က်မဒီမိဘမဲ့ေဂဟာေလးနဲ႔ စသိခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေမလေလာက္ကပါ...။ အေပၚပံုကေတာ့ က်မ ပထမဦးဆံုး အၾကိမ္ ပစၥည္းသြားလွဴတုန္းက မွတ္တမ္းတင္ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုပါ...။ အဲဒီတုန္းက ကေလးေတြ အေယာက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲရိွဦးမယ္...။ က်မကငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖဆံုးခဲ့တာေၾကာင့္ မိဆံုဖဆံုမရိွတဲ့ သူဆို သိပ္ျပီး သနားတယ္..။ ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာတယ္...။ အဲဒီေန႔က က်မတို႔ ဆန္၊ ဆီ၊ အာလူး၊ ကုလားပဲ၊ စာအုပ္၊ ခဲတံနဲ႔ တျခားစားစရာမုန္႔ေတြအျပင္ နီးစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းေတြဆီက အလွဴခံလို႔ရလာတဲ့ အ၀တ္အစားေဟာင္းေတြကို ဆရာမေဒၚငိုက္ဇာက်င္းဆီအပ္ေတာ့ ဆရာမနဲ႔ ကေလးေတြက ခ်င္းလိုဆုေတာင္းေပးၾကပါတယ္...။ သူတို႔ရဲ့ ဆုေတာင္းသံကိ ုၾကားေတာ့ အလိုလိုေနရင္ မ်က္ရည္ကက်လာတယ္..။ လိုအပ္ေနတဲ့ ကေလးေလးေတြ အတြက္ေပးေ၀ရတဲ့ ပီတိနဲ႔ သနားျခင္းတို႔ေၾကာင့္ က်ရတဲ့မ်က္ရည္ေတြပါ...။
ဆရာမေဒၚငိုက္ဇာက်င္းက မုဆိုးမတစ္ေယာက္ပါ ...။သူ႔အမ်ိဳးသားက ဆံုးသြားတာ သိပ္ေတာင္မၾကာေသး ပါဘူး...။ ဒီမိဘမဲ့ေဂဟာ စျဖစ္လာပံုကေတာ့ ဆရာမခ်င္းျပည္နယ္က ေျပာင္းလာေတာ့ ဒီေျမာက္ဒဂံုက ျခံ၀ိုင္းတစ္ခုကိုငွားေနပါတယ္...။ သူမွာသားတစ္ေယာက္ရိွပါတယ္...။ ပထမဦးဆံုးကေလးေလးႏွစ္ေယာက္ စေရာက္လာတာပါ...။ ဆရာမဆီမွာလဲ စားစရာ ဆန္ကႏွစ္ဗူးပဲ ရိွတာတဲ့....။ ခ်င္းျပည္ကပါပဲ...။ အေပၚပံုက ဆရာမပိုက္ထားတဲ့ အက်ီၤပန္းေရာင္နဲ႔ကေလးမရယ္၊ အေရွ႔ဘက္တန္းက တီရွပ္အျဖဴေရာင္ သနားခါး ပါးကြက္က်ားနဲ႔ ေကာင္ေလးပါ..။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေမာင္ႏွမအရင္းေတြ...။ အေမကအငယ္မေလးကို ေမြးျပီးျပီးခ်င္းဆံုးသြားတာ...။ အေဖနဲ႔ပဲၾကီးျပင္းခဲ့ရတာ...။ အေဖက ေတာထဲ ထင္းခုတ္သြားရင္ သူတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို ေတာစပ္က သစ္ပင္ေအာက္မွာထားခဲ့တယ္...။ တစ္ေနကုန္ အစာငတ္ခံျပီး အေဖျပန္လာမွ ထမင္းစားၾကရတယ္...။ အဲဒီေလာက္ထိ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကရတာ...။ အဲဒါနဲ႔ဆရာမဆီေရာက္လာေတာ့ အငယ္မေလးက ႏွစ္ႏွစ္သာသာ ရိွေသးတာ...။ ေရာက္စက အက်င့္ပါေနလို႔ထင္တယ္... အိမ္ထဲမွာမေနပဲ သစ္ပင္ေအာက္ပဲ သြားသြားထိုင္ေနတယ္လို႔ ဆရာမကေျပာျပပါတယ္...။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကေန တျခားကေလးေလးေတြ ေရာက္ေရာက္လာၾကရင္းက အနႏၱရိပ္မြန္ေဂဟာေလးဟာ ခုဆိုရင္ ကေလးေတြ အေယာက္သံုးဆယ္ေက်ာ္နဲ႔ စည္ကားေနပါျပီ...။
