“ေရာ့…..”
သူမေရွ႔ကိုေရာက္လာတာက အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ပု၀ါတစ္ထည္….ျပီးေတာ့
အဲဒီေမႊးပြပု၀ါေလးကိုကိုင္ထားတဲ႔ လက္….။ အေၾကာစိမ္းစိမ္းေတြခက္ျဖာထိုးေထာင္ေနတဲ႔ ေမႊးညွင္းႏုႏုေတြနဲ႔
အညိဳေရာင္အသားအေရ ပိုင္ရွင္ရဲ႔ လက္ဖမိုး….။ သူမ မ်က္ႏွာနဲ႔ ပု၀ါေလးက ေတာ္ေတာ္နီးကပ္လြန္းလို႔သာ
ျမင္ကြင္း၀ိုး၀ါးၾကားက သူမေသခ်ာျမင္လိုက္ရတာပါ…။ ပု၀ါကိုယူျပီး သူမပါးျပင္ေပၚကစိုစြတ္ေနတဲ႔
မ်က္ရည္တခ်ိဳ႔ကို ခပ္ဖြဖြသုတ္ေနခ်ိန္မွာ… ပု၀ါပိုင္ရွင္က ခြင့္မေတာင္းေတာ့ဘဲ သူမေရွ႔က
ခံုပုေလးကိုဆြဲထိုင္လိုက္တယ္…။
ခပ္တိုးတိုးတစ္ခ်က္ သူမရိႈက္လိုက္ရင္း
သူ႔ကိုခုမွၾကည့္မိတယ္….။ အသားညိဳညိဳ မ်က္ခံုးထူထူ မ်က္လံုးအေရာင္ေတြက သိပ္အေတာက္ပၾကီးမဟုတ္ေပမယ့္
မ်က္ေတာင္နက္နက္တို႔ေၾကာင့္ အင္အားေကာင္းတဲ႔ မ်က္၀န္းတစ္စံုလို႔ ထင္သေယာင္ေယာင္ရွိေစတယ္…။
ႏွာတံစင္းစင္း မ်က္ႏွာက် ေတာင့္က်က်နဲ႔ ေသသပ္ပိရိတဲ႔ မထူမပါးႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက စီးကရက္ဒဏ္ေၾကာင့္အညိဳရင့္ေရာင္
သန္းေနၾကတယ္….။ သူ႔ဆီကရေနတဲ႔ စီးကရက္အန႔ံေၾကာင့္လည္း သူမက သ႔ူႏႈတ္ခမ္းကို စီးကရက္ဒဏ္သင့္ထားတာလို႔
မွတ္ခ်က္ခ်မိတာပါ..။ အသက္အရြယ္ထက္ ရုပ္ရည္ကေလးနဲနဲပိုရင့္ေနေပမယ့္ သူမထက္ေတာ့…..သူ
အသက္ေတာ္ေတာ္လည္း ငယ္ဦးမွာပါ…။ ပုခံုးနီးနီးရွည္လ်ားေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ႔ စတပ္ပံုစံဆံပင္နက္နက္ေတြက
ငယ္ရြယ္တဲ႔လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႔ ဂုဏ္ကုိေပၚလြင္ေစေနပါတယ္…။
စကၠန္႔အနည္းငယ္ သူမသူ႔ကိုၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ
သူကလည္း သူမကိုၾကည့္ေနပါတယ္….။ သူမ မ်က္၀န္းတစ္၀ိုက္စိုစြတ္ေနေတာ့မွာပဲလို႔ စိတ္ထဲၾကိတ္ျပီး
ရွက္သြားမိေပမယ့္လည္း မရွက္ေတာ့ပါဘူး.. သူေပးတဲ႔ပု၀ါနဲ႔ေတာင္သုတ္ျပီးမွပဲကိုး….။ ဒါေပမယ့္
သူကေတာ့ သူမရဲ႔ ရွက္ရိပ္ေတြကိုမ်ားဖမ္းမိသြားမလား မသိ..။
“ခင္ဗ်ား သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေရးတာ အဲဒီေလာက္ပဲခံစားျပီးေရးသလားဗ်ာ…
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ထင္တယ္ ခင္ဗ်ားက လူငယ္ၾကိဳက္ သီခ်င္းေရးဆရာမျဖစ္ေနတာ…”
သူ႔စကားေၾကာင့္ သူမ မ်က္လံုးေတြ အံ႔အားသင့္မႈတခ်ိဳ႔နဲ႔အေရာင္ေတာက္သြားရတယ္…။
သူမႏႈတ္ခမ္းကေလး ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔ သူ႔ရဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်မႈတစ္ခုကို ျပန္တုန္႔ျပန္ဖို႔ျပင္ေနဆဲမွာပဲ….။
“ခင္ဗ်ားက ျပံဳးအလွပိုင္ရွင္လည္းဟုတ္တာပဲ….”
