ရိုးရာဓေလ႔ပြဲေတာ္မ်ား

          က်မတို႔ရြာမွာ အလြမ္းတရဆံုးက သၾကၤန္ေရာက္ရင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ သဲပံုေစတီေတြလုပ္ဖို႔ တာေလေခ်ာင္းမွာ သဲေတြကို ေကာ္ပုံုးေတြနဲ႔ သြားသြားခပ္ၾကရတာကိုပဲ...။ သဲပံုေစတီကို တတ္ႏိုင္ရင္ တစ္အိမ္ကို တစ္ဆူလုပ္ၾကတယ္...။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေရထဲဆင္းျပီး သဲအစိုေတြကို သြားခပ္ရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္...။ ေႏြရာသီဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းမွာ ေသာင္ကထြန္းတယ္ေလ...။ သဲသြားခပ္ရတာ ေရက တိမ္တိမ္ကေလးရယ္...။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ တာေလေခ်ာင္းက ခပ္လွမ္းလွမ္းဆိုေပမယ္႔ သဲစိုေတြကို သယ္ရတာ ေလးတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ပါဘူး... ။ ေပ်ာ္ေနၾကတာပါပဲ...။ က်မတို႔ ၈ႏွစ္ ၉ႏွစ္အရြယ္ပဲ ရိွဦးမယ္...။ သဲပံုခပ္ၾကီးၾကီးပံုျပီးသြားရင္ေတာ့ တခြန္တိုင္တို႔၊ ကုကၠားတို႔ သာတနာ့အလံတို႔ ေနာက္ျပီး သၾကၤန္မွာ ရွမ္းလူမ်ိဳးဓေလ႔ လုပ္စားၾကတဲ႔ မုန္႔ဖက္ထုပ္တို႔ ေနာက္ ရွမ္းလို “ေခါက္အက္ပ္” လို႔ေခၚတဲ႔ ၾကိတ္ထားတဲ႔ ေကာက္ညွင္းကို ၾကံသကာနဲ႔ေရာနယ္ျပီး အုန္းသီး၊ ေျမပဲထည့္ ဖက္နဲ႔ထုပ္ျပီးေပါင္းတဲ့မုန္႔မ်ိဳး ၀ါးတိုင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတယ္...။ သူတို႔ အယူကေတာ့ ဒါတစ္ႏွစ္ပတ္လံုး မိသားစုေတြ ဖူဖူလုံလုံနဲ႔ စားႏိုင္ ေသာက္ႏိုင္ေအာင္လို႔ ဆုေတာင္းပြဲၾကီးလုပ္ၾကတာပါပဲ...။

    ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္မလုပ္ၾကေတာ့ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္..။ ႏွစ္သစ္သၾကၤန္ဆိုရင္ အိမ္ေတြမွာဗံုေမာင္းေတြနဲ႔ သီခ်င္းသြားဆိုၾက ကၾကတယ္...။ အဲဒါကိုရွမ္းလို “ သုုတ္စူး ” လို႔ေခၚတယ္...။ အိမ္တိုင္းႏွစ္ကူးမွာ က်န္းမာေပ်ာ္ရ႔ႊင္ဖို႔ ဆုေတာင္းေပးတဲ့သေဘာပါပဲ...။ ခုေတာ့ အဲဒီလိုသဲပံုေစတီေတြ သိပ္ေတာင္ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး ထင္တယ္...။ ရိုးရာဓေလ႔ ကိုသိပ္ျမတ္ႏုိးတဲ႔ က်မအတြက္ေတာ့ ႏွေျမာတသမိတာပါပဲ...။ က်မလဲ ျပန္မေရာက္ျဖစ္တာၾကာေနျပီ....။ ျဖစ္ႏို္င္ရင္ က်မပံုေတြနဲ႔ ျပခ်င္ပါတယ္...။

