ဂျူလိုင်မိုးသည်း.....

တလောကလုံး မီးခိုးရောင်တွေသန်းနေတယ်......။ ကိုယ်ဒီအရောင်ကိုသိပ်နှစ်သက်တာပဲ....။ လူရဲ့စိတ်ဝိညာဉ်ကို ဆွဲနုတ်ယူသွားသလို အရောင်အစင်းမျိုး လူ့စိတ်ကို ထုံထိုင်းယစ်မူးစေတဲ့အရောင်မျိုးကို ဘယ်သူမှနှစ်သက်မယ်မထင်ဘူး..။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ကတော့ကြိုက်တယ်...။ အေးစိမ့်စိမ့်အရသာကိုကြိုက်တယ်...။ အဲဒီမီးခိုးရောင်တိမ်တိုက်တွေဆီက တဖွဲဖွဲတသည်းသည်းကျလာတတ်တဲ့ မိုးစက်အေးအေးတွေကိုကြိုက်တယ်...။ တခါတခါ လျှပ်စီးလျှပ်နွယ်တွေ ယှက်သန်းပြီးမှ ငွေချည်ကြိုးမျှင်တန်းတွေလို တွဲခိုကျလာတတ်တဲ့မိုးတွေကို ချစ်တယ်...။

အပြင်မှာမိုးတွေသည်းနေတယ်..လေတွေထန်နေတယ်...။ ဒီနှစ်မိုးက နောက်ကျမှရောက်လာပေမယ့် ဂျူလိုင်မှာတော့ အရှိန်ရသွားလို့ထင်ရဲ့ နေ့တိုင်းလိုလို တခါလောက်တော့ သည်းထန်လိုက်ရမှ ကျေနပ်ပုံရပါတယ်...။ မိုးရာသီမှာ ကိုယ့်လို ထီးကိုင်ဖို့ပျင်းတဲ့ လူတွေလည်းအများသား...။ မိုးတခါတခါရွာချတာနဲ့ ထီးမပါလို့ မိုးခိုတဲ့နေရာရှာတဲ့သူတွေ မိုးရေချိုးပြန်ကြရသူတွေ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲ ဝင်ခိုသူတွေကလည်း ပုံမှန်ရှိနေတာပါပဲ....။ ကိုယ်လဲ အိမ်မရောက်ခင် မိုးတွေသည်းလာလို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲဝင်ထိုင်လိုက်မိတယ်.....။ ပေါ့ဆိမ့်တစ်ခွက်မှာသောက်တယ်.....။ လက်တိုအကျီၤနဲ့မို့ လက်ပိုက်ထားရတယ်..။ မိုးငွေ့မိုးစက်မှုန်တွေက အမိုးအောက်မှာတိုင်နေတာတောင် တခါတခါလေနဲ့အတူ မျက်နှာကိုလာထိမှန်တတ်တယ်...။ အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူလိုက်တယ်...။ နှာခေါင်းကတဆင့် ဝင်ရောက်သွားတဲ့လေက စိုစွတ်လို့နေတယ်.....။ ပြီးမှတစ်ခုသတိရမိသွားတယ်...ကိုယ်တို့ထိုက်ကျိသင်ပေးတဲ့ ဆရာက မိုးရာသီမှာ ထိုက်ကျိမကျင့်ရတဲ့အကြောင်းအရင်းထဲမှာ အဆုပ်အအေးမိမှာကိုစိုးလို့တဲ့...။ သူက ဝင်လေထွက်လေနဲ့ အသက်ရှူလေ့ကျင့်ခန်းဖြစ်တာကိုးး ။ မိုးရေပါတဲ့လေတွေကို များများရှူမိရင် အဆုပ်ထိတတ်တယ်...။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ကတော့ကြိုက်တယ် များများမရှူရင်ဘာမှမဖြစ်လောက်ပါဘူးလေ.....။