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဆီက ခုလိုတည့္ၾကီး ခ်ီးမြန္းတဲ႔စကားကို
ၾကားေနက်မဟုတ္လို႔ သူမဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ ဆက္ျပီးသာျပံဳးေနမိေတာ့တယ္…။ ပိုျပီးထူးဆန္းတာက
သူမကို ေတးေရးဆရာမ ညမိုးညိဳအျဖစ္ အျပင္မွာသိတဲ႔သူသိပ္နည္းပါတယ္….။ သူမေရးတဲ႔ သီခ်င္းေတြ
ေအာင္ျမင္ေပမယ့္ လူငယ္အဆိုေတာ္တက္သစ္စေလးေတြကို ေရးေပးတယ္ အေရအတြက္နည္းတယ္ ဒါေပမယ့္
တစ္ပုဒ္တစ္ပုဒ္ဆိုသလို လူငယ္ေတြနားထဲစြဲတဲ႔ အခ်စ္သီခ်င္းခ်ိဳခ်ိဳေတြေၾကာင့္ သူမအေၾကာင္းေတြ
စာနယ္ဇင္းေတြမွာ မဂၢဇင္းေတြမွာပါတတ္တယ္ သူမရုပ္ကိုေတာ့ တစ္ခါမွမေဖာ္ျပခဲ႔ဖူးပါ….။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…. ပု၀ါကို တို႔ျပန္ေလွ်ာ္ျပီးမွေပးေတာ့မယ္ေနာ္..
ဒီဆိုင္မွာလာထိုင္ေနက်မဟုတ္လား”
“ရပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ဒီတိုင္းပဲျပန္ယူပါ့မယ္
မေလွ်ာ္ပါနဲ႔…”
“ဟာ မဟုတ္တာ…အားနာစရာ တို႔မ်က္ရည္ေတြသုတ္ထားတာ..”
“ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားမ်က္ရည္ကို သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါ….”
“ရွင္….” သူမ မ်က္လံုးေတြအ၀ိုင္းသားျဖစ္သြားမလား….
သူကေတာ့ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပါပဲ သူမကို ၾကည့္ျပီးေျပာတယ္…။
“ေအာ္…နာမည္ၾကီး သီခ်င္းေရးဆရာမရဲ႔
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္စပ္ေနတုန္း ရင္းထားတဲ႔ မ်က္ရည္ကိုသုတ္ထားတဲ႔ ပု၀ါေလဗ်ာ တန္ဖုိးၾကီးတယ္…”
“ဟာ….မင္းကလည္း တို႔ကို အဲေလာက္ၾကီးမခ်ီးက်ဴးပါနဲ႔
တုိ႔မေနတတ္ေတာ့ဘူး….”
“ဟဟ…ခင္ဗ်ား ရွက္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ခါျမင္လိုက္ရျပီ….
ကဲပါဗ်ာ ခင္ဗ်ားကို မေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါဘူး… သီခ်င္းေရးေနတာမဟုတ္လား…. ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ား ဒီဆိုင္ထဲစ၀င္လာကတည္းက
ၾကည့္ေနမိတာ ခင္ဗ်ားေတးေရးဆရာမ ညမိုးညိဳလို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာလို႔သိလိုက္တာ…
ခင္ဗ်ားက စာေရးရင္ ခဲတံပဲသံုးတာလား…”
ၾကည့္စမ္း သူမရဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကို
အစအဆံုး တေနရာကထိုင္ၾကည့္ေနတဲ႔ သူတစ္ေယာက္ ရွိေနလိမ္႔မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွမေတြးဖူးခဲ႔…။
“တကယ္ေတာ့ တို႔က ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ
သီခ်င္းေရးေလ့မရွိပါဘူး….ခုက မိုးေအးေအးနဲ႔ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆင္းေသာက္တာ…
မိုးရြာတာၾကည့္ရင္း အေတြးရလာလို႔ ခ်ေရးေနမိတာပါ… အင္း ခဲတံသံုးတာကေတာ့ ၾကိဳက္လို႔… ခဲတံနဲ႔ဆို
ေရးရတာပိုျပီးသက္၀င္တယ္လို႔ခံစားမိလို႔….”