က်မတို႔ကို ဒီေဂဟာေလးနဲ႔ စျပီးမိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာ MHR business သင္တန္းေက်ာင္းက ဆရာဦးေအးေက်ာ္ပါ..။ ဆံုးသြားတဲ့ဆရာမရဲ့အမ်ိဳးသားကလဲ ဆရာဆီမွာ သင္တန္းတက္ခဲ့ဖူးတဲ့သူပါ....။ က်မလဲ ဆရာဆီမွာ short term သင္တန္းတက္ခဲ့ဖူးေတာ့ ဆရာက ေျမာက္ဒဂံုဘက္မွာ အရမ္းဆင္းရဲတဲ့ ခ်င္းမိဘမဲ့ကေလးေတြ ရိွတယ္တဲ့ သြားလွဴခ်င္ရင္ လွဴၾကပါဆိုျပီး လိပ္စာ ေပးလိုက္ပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ က်မတို႔ေရာက္သြားခဲ့တာပါ..။ အဲဒီေနာက္ ႏွစ္လတစ္ခါ သြားသြားလွဴျဖစ္ပါတယ္...။ က်မကဟုိးအရင္ ကတည္းက တတ္ႏိုင္ရင္ မိဘမဲ့ကေလးေဂဟာကိုဖြင့္ခ်င္ခဲ့တာပါ...။ စိတ္ကူးထားတာေပါ့ လူအိုရံုလဲဖြင့္ခ်င္တယ္..။ တစ္ေန႔ေန႔ေပါ့ ...။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ တတ္ႏုိင္တေလာက္လွဴမယ္ ..။ တျခားကိုလဲ လက္ဆင့္ကမ္းေပးမယ္ ...။ အလွဴခံေပးမယ္...။
ဒီအေပၚပံုကေတာ့ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ က်မရဲ့သူငယ္ခ်င္းေလးတစ္ေယာက္ရဲ ႔( ဒီဘေလာက္ရဲ့ဖန္ဆင္းရွင္ေပါ့)
၂၃ ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔အတြက္သြားလွဴတုန္းက ပံုျဖစ္ပါတယ္...။ ၁၀လပိုင္း ၂၀၀၈ ကပါ...။ ကေလးဦးေရေတာင္ ထပ္တိုးလာျပီ..။ အေယာက္၃၀ေက်ာ္ေနျပီ...။ ေမြးေန႔ကိတ္ႏွစ္လံုးလုပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္...။ သူတို႔ေလးေတြက က်မတို႔လို အလွဴရွင္ရိွမွ စားရမွာေလ...။ ဒါေၾကာင့္သူတို႔ေတြ မစားဖူးမယ္ မုန္႔မ်ိဳးေတြကိုေရြးျပီး၀ယ္လိုက္တာ..။
က်မညီမ ဟန္နီေလး ႏိုင္ငံျခားမထြက္ခင္ သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး ကေလးေတြကို ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် မုန္႔ သြား လုပ္ေက်ြး ခ်င္တယ္ အဲဒါ မၾကီးစီစဥ္ေပးပါဆိုလို႔...။ က်မကသူတို႔ကို လြယ္ကူျပီး အလုပ္သိပ္မရႈပ္မယ့္ ဟာမ်ိဳးလဲျဖစ္တာကို စဥး္စားေပးလိုက္တယ္...။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေက်ြးမယ္ေပါ့..။