လက်ဖက်ရည်ပူပူကိုသောက်ရင်း ခြေထောက်တွေပါအေးစက်လာလို့ ထိုင်ခုံပေါ်တင်ပလင်ခွေထိုင်လိုက်တယ်...။ ကိုယ့်နေရာလေးက နံရံကပ်ဆိုတော့ ဇိမ်ကျတာလေ...။ ခုံနောက်မှီကလေးမှီပြီး မိုးရေထဲသွားလာကူးလူးနေတဲ့ လူတွေကို ငေးကြည့်နေမိတယ်.....။ တခါက....မိုးသည်းသည်းအောက်မှာရပ်နေတဲ့ ကိုယ့်ကို ထီးလာမိုးပေးခဲ့ဖူးတဲ့ မင်းကို သွားသတိရမိတယ် အိန်ဂျယ်......။ အင်းးး.... ဝါကျအစကိုက တခါက ဆိုတော့... ကိုယ့်ရဲ့စကားလုံးတွေမှာ သတိရလွမ်းဆွတ်မှုတွေနဲ့တပြိုင်နက်တည်း... မျှော်လင့်တောင့်တမှုတွေ တငွေ့ငွေ့ပျော်ဝင်နေတယ်......။ ကိုယ့်အတွေးတွေလေ.... ဟိုးးးး........... မိုးသည်းရပ်ဝန်းတွေဆီကို အကြာကြီးလွင့်မျောသွားခဲ့တယ်...။ မင်းနဲ့ကိုယ်နဲ့နှစ်ယောက်တည်း စကားတွေအများကြီးပြောနေကြတယ်....။ ကိုယ်တို့စကားဝိုင်းမှာ ဂီတအကြောင်းလည်းပါတယ် ရုပ်ရှင်အကြောင်းလည်းပါတယ် ကဗျာအကြောင်းလည်းပါတယ်.......။ မင်းနှစ်သက်တတ်တဲ့ သီချင်းတွေအကြောင်း မင်းကြောက်တတ်တဲ့ သရဲကားအကြောင်း မင်းရေးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗျာတွေအကြောင်း... ကိုယ်မတတ်တခေါက်ရေးထားတဲ့ မင်းနှစ်သက်တဲ့ ကဗျာတွေအကြောင်း... မင်းချစ်တဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ အက်ဆေးတွေအကြောင်းရောပေါ့.....။

ဘယ်အခါမဆို မင်းအကြောင်းတွေတွေးမိတိုင်း ကိုယ့်ကိုနွေးထွေးမှုတွေရစေတယ်......။ မင်းအတောင်ပံတစ်စုံနဲ့ လွှမ်းခြုံပေးထားတယ်လို့လည်း ခံစားမိစေတယ်...။ သူတို့ပြောဖူးကြတယ် မိုးစက်တွေနဲ့အတူမျက်ရည်ရော ကျလိုက်ပေါ့တဲ့...။ ဟင့်အင်း...ကိုယ်လေ မျက်ရည်ပူတွေထက် မိုးရေစက်အေးအေးတွေကို ပိုချစ်တယ်....။ အပြင်မှာ ကိုယ်မငိုပါဘူး....။ မင်းကိုအရမ်းလွမ်းတဲ့အခါ ကိုယ့်မျက်ရည်စက်တွေကို အက်ဆေးတစ်ပုဒ်အဖြစ် ဖန်ဆင်းလိုက်မှာပေါ့...။ တကယ်တော့ မင်းနဲ့ကိုယ်ကြားမှာ ဆက်သွယ်လို့ရမယ့် တိမ်ငွေ့တွေလို မိုးစက်ချည်မျှင်တွေလိုမြင်နိုင်ပြီး ဆုပ်ကိုင်မပြနိုင်တဲ့ အရာလည်းမရှိ.....။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်နဲ့မင်းကို ဆက်သွယ်ပေးနေတဲ့ စကားလုံးလှလှလေးတွေရှိနေတယ်...။ ကိုယ့်ရဲ့ အရှေ့မြောက်ရပ်ဝန်းဆီက ခံစားစီးဆင်းလာတဲ့ မမြင်နိုင်တဲ့ အရာတွေအားလုံးကို ကိုယ့်လက်ချောင်းလေးတွေကတစ်ဆင့် ပုံဖော်ပြခွင့်ရခဲ့တယ်...။ အဲဒီလိုပုံဖော်နိုင်ဖို့ အစပြုသူ မင်းရှိနေမှလည်း ကိုယ်စကားလုံးတွေကို စီခြယ်သီကုံးနိုင်ခဲ့တာလေ...။ မင်းမရှိရင် ကိုယ့်ရဲ့ ကောင်းကင်မှာ လှပတဲ့စကားလုံးတွေရှိတော့မှာမဟုတ်ဘူး...။

ဂျူလိုင်မိုးသည်းမှာ.... အိမ်ပြန်လမ်းဟာ.... အမှောင်ထုတွေကြောင့်လား မိုးရေစက်တွေကြောင့်လား မင်းရဲ့နွေးထွေးမှုမရှိလို့လား အခါများစွာထက်ပိုပြီး အေးစက်ခက်ထန်နေကြတယ်......။

မိုးငွေ့