရိွတယ္..။ ကၽြန္မတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က ဓါတ္မီးနဲ႔သြားျပီး ဟိုထိုးဒီထိုးေတာ့ ကင္းတဲထဲက ေအာ္လိုက္တဲ့အသံၾကားရတယ္...။

“ေဟ႔ ေကာင္ေတြ ....ဘယ္သူ လက္ေဆာ႔တာလဲကြ” ..။

စိုင္းမင္းမင္းနဲ႔ စိုင္းဆီဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က အဲဒီကင္းေစာင့္စစ္သားကိုဆဲေရးျပီး...

“ ေျပးၾကေဟ႔.......” လို႔ေအာ္ေတာ့..။

ဘာေျပာေကာင္းမလဲေနာ္ ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္တဲ႔..ေျပးလိုက္ၾကတာဆို တံတားတစ္ေလွ်ာက္ ရြာထဲလဲ၀င္ေရာ လမ္းမရဲ႔ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာရိွတဲ႕ ကၽြန္မတို႔ အ.လ.က တာေလေက်ာင္း၀င္းထိပ္က( ခုေတာ့ အ.ထ.က ေက်ာင္းျဖစ္၊ တာေလကလဲ ေက်းရြာကေန တာေလျမိဳ႔ျဖစ္ေနျပီေလ ) အနီးဆံုးျဖစ္တဲ႔ စိုင္းဆီတု႔ိအိမ္ကို ၀င္ေျပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္..။ ေနာက္က အစ္ကိုေတာ္က စစ္ဖိနပ္ၾကီး တစ္ဘုတ္ဘုတ္ ျမည္ေနေအာင္ေျပးျပီး လုိက္လာေနျပီေလ....။ တံခါးဖြင့္ေနရင္ၾကာမွာစိုးလို႔ အိမ္ေဘးလမ္းၾကားကေန ေျပး၀င္လိုက္ၾကတာ ဗြက္ထဲနစ္ျပီး ဖိနပ္က်န္ခဲ့သူက က်န္ေပါ့...။ ေမာကလဲေမာ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲမွာ ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန အိမ္ထဲေျပး၀င္ျပီး.... အသက္ေတာင္ မရႈရဲၾကေတာ့ဘူး...။ အားလံုးျငိမ္ေနလိုက္ၾကတာ...။ ခဏေနေတာ့ ေစာေစာက အစ္ကိုေတာ္က ေဘးအိမ္နားက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဘၾကီးကို လွမ္းေမး လိုက္တဲ့အသံ ၾကားလိုက္တယ္..။

“ ဘၾကီး ဒီနားမွာ ကေလးတစ္အုပ္ေျပးလာတာ ေတြ႔လိုက္လား”

ဘၾကီးကလဲ ေဟာ...ဟုိ ေက်ာင္း၀င္းဘက္ ေျပး၀င္သြားၾကတာပဲလို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့...သူဆက္မလိုက္ေတာ့ဘဲ...။ ျပန္လွည့္ထြက္သြားတာကို ၾကားလိုက္ၾကတယ္..။ ခုမွပဲ အားလံုးက သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္ၾကတာ..။ မဟုတ္ရင္ေတာ့မလြယ္ဘူး...မိရင္ေနာက္ေန႔ တပ္ထဲမွာ ကၽြန္မတို႔တေတြ ဒဏ္ေပးမခံရဘူးလို႔ မေျပာႏို္င္ဘူးေလ..။

ေနာက္ေန႔မနက္ အားလံုးက ဘာျဖစ္မလဲဆိုျပီး အသံနားေထာင္ေနၾကတာ...။ ဘာမွေတာ့မျဖစ္ပါဘူး....။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း စိုင္းမင္းမင္းက ေက်ာင္း၀င္းထိပ္က သူ႔အေဒၚရဲ႔ ကုန္စံုဆိုင္ကိုသြားေတာ့...ညက ကၽြန္မတို႔ေနာက္လိုက္တဲ့ အစ္ကိုေတာ္နဲ႔ တည့္တည့္တိုး ပါေလေရာလား...။ သူ႔ကိုေတာ့ စိုင္းမင္းမင္းက မမွတ္မိပါဘူး...။ စိုင္းမင္းမင္းရဲ႔ လက္မမွာပတ္ထားတဲ႔ ပတ္တီးစကို သူကမွတ္မိလိုက္တာဗ်ာ....။ ကဲ...အက်ပ္ေတာ့ေတြ႔ျပီေပါ႔...။

သူကေမးတယ္ဗ်ား....“ ေဟ႔ ညီေလး...မင္းမေန႔က ထြက္ေျပးတဲ႔ အဖြဲ႔ထဲမွာပါတယ္မဟုတ္လား” ...တဲ႔..။

ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက အေလွ်ာက္ေကာင္းေပလို႔...။

“ ဟာ...အစ္ကိုကလဲ...ပါတာေပါ႔...က်ေနာ္က တစ္ေန႔ကိုသံုးခါ ပုံမွန္ပဲ ”

ရူးသလို ေပါသလိုနဲ႔ အေၾကာင္ရိုက္္လိုက္ေတာ့ အစ္ကိုေတာ္က ဆက္ မေမးေတာ့ပဲ ေလွ်ာ္ေပးလိုက္လို႔... ကၽြန္မတို႔ေတြ ခုမွ အပူလံုးၾကီးက်သြားေတာ့တယ္...။ ညဘက္ ျပန္ဆံုၾကေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာရင္း... ရယ္လိုက္ၾကတာဆိုမေျပာပါနဲ႔ေတာ့...။

ခုေတာ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း စိုင္းမင္းမင္းကလဲ ကၽြန္မလိုပဲ RC 3 ကေနေက်ာင္းျပီးတယ္...သူက သခ်ၤာေမဂ်ာနဲ႔..။ ေလာေလာဆယ္ ရန္ကုန္မွာပဲ ဧည့္လမ္းညြန္လုပ္ေနတယ္...။ ကၽြန္မတို႔ အဆက္အသြယ္မရိွၾကပါဘူး...။ မေတာ္တဆ ကၽြန္မဘေလာ့ဂ္ကို သူဖတ္မိရင္ေတာ့ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိျပီး...ျပံဳးေနမိဦးမွာ ေသခ်ာတယ္...။


မိုးေငြ႔