            ေနာက္တစ္ခု ႏွစ္ႏွစ္တစ္ခါ က်င္းပေလ့ရွိတဲ႔ တုိးနယားျပိဳင္ပြဲၾကီးပါ...။ က်မတို႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တျခားကလာရြာေတြက သူတို႔ ဖန္တီးထီထြင္ထားတဲ႔ က်ားရုပ္တို႔ ကိႏၷရီ၊ ကိႏၷရာတို႔ တိုးနယားတို႔ အျခားအေကာင္ေတြ စသျဖင့္ေပါ့ ျပိဳင္ဖို႔လာၾကတယ္...။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ ၀ါးလံုးေတြနဲ႔ လက္ေ၀ွ႔ၾကိဳး၀ိုင္းလို ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ခပ္လိုက္တယ္...။ က်မတို႔ေတြ အဲဒီျပိဳင္ပြဲကိုၾကည့္ၾကဖုိ႔ ထမင္းေတာင္ မစားႏိုင္ၾကဘဲ ပြဲမစခင္ ေနရာသြားဦးၾကရတယ္...။ ပြဲက ညေနမွစတာ...။ အရမ္းၾကည့္လို႔ေကာင္းပါတယ္... ။ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ...။ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တို္င္မွာ မီးပံုးပ်ံကို အေကာင္မ်ိဳးစံုပံုစံလုပ္ၾကသလိုပဲ...သူတို႔လဲ အေကာင္ပေလာင္ပံုမ်ိဳးစံုနဲ႔ လာျပိဳင္ၾကတယ္..။ အဓိကအားျဖင့္ေတာ့..တိုးနယားအကတို႔၊ ေဒါင္းအကတို႔ေပါ့...။ ရွမ္းရိုးရာ ဗံုေတြ ေမာင္းေတြ တီးျပီး..ကၾကတယ္...။ အကဲျဖတ္တဲ႔ဒိုင္သူၾကီးေတြက အမွတ္ေပးၾကရတာ..။ ျပီးရင္ ဆုခ်ီးျမွင့္တယ္...။ အဲဒီခ်ိန္ဆို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာငါးရက္ တစ္ပတ္ေလာက္ကေတာ့ ပြဲလုပ္ျပီးသားပဲ..။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္က ပြဲေတြ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီလုပ္ ေနသလိုပါပဲ..။ အဲဒီက လူေတြကလဲ ပြဲလမ္းသဘင္ ခံုမင္ၾကတယ္...။ ခုေနာက္ပိုင္း က်မျပန္သြားလည္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ ပြဲေတြသိပ္မလုပ္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး..။

          ႏွစ္ႏွစ္တစ္ခါ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေနာက္ထပ္ပြဲတစ္ခုရွိေသးတယ္..။ အဲဒါကေတာ့ က်မတို႔ရွာထိပ္မွာရိွတဲ့ နတ္စင္မွာ နတ္ပြဲက်င္းပၾကတာပါ..။ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့သိပ္မသိဘူး..။ က်မအထင္ေတာ့ ရွမ္းကိုးျမိဳ႔ရွင္ နတ္နန္းပဲျဖစ္မယ္...။ ၁၂ႏွစ္အရြယ္မွာပဲ က်မကရန္ကုန္မွာေက်ာင္းလာတက္ရျပီဆိုေတာ့... ဒီပြဲေတြကို က်မေတာ္ေတာ္ မွတ္မိေနတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာ..။ အဲဒီနတ္နန္းရိွတဲ့ ေနရာက မိုင္းျဖတ္ျမိဳ႔တို႔ က်ုိဳင္းတံုျမိဳ႔တိို႔ သြားတဲ့ကားလမ္းမေပၚမွာပါ...။ နတ္နန္းရဲ့အေရွ႔တည့္တည့္မွာ တာေလေခ်ာင္းရိွတယ္...။ အဲဒီေခ်ာင္းစပ္မွာပဲ ပြဲေစ်းတန္းၾကီးကိုျဖစ္လို႔ေပါ့...။ နတ္၀င္သည္ေတြကလဲ နတ္ေတြကိုပူေဇာ္ပသဖို႔ နတ္က ကၾကတယ္...။ က်မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က နတ္စင္မွာကေတာ့ဖို႔ သူတို႔အိမ္ကျပဳတ္ထားတဲဲ႔ ၀က္ဆီဖတ္ကိုလာေက်ြးတယ္...။ က်မသိသေလာက္ေတာ့ နတ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ၀က္သားမပူေဇာ္ရပါဘူး...။ ဒါေပမယ႔္ က်မကိုသူငယ္ခ်င္းက စားလိုက္ပါ..။ အဲဒါ နတ္စင္က စြန႔္လာတဲ့အသား အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္စားရတယ္ဆိိုလို႔ က်မဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုး စားဖူးတဲ႔ ၀က္ဆီဖတ္ျပဳတ္ပါပဲ...။ စားလို႔ေတာ့ေကာင္းတယ္ ဆိမ္႔ဆိမ္႔ကေလး......။ က်မကအဆီဆို သိပ္ေၾကာက္တာ...အသားေတာ့စားတာေပါ့...။