“ဒီလိုလား… ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကိုလည္းမွတ္ထားပါ…
ညီေစမင္း… ခင္ဗ်ားရဲ႔ သီခ်င္းေတြကို နားေထာင္ျဖစ္ေနတဲ႔ ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္ထဲကေပါ့…ေတြ႔ရတာ၀မ္းသာပါတယ္…”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္….ေနာက္လည္းတို႔ကို
လမ္းမွာေတြ႔ေခၚႏိုင္ပါတယ္… ညီေစမင္း… နာမည္ေလးလွတယ္..”
“အိုေခ…စီယူးေနာ္… ညမိုးညိဳ…… နာမည္ေလးလွတယ္….”
သူက သူမေျပာသလိုေလသံမ်ိဳးနဲ႔ေျပာျပီး ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္သြားတယ္….။
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က ျပံဳးလိုက္ရင္ထြက္လာတဲ႔အခ်ိဳင့္ေသးေသးေလးႏွစ္ခုကို အမွတ္မထင္သူမျမင္လိုက္မိေသးတယ္….။
သူထသြားေတာ့မွ အရပ္ေတာ္ေတာ္ရွည္တဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆိုတာသိလိုက္တယ္…။ ခုေခတ္လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ဂ်င္းေဘာင္းဘီတို႔ ရိုက္ဒါတို႔၀တ္ေနခ်ိန္မွာ ကြက္စိပ္နက္ျပာေရာင္ပုဆိုးနဲ႔ ရွပ္ျဖဴျဖဴကို၀တ္ထားတဲ႔
သူ႔ကို သူမပိုသေဘာက်မိသြားခဲ႔တယ္…..။
ညီေစမင္းဆိုတဲ႔ ေကာင္ေလးကို သူမဒုတိယအၾကိမ္ဆံုမိတာက
နာမည္ၾကီးအဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႔ တစ္ကုိယ္ေတာ္လိုက္ဖ္ရိႈးပြဲမွာပါ….။ ပိုျပီး အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက…သူ႔ခံုနံပါတ္နဲ႔
သူမနဲ႔က ကပ္လ်က္ေလ…။ တကယ္ေတာ့ ဒီရိႈးပြဲလက္မွတ္က သူမေမတၱာလက္ေဆာင္ရခဲ႔တာပါ….သူကေရာ….။
သူမက အရင္ေရာက္နင့္ေနျပီး… သူကေနာက္မွေရာက္လာခဲ႔တာ…ပထမေတာ့ အေမွာင္က်ေနလို႔ သူ႔မွန္းလည္း
သူမ မသိေသး….။ မေတာ္တဆ ထိုင္ခံုလက္တန္းေပၚတင္ထားတဲ႔ သူမလက္ကိုထိမိေတာ့မွ သိလိုက္တာ…။
သူမက အဲလိုပဲ ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာမႈနည္းတယ္… ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ တစ္ေယာက္တည္းလို႔ ထင္ေနတတ္တာက
ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနျပီ…။
“ေဆာရီးေနာ္….” အဲဒီခ်ိန္ထိ သူ႔အသံကိုေတာင္မွသူမသတိမထားမိေသး….
သူကသာ စျပီး သူမမွန္း
သိလိုက္တာ…။
“ဟာ…ညမိုးညိဳ…”
“ေအာ္……”
သူက သူမေဘးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး
“တစ္ေယာက္ထဲလား….”
“ဟုတ္တယ္….”
“ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကိုတစ္ေယာက္ဆီကလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ရလို႔
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လာၾကည့္တာ….
ဒီအဆိုေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းကရူးသြပ္တာ… သူ႔သီခ်င္းအားလံုးကိုၾကိဳက္တယ္…”
“ဟုတ္လား… တို႔လည္းသူ႔သီခ်င္းေတြၾကိဳက္တယ္
သူ႔ဆိုဟန္ဆိုေပါက္ေတြကိုလည္းၾကိဳက္လို႔ေလ…”
တကယ္ဆို သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ လူငယ္အဆိုေတာ္ေတြကို
ႏွစ္သက္ရူးသြပ္ဖုိ႔ အခြင့္အေရးအမ်ားၾကီးရွိေပမယ့္ သူ႔အရြယ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကြာဟေနတဲ႔ တစ္ေခတ္တစ္ခါက
အဆိုေတာ္ၾကီးကိုၾကိဳက္တတ္တယ္ဆိုတာ ရွားပါးတဲ႔ လူငယ္လို႔ေတာင္ေျပာလို႔ရတယ္…..။
သီခ်င္းစဆိုေတာ့ သူနဲ႔သူမ စကားစျပတ္သြားၾကတယ္…..။
သီခ်င္းထဲကိုပဲ အာရံုစူးစိုက္ စီးေမ်ာေနၾကတယ္…။ စုစုေပါင္းသီခ်င္းအပုဒ္ႏွစ္ဆယ္ဆိုမယ္လို႔ေၾကျငာထားေပမယ့္
တကယ္တမ္း ပရိတ္သတ္ေတြရဲ႔ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ အပုဒ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သြားတယ္…။ အဆိုေတာ္ၾကီးက
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုခါနီးမွာ အခုလိုစကားေျပာရင္း သူဆိုမယ့္ သီခ်င္းအသစ္တစ္ပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ပါတယ္….။
“ခုကၽြန္ေတာ္ဆိုမယ့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ….
တစ္ခါမွမဆိုဖူးေသးတဲ႔ အသစ္စက္စက္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ…. ဒီသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ယူက်ဳကေနသိလိုက္ရတာပါ….ေတးေရးဆရာမ
ညမိုးညိဳရဲ႔ “ေမ”ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေလးပါဗ်ာ..။ ယူက်ဳမွာ သူကိုယ္တိုင္ ဂီတာတီးျပီး ဆိုထားတဲ႔
အဲဒီသီခ်င္းေလကို ႏွစ္သက္လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ဆီကေန ဒီည “ေမ”ကိုဆိုခြင့္ရဖုိ႔ ခြင့္ေတာင္းထားတာပါ….“ေမ”ဆိုတာ
မိခင္တစ္ေယာက္ကို ကိုယ္စားျပဳတာပါ… မိခင္ေမတၱာကိုေမြးကတည္းက ဘာမွန္းမသိလိုက္ရတဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႔
ေမတၱာငတ္မြတ္မႈကို ဂရုဏာသက္စဖြယ္ စကားလံုးေလးေတြနဲ႔ လွလွပါ့ပါ့ေရးထားတဲ႔ သီခ်င္ေလးတစ္ပုဒ္ပါ…
နားဆင္ၾကည့္ပါခင္ဗ်ာ…”
အဆိုေတာ္ကိုယ္တိုင္ အဲလိုမိတ္ဆက္ေနခ်ိန္မွာ
သူက သူမကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ အဆိုေတာ္ၾကီးကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ အံ့အားသင့္ဟန္ျပဳလ်က္…သူမကို
ကြန္ဂရက္က်ဴေရးရွင္းဆိုျပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေသးတယ္….။ သူမဘယ္မွာထိုင္ေနပါတယ္လို႔ စင္ေပၚကေနမေၾကျငာလို႔သာ
