မပီပြင်တဲ့ဆောင်း.....

တိမ်ဗလာတွေနဲ့ကောင်းကင်ကို ကိုယ့်မမော့ကြည့်ဖြစ်တာကြာပြီ……။

တိမ်တွေငိုမယ့်အချိန်တွေကိုကိုယ်အကြာကြီးစောင့်ရဦးမှာလေ……။ 

ကြည်လင်တဲ့ အပြာနုရောင်မိုးသားကောင်းကင်မှာ လွတ်လပ်စွာပျံဝဲနေကြတဲ့ ငှက်ကလေးတွေကိုကြည့်ရင်း ကိုယ်အားမကျမိဘူး….။ လူတကာပေါပေါလောလော ကားရောင်စုံတွေကိုအခန့်ထည်စီးနေကြတာကိုလဲ ကိုယ်အားမကျမိဘူး….။ လူတိုင်းနဲ့တသားထဲတိုးကျိတ်သွားလာရတာကိုပိုကြိုက်မိတယ်…။ ကိုယ့်ဘဝအတွက် အဆင်ပြေမယ့်နည်းလမ်းကိုရွေးချယ်ရင်းနဲ့ မသိစိတ်က မင်းကိုလိုက်ရှာကြည့်နေမိတယ်…။ 

မင်းဘယ်ဆီမှာလဲကွယ်…………

ဆောင်းမပီတာကြာခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့ကိုယ်တို့ဆီမှာ….ကိုယ့်ရဲ့နွေဦးလည်းဘာလိုလိုနဲ့နီးလာခဲ့ပြီပေါ့….။ မီးပွိုင့်မှာဘတ်စ်ကားမိတော့ လမ်းဘေးအပင်ကြီးကြီးတစ်ပင်ဆီကဥသြသံကိုကြားရတယ်…….။ ဥသြဆိုတာနွေမှာမှတွန်တတ်တဲ့ငှက်လေ…။ ဆောင်းအလည်ကြီးမှာ ဥသြတွန်သံကြားရတော့…နွေကိုသတိရမိသွားတယ်…..။ 

သစ်ရွက်ခြောက်တွေတကျွတ်ကျွတ်နဲ့မြည်အောင်နင်းလျှောက်ရတဲ့ ဒီလိုရာသီမျိုး… မီးခိုးနံ့တချို့ကိုရှူရှိုက်ရင်း ခြေထောက်တွေဖုန်တလူးလူးနဲ့….အသားအရေတွေ

နှုတ်ခမ်းတွေပါ စိတ်နဲ့အတူညှိုးနွမ်းခြောက်ကပ်အက်ကွဲလို့…။ 

အနွေးထည်ခပ်ပါးပါးလည်း ကိုယ်ပေါ်မှာ မနက်ပိုင်းနာရီပိုင်းကလေးပဲ နွေးထွေးမှုပေးနိုင်ခဲ့တဲ့ဆောင်း….။ 

ညနေနေဝင်ရီတရောတွေမှာ ခပ်အေးအေးလေတွေနဲ့ ဆောင်းအသက်ကိုလှစ်ပြရုံပြခဲ့တဲ့ဆောင်း……။

နှင်းပွင့်တွေ မြူခိုးတွေပုန်းနေတဲ့…ဆောင်း…။ ကော်ဖီနွေးနွေးတစ်ခွက်ကို ဇိမ်ပြေနပြေသောက်ရင်း….မပီပြင်တဲ့ဆောင်းကိုနားမလည်စွာငေးကြည့်ရင်း…….။

မိုးငွေ့