      ၀ါတြင္းဆိုလဲ ဥပုသ္ေန႔ဆို အဖိုးအဖြားေတြက ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အိပ္ၾကတယ္...။ ေက်ာင္းထဲမွာ ဘုန္းၾကီးတရားနာၾကတယ္...။ တရားထိုင္ၾကတယ္..။ ကိုယ့္အိမ္မွာသြားအိပ္တဲ႔ အဖိုးအဖြားမ်ားရိွရင္...ဥပုသ္သည္ ဖိုးဖိုးဖြားဖြားေတြအတြက္ ထမင္းဟင္းေတြကို သြားပို႔ရတယ္...။ က်မသူငယ္ခ်င္းက သူ႔အဖိုးေရာ အဖြားေရာ ဥပုသ္သြားေစာင့္ၾကတာဆိုေတာ့...။ သူ႔အေမက ထမင္းဟင္းခ်က္ေပးတယ္...။ ျပီးရင္ က်မနဲ႔သူက ဗန္းထဲထည့္ျပီးသြားပို႔ၾကတယ္..။ ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြရဲ့ထမင္းဟာ ေကာက္ညွင္းပဲေပါ့..။ ဟင္းေတြကလဲ အဆီမပါတာမ်ားတယ္..။ ေရလံုျပဳတ္ဟင္းေတြျဖစ္တာမ်ားတယ္....။ ငရုတ္သီးေထာင္း( ႏိုင္းႏို္င္းစေနထဲက နမ့္ဖစ္ေထာင္းဆိုတာေပါ့ ) နဲ႔ မုန္ညွင္းျပဳတ္ဟင္းက သူတို႔အတြက္ မပါမျဖစ္တဲ႔ ဟင္းပါပဲ...။ ဒါဟာလဲ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့တစ္ခုေပါ့..။ ဒါကေတာ့ ၀ါတြင္းဓေလ႔တစ္ခုပါ။

       သီတင္းမကၽြတ္ခင္ အခ်ိန္ဆိုရင္ က်မတို႔အိမ္မွာ ယိုးဒယားကလာတဲ႔ ေရာင္စံုစကၠဴပါးေတြ သိပ္ေရာင္း ေကာင္းတယ္..(အိမ္မွာကကုန္စံုဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္ေလ).။ အနီးအနားက မိုင္းလင္းရြာ ဘက္မွာဆို အဲဒီစကၠဴေရာင္စံုကို မီးပံုးလွလွေလးေတြ လုပ္ေရာင္းဖို႔ လာ၀ယ္ၾကတယ္...။ ျပီးေတာ့ မွန္လုိေရာင္စံုအၾကည္နဲ႔ စကၠဴေတာ့မဟုတ္ဘူး ..။ ပလပ္စတစ္အမ်ိဳးစားပဲ အဲဒါလဲ မီးပံုးလုပ္ဖို႔၀ယ္ၾကတယ္...။ မီးပံုးေလးေတြက ၀ါးႏွီးအေခြႏွစ္ေခြကို္ အေပၚေအာက္ေခြျပီး မွန္စကၠဴ အေရာင္ေတြကို ေကာ္နဲ႔ကပ္ျပီးရင္ ေဘးတစ္ဖက္ဆီမွာ ခ်ည္ၾကိဳးေလးတပ္လိုက္ေတာ့ မီးပံုးေလးေတြရျပီေပါ့...။ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ က်မနဲ႔ က်မ သူငယ္ခ်င္း နန္းေဖါင္းတို႔ အဲဒီရြာမွာ စက္ဘီးစီးျပီး မီးပံုးသြား၀ယ္ၾကတယ္...။ သီတင္းကၽြတ္ေရာက္ရင္ အိမ္ေပၚထပ္ ၀ရံတာမွာ မီးပံုးေရာင္စံုေလးေတြအထဲမွာ ေျမထည္ဆီမီးခြက္မွာ စိုက္ထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ကို ထည့္ျပီး ထြန္းလိုက္ရံုပဲ...။ ရြာဆိုေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးမရိွဘူးေလ...။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း မီးပံုးေရာင္စံုေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ႔ ဒီ၀ါကၽြတ္ကာလ သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္မွာဆို တစ္ရြာလံုး ထိန္ထိန္လင္းလို႔ သိပ္ကိုလွေနတာေပါ႔.....။ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳး က်မတို႔ ထပ္ျမင္ေတြ႔ရဖို႔က သိပ္ကိုခဲရင္းလွပါျပီ...။

   ရိုးရာဓေလ႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတိုင္းအတြက္ က်မတို႔ရြာဓေလ႔ အေၾကာင္း က်မမွတ္မိသေလာက္ေလး ေရးသားလိုက္ပါတယ္...။


မိုးေငြ႔