သူမသက္ျပင္းေလးခ်၀ံ႔ေတာ့တယ္…။
အင္ထရိုစ၀င္လိုက္တဲ႔ ပီယာႏိုအသံနဲ႔တင္…တစ္ရံုလံုးမွာရွိတဲ႔
ပရိတ္သတ္ေတြက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္က်သြားေတာ့တာ…။ သီခ်င္းအစအဆံုးကို piano only နဲ႔တီးခတ္ထားတာ…..။
သီခ်င္းတစ္၀က္မေရာက္ခင္မွာပဲ သူမ မ်က္ရည္တို႔မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္
က်လာေတာ့တာ…။ သူက သူမကိုလွည့္မၾကည့္ဘဲ သူမလက္ထဲကို စကၠဴလက္ကိုင္ပု၀ါထုပ္ေလး ထည့္ေပးလိုက္တယ္…။
သီခ်င္းမျပီးခင္မွာပဲ သူမ သူ႔ကိုမႏႈတ္ဆက္ဘဲေနရာကေန ထျပန္သြားတယ္……။
အထဲမွာ လူေငြ႔ေတြနဲ႔မြန္းက်ပ္မႈေၾကာင့္
သူမအသက္ရွဴမရခ်င္ေတာ့လို႔ပါ…..။ သူမရပ္ထားတဲ႔ ကားပါကင္က ကားဆီေရာက္ေတာ့မွ…ကားကိုမွီရပ္ရင္း
အသက္ကုိတ၀ၾကီးရွဴေနလိုက္တယ္….။ တကယ္ဆို သူမဒီပြဲကိုလာၾကည့္ဖုိ႔စိတ္ကူးမရွိပါဘူး…..။
ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ႔ ဒီသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဘယ္သူ႔မွမေရာင္းခဲ႔ဘဲ ကုိယ့္ဘာသာဆိုျပီး ယူက်ဳမွာတင္ထားတာ…ဒါေတာင္မွသူမရုပ္မပါဘဲ
ဂီတာတီးကြက္ေလးကိုပဲ ရိုက္ျပထားတာပါ…။ ဟူးးး သူမသက္ျပင္းေမာကိုပဲ သြင္သြင္ခ်ေနမိေတာ့တယ္
ရင္ထဲမွာလဲနာက်င္မြန္းက်ပ္လို႔…။ ေမ႔ပစ္ဖို႔ၾကိဳးစားတိုင္း ပိုပိုသတိရမိလာတတ္တဲ႔ အတိတ္အေၾကာင္းေတြက
ခါးသီးမႈေတြ….။
“ညမိုးညိဳ….ခင္ဗ်ားအဆင္ေျပရဲ႔လား…..”
ဘယ္ခ်ိန္ကသူေရာက္ေနမွန္းသတိမထားမိေလာက္ေအာင္
သူမစိတ္ေတြေထြျပားေနတာ….။
“ရပါတယ္ အထဲမွာ ျငီးစီစီနဲ႔မို႔ အျပင္မွာေလထြက္ရွဴေနတာ…တေအာင့္ေနရင္တို႔ျပန္ေတာ့မယ္…”
“ခင္ဗ်ားတကယ္ျဖစ္ရဲ႔လား… တစ္ေယာက္တည္းကားေမာင္းျပန္လို႔မျဖစ္ရင္
ကၽြန္ေတာ္လိုက္ေမာင္းေပးပါ့မယ္”
“ရတယ္ ရတယ္ တို႔က ျဖစ္ေနက်ပါ အက်င့္ရေနပါျပီ…”
သူမက အတင္းလက္ကာျပီး သူ႔ကိုျငင္းတယ္..။
“ဒုကၡပါပဲ… ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကိုစိတ္ပူလို႔ဗ်…
ေတာ္ၾကာ ကားေမာင္းရင္းလမ္းမွာတစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးလို႔…”
“ေဆာရီးေနာ္…တို႔ကမင္းနဲ႔တစ္ခါပဲေတြ႔ဖူးတာ
မင္းအေၾကာင္းလဲတို႔ေသခ်ာမသိဘူး… တို႔တစ္ေယာက္တည္းျပန္တာက ပိုအႏၱရာယ္ကင္းပါတယ္..”
ဒီေတာ့မွ သူက သူ႔နဖူးသူရိုက္လိုက္ေတာ့တယ္….“ေဟာဗ်ာ….ခင္ဗ်ားက
ကၽြန္ေတာ့္ကိုမယံုၾကည္ ျဖစ္ေနတာကိုး….. စိတ္ခ် ခင္ဗ်ားဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို
အိမ္အထိကားလိုက္ေမာင္းေပးမယ္.. ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားပံုစံၾကည့္ရတာလဲ ေနသိပ္မေကာင္းခ်င္သလိုပဲ..”