ဒါနဲ႔ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ပိုက္ဆံေကာက္ျပီးစုလိုက္တယ္...။ အခ်ိဳရည္ဗူးလွဴခ်င္တဲ့သူကလဲ သူဘာသာသူ၀ယ္လာေပါ့...။ က်မတို႔ သြားလွဴမယ့္မနက္ေစာေစာမွာပဲ က်မတို႔ အိမ္နားက ကြ်န္းေတာေစ်းမွာပဲ ေခါက္ဆြဲ နဲ႔ တျခားလိုအပ္တာကို၀ယ္ၾကျပီး လူကနည္းနည္းမ်ားေတာ့ ကားႏွစ္စီးငွားျပီး သြားၾကပါတယ္...။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ...။ ဆရာမတို႔လာၾကတယ္လို႔ေအာ္ျပီးေတာ့ေလ...။ က်မတို႔ကို သူတို႔က ဆရာမလို႔ေခၚၾကတယ္ေလ....။ က်မတို႔ေတြ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဖို႕ ေဂၚဖီလွီးသူကလွီး မီးေမြးသူကေမြးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မေမာင္ေလးက သူ႔ဂီတာနဲ႔ အေရွ့ခန္းမွာ ကေလးေတြကို သီခ်င္းနဲ႔ေဖ်ာ္ေျဖပါတယ္....။ ေခါက္ဆြံဲ အခ်ိန္ တစ္ဆယ္ကို ၅အိုးေလာက္ေၾကာ္ခဲ့ရပါတယ္...။ ေပ်ာ္စရာလဲေကာင္းပါတယ္...။ ဆရာမကေတာ့ သူေဂဟာမွာ ဒါမ်ိဳးအလွွဴဘယ္သူမွ လာမလုပ္ေသးဘူး တဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ၾကတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာရွာပါတယ္...။
အဲဒီလုိကိုယ္တိုင္ကို္္ယ္က် လာခ်က္ျပဳတ္ေတာ့မွ သူတို႔ေတြရဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္လိုအပ္ခ်က္ကိုေတြ႔လာတယ္...။ ဒါေၾကာင့္ မီးဖိုေခ်ာင္အသံုးပစၥည္းေတြထပ္လွဴဖို႔ က်မစိတ္ကူးရလာတယ္...။ အဲဒီေန႔က က်မတုိ႔ရဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို ကေလးေတြအားေပးလိုက္တာမ်ား...ေနာက္ဆံုးအသားေတြမေလာက္ေတာ့လို႔ ၾကက္ဥေျပး၀ယ္ျပီး က်န္တဲ့ေနာက္ဆံုးေခါက္ဆြဲကို ၾကက္ဥနဲ႔ပဲ ေၾကာ္ေပးလိုက္ရတယ္...။ အဲဒါလည္းကုန္တာပဲ..။
တကယ္အားရစရာပါ...။
အားလံုးစားျပီးၾကေတာ့ အခ်ိဳတည္းဖို႔မုန္႕ေတြေ၀ၾကတယ္...။ ျပီးေတာ့ ကေလးေတြက ေက်းွဇူးတင္ေၾကာင္း သီခ်င္း၃ပုဒ္ေလာက္ဆိုျပတယ္...။ ေဆးေက်ာင္းကေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ ပါလာေတာ့ ကေလးေတြရဲ႔ က်န္းမာေရးေတြပါေမးျဖစ္ၾကတယ္...။ နားျပည္ယိုတဲ့ကေလးကို ဘယ္သူနဲ႔ျပ ဘာေဆးစား စသျဖင့္ေပါ့...သူတို႔ေတြလဲ အရမ္းကိုကုသိုလ္ရပါတယ္...။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကေလးေမြးထားခါစအမ်ိဳးသမီးကို သူ႔ကေလးငယ္ေလးပိုက္ထားတာေတြ႔ေတာ့ ဆရာမကိုေမးၾကည့္တာ...။ ေယာက်ာၤးက ထားပစ္သြားလို႔ စားစရာ ေနစရာမရိွတာနဲ႔ သနားလို႔ေခၚထားတာတဲ့..။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ့အေမ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ပါပါေသးတယ္...။