ဘယ္လိုမွရိုက္ထုတ္လို႔မရေတာ့မယ့္သူပံုစံကိုၾကည့္ရင္း
သူမအရံဳႈးေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္……။ ၾကည့္ေလ…စတိတ္ရိႈးလာၾကည့္တဲ႔ ေခတ္လူငယ္တစ္ေယာက္က ခုလို
ပုဆိုးနဲ႔ရုပ္အျဖဴနဲ႔တဲ႔…။
“ေရာ့…ေသာ့”
သူက ႏႈတ္ခမ္းေဒါင့္က အခ်ိဳင့္ကေလးေတြေပၚေအာင္
ျပံဳးလိုက္ျပီး သူမကမ္းေပးတဲ႔ေသာ့ကို ယူလိုက္ေတာ့တယ္..။ ျပီးေတာ့သူမထိုင္မယ့္ဘက္က တံခါးကိုအရင္ဖြင့္ျပီး
သူမကိုအရင္ထိုင္ေစပါတယ္….။ အဲဒီညက သူမေနတဲ႔ ကြန္တိုေအာက္ထိသူကားေမာင္းလိုက္ပို႔ေပးခဲ႔တယ္…။
တလမ္းလံုးသူမ စိတ္မၾကည္လို႔ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ခဲ႔ သူလည္း အလိုက္တသိနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ကားေမာင္းလုိပို႔ေပးခဲ႔ပါတယ္…။
@@@@@@@@
ညကသိပ္လွေနခဲ႔တယ္……။
ေလညွင္းတသဲြ႔သြ႔ဲကလဲ ညအလွကိုလူးလူးလြန္႔လြန္႔ကေလး
ေဖးမေပးေနျပန္တယ္…။ ၾကယ္မႈန္မႊားေတြၾကားမွာ ဆန္းသစ္စလျခမ္းေကြးေလးက ခပ္ပါးပါးနဲ႔ မပီမျပင္
မခို႔တရို႔ေလး…..။ ဒီေနရာေလးက သူမ အတြက္ ေကာင္းဆံုးစိတ္ေရာကိုယ္ပါ အနားရတဲ႔ေနရာကေလးျဖစ္တဲ႔အျပင္…
သူမ သီခ်င္းသံစဥ္ေတြကိုရွာရာ သူမရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ ဘံုေလးျဖစ္ေသးတယ္..။ ေက်ာမီွပါတဲ႔ ၾကိမ္ခံု၀ိုင္း၀ိုင္းထဲမွာ
သူမခႏၶာကိုယ္ကေလးကို ႏွစ္ျမႈပ္ထားရင္း ေကာင္းကင္ၾကီးကို တ၀ၾကီးေမာ့ၾကည့္ေနရတာ အရသာရွိလိုက္တာ….။
ေလာကၾကီးထဲမွာ သူမရယ္ ၾကယ္ကေလးေတြရယ္ လျခမ္းေကြးေလးရယ္ပဲရွိတာ…ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလိုက္သလဲ……။
ေဘးနားက စားပြဲခံု၀ိုင္းကေလးေပၚမွာ
ဖြင့္လ်က္သားစာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း ေအးစက္ေနျပီျဖစ္တဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္…။ ၾကယ္ေတြနဲ႔သူမသီခ်င္းဆိုခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔
စားပြဲကေလးကိုမီွထားတဲ႔ သူမရဲ႔လက္ဆြဲေတာ္ ဂီတာကိုေကာက္ကိုင္ျပီး ၾကိဳးေတြကို ခတ္ေနမိတယ္…..။
“ၾကယ္ေတြစံုျပီလား….. ………”
ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းကို သူမခပ္တိုးတုိးကေလး
တစ္ပိုဒ္တီးျပီး ဆိုလိုက္တယ္…..။ အေနာက္ဖက္ လက္ခုပ္တီးသံၾကားရလို႔ သူမ စိတ္အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္စြာ
ကၽြတ္ခနဲစုတ္သတ္လိုက္ရင္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…
“ညနဲ႔ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္လဲပါ၀င္ခြင့္ရခ်င္တယ္
ျဖစ္မလား ညမိုးညိဳ……”
“မင္းက ဘယ္လိုလုပ္ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ
တို႔ေနာက္ကိုမ်ား တမင္လိုက္ေနတာလား….”
ခုတခါေတာ့ သူက ကာကီေရာင္ခ်ည္သားေဘာင္းဘီတိုနဲ႔
တီရွပ္အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ေလး၀တ္ထားတယ္….။ ခါတိုင္းျမင္ဖူးတာထက္ပိုျပီး ႏုပ်ိဳလတ္ဆတ္တဲ႔လူငယ္သ႑ာန္ပီျပင္ေနတယ္…။
“ဟာ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ…. ဒီလသာျပင္က ကၽြန္ေတာ္ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ႔ေနရာပါဗ်ာ….
ခင္ဗ်ားက ဒီေနရာေလးကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပိုင္တယ္မွတ္ေနတာကိုး…”
“ဘယ္လို….မင္းဆိုလိုတာက….” သူမက ဂီတာကိုေဘးခ်လိုက္ရင္း
ထိုင္ရာက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ရင္း ကြန္ဂရစ္ေဘာင္ေလးကို တံေတာင္ႏွစ္ဖက္ေထာက္ျပီး ေက်ာမွီလိုက္တယ္…။
“ဟုတ္တယ္ေလ… ဒီကြန္ဒိုမွာေနတဲ႔သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ဒီေနရာေလးကို အခ်ိန္မေရြးပိုင္တာပဲေလ မဟုတ္လား…”
“ေနစမ္းပါဦး… ” သူမဆက္ေျပာမယ္လုပ္ေတာ့
သူက လက္ကာျပရင္း စကားကိုဆက္တယ္..။
“ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ဒိုရဲ႔ ခုႏွစ္ထပ္က အခန္းမွာေနေနတာ
တစ္လခြဲရွိျပီဗ်…ခင္ဗ်ားက ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာမႈနည္းတာကိုးး ဘယ္သိပါ့မလဲ…”
“ ဒါဆို တို႔နဲ႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာဆံုကတည္းက
မင္းကဒီမွာေရာက္ေနျပီးသားေပါ့…”
“ရက္စ္…. ကဲပါ ထားပါေတာ့ ခုေတာ့ သေဘာေပါက္ျပီမဟုတ္လား….”
သူက ေျပာရင္း သူမေကာ္ဖီခြက္ကိုယူျပီး
ေဒါင့္တေနရာက အမိႈက္ပံုးထဲကိုသြားသြန္ပစ္လိုက္တယ္…။ သူ႔လုပ္ရပ္ကျမန္ဆန္လြန္းလို႔ သူမဘာမွေျပာခ်ိန္မရလိုက္…။
“ခင္ဗ်ား….ေကာ္ဖီေအးေနတာကုိ ေကာ္ဖီပူပူေလးျပန္ထည့္ေပးမလို႔
”
ဒီေတာ့မွ သူ႔လက္ထဲက သတၱဳေရာင္ဗူးရွည္ရွည္ေလးက
ေကာ္ဖီဓါတ္ဗူးေလးမွန္းသေဘာေပါက္လိုက္တယ္…။ သူက သူ႔ရဲ႔ေသာက္လက္စ စီးကရက္ကို ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ႔ထားရင္း
သူမရဲ႔ အညိဳရင့္ေရာင္ ပန္းကန္လံုးပံုစံ ေကာ္ဖီခြက္၀ိုင္း၀ိုင္းၾကီးၾကီးထဲကို သူ႔ဓါတ္ဗူးေလးထဲက
ေကာ္ဖီေတြထည့္လိုက္တာ တစ္ခြက္ကြက္တိပဲ တစ္ဗူးက…။
“ တို႔ကို ညအိပ္မေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေနတာမ်ားလား….”
“ခင္ဗ်ားညတိုင္းေသာက္ေနက်မဟုတ္လား….
က်င့္သားရေရာေပါ့…”တဲ႔.. သူက အပိုင္ကိုေျပာေတာ့တာ…။
“ေက်းဇူး….ညီ… မင္းကိုယ္တိုင္ႏွပ္ထားတဲ႔
ေကာ္ဖီလား ေမႊးေနတာပဲ….တို႔က ေကာ္ဖီမစ္ေတာ့မေသာက္ဘူး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ႏွပ္ေသာက္တာကိုေတာ့
အေသၾကိဳက္တယ္…”
ခြက္ကေလးကိုကိုင္ေျမွာက္အႏွံ႔ေလးကိုေမြႊးၾကည့္ေနတဲ႔
သူမပံုစံကို သူတခဏေငးေမာျဖစ္သြား ေသးတယ္… သူမလည္းမရိပ္မိေအာင္…ေလထဲမွာသူမႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ႔ စီးကရက္မီးခိုးေငြ႔ေတြၾကားထဲကေပါ့…။
(အဆံုးပိုင္းေမွ်ာ္)
မိုးေငြ႔