ဒါနဲ႔ ကေလးေလးကိုၾကည့္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ကေလးတစ္ကိုယ္လံုးရ အဖုပိန္႔ေတြထြက္တာမ်ား ျမင္လို႔ေတာင္ မေကာင္းပါဘူး...။ တကယ္အသည္းယားစရာပါ...။ သူတို႔ကို ကေလးဘာျဖစ္တာလဲေမးၾကည့္ေတာ့ ယားနာေပါက္တာတဲ့...။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္ေမာင္ေလးကိုု ၾကည့္ခိုိင္းေတာ့မွ ၀က္သက္ေပါက္တာတဲ့ဗ်ာ...။ ကဲ...ဒါျဖင့္ ေဆးခန္းေရာျပၾကလားဆိုေတာ့...။ ျပစရာပိုက္ဆံမရိွဘူးတဲ့...။ က်မတို႔ ပိုက္ဆံစုျပီး တစ္ေသာင္းခြဲကို ကေလး ေဆးခန္းျပဖို႔လွဴလိုက္ေတာ့ သူတို႔အရမ္း၀မ္းသာသြားၾကတယ္...။ သူတို႔ကိုလဲ ေသခ်ာမွာခဲ့တယ္ ဒီကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တစ္ခုခုလိုအပ္လာတာရိွရင္ ဆက္သြယ္ပါ ေဆးဖိုး၀ါးခကို က်မသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သူတာ၀န္ယူ ပါ့မယ္လို႕ေျပာပါတယ္...။ ၀မ္းသာစရာေပါ့...။
ဒီဘက္ႏွစ္စကစျပီး က်မတို႔ ွ တစ္လကို ငါးေသာင္းပံုမွန္လွဴဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္...။ အလွဴခံလို႔ရတာနဲ႔ လိုတာကိုျဖည့္ျပီး ငါးေသာင္းကို တစ္လတစ္ခါ လာေကာက္ခိုင္းထားပါတယ္...။ က်မ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ ပံုမွန္ တစ္ေယာက္တစ္ေသာင္းဆီ အလွဴထည့္ပါတယ္....က်န္တာေတာ့ က်မစိုက္လွဴပါတယ္...။ ဒီဘေလာက္ကိုလာလည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္း တတ္အားသမွ် လွဴခ်င္ခဲ့ရင္ ေအာက္မွာ လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကိုေရးေပးထားပါမယ္....။ တေလာက အလွဴေငြလာေကာက္ရင္း အိမ္အသစ္ေျပာင္းသြားျပီတဲ့..။ အိမ္ပိုင္ရသြားျပီတဲ့...။ ခ်င္းလူမ်ိဳးအလွဴရွင္တစ္ေယာက္က အိမ္၀ယ္ျပီးလွဴလိုက္တာ... အဲဒီအိမ္ကေတာ့ ခုေအာက္မွာက်မေရးေပးထားတဲ့လိပ္စာနဲ႔အိမ္ပဲျဖစ္ပါတယ္....။
မိုးေငြ႔့
1 comment:
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမိုးေငြ ႔ေရ.. အလွဴအတြက္တစ္ကယ္ပဲ ပီတိ ျဖစ္ရပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သြားလွဴပစ္မွာပါ။ အခုလိုပိုစ့္မ်ဴိးေလးေတြ ေရးတင္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရြင္ပါေစ..
Post a